آپاندیسیت حاد شایع ترین بیماری حاد جراحی است و هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و ارزش تشخیصی علائم، نشانه ها و یافته های پاراکلینیک در بیماران مشکوک به آپاندیسیت حاد در پیش بینی وجود یا عدم وجود آپاندیسیت حاد بوده است. در این مطالعه 1211 بیمار مشکوک به آپاندیسیت حاد که تحت عمل آپاندکتومی قرار گرفته بودند، در مدت 2 سال بررسی شدند. در تجزیه و تحلیل نتایج از تست One way ANOVA، ضریب های هم بستگی Kappa، نسبت شانس(Odds ratio) و مدل رگرسیونی لجستیک(برای پیش بینی وجود آپاندیسیت) استفاده شد. میزان آپاندکتومی منفی در این مطالعه 2/18% بود که با توجه به متفاوت بودن جراحان بین 4 تا 7/27% به دست آمد(001/0=P). مدل رگرسیونی نشان داد که سن بالاتر(005/0=P)، جنسیت مرد(002/0=P)، میزان بالاتر PMN(027/0=P) و تعداد بیش تر ضربان قلب(014/0=P) از میان متغیرهایی که تفاوت معنی داری بین افراد با آپاندکتومی منفی و افراد دیگر داشتند، متغیرهایی هستند که می توانند به طور مستقل، وجود آپاندیسیت حاد را پیش بینی کنند(001/0P<). به طور کلی می توان گفت در مواردی که فرد مشکوک به آپاندیسیت، خانمی با میزان PMN کم تر از 75%، تعداد سلول سفید کم تر از 000/10 در میلی لیتر، دارای علائم ادراری، فاقد ریباند تندرنس یا دارای ریباند تندرنس مشکوک است، جراح باید در تصمیم گیری برای آپاندکتومی تامل بیش تری به خرج دهد.

زمینه و هدف مدیریت لاپاراسکوپیک بیماری ها امروزه در جوامع جهانی به عنوان استاندارد طلایی پذیرفته شده است. با این حال هنوز هم پژوهش های بسیاری درباره شیوه های نوین جراحی کم تهاجمی به جهت دستیابی به بهترین روش جراحی با مطلوب ترین نتایج پس از عمل صورت می پذیرد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه نتایج پس از اعمال جراحی آپاندکتومی آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت و آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش بوده است. مواد و روش ها از 77 بیمار که در طول یک سال (اردیبهشت 1397-1396) تحت اعمال جراحی آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت و آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش قرار گرفته اند، در این مطالعه گذشته نگر استفاده شد. در گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش، دو تروکار 5 میلی متری به صورت بین نافی قرار داده شد و از یک محل سوراخ کردن دیگر برای ابزارهای چپ دست استفاده شد. ویژگی های دموگرافیک، داده های عمل و نتایج پس از عمل گروه ها با استفاده از آزمون مربع-کای یا در صورت لزوم با آزمون فیشر مقایسه شد. از آزمون تی برای مقایسه میانگین های دو گروه هدف که مستقل از یکدیگرند، استفاده شد. سطح معناداری آزمون ها برابر 05/0 در نظر گرفته شد. تحلیل های آماری با استفاده از سرور SAS EG 5. 1، نسخه 3/9 انجام شد (SAS Institute Inc., Cary, NC, USA). یافته ها میانگین کل زمان عمل گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش به طور معناداری کمتر از گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت بود (003/0 = P). میانگین زمان لاپاراسکوپیک نیز در گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش به طور معناداری کمتر بود (001/0 > P). میانگین تعداد مسکن ها پس از عمل در گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش به طور معناداری کمتر از گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت بود (002/0 = P). میانگین طول مدت روزهای بستری پس از عمل در گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش به طور معناداری کمتر از گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت بود (008/0 = P). هیچ اختلاف آماری معنادار دیگری میان این دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری بر اساس یافته های این پژوهش، میانگین طول مدت عمل گروه آپاندکتومی لاپاراسکوپیک دوپورت تک برش به طور معناداری کمتر بود، به مدیریت درد کمتری نیاز داشت؛ هم چنین نتیجه آن از جنبه زیبایی مشابه به آپاندکتومی لاپاراسکوپیک بین نافی تک پورت بود.

