هدف: آیا تمرین رومبرگ می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد؟این روش دو موقعیت مهم یعنی حفظ بالانس در شرایط کاهش سطح اتکا و کاهش اطلاعات بینایی که دو عامل مهم زمین خوردن سالمندان هستند را هدف قرار داده است و بطور وسیعی توسط دیگر محققان به عنوان یک روش ارزیابی بالانس بکار رفته است اما بعنوان روش درمان استفاده نشده است.روش بررسی: این تحقیق به روش RCT انجام شده است. 70 نفر از سالمندانی که دارای سن 65 سال یا بیشتر بوده و در شش ماه گذشته دو بار یا بیشتر زمین خورده باشند انتخاب شده و سپس آنها را به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم نمودیم. سپس گروه مداخله به مدت سه ماه یک روز در میان، هر روز به مدت 45 دقیقه تمرین رومبرگ داده شدند و پس از اتمام دوره سه ماهه هر دو گروه به مدت 6 ماه از نظر تعداد زمین خوردن، میزان و شدت عوارض و شکستگی تحت نظر قرار گرفتند.یافته ها: در تعداد زمین خوردن، در افرادی که پیگیری کامل شدند، بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (90.0=p-value). درصد افرادی که زمین خوردند نیز تفاوت معناداری بین دو گروه شاهد و مداخله نشان نداد (%52.4 در مقابل 87.0=p-value %50). در بررسی ارتباط میزان اثربخشی تمرینات با سن، نتایج بدست آمده ارتباط معناداری را نشان ندادند. (%12=power، 46.0=p-value) در آنالیز Univariate analysis of variance انجام شده، تعداد داروهای مصرفی سالمندان، با میزان اثربخشی تمرینات در کاهش سقوط، ارتباط معناداری داشت. (046.0=p-value). نتیجه گیری: اگرچه تستهای آماری نتوانستند تفاوت معناداری را نشان دهند، این ناتوانی را میتوان ناشی از کم بودن قدرت این مطالعه (power) برای پیدا کردن این ارتباط دانست، لذا برای دستیابی به نتیجه قطعی تر در این باره، به مطالعاتی با حجم نمونه بیشتر نیاز است. از طرفی سقوط، وابسته به چندین عامل است، کارآزماییهای بالینی اخیر ثابت کرده است که دخالت های چند منظوره، بهترین نتیجه را در کاهش سقوط نشان می دهد.

مقدمه: بیماری های قلبی - عروقی از جمله عمده ترین موارد مرگ و میر در دنیا محسوب می شوند. یکی از مهم ترین عوامل خطرناک برای بیماری های قلبی - عروقی، افزایش فشارخون است. کاهش فشارخون اهمیت به سزایی در کاهش وقوع حوادث قلبی - عروقی دارد که می تواند از طریق فعالیت ورزشی صورت پذیرد.هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر فعالیت ورزشی بر فشارخون، ضربان قلب و مصرف اکسیژن میوکارد در افراد غیر ورزشکار انجام شده است.مواد و روش ها: جهت اندازه گیری اثر شدت و حجم فعالیت مقاومتی بر واکنش های قلبی - عروقی متعاقب فعالیت، 10 مرد غیر ورزشکار با فشارخون طبیعی (0.8±22 سال، قد 2.47± 173.05 سانتی متر و وزن3.4 ±67.2 کیلوگرم)، به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی چهار جلسه، فعالیت ورزشی را انجام دادند. فعالیت ورزشی هر جلسه در پنج ایستگاه جلوی بازو، پشت ران (کشش همسترینگ)، اسکات، کشش زیر بغل نشسته و پرس سینه بود. آزمودنی ها دو جلسه با حجم کوتاه سه دوره ای و شدت 40 (SL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (SH) و دو جلسه با حجم طولانی شش دوره ای و شدت 40 (LL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (LH) به فعالیت پرداختند. در هر جلسه فشارخون، ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد (حاصل ضرب فشار سیستولی و ضربان قلب) آن ها قبل فعالیت و هر 10 دقیقه یک بار به صورت تناوبی تا 90 دقیقه پس از هر جلسه فعالیت اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD جهت تجزیه آماری داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که فشارخون سیستولی در آزمون های مختلف طی 60 دقیقه استراحت نسبت به قبل از فعالیت به طور معنی داری کاهش یافته است (0.05>P). اما فشارخون دیاستولی در هیچ کدام از آزمون ها نسبت به قبل فعالیت، تغییر معنی داری نداشت. شدت و حجم فعالیت ورزشی در کاهش فشارخون سیستولی و عدم تغییر فشارخون دیاستولی اثر معنی داری نداشت ضربان قلب پس از فعالیت های SL و LL تا 30 دقیقه و متعاقب فعالیت های LH و SH تا 60 دقیقه افزایش یافت (0.05>P). از طرفی هزینه اکسیژن میوکارد پس از فعالیت های LH و SH تا 50 دقیقه افزایش پیدا کرد.نتیجه گیری: شدت و حجم فعالیت ورزشی مقاومتی اثری بر اندازه و مدت کم فشارخونی ندارد و ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد از حجم فعالیت ورزشی مقاومتی تاثیرپذیر نیستند.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی ( مغز و نخاع) را تخریب می کند. شایع ترین عوارض این بیماری خستگی، گرفتگی عضلات، لرزش، دوبینی، عدم تعادل و اختلال در راه رفتن می باشد.