سابقه و هدف: خون ریزی با منشا قسمت فوقانی دستگاه گوارش یک عامل شایع بستری بیماران داخلی و جراحی اورژانس می باشد. با توجه به اهمیت مساله و علل متفاوت خون ریزی در مطالعه های مختلف، بررسی حاضر به منظور تعیین علل خون ریزی های قسمت فوقانی لوله گوارش و ارتباط آنها با شاخص های بالینی و آزمایشگاهی بیماران بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سالهای 78-1376 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش مطالعه داده های موجود از 114 بیمار بستری شده با تشخیص های خون ریزی دستگاه گوارش فوقانی بوده است و داده ها از پرونده بیماران استخراج و با آمارهای توصیفی ارایه گردید.یافته ها: از 114 بیمار با خون ریزی قسمت فوقانی دستگاه گوارش 67.6 درصد مرد و 32.4 درصد زن بودند. متوسط سنی بیماران 53.3 سال بود. شایع ترین علت خون ریزی یپتیک با 46.5 درصد و یافته های بعدی به ترتیب:گاستریت اروزیوبا 33.3 درصد، دئودنیت با 6.1 درصد، گاسترودئودنیت با 3.5 درصد، واریس مری با 3.5 درصد، ازوفاژیت با 1.8 درصد و اولسرمری 0.9 درصد بوده است. در 5 مورد 4.4 درصد آندوسکوپی طبیعی داشته اند که 4 مورد ناشی از ترکیبات بوده NSAIDs است. شایع ترین علایم بالینی هماتمز 65.8 درصد، ملنا 64.9 درصد، درد اپی گاستر 52.6 درصد، سرگیجه 40.4 درصد و تاکی کاردی 21.1 درصد، هماتوجزی 6.1 درصد و 64.9 درصد کم خونی بودند و 45.6 درصد هماتوکریت کمتر از 35 را داشتند. 45.6 درصد مصرف 60 NSAIDs متذکر بودند. از این تعداد 40.4 درصد مبتلا به گاستریت اروزیون شده اند. 21.2 درصد زخم بولب و 17.7 درصد زخم معده داشتند. بیشترین NSAIDs تا 70 سالگی 13 مورد (25 درصد) و 70 تا 80 سالگی 13 مورد (25 درصد) بود. 12 نفر (10.5 درصد) نیاز به جراحی اورژانس داشتند.نتیجه گیری: خون ریزی قسمت فوقانی دستگاه گوارش یکی از علل شایع بیماری زایی می باشد و شایع ترین علل این خون ریزی زخم پیتیک می باشد. و تنفس NSAIDs نیز قابل ملاحظه و از اهمیت خاصی برخوردار است که تحقیقات برای تشخیص و درمانی موثر مخصوصا ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری قبل از خون ریزی را توصیه می نماید و نیز تحقیقات برای انتخاب آموزش های لازم در مورد را مصرف بجا و صحیح NSAIDs توصیه می نماید.

کارسینوم معده دومین سرطان شایع می باشد. از عوامل محیطی که می تواند با ایجاد گاستریت، آدنوکارسینوم معده را ایجاد کند هلیکوباکترپیلوری است. این مطالعه توصیفی در 100 بیمار با تشخیص کارسینوم معده ثابت شده انجام و لام پاتولوژی بیماران مجددا جهت بررسی هلیکوباکتر پیلوری مورد بازبینی قرار گرفت که در 7.2±84% بیماران با کانسر معده، هیلکوباکتر پیلوری وجود داشت. با توجه به شیوع این عفونت در جامعه مورد بررسی به نظر می رسد این ارتباط معنی دار باشد و با شناسایی سایر عوامل در ایجاد کانسر معده در بیماران مبتلا به این عفونت شاید، بتوان از بروز کانسر جلوگیری کرد.