تغذیه خوراکی بعد از آپاندکتومی مانند دیگر اعمال جراحی شکمی، تا رفع ایلئوس بعد از عمل به تاخیر انداخته می شود. هدف مطالعه حاضر نشان دادن بی خطر و قابل تحمل بودن تغذیه خوراکی زودهنگام بعد از آپاندکتومی و ترخیص سریعتر آنها است.دویست بیمار 15 تا 45 ساله با آپاندیسیت بدون عارضه (بدون وجود آبسه، فلگمون، پریتونیت) که در فاصله بهمن ماه 1378 تا مرداد ماه 1379 با برش مک بورنی در بیمارستانهای کاشانی و الزهرا اصفهان آپاندکتومی شده بودند، در یک کارآزمایی بالینی بطور تصادفی در دو گروه مساوی با دو روش تغذیه متداول و تغذیه زود هنگام مورد مطالعه قرار گرفتند. در روش متداول شروع تغذیه تا بروز علائم رفع ایلئوس به تاخیر انداخته می شد. در روش تغذیه زودهنگام شش ساعت پس از عمل جراحی تغذیه با مایعات شروع و در طی شش ساعت به غذای معمولی پیشرفت داده و در صورت عدم بروز استفراغ مکرر (بیش از دو مرتبه) دل درد و اتساع شکم بیمار مرخص می گردید.از یکصد بیمار مطالعه شده به روش تغذیه زود هنگام (59 مرد و 41 زن) تنها ده نفر (10%) دچار استفراغ گردیدند که در یکی از آنها (1%) بیشتر از دو مرتبه بوده و منجر به قطع تغذیه گشت- از یکصد بیمار گروه تغذیه متداول (62 مرد و 38 زن) 5 نفر (5%) دچار استفراغ شدند که هیچکدام بیشتر از دو مرتبه نبود. بنابراین رژیم غذائی در 99% بیماران با تغذیه زود هنگام خوراکی تحمل گردید که از نظر آماری تفاوت قابل توجهی با گروه تغذیه به روش متداول ندارد(P>0.05) .میانگین مدت اقامت در بیمارستان پس از عمل جراحی در گروه تغذیه زودهنگام 6.44± 17.6 ساعت (از 10 تا 42 ساعت) و در گروه تغذیه به روش متداول 16.9± 46.9 ساعت (از 21 تا 100 ساعت) بوده است. که تفاوت آنها از نظر آماری معنی دار می باشد .(P>0.05)تغذیه خوراکی 6 ساعت بعد از عمل جراحی آپاندیسیت بدون عارضه بی خطر بوده و بخوبی در بیشتر بیماران تحمل گردیده و مدت اقامت در بیمارستان را بطور قابل توجهی کاهش می دهد.

التهاب حاد شایعترین تغییر پاتولوژیک در آپاندیس بوده و تظاهرات آن بخوبی شناخته شده است. با این حال در تعدادی از بیماران ممکن است سیر علائم غیر معمول باشد بنحوی که تشخیص و درمان مناسب با تاخیر انجام شود. از تشخیص های احتمالی مطرح شده برای بیماران مبتلا به دردهای مزمن ناحیه پایین و راست شکم آپاندیسیت مزمن می باشد که مورد قبول همه متخصصین جراحی عمومی و پاتولوژیست نمی باشد. ما در این بررسی گذشته نگر وجود ضایعه پاتولوژیک التهاب مزمن در آپاندیس را در 1152 نمونه عمل آپاندکتومی در بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز، در بین سالهای 1377-1379، مورد ارزیابی قرار دادیم. براساس نتایج بدست آمده عمل جراحی بدلیل آپاندیسیت 754 مورد (65.5%) در مردان و در 398 مورد (34.5%) در زنان انجام شده است. در نتایج پاتولوژی آپاندیس نرمال در 162 مورد (14%)، فاز اولیه یا کاتارال در 30 مورد (2.6%)، ساپوراتیو 844 مورد (73.3%)، گانگرن 67 مورد (5.8%)، پرفوراسیون 32 مورد (2.8%) و التهاب مزمن در 17 مورد (1.5%) گزارش شد. با توجه به یافته ها در این بررسی اگرچه التهاب مزمن پدیده شایعی در آپاندیس نمی باشد ولی ممکن است توجیه کننده وضعیت بالینی درد مزمن یا حملات راجعه درد ناحیه باشد.

آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک تقریبا همزمان با کله سیستکتومی مورد توجه و مطالعه قرار گرفت. در طی بیش از یک دهه جراحی لاپاراسکوپیک مطالعات متعددی در مورد این روش جدید به عمل آمده است. مجموعه یافته ها حاکی از وجود برخی محدودیت ها می باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی این یافته ها صورت گرفته است. این مطالعه به صورت آینده نگر و مقایسه ای بین دو گروه شاهد و مورد صورت گرفته است. یافته ها دلالت بر درد کمتر پس از عمل، کوتاه تر بودن فاصله زمانی بین عمل جراحی و صرف اولین وعده غذایی نرم و کاهش دوره بستری در بیمارستان پس از عمل، در گروه لاپاراسکوپیک دارد. به علاوه در هیچ کدام از بیماران گروه لاپاراسکوپیک عفونت زخم رخ نداد.

