زمینه: علیرغم اینکه همراهی یک دستیار در طی انتوباسیون مشکل می تواند جهت انجام مانورهای لازم کمک کننده باشد، در بسیاری از موارد دستیاران نمی توانند بطور موثر در انتوباسیون مشکل کمک نمایند بنابراین در این مطالعه به مقایسه بهبود نمای لارنگوسکوپی با مانورBURP و Modified BURP پرداخته ایم. روش کار: در گروه شاهد پس از انجام لارنگوسکوپی، درجه نمای لارنگوسکوپیک یادداشت شده و از دستیار درخواست شد تا توسط مانورهای مربوطه درجه نمای لارنگوسکوپیک را بهبود بخشد. در گروه مداخله، پس از ثبت نمای اولیه لارنگوسکوپیک، اقدام به انجام مانور جهت بهبود نمای لارنگوسکوپیک گردید و از دستیار خواسته شد تا انتوباسیون را انجام دهد و سپس میزان بهبود درجه نمای لارنگوسکوپیک در دو گروه مقایسه شد. نتایج: متوسط زمان تا انجام انتوباسیون به طور معنی داری در گروه شاهد بیشتر از گروه مطالعه بود P) > 001/0(. درجه نمای لارنگوسکوپیک بعد از انجام مانور در گروه کنترل بطور معنی داری بیشتر از گروه مداخله بود (P=0. 005). در دو گروه تفاوت معنی داری از نظر تاثیر مانور برمیزان موفقیت بر انتوباسیون وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر حاکی از آنست که Modified BURP از نظر در اختیار قرار دادن نمای بهتر لارنگوسکوپیک، موثر تر از BURP می باشد ولی هر دو روش بر میزان موفقیت انتوباسیون به طور برابری تاثیر گذار هستند.

مقدمه: کرباپنم ها از آنتی بیوتیک های بتالاکتام محسوب می شوند که می توانند نقش مهمی در درمان عفونت هایی با مقاومت چندگانه و شدید ایفا کنند. تولید آنزیم های کرباپنماز مهم ترین مکانیسم مقاومت نسبت به کرباپنم ها محسوب می شود؛ چرا که این آنزیم ها بر روی عناصر ژنتیکی متحرک نظیر پلاسمید ها قرار گرفته اند که می توانند به سرعت در بین باکتری های گرم منفی توزیع گردند.روش ها: از مهرماه 1391 تا خرداد 1392 تعداد 500 سویه انتروباکتریاسیه از نمونه های مختلف بیماران جداسازی گردید. ایزوله ها با استفاده از روش های بیوشیمیایی شناسایی و با (Polymerase chain reaction) PCR تایید شدند. حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها با استفاده از روش دیسک دیفیوژن آگار برای 14 آنتی بیوتیک مختلف تعیین شد. در سویه هایی که با روش دیسک دیفیوژن آگار نسبت به آنتی بیوتیک های کارباپنم غیر حساس بودند، تولید کرباپنماز با روش Modified Hodge test مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: اشریشیاکلی، گونه های کلبسیلا و پروتئوس به ترتیب بیشترین ایزوله از نمونه های بالینی بودند. مقاومت نسبت به سفوتاکسیم (64.2 درصد)، آزترئونام (59.3 درصد) و کوتریموکسازول (58.6 درصد) بالا بود. از 40 سویه غیر حساس نسبت به کرباپنم ها، (72.5 درصد) 29 سویه با روش (Modified Hodge test) MHT از نظر وجود آنزیم کرباپنماز مثبت شدند.نتیجه گیری: گسترش ایزوله های مقاوم به کرباپنم نگرانی فزاینده ای را در سال های اخیر ایجاد کرده است؛ چرا که این آنتی بیوتیک ها به عنوان آخرین خط دارویی برای درمان عفونت های ناشی از باسیل های گرم منفی از جمله اعضای خانواده انتروباکتریاسیه استفاده می شوند. MHT می تواند به عنوان یک روش ساده برای شناسایی تولید کارباپنماز ها در باکتری های گرم منفی استفاده شود.

مقدمه: نان یونیون همراه با دفکت یکی از مشکلات ارتوپدی است که اگر همراه با عفونت باشد این مشکل باز هم جدی تر است. در کشور ما به علت جنگ تحمیلی هشت ساله و وجود تصادفات شدید پیوسته با این مشکلات روبرو بوده و خواهیم بود.روشها: تغییراتی کلی در روش Dual Onlay Bone Graft داده شده و آن را در 146 بیمار نان یونیون همراه با دفکت وسیع که اکثر آنها مجروحین جنگی بوده اند به کار برده ایم این دفکت ها در ناحیه متافیز و یا متافیز- دیافیز بوده اند با قراردادن پلاک استخوانی در یک طرف دفکت و instrument فلزی در طرف دیگر آن و فیکس کردن این دو به وسیله پیچ به همدیگر به روشی ساده توانستیم فیکساسیونی عالی به دست آورده و حرکات مفاصل را سریعا شروع نماییم صد مورد از این بیماران به مدت 5/2 سال از نظر بالینی و رادیولوژیکی پیگیری نموده ایم.نتایج: در 100 مورد پیگیری شده نود درصد یونیون به دست آمده است. به علاوه، به علت فیکساسیون محکم و حرکات سریع مفاصل جاور دامنه حرکات این مفاصل و عملکرد عضو نسبت به سایر روشها عالی بوده است.بحث: با به دست آمدن یونیون با درصد بالا آن هم در دفکت های وسیع استخوانی در بیمارانی که همراه با ضایعات نسوج نرم هم بوده اند این روش را به عنوان یکی از روشهای عالی و قابل مقایسه با سایر روشها مطرح می کند و ما آن را بخصوص در نان یونیون های همراه با دفکت ناحیه متافیز که به دست آوردن فیکاسیون خوب مشکل است به عنوان روش ایده آل توصیه می کنیم.