در این مطالعه تعداد 6632 پرونده آندوسکپی دستگاه فوقانی گوارش که توسط نگارنده بمدت 9 سال طی سالهای 1367 تا 1376 در بیمارستان شهید مباشر کاشانی همدانی انجام شده بمنظور تعیین علل انسداد راه خروجی معده مورد بررسی قرار گرفته است. اکثر بیماران مراجعین سرپائی با علائم بالینی مختلف بودند. تعداد اندکی از آنها هم بیماران بستری در بخشهای جراحی و داخلی بیمارستان بودند که بدلایل متفاوت در بخش های مربوطه بستری شده بودند. اکثر آنها 2278 نفر (35%) با تشخیص گاستریت مشخص گردیدند. 1165 نفر (17.6%) نرمال، 911 نفر (13%) گاسترودئونیت، 671 نفر (10.5%) گاستریت ناشی از ریفلاکس صفراوی، 646 نفر (9.5%) اولسر فعال داوزدهه و بقیه با آمار مختلف دئودنیت، اولسر مزمن دئودنوم، اولسر معده، کانسر معده و انسداد راه خروجی معده را نشان دادند. انسداد راه خروجی معده کمترین تعداد یعنی 98 نفر (1.4%) موارد را تشکیل داده است. معیار انسداد راه خروجی معده انسداد کانال پیلوریک بوده، بطوریکه گاستروسکپ قادر به عبور از آن و ورود به اثنی عشر نباشد. در این مطالعه شغل، جنسیت، سن، محل زندگی، علائم بالینی شامل درد اپی گاستر، سنگینی سر دل، هماتمز، تهوع و استفراغ مورد بررسی قرار گرفته و در مواردی با مطالعات مشابه خارجی مورد مقایسه قرار گرفته اند.

هدف از این مطالعه ارزشیابی یافته های آندوسکپی در ضایعات معده بر اساس تشخیص های پاتولوژیک می باشد. این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی گذشته نگر است که بر روی 950 بیمار مبتلا به ضایعات معده مراجعه کننده به بخش پاتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران انجام شد. توسط متخصصین از بیماران به روش آندوسکپی نمونه برداری شد و قطعات بیوپسی در فرمالین 10% فیکس گردید و همراه با گزارش تشخیص به آزمایشگاه پاتولوژی ارسال گردید و با اسلایدهای میکروسکوپی و تشخیص پاتولوژی مقایسه شدند.نتایج به دست آمده نشان داد که توزیع انواع بدخیمی های معده شامل: squamous-cell carcinoma %6- adenocarcinoma %93.4 و 0.6% لنفوم می باشد. در ضایعات خوش خیم حداکثر موارد مربوط به گاستریت با 72.7%، اولسر 21.6% و پولیپ و دیسپلازی با میزان کمتری مشاهده گردید. 78% ضایعات بدخیم در جنس مذکر و 22% در جنس مونث مشاهده شد. از نظر وضعیت شغلی چه در ضایعات خوش خیم و چه بدخیم کشاورزان حداکثر را دارا بودند.نتیجه نهایی اینکه میزان اعتبار آندوسکپی در تشخیص ضایعات بدخیم 81% و در ضایعات خوش خیم معده 89% است.

آندوسکوپی فوقانی دستگاه گوارش EGD(Esophagogastroduodenoscopy) در سالهای اخیر پیشرفت زیادی در تشخیص و درمان بیماریهای دستگاه گوارش در بزرگسالان کرده و شیرخواران و کودکان نیز از این پیشرفت بهره مند شده اند. هدف این مطالعه ارائه علل منجر به انجام EGD، یافته های آن و فراوانی هلیکوباکترپیلوری در 120 بیمار مراجعه کننده به بخش گوارش بیمارستان کودکان ابوذر اهواز در مدت 8 ماه (دی 1377 - مرداد 1378) و مقایسه آنها با سایر مراکز است. علل مراجعه بیماران شکم درد مزمن، استفراغ خونی، عدم رشد کافی، استفراغ مزمن، ملنا، پنومونی مکرر و سیروز کبدی به ترتیب در 39(32.5%)، 36(30%)،15(12.5%)، 12(10%)، 4(3.3%)  و از میدازولام وریدی در 11 بیمار استفاده شد. بیوپسی از مری، معده یا دوازدهه (از 1، 2 یا هر سه قسمت) از 98 بیمار گرفته شد. شایعترین یافته آندوسکوپی که با پاسخ آسیب شناسی تایید شد گاستریت در 21(53.8%)، 12(38.7%)و 4(14%) مورد و پس از آن گاسترودؤدنیت در 16(41%)، 8(25.8%)و 4(14%) مورد از بیوپسی های گرفته شده از بیماران با شکم درد مزمن، استفراغ خونی و سایر موارد منجر به آندوسکوپی بود. 3 مورد از وفاگوگاستریت و 3 مورد وفاگوگاسترودؤدنیت نیز تایید شد. در 71 مورد (72.4%) از کل بیوپسی های انجام شده التهاب معده به تنهایی یا همراه با التهاب مری یا دوازدهه دیده شد و هلیکوباکترپیلوری در 52(73.2%) مورد از 71 مورد بیوپسی دیده شد که در 29 (74.4%)، 12(57.1%) و 11 مورد (100%) به ترتیب از گاستریت های همراه با شکم درد مزمن، استفراغ خونی و سایر بیماری ها بود. در 1 مورد زخم معده و 1 مورد زخم دوازدهه نیز هلیکوباکترپیلوری دیده شد(جمعا در 55% کل بیوپسی ها). سایر یافته های مهم تایید شده با بیوپسی عبارت بودند از برگشت محتویات معده به مری (14.2%)، عدم وجود ویلوسهای دوازدهه (8.2%) و بیماری سلیاک (7.2%)، زخم معده 3 و زخم دوازدهه فقط 1 مورد دیده شد. به علت عدم وجود امکان کافی انجام تستهای سرولوژیک، اوره اَز ، تست تنفسی اوره 13 C- و تعیین اسیدیتی مری میسر نبود. هیچ گونه عارضه ای در حین انجام EGD و یا بعد از تست تنفسی اوره 13c- و یا بعد از آن دیده نشد. آندوسکوپی فوقانی روش قابل تحمل و بی خطری در ارزیابی بیماریهای دستگاه گوارش در کودکان می باشد و درصد بالای هلیکوباکترپیلوری در این مطالعه شایان توجه بیشتر به آن و راه اندازی سایر روشهای تشخیصی در این منطقه می باشد.