هدف: بررسی اثر یک برنامه تمرینی به مدت 8 هفته در داخل آب بر بهبود مقیاس ناتوانی جسمانی (EDSS) بیماران ام اس می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق نیمه تجریی است، لذا از میان 100 نفر بیمار ام اس زن، 25 نفر به عنوان نمونه با درجه بیماری 1 تا 4 میانگین مدت بیماری 4±1 سال و دامنه سنی 20 تا 50 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی 15 نفر و کنترل 10 نفر تقسیم شدند. برنامه تمرینی برای گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه با شدت 50-40 درصد حداکثر ضربان قلب اعمال شد. مقیاس ناتوانی جسمانی (EDSS) بیماران به وسیله پرسش نامه EDSS کروتز که در قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آمار توصیفی و تی همبسته انجام شد.نتایج: بین نمرات EDSS پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0.001=P). بین نمرات EDSS پیش آزمون و پس آزمون گروه گواه تفاوت معنی داری در سطح خطای آلفا 5 درصد مشاهده نشد (0.279=P). انجام فعالیت های هوازی در آب به طور معنی داری باعث کاهش EDSS در گروه تجربی شد و به طور متوسط 0.5 درجه میانگین نمره EDSS را در بیماران MS کاهش داد.نتیجه گیری: اجرای تمرینات هوازی منتخب در آب باعث بهبود EDSS بیماران ام اس می شود. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان های دارویی برای بیماران ام اس استفاده کنند.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یا ام.اس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) را تخریب می کند. شایع ترین عوارض این بیماری خستگی، گرفتگی عضلات، لرزش، دوبینی، عدم تعادل و اختلال در راه رفتن می باشد.هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک برنامه تمرینی به مدت 8 هفته در داخل آب بر بهبود کیفیت زندگی بیماران ام.اس می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق نیمه تجریی است، لذا از میان 100 نفر بیمار ام.اس زن، 45 نفر به عنوان نمونه با درجه بیماری 1 تا 5، میانگین مدت بیماری 1±4 سال و دامنه سنی 50 تا 20 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی 25 نفر و کنترل 20 نفر تقسیم شدند. برنامه تمرینی برای گروه آزمون به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه با شدت 60-50 درصد حداکثر ضربان قلب اعمال شد. کیفیت زندگی بیماران به وسیله پرسش نامه (FAMS. Version2) در قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آمار توصیفی و تی همبسته انجام شد.نتایج: بین کیفیت زندگی پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0.000=P). انجام فعالیت های هوازی در آب به طور معنی داری باعث بهبود کیفیت زندگی در گروه تجربی شد و به طور متوسط 9.28 درصد میانگین نمره کیفیت زندگی را در بیماران ام.اس بهبود بخشید.نتیجه گیری: اجرای تمرینات هوازی منتخب در آب باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران ام.اس می شود. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان های دارویی برای بیماران ام.اس استفاده کنند.

1مقدمه: فعالیت بدنی و ورزش به عنوان بخشی از سبک زندگی سالم در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های قلبی عروقی و بهبود ریسک فاکتوهای مرتبط با آن مانند نیمرخ لیپیدی همواره مورد توجه بوده است. افزایش HDL و کاهش LDL، TG و کلسترول از قوی ترین عوامل برای جلوگیری از بیماری های قلبی عروقی است. سالمندی فرآیند پیچیده ای از تغییرات فیزیولوژیکی و اجتماعی است که منجر به بیماری های مختلف می شود. این مطالعه با هدف بررسی و تحلیل مطالعات موجود در خصوص اثربخشی پروتکل های مختلف تمرین ورزشی بر نیمرخ لیپیدی در افراد سالمند انجام شد.   روش کار:  جستجوی جامع در پایگاه های اطلاعاتی SID،Irandoc  و Magiran برای مقالات منتشر شده طی ده سال اخیر انجام شد. کلید واژگان "نیمرخ لیپیدی"، "سالمندی" و "تمرینات ورزشی" با زبان فارسی و نتایج 18 مطالعه واجد شرایط با 525 نفر جست و جو شد.  یافته¬ها: به نظر می رسد که تمرینات ورزشی مختلف بر نیمرخ لیپیدی سالمندان مستقل از شدت و نوع تمرین،  اثر مثبت دارند. این فاکتورها برای پیشگیری و تشخیص زودهنگام بیماری های قلبی عروقی اثرگذار هستند. نتیجه گیری: پیشنهاد می گردد از تمرینات ورزشی مختلف برای بهبود نیمرخ لیپیدی در سالمندان استفاده گردد. همچنین در پژوهش های آتی اثر انواع پروتکل های تمرینی برای تشخیص بهترین و اثر بخش ترین پروتکل مورد بررسی قرار گیرند و پروتکل هایی با اثربخشی بیشتر معرفی شوند.

