آمادگی جسمانی به عنوان بخشی کلیدی برای اجرای بهینه در بیشتر رشته های ورزشی مدنظر قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی سازگاری های عصبی-عضلانی و عملکردی به دو شیوه تمرینی مختلف بود. در این پژوهش 14 آزمودنی مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک، 7 آزمودنی) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی، 7 آزمودنی)، ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرین مقاومتی و 4 هفته تمرین پلیومتریک) انجام دادند. به منظور ارزیابی فعالیت عصبی عضله، قبل و بعد از تمرین الکترومیوگرافی سطحی (SEMG) از عضله پهن جانبی انجام گرفت. برای تعیین قدرت عضلانی، توان عضلانی، چابکی و سرعت دویدن، به ترتیب از آزمون های یک تکرار بیشینه، بوسکو (5 و 60 ثانیه ای)، سارجنت و پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t زوجی و t مستقل استفاده شد و سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان دادSEMG  در هر دو گروه افزایش یافت، اما تنها در گروه ترکیبی معنادار بود (گروه پلیومتریک P£0.11 و گروه ترکیبی P£0.05). در آزمون های بوسکو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر، گروه پلیومتریک عملکرد بهتری داشت، اما در آزمون یک تکرار بیشینه گروه ترکیبی بهتر عمل کردند. نتیجه اینکه احتمالا در دوره های کوتاه مدت (8 هفته) تمرین پلیومتریک به تنهایی نسبت به تمرین ترکیبی (مقاومتی و پلیومتریک) اثر بیشتری بر اجرای ورزشی هدفمند خواهد داشت.

هدف: حس عمقی و قدرت مفصل مچ پا نقش مهمی در پایداری این مفصل ایفا می کند. پیشگیری از آسیب های مچ پا در فوتبال نیازمند اطلاعات صحیح حس عمقی و قدرت کافی عضلات مفصل مچ پا است. از این رو هدف این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات پلیومتریک و تراباند بر حس عمقی و قدرت مچ پای فوتبالیست های نوجوان بود. روش بررسی: از میان نوجوانان فوتبالیست شهر اصفهان، 30 نفر به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی وارد دو گروه 15 نفری پلیومتریک (سن 2/64± 12/87 سال، قد14/15± 151/80 سانتی متر، وزن 12/16± 46/50 کیلوگرم) و تراباند (سن 0/91± 13/40 سال، قد 6/67± 151/20 سانتی متر، وزن 8/87± 41/35 کیلوگرم) شدند. دو گروه به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هرجلسه به مدت 45 دقیقه به انجام تمرینات پرداختند. آزمون بازسازی زاویه 15 درجه به منظور ارزیابی حس عمقی اینورژن و اورژن، و آزمون قدرت عضلات پلانتار و دورسی فلکسور مچ پا قبل و بعد از برنامه تمرینی استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل آنالیز واریانس برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (0/05≥ p) استفاده شد. یافته ها: نتایج تغییرات درون گروهی در گروه پلیومتریک، کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥ p) و افزایش قدرت دورسی و پلانتارفلکشن مچ پا (0/05≥ p) را در آزمودنی ها نشان داد. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که تمرینات تراباند باعث کاهش معنادار خطای بازسازی (0/05≥ p) و افزایش قدرت مچ پا (0/05≥ p) می شود. با این حال بین دو گروه تمرینی (پلیومتریک و تراباند) در متغیر های حس عمقی و قدرت مچ پا تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≥ p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر هر دو نوع تمرین پلیومتریک و تراباند سبب بهبود حس عمقی و قدرت عضلات مچ پا می شود و بین تاثیر دو نوع تمرین اختلافی وجود ندارد. بنابراین مربیان و درمانگران برای افزایش قدرت و بهبود حس عمقی مچ پا می توانند از تمرینات پلیومتریک و تراباند استفاده کنند.

