مقدمه و هدف: با توجه به اینکه اجراهای ورزشی در محیط با رنگ های مختلف انجام می شود و تاثیرگذاری رنگ بر اجرای مهارت ورزشی تا حدودی مورد پذیرش واقع شده است، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر رنگ های زمینه منتخب بر اکتساب و یادداری مهارت پرتاب دارت است.روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی از نوع کاربردی، از بین تمامی دانشجویان پسر دانشگاه فردوسی که شرایط ورود به تحقیق را داشتند 72 نفر به صورت تصادفی انتخاب و سپس از آن ها پیش آزمونی به عمل آمد و در ادامه این افراد به صورت تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند (گروه های با پس زمینه آبی، سبز، مشکی، قرمز، رنگ مورد علاقه و گروه کنترل). سپس آزمودنی ها، طی 6 جلسه (هر جلسه 10 بلوک 10 کوشش) به تمرین مهارت پرتاب دارت با دست برتر پرداختند. در انتهای مرحله تمرین، از آزمودنی ها آزمون اکتساب به عمل آمد که طی آن آزمودنی ها 10 کوشش پرتاب دارت را با دست برتر انجام می دادند. 48 ساعت پس از اجرای آزمون اکتساب، از آزمودنی ها آزمون یادداری به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری k-s، تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که هم در مرحله اکتساب و هم یادداری گروه هایی که با رنگ زمینه مورد علاقه و رنگ آبی تمرین می کردند به طور معناداری نسبت به گروه های دیگر نتایج بهتری به دست آوردند.بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق احتمالا رنگ را می توان به عنوان یک عامل محیطی که در بهبود یا افول یادگیری نقش داشته باشد، به حساب آورد.

در این پژوهش تاثیر شیوه ارائه محرک های متوالی بر اکتساب، یادداری و انتقال ترتیب توالی حرکات بصری مورد آزمایش قرار گرفت. ابتدا نرم افزار تخصصی ارائه محرک های متوالی، ثبت زمان و خطای پاسخ در محیط سی پلاس پلاس طراحی شد. در این تحقیق 60 نفر آزمودنی راست دست، بدون تجربه قبلی با تکلیف به صورت تصادفی به پنج گروه آزمایشی (هر گروه 12 نفر) شامل مسدود- صریح، مسدود- ضمنی، تصادفی- صریح، تصادفی- ضمنی و گروه کنترل تقسیم شدند. ابتدا همه گروه ها در پیش آزمون شرکت کردند و سپس بجز گروه کنترل طی 5 جلسه تمرینی و در هر جلسه 3 بلوک 10 کوششی را به صورت مسدود و تصادفی انجام دادند. یک روز پس از مرحله اکتساب آزمون یادداری و انتقال انجام شد. برای تحلیل یافته های از آزمون t استیودنت، آنالیز واریانس سه عاملی با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس دوعاملی استفاده شد. نتایج نشان داد آزمودنی ها طی مرحله اکتساب پیشرفت معنی داری در زمان و دقت پاسخ داشته اند (P<0.05). اما بین گروه های تمرینی تفاوت معنی دار وجود نداشت. به علاوه گروه های یادگیری ضمنی در دو مولفه زمان پاسخ و دقت پاسخ پیشرفتی مشابه یادگیری صریح داشتند که بیانگر اثربخشی این یادگیری است. همچنین آزمون یادداری نشان داد تمرین تصادفی در دقت حرکتی برتر از تمرین مسدود است اما نوع روش تمرینی تاثیری بر یادداری زمان عکس العمل متوالی نداشت. در آزمون انتقال نیز همه گروه ها انتقال به تکلیف جدید را فقط برای دقت پاسخ نشان دادند. علاوه بر این یافته ها نشان داد تمرین مسدود به افزایش یکپارچگی حسی حرکتی و زمانبندی حرکت منجر شد در حالی که تمرین تصادفی به ارتباط بهتر محرک- پاسخ منجر شد. به طور کلی نتایج این تحقیق از این ایده که یادگیری ای که در زمینه ای از تداخل اتفاق می افتد می تواند یادداری و انتقال به تکلیف دیگر را نشان دهد، حمایت می کند.

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر سطح مهارت الگوی آموزشی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت سرویس بلند بدمینتون دانشجویان دختر دانشگاه تهران بوده است. بدین منظور 130 دانشجوی دوره کارشناسی به روش کاملا تصادفی انتخاب شده و در 3 گروه همگن از طریق انتصاب تصادفی قرار گرفتند. گروه اول، در شرایط الگوی در حال یادگیری (غیر ماهر)، گروه دوم در شرایط الگوی ماهر به مدت 6 روز متوالی در کوشش های اکتساب و سپس 72 ساعت بعد در آزمون یادداری و انتقال مهارت سرویس بلند بدمینتون شرکت کردند. گروه سوم (گروه گواه)، فقط در کوشش روز ششم، آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. پس از جمع آوری داده ها از روش های t وابسته و آنالیز واریانس یک طرفه با استفاده از نرم افزار SPSS:PC، تجزیه و تحلیل انجام شد. نتایج نشان داد مشاهده الگوی در حال یادگیری در مرحله یادداری تاثیر معنی داری بر اجرای سرویس بلند بدمینتون دارد (P<0.05) و هیچگونه تفاوت معنی داری بین اجرای گروه های تجربی در مرحله اکتساب و انتقال مهارت مشاهده نشد. در نتیجه می توان گفت در آموزش مهارت های حرکتی مشاهده الگوی در حال یادگیری، به اندازه مشاهده الگوی ماهر در عملکرد افراد موثر است. 