مقدمه: با توجه به خصوصیات مناسب سمان گلاس آینومر و افزایش روزافزون استفاده از آنها در کارهای ترمیمی، مقایسه  Shear bond strength گلاس آینومر معمولی و تغییر یافته با رزین روی سطوح مینا، سمان و عاج لازم به نظر می رسد. هدف طرح، تعیین Shear bond strength گلاس آینومر معمولی و تغییر یافته با رزین روی سطوح مینا، سمان و عاج می باشد.روش بررسی: روش مطالعه تجربی و از نوع آزمایشگاهی است. 60 دندان مولرسالم جمع آوری و به 6 گروه تقسیم شدند. در گروه A و D مینا را 1 میلیمتر، در گروه B و E تا نمایان شدن عاج، دندان را تراشیده و در گروه C و F سطح سمان را آماده(Refresh)  کردیم. در گروه B ,A و C از گلاس آینومر معمولی و در گروه E ,D و F از گلاس آینومر تغییر یافته با رزین استفاده شد. برای هر نمونه یک استوانه پلاستیکی به قطر 2mm و ارتفاع 3mm روی سطح مورد نظر، ثابت و توسط گلاس آینومر مربوطه پر گردید. در گروه E ,D و F گلاس آینومر توسط دستگاه لایت کیور به مدت 40 ثانیه نوردهی شد. نمونه ها تحت نیروی برشی دستگاه اینسترون تا نقطه شکست بارگذاری و نیروی شکست هر نمونه ثبت شد. سپس داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 16 آزمون آنالیز یکطرفه و (P=0.05) LSD تجزیه وتحلیل شدند.نتایج: میانگین استحکام باند برشی گروه های F تا A به ترتیب 23.50، 57.80، 27.30، 15.37، 14.77، 17.25 مگاپاسکال می باشد. اختلاف استحکام باند برشی بین گروه های E ,D و F با گروه هایA ،C و B  از نظر آماری معنادار بود.نتیجه گیری: استحکام برشی گلاس آینومر تقویت شده در هر سه سطح نسبت به گلاس آینومر معمولی بیشتر بود.

This paper presents a Transimpedance Amplifier (TIA) for high sensitivity Near Infrared Spectroscopy (NIRS). The proposed TIA is based on the Regulated Cascode (RGC) structure with an extra transistor employed to implement additional feed-forward path and achieve higher gain values. The extra transistor senses a partially amplified input signal, available in the conventional circuit, and conveys an additional ac current into the load, which provides a higher gain. In addition, a bandwidth extension method is introduced using a capacitor and resistor, which can improve amplifier’s bandwidth by 40%. The proposed TIA is designed in 0.18µm CMOS technology and achieves a transimpedance gain of 101.9dB with a -3dB bandwidth of 91.2 MHz considering 2pF of photodiode capacitance at the TIA input. The input referred noise is 4.4pA/√Hz while dissipating 151µW power.

زمینه و اهداف: بریدگی تاندون های فلکسور در ناحیه دوم دست در صورت عدم درمان صحیح می توانند ناتوانی شدیدی ایجاد نمایند. در درمان این صدمات جلوگیری از چسبندگی تاندونی و اعاده دامنه حرکتی طبیعی انگشتان از اهمیت خاصی برخوردار است. ترمیم انجام شده باید از قدرت کافی برخوردار باشد تا انجام بازتوانی بلافاصله پس از عمل امکان پذیر باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی آینده نگر نتایج ترمیم تاندون های فلکسور به روش "Modified Strickland" می باشد.روش بررسی: در طی یک دوره سه ساله 50 بیمار با 70 مورد بریدگی هر دو تاندون فلکسور سطحی و عمقی انگشتان در ناحیه دوم وارد مطالعه شده و با روش "Modified Strickland" تحت ترمیم قرار گرفتند. سن متوسط بیماران 28 سال بود که جوان ترین فرد 4 سال و مسن ترین فرد 55 سال داشت. 8 بیمار به علت عدم پیگیری از مطالعه حذف شدند. مجموعا 42 بیمار با 60 مورد ترمیم تاندونی با پیگیری متوسط 8 ماه (6 تا 12 ماه) مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: بر طبق تقسیم بندی آقای استریکلند 47 مورد (78.3٪) دارای نتایج عالی بوده و محدوده حرکتی کلی در آنها 156 درجه بود. نتایج در 6 مورد (10%) خوب، 3 مورد (5%) متوسط و 4 مورد (6.7%) نیز ضعیف به دست آمد.نتیجه گیری: علی رغم پیشرفت های قابل توجه در روش های ترمیم و فهم مراحل آن، چسبندگی بین تاندون و غلاف آن همچنان مشکل ساز است. نتایج این مطالعه نشان داد که روش "Modified Strickland" اگر به طور صحیح و با دقت کافی و با پیگیری دقیق انجام شود در بیش از 85% موارد نتایج خوب یا عالی قابل انتظار است.