هدف: در این پژوهش، تاثیر دو روش درمانی- ورزشی انعطاف پذیری و پلیومتریک در بهبود عارضه گوژپشتی بین دانش آموزان پسر سال اول راهنمایی شهر اهواز مقایسه شده است.روش: روش اجرای پژوهش شبه تجربی و روش نمونه گیری آن چند مرحله ای تصادفی است که 90 آزمودنی در سه گروه (آزمایشی یک، دو و کنترل) قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری صفحه شطرنجی بود. در این پژوهش گروه های آزمایشی یک و دو تحت اعمال متغیر مستقل قرار گرفتند و گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله آزمایشی دریافت نکرد، سپس مقایسه صورت گرفت. از روش های آماری: میانگین، انحراف معیار، حداقل و حداکثر نمره و تحلیل واریانس یک راهه و پیگیری شفه برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شده است.نتیجه گیری: (1) روش درمانی- ورزشی انعطاف پذیری در بهبود عارضه گوژپشتی موثر است؛ (2) روش درمانی- ورزشی پلیومتریک در بهبود عارضه گوژپشتی موثر است و (3) بین دو روش درمانی- ورزشی انعطاف پذیری و پلیومتریک در بهبود عارضه گوژپشتی تفاوت معنی داری وجود ندارد (P<0.05). با توجه به یافته های این پژوهش می توان از روش های درمانی- ورزشی انعطاف پذیری و پلیومتریک در بهبود عارضه گوژپشتی استفاده کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

عامل رشد شبه انسولین -1 در تکامل، رشد، بازسازی و حفظ بافت ها در عضله اسکلتی در یک روش اتوکرین / پاراکرین و آندوکرین نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی پاسخ عوامل رشدی به دو شیوه تمرینی مختلف بود. در این پژوهش 14 آزمودنی مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک، 7 آزمودنی، سن: 20.86±1.86 سال، قد: 179.29±4.23 سانتی متر، وزن: 74.57±6.24 کیلوگرم) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی، 7 آزمودنی، سن 31.43±1.72 سال، قد 181.71±6.42 سانتی متر، وزن: 76.14±8.47 کیلوگرم) ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرین مقاومتی و 4 هفته تمرین پلیومتریک) انجام دادند. نمونه های عضلانی از عضله پهن جانبی 3 روز قبل و 7 روز بعد از تمرین گرفته شد. برای تعیین توان از 3 آزمون بوسکو (5 و 60 ثانیه ای)، سارجنت و پرش جفت و برای سنجش چابکی و سرعت از آزمون های مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر استفاده شد. برای تخمین میزان بیان ژن عامل رشد شبه انسولین (1) (IGF-I) و عامل رشد مکانیکی (MGF) از روش Real – time RT PCR استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های T زوجی و T مستقل استفاده شد و سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد در آزمون های بوسکو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دو سرعت 35 متر گروه پلیومتریک بهتر عمل کردند. بیان ژن در گروه اول کاهش غیرمعنادار (20.18 درصد – P£0.29) اما در گروه دوم به طور معناداری افزایش یافت (159.24 درصد، P£0.048) و بیان ژن IGF-I در گروه اول افزایش معنادار (133.83 درصد، P£0.04) اما در گروه دوم به طور غیرمعناداری افزایش (24.06 درصد، P£0.16) یافت. به طور کلی می توان نتیجه گرفت رونوشت های مختلف ژن IGF-I(IGF-IEa و MGF) در عضله اسکلتی انسان به طور متفاوتی به راهبردهای مختلف اضافه بار مکانیکی و سوخت و سازی پاسخ می دهند.

دستورالعمل های بازخوردی روشی تاییدشده برای تغییر الگوهای حرکتی به شمار می روند. با بررسی های انجام شده، تحقیقی در زمینه ترکیب تمرین های قدرتی با دستورالعمل های بازخوردی برای تغییر بیومکانیک اندام تحتانی مشاهده نشد. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر تمرین های قدرتی با راهبرد های کانون توجه بیرونی و درونی بر متغیرهای کینتیکی و عملکردی ورزشکاران با الگوی فعالیت پلیومتریک بود. 36 ورزشکار داوطلب زن (هندبال، بسکتبال و والیبال) با میانگین سن 2/27± 22/3 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه مساوی تمرین قدرتی، تمرین قدرتی با تمرکز درونی، و بیرونی تقسیم شدند. قبل و پس از هشت هفته تمرین، متغیرهای کینتیکی و عملکردی آزمودنی ها اندازه گیری شد. تاثیر تمرین های گروه قدرتی با کانون توجه بیرونی بر متغیرهای بیشینه نیروی عمودی واکنش زمین، بیشینه نیروی خلفی واکنش زمین، زمان رسیدن به پایداری در جهت داخلی-خارجی، نمره آزمون بازسازی خطای فرود و رکورد پرش لی سه گام نسبت به دو گروه دیگر معنی دار بود. به نظر می رسد، برنامه های تمرینی که هر دو دسته تمرین قدرتی و روش های کانون توجه بیرونی را به کار می برند، برای پیش گیری از آسیب دیدگی لیگامان صلیبی قدامی و افزایش عملکرد قابل استفاده است.