مقدمه: مطالعات متعددی در جوامع مختلف دو شاخص تعداد ضربان قلب در دقیقه اول بعد از پایان تست ورزش (Minute Heart Rate Recovery 1 یا (HRR و ظرفیت ورزش Exercise Capacity) یا (EC را به عنوان پیش گویی کننده های بروز حوادث قلبی نشان داده است. مطالعه حاضر جهت مقایسه این دو شاخص در افراد با و بدون سندرم متابولیک در شهرستان اصفهان انجام گرفت.روش ها: این مطالعه بر روی 254 نفر از افراد غیر مبتلا و 216 فرد مبتلا به سندرم متابولیک از مطالعه هم گروهی اصفهان انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، دور شکم، فشار خون، قد و وزن افراد ثبت شد. تری گلیسرید سرم و قند خون ناشتا، کلسترول تام، HDL و LDL افراد نیز اندازه گیری شد. تست ورزش بر اساس پروتکل استاندارد Bruce انجام گردید و تعداد ضربان قلب در دقیقه اول و ظرفیت ورزش تعیین و ثبت شد. داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS15 و با استفاده از روش Generalized linear model با تعدیل بر اساس سن تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تعداد ضربان قلب در دقیقه اول در گروه غیر مبتلا بیشتر از گروه مبتلا به سندرم متابولیک بود ( (p=0.007اما در هر دو گروه میزان تعداد ضربان قلب در دقیقه اول طبیعی بود (بیشتر از 18 ضربان در دقیقه). میزان ظرفیت ورزش در گروه مبتلا به سندرم متابولیک به طور معنی داری کمتر از گروه غیر مبتلا بود (.(P=0.022نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، این مطالعه توجه پزشکان و برنامه ریزان بهداشتی جامعه ما را به ارتباط قوی تر ظرفیت ورزش با سندرم متابولیک در مقایسه با تعداد ضربان قلب در دقیقه اول معطوف می دارد؛ نیاز به تعیین نقطه معیار جدید جهت تعداد طبیعی ضربان قلب در دقیقه اول نیز وجود دارد.

هدف: درد نوروپاتیک نوعی درد مزمن است که به دنبال آسیب به اعصاب مرکزی و محیطی به وجود می آید. مطالعات گذشته بیانگر آن است که ورزش و کورکومین هر کدام جداگانه توانسته اند بر بهبود درد نوروپاتی موثر باشند. در این مطالعه اثرات تجویز مزمن کورکومین (Curcumin, Cur) توام با ورزش اجباری (Forced Exercise)بر پاسخ های رفتاری درد در مدل درد نوروپاتیک فشردگی مزمن عصب (Chronic constriction injury, CCI) در موش سفید بزرگ آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه از 80 رت نر نژاد ویستار استفاده شد که به صورت تصادفی 8 گروه (10=n) تقسیم شدند. گروه های مورد مطالعه شامل موارد ذیل بودند: Sham+Veh, Sham+Exercise, CCI+Veh, CCI+Exercise, CCI+Veh+Exercise, Cur+CCI, Exercise+Cur+CCI. ابتدا در کلیه گروه های CCI (فشردگی مزمن عصب) درد نوروپاتیک به روش CCI ایجاد شد. جهت درمان درد نوروپاتیک در گروه Cur+CCI، تزریق کورکومین (mg/kg60) یا حامل آن(Veh) از 12روز پس از عمل جراحی شروع شد و تا روز 26 ادامه یافت. در گروه های CCI+Veh+Exercise وCCI+Exercise 12 روز پس از عمل جراحی ورزش تردمیل با شدت متوسط شروع شده و به مدت 3 هفته تا روز 33 انجام گردید. در گروه Exercise+Cur+CCI تزریق کورکومین و تجویز ورزش به صورت توام انجام شد. آلودینیای مکانیکی و هایپرآلژزیای حرارتی در روز 12 و در روز 34 بعد از انجام ورزش و تزریق کورکومین، ارزیابی شد. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که 12روز پس از ایجاد CCI، هایپرآلژزیای حرارتی و آلودینیای مکانیکی ایجاد شد. هم چنین تجویز کورکومین و انجام ورزش با شدت متوسط توانستند به طور جداگانه، درد نوروپاتیک را در هر یک از گروه های درمان شده در مقایسه با گروه CCI بدون درمان کاهش دهند. نتیجه گیری: پس از تثبیت درد نوروپاتیک بهبود رفتارهای درد نوروپاتیک این مطالعه شامل آلودینیای مکانیکی و هایپرآلژزیای حرارتی نشان داد که، تجویز کورکومین و انجام ورزش اجباری هر کدام جداگانه ممکن است شدت درد نوروپاتیک را کاهش دهند. هم چنین بین اثرات درمانی ورزش و کورکومین اثرات هم افزایی (Additive) یا تقویتی (Synergism) مشاهده نشد.