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تداخل ضمنی (CI) بر اکتساب، یادداری و انتقال سه نوع مهارت سرویس ساده، چکشی و موجی طراحی شد. بدین منظور چهل نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تهران با میانگین سنی 22.4±2 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی 1 و 2 به منظور بررسی اثر و مقایسه دو روش تمرینی مسدود (با تداخل ضمنی کم) و تصادفی (با تداخل ضمنی زیاد) قرار گرفتند. آزمودنی های هر گروه در مرحله اکتساب، طی نه جلسه سه نوع سرویس والیبال را 378 بار تکرار تمرین کردند. 45 آزمون اکتساب طی سه جلسه در مرحله تمرین به عمل آمد و بعد از 5 و 7 روز به ترتیب در 15 تکرار آزمون یادداری با تاخیر و 15 آزمون انتقال شرکت کردند. به منظور بررسی اثر هر نوع تصویرسازی بر اکتساب، یادداری و انتقال روش های مذکور، از آزمون های t، و برای مقایسه دو نوع تصویرسازی برای تعیین اختلاف درون گروهی و بین گروهی در میانگین های گروه ها، از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) «اندازه گیری تکراری» (REPETED MEASURES) استفاده شد. نتایج دو گروه آزمایشی اثر معنی دار تداخل ضمنی را با افت اجرای گروه تصادفی در زمان اکتساب و افزایش چشمگیر آنان را نسبت به گروه مسدود در تست های یادداری با تاخیر و انتقال نشان داد (P<0.05). این یافته ها از این ادعا که تمرینات با تداخل زمینه ای بالا، در هر دو جنبه، موجب پیشرفت فراهم سازی حرکت و قدرت حافظه می شود حمایت می کند.

این تحقیق جهت بررسی تاثیر سطح مهارت الگو )دو نوع متفاوت الگودهی( بر عملکرد و یادگیری سرویس ساده والیبال دانشجویان مبتدی طراحی شد. آزمودنی های این تحقیق را 40 نفر از دانشجویان شهید بهشتی تشکیل دادند که درس تربیت بدنی (1) را در نیمسال دوم سال 83-1382 انتخاب کرده بودند. آزمودنی ها از میان جامعه 300 نفری به صورت تصادفی ساده انتخاب و همچنین به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری گماشته شدند. هر دو گروه 60 کوشش تمرینی را طی سه روز پیاپی انجام دادند. در این تحقیق توصیف های کلامی هم زمان با نمایش ویدیویی به آزمودنی ها ارایه و سپس نتیجه و الگو )فرایند( اجرای سرویس ساده والیبال اندازه گیری شد. به منظور تجزه و تحلیل داده ها و مقایسه گروه های دو گانه از طریق تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون- تی در گروه های مستقل و وابسته در سطح a=0.05 استفاده شد. نتایج این تحقیق، پیشرفت معنی داری را در امتیازات مربوط به نتیجه و فرایند اجرا در مراحل مختلف آزمون نشان داد. در متغیر اجرا، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری وجود نداشت. در حالی که، در انتهای مرحله اکتساب و یادداری، آزمودنی های گروه الگودهی ماهر، الگوی حرکت را بهتر از آزمودنی های گروه مشاهده الگوی در حال یادگیری به نمایش گذاشتند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر توجه درونی و بیرونی بر اجرای تکلیف تعادل پویا و یادداری دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز بود. روش این تحقیق نیمه تجربی بود. نمونه آماری را 45 دانشجو تشکیل دادند که به شیوه تصادفی انتخاب شدند و به همین روش، نمونه ها به سه گروه توجه درونی (توجه به پاها)، گروه توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پاها) و گروه توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار اندازه گیری استواری سنج استفاده شد. روایی و پایایی این ابزار مورد تایید شرکت سازنده آن ساتراپ فلز (1383) قرار گرفت. در این تحقیق، از روشهای آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t همبسته و F و آزمون پیگیری توکی) برای تحلیل داده ها استفاده شدند. آزمون فرضیه ها در سطح معنا داری p<0.05 نشان داد که بین تاثیر سه نوع توجه درونی و بیرونی در سه گروه آزمایشی در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری تفاوت معناداری وجود داشت. در هر یک از گروه ها، بین پس آزمون و آزمون یادداری تفاوت معناداری مشاهده نشد. در کل، توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری بهتر از توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پا) و توجه درونی (توجه به پاها) بود.