هلیکوباکترپیلوری باسیل گرم منفی، اوره آز مثبت و کاتالاز مثبت بوده که در تمامی نقاط جهان از انسان جدا شده و در غالب موارد بیوپسی از مبتلایان به گاستریت، زخم معده و اثنی عشر و مواردی از سرطان معده یافت می شود و مکررا از افراد فاقد علایم اولسرپپتیک نیز جدا شده است. در حال حاضر نصف جمعیت جهان دچار عفونت هلیکوباکترپیلوری هستند و این عفونت بندرت برطرف می شود، هلیکوباکتر خطر ابتلا به سرطان معده را بشدت افزایش داده و بدین دلیل WHO آنرا جزو عوامل سرطان زایی انسانی نوع 1 طبقه بندی کرده است.نظر به اهمیت مساله در این مقاله در رابطه با ساختمان، بیماریزایی و تشخیص و درمان این عفونت میکروبی بحث خواهد شد.

زمینه: با روشن شدن نقش هلیکوباکتر پیلوری در ایجاد گاستریت و زخم های پیتیک به سرعت فرضیه هایی در مورد دخالت احتمالی این میکروب در ایجاد سرطان معده مطرح شد.هدف: این مطالعه به منظور تعیین میزان شیوع هلیکوباکتر پیلوری در مبتلایان به سرطان معده در بیمارستان امام خمینی تهران در سال 1376 انحام شد.مواد و روش ها: در این پژوهش مراجعین به بخش آندوسکوپی بیمارستان امام خمینی که در نمای آندوسکوپی مشکوک به تومور بودند، تحت دو نمونه برداری قرار گرفتند. نمونه اول از ناحیه تومورال جهت اثبات در تعیین نوع سرطان و نمونه دوم از ناحیه آنتر جهت انجام تست اوره آز تهیه شد.یافته ها: از بین 60 بیمار با پاتولوژی ثابت شده سرطان، شایع ترین محل کاردیا (26.6%)، شایع ترین نمای ضایعه اولسراتیو (50%) و شایع ترین نوع پاتولوژی آدنوکارسینوم (90%) بود. در کل 51.7% بیماران از نظر هلیکوباکتر پیلوری مثبت بودند که میزان مثبت بودن آن در سرطان ناحیه آنتر و در نوع انفیلتراتیو بیشتر از سایر محل ها و سایر پاتولوژی ها بود.نتیجه گیری: هلیکوباکتر پیلوری می تواند همراه سایر عوامل در ایجاد سرطان معده به خصوص سرطان ناحیه آنتر و از نوع انفیلتراتیو دخالت داشته باشد.