سابقه و هدف: دیورتیکول مکل شایع ترین آنومالی مادرزادی مجرای گوارش است. محل آن اغلب در 60-40 سانتی متری دریچه ایلئوسکال بوده و معمولا بدون علامت است. تنها 4 درصد افراد مبتلا به این دیورتیکول در دوران کودکی دچار عوارض می شوند.معرفی بیمار: بیمار آقای 44 ساله ای است که به علت درد شدید ربع تحتانی راست شکم مراجعه نمود و از تهوع، استفراغ صفراوی و عدم دفع گاز و مدفوع طی دو روز گذشته شکایت داشت. با توجه به اینکه دو هفته قبل تحت آپاندکتومی قرار گرفته بود، با شک به انسداد ناشی از چسبندگی به علت جراحی اخیر، به مدت 2 روز تحت نظر گرفته شد. به دلیل عدم بهبودی علائم، لاپاراتومی اکتشافی انجام گردید. دیورتیکولی به طول 10 سانتی متر که حول محور خود پیچیده بود، در 100 سانتی متری دریچه ایلئوسکال یافت شد.نتیجه گیری: علی رغم ناشایع بودن بروز عوارض دیورتیکول مکل در بالغین، می بایست این تشخیص را به عنوان یکی از علل احتمالی شکم حاد جراحی در نظر داشت. با وجود اینکه محل شایع دیورتیکول مکل 60-40 سانتی متری دریچه ایلئوسکال است، پیشنهاد می شود با توجه به همزمانی این دو در حین آپاندکتومی، ایلئوم تا فاصله 100 سانتی متری از این دریچه مورد بررسی قرار گیرد.

آپاندیسیت حاد در استامپ باقیمانده آپاندیس، یکی از عوارض بسیار نادر آپاندکتومی ها بود که معمولا بدنبال آپاندکتومی ناکامل اتفاق می افتد و این عارضه اخیرا بدنبال رواج آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک شیوع بیشتری پیدا کرده است ولی بدنبال عمل جراحی آپاندکتومی باز بسیار نادر اتفاق می افتد.در این گزارش یک مورد آپاندیسیت حاد در استامپ آپاندیس در یک جوان 14 ساله که حدود 9 ماه قبل بدلیل آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی به روش باز و از طریق برش مک برنی قرار گرفته بود معرفی می گردد. این بیمار 7 ماه پس از عمل جراحی اول یکبار نیز بدلیل آبسه رتروپریتوان تحت عمل جراحی درناژ آبسه قرار گرفته بود. ولی 2 ماه بعد از آن به علت عود علایم آبسه تحت عمل قرار گرفت و مشخص گردید که باقیمانده آپاندیس باعث عود علایم شده است. بر این اساس و بر اساس مرور سایر موارد مشابه گزارش شده توصیه می شود که در صورت عود علایم به صورت آپاندیسیت حاد یا آبسه در محل قبلی، احتمال آپاندکتومی ناکامل مدنظر قرار گیرد بخصوص اگر آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک انجام شده باشد.

سابقه و هدف: عفونت محل جراحی (SSI =Surgical Site Infection) پس از آپاندکتومی باز (OA =Open Appendectomy) یک عفونت شایع مرتبط با مراقبت های بهداشتی است. شایع ترین شکل آن، عفونت محل جراحی سطحی است که با عوارض و مرگ و میر قابل توجهی همراه است. هدف از این مطالعه، ارزیابی عوامل موثر بر عفونت محل جراحی سطحی در آپاندکتومی باز اورژانسی است. مواد و روش ­ها: این مطالعه کوهورت گذشته نگر بر روی بیمارانی که در بیمارستان آموزشی شار در شهر سلیمانیه عراق طی 6 ماه از اسفند 1400 تا شهریور 1401 تحت آپاندکتومی باز اورژانسی قرار گرفتند، انجام شد. ارزیابی زخم توسط مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری و معیارهای عفونت محل جراحی (فقط پوست محل جراحی تحت تأثیر قرار گرفته باشد یا علائم درد یا حساسیت و اریتم، درناژ آبسه، یا ارگانیسم هایی که در کشت زخم یافت می شوند، وجود داشته باشد) انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، سابقه پزشکی، متغیرهای قبل و بعد از عمل جمع آوری و مقایسه شد. یافته ها: از 320 شرکت کننده، 51/6% مرد با میانگین سنی 12/2±21 سال بودند. تعداد کل موارد عفونت محل جراحی 35 (10/9%) بود. تفاوتی بین گروه ها بر اساس جنسیت وجود نداشت. بر اساس آنالیز دو متغیره، سن، چاقی، سیگار کشیدن، بیماری مزمن و فاکتورهای متعدد بین عمل و قبل از عمل با عفونت محل جراحی در ارتباط بود. اما، پس از تعدیل پیش بینی کننده ها، تنها استفاده از تکنیک های بخیه زدن زیر پوستی به طور قابل توجهی با ریسک  بالاتر عفونت محل جراحی در مقایسه با بخیه های منقطع ساده همراه بود (0/004=p، 20/184=OR، 152/437-2/673 =95% CI). همچنین استحمام مناسب در 5 روز اول پس از جراحی، خطر ابتلا به عفونت محل جراحی را به طور قابل توجهی در مقایسه با سایر موارد کاهش داد (0/025=p، 0/042=OR، 0/417-0/004 =95% CI). هیچ ارتباط معنی داری بین وجود یا زمان زهکشی زخم، طول مدت بستری پس از عمل، تعویض پانسمان، استفاده از ضد عفونی کننده یا روز برداشتن بخیه یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه طیف وسیعی از عوامل مؤثر در عفونت محل جراحی سطحی را در بیماران تحت آپاندکتومی باز نشان داد.