هدف این تحقیق، بررسی تاثیر سه روش تمرین متغیر بر یادگیری یک مهارت است. روش تحقیق این پژوهش، نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدارس ابتدایی شهریار کرج بود که یکصد آزمودنی به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه آماری به طور تصادفی چهار گروه 25 نفره تقسیم شدند که سه گروه برای اجرای برنامه های تمرین متغیر و یک گروه، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. گروه های سه گانه تمرین متغیر به طور تصادفی به گـروه های «الف»، «ب» و «ج» نامگذاری شدند. به منظور تغییر شاخص ها، قطر و وزن توپ و مسافت تا هدف دستکاری شد. گروه «الف» پاس بغل را از 5 فاصله و با توپ شماره 4، گروه «ب» از 15 فاصله و با توپ شماره 4 و گروه «ج» از 15 فاصله و با توپ های 3 و 5 انجام دادند. هر آزمودنی در هر جلسه می توانست 60 ضربه بزند که این تکلیف شامل 12 ضربه از هر 5 فاصله بود. گروه «ب» از 15 فاصله و از هر فاصله 4 ضربه زدند. ضربـه های گروه «ج» نیز مانند گروه «ب» بود، با این تفاوت که هر 20 ضربه را با شماره توپ یکسانی زدند. این تمرین ها در 3 روز انجام شد و پس از 48 ساعت، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون پاس بغل پای مور- کریستین بود. روش آماری استفاده شده، آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی بود. حاصل تحلیل امتیازها در مرحله یادداری نشان داد که بین عملکرد یادداری گروه «ب» و گروه گواه تفاوت معنی داری وجود ندارد (a=0.95). همچنین، بین عملکرد گروه های چهارگانه در آزمون انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نشد (a=0.95). نتیجه کلی اینکه متغیر ساختن بیش از اندازه تمرین و نیز افزایش تعداد تکرارها، موجب افزایش بیشتر یادگیری در این مهارت نخواهد شد.

نقشه مفهومی یکی از راهبردهای یاددهی- یادگیری است که می تواند یادگیری معنادار را در دانش آموزان تسهیل کند و روابط بین مطالب درسی را به صورت سلسله مراتبی نمایش دهد. مقاله حاضر بر اساس یافته های پژوهشی تدوین شده است که در آن میزان اثربخشی استفاده از نقشه مفهومی در یادداری و درک و کاربست مفاهیم علوم تجربی ارزیابی شد. برای این منظور از یک طرح نیمه آزمایشی با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری دانش آموزان پسر ششم ابتدایی شهر خوی در سال تحصیلی 93-92 بود. 4 کلاس درسی به روش نمونه گیری هدفمند (2 کلاس آزمایش و 2 کلاس کنترل) انتخاب شدند که در گروه های کنترل با روش های مرسوم و در گروه های آزمایش با نقشه های مفهومی، مطالب درسی ارائه شد. برای اندازه گیری تاثیر استفاده از نقشه های مفهومی بر پیشرفت تحصیلی از آزمون های پیشرفت تحصیلی با شاخص های مقبول روایی و پایایی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) و تحلیل واریانس تک متغیره (ANOVA) استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان می دهند که ارائه آموزش مبتنی بر نقشه مفهومی در مقایسه با روش های مرسوم بر نمره های دانش آموزان در درک و کاربست تاثیر مثبتی داشت، ولی در سطح یادداری موثر واقع نشد. در کل استفاده از نقشه مفهومی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در درس علوم تجربی نتیجه مثبت داشت.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی تأثیر خودگفتاری، بازخورد و تعامل آن دو بر اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه ی بسکتبال بود. 120 دانش آموز دختر نوجوان انتخاب شدند و به شکل جایگزینی تصادفی در چهار گروه بازخورد، خودگفتاری، خودگفتاری توأم با بازخورد و کنترل جای گرفتند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح پژوهشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نوع خودگفتاری به کاررفته آموزشی و بازخورد از نوع آگاهی از اجرا بود. هر گروه پس از پیش آزمون، طی چهار جلسه ی تمرینی مرحله ی اکتساب را گذراندند، تحت پس آزمون و 72 ساعت بعد تحت آزمون یادداری قرار گرفتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون توکی استفاده شد. نتایج نشان داد آزمودنی هایی که از خودگفتاری استفاده کرده بودند، نمره های اکتساب و یادداری بالاتری نسبت به گروه های دیگر داشتند (05/0 P<). براساس نتایج این تحقیق خودگفتاری در اکتساب مهارت پاس سینه مؤثرتر از بازخورد است و استفاده از بازخورد در کنار خودگفتاری می تواند به پیشرفت بهتر یا سریع تر در مراحل ابتدایی یادگیری منجر شود.