هلیکوباکترپیلوری (HP) در ایجاد گاستریت، زخم معده، زخم دوازدهه، سرطان و لنفومای معده نقش اساسی دارد. ریشه کنی HP سبب پیشگیری از عود زخم و عوارض آن می شود. در کشورهای توسعه یافته عفونت مجدد HP بعد از ریشه کنی موفقیت آمیز نادر و غیر معمول است ولی در کشورهای در حال توسعه وقوع عفونت مجدد امکان پذیر بوده، میزان آن در مناطق مختلف جهان متفاوت گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی میزان عفونت مجدد HP در بیماران ایرانی حداقل یک سال پس از خاتمه درمان موفقیت آمیز می باشد.مطالعه روی 110 بیمار شامل 57 مرد و 53 زن با محدوده سنی 80-13 سال با تشخیص اولیه زخم دوازدهه (85.4%) از زخم معده (2%) و گاستریت شدید (12.6%) صورت گرفته است. تشخیص ابتدایی عفونت HP بر اساس حداقل یکی از آزمایشهای اوره آز سریع، بافت شناسی یا کشت بوده است، این بیماران با رژیم های مختلف بر علیه HP درمان شده اند و ریشه کنی عفونت نزد بیماران حداقل 4 هفته پس از خاتمه درمان با آزمون تنفسی اوره حاوی کربن نشان دار C14 UBT به صورت قطعی تایید شد، حداقل یک سال پس از اولین C14 UBT منفی با میانگین 17 ماه (محدوده 39-12 ماه) مجددا این بیماران بر اساس علایم بالینی و C14 UBT مورد بررسی قرار گرفتند. از 110 بیمار مورد مطالعه در پایان یک سال 21 نفر C14 UBT مثبت داشتند که بیانگر 19.1 درصد عفونت مجدد پس از یک سال می باشد. سن، جنس، تعداد اعضا خانواده، شکایت های گوارشی بیماران و مصرف سیگار هیچکدام نتوانسته پیشگویی کننده عفونت مجدد در نزد بیماران باشد. میزان عفونت مجدد HP در ایران بالا می باشد (19.1%) و لازم است بیماران با زخم معده یا دوازدهه به خصوص در زخم های عارضه دار که ریشه کنی عفونت HP آنها 1 ماه بعد از خاتمه درمان نشان داده شده است تحت پیگیریهای طولانی تری قرار گیرند و درمان نگهدارنده با داروهای کاهش دهنده اسید را در نزد آنها ادامه داد.

خونریزی گوارشی فوقانی حاد یکی از فوریتهای کودکان می­باشد. در مرحله اول رسیدگی به این بیماران تثبیت همودینامیک و کنترل فشار خون از دست رفته و سپس شستشوی معده الزامی است. بعد از تثبیت حال عمومی در 48 ساعت اول خونریزی انجام آندوسکپی فوقانی جهت تشخیص علت خونریزی بهترین روش می­باشد. در این مطالعه 15 ساله از 1363 لغایت 1377 که در بخش آندوسکوپی کودکان بیمارستان قائم مشهد انجام شد از بین 1168 پرونده گاستروسکوپی کودکان 195 مورد هماتمز که به صورت اورژانس مراجعه نموده بودند انتخاب گردید و علل هماتمز در این کودکان بررسی شد. سن بیماران یک ماه تا 15 سال (میانگین سنی 6.9) و 56.9 درصد پسر و 43.1 درصد دختر بودند. شایعترین علل خونریزی گوارزشی فوقانی در بیماران ماگاستریت با دئونیت حاد با اروزیون بود که در 81 بیمار (41.5%) دیده شد. بعد از آن واریش مری (28.7%)، بیماری زخم پپتیک مزمن (15.4%)، ازوفاژیت و ریفلاکس (5.2%) در 6.1 درصد بیماران آندوسکوپی طبیعی بود و زخم مری در 2 بیمار دیده شد و موارد نادرتر مانند دوپلیکاسیون در یک بیمار، براکی از وفاژیک بیمار، مالوری ویس یک بیمار، باز بودن بخیه بعد از تونسیلکتومی در یک بیمار تشخیص داده شد. در مقایسه با آمار منابع خارجی که در آنها نیز زخم و سپس واریس شایعترین علل می­باشد، آمار بیماران ما قابل مقایسه با آنان بود. شایعترین علت زخم حاد به دنبال مصرف آسپرین گزارش می­شود که در 25 مورد از 81 بیمار مبتلا به زخم حاد سابقه مصرف آسپرین نیز ذکر شد. در موارد واریس مری در صورت لزوم درمان اسکلرو در حین آندوسکوپی انجام گردید و جهت بیماران مبتلا به زخم وازوفاژیت نیز درمان مناسب انجام شد.