بیان مساله: جهت برداشت پلاک میکروبی از سطوح دندانی، تاکنون روشهای مختلفی برای مسواک زدن ارایه شده است. توانایی این روشها در برداشت پلاک میکروبی و نیز زمان لازم برای آموزش، یادگیری و انجام آنها، می تواند متفاوت باشد؛ ضمن این که کارایی هر یک از این روشها ممکن است در طول زمان به دلیل کاهش دقت عمل کننده در رعایت اصول آموخته شده، کاهش یابد؛ به همین دلیل انتخاب موثرترین روش مسواک زدن مطلبی قابل بررسی است.هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه کارایی شش روش رایج و پذیرفته شده مسواک زدن بلافاصله پس از آموزش و نیز پس از مدت 1±7 روز استفاده از هر روش، انجام شد؛ همچنین زمان لازم برای آموزش، یادگیری و کاربرد روشها مورد مقایسه قرار گرفت.روش بررسی: این تحقیق به صورت Single Blind Randomized Controlled Trial طراحی شد؛ 15 نفر داوطلب از بین دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در مقطع علوم پایه، مورد مطالعه قرار گرفتند. روشهای مسواک زدن مورد بررسی شامل روشهای Roll، Bass، Charters (C)، Modified Stillman (MS) و Modified Bass به دو طریق (MB2, MB1) بود. تمام روشهای مورد بررسی با ترتیب انتخاب تصادفی و طی شش دوره متوالی به هر شرکت کننده آموزش داده شد. طی دوره نخست در جلسه اول پس از پالیش کامل دندانها، از شرکت کننده درخواست شد به مدت 72-48 ساعت از تمیزکردن دهان به هر نحوی خودداری نماید. در جلسه دوم پس از ثبت پلاک ایندکس اولری، روش انتخاب شده آموزش داده شد و در پایان داوطلب دهان خود را به همان روش مسواک می زد. مجددا ایندکس پلاک اولری ثبت گردید. زمان لازم برای آموزش، یادگیری و استفاده از روش، تعیین و ثبت گردید. در پایان از داوطلب خواسته شد که به مدت 1±7 روز و روزی دو مرتبه به روش تازه آموخته شده، مسواک بزند. پس از این مدت در جلسه سوم ایندکس پلاک اولری برای بار سوم ثبت گردید و پس از پالیش مجدد دندانها دستور مجدد توقف هر گونه اقدام تمیزکننده دندانها به مدت 72-48 ساعت داده شد. این مدت به عنوان دوره Wash Out مرحله قبل و آماده سازی مرحله بعد در نظر گرفته شد؛ سپس دوره های بعد نیز با همین روند در جلسات اول تا سوم انجام گرفت. در نهایت میزان پلاک میکروبی در دندانهای مختلف و سطوح مختلف دندانی، در اولین مرتبه استفاده و نیز پس از 1±7 روز استفاده از روشها مورد بررسی قرار گرفت؛ همچنین زمان لازم برای آموزش و استفاده از روشها نیز مقایسه شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از برنامه SPSS و بر اساس آنالیز واریانس بلوک های کامل تصادفی تحلیل گردید.یافته ها: از نظر تمیزکردن همه سطوح دندانها، در کاربرد بلافاصله پس از آموزش، روش C نسبت به بقیه روشها بجز MB1 و روش MB1 نسبت به دیگر روشها بجز C کارایی بیشتری نشان دادند (P<0.05) ولی در این مرحله اختلاف بین این دو روش و نیز بین دیگر روشها معنی دار نبود. پس از یک هفته استفاده از روشها، در کارایی روشهای مختلف تفاوت معنی دار مشاهده نگردید؛ از نظر تمیزکردن دندانهای خلفی در کاربرد بلافاصله پس از آموزش، روش C از بقیه روشها بجز MB1 بطور معنی داری کارایی بیشتری نشان داد (P<0.05). برتری روش MB1 نیز نسبت به برخی روشهای دیگر معنی دار بود (P<0.05) ولی بین روش C و MB1 تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. پس از یک هفته کاربرد نیز روش C نسبت به بقیه روشها بجز MB1 برتری معنی دار آماری نشان داد (P<0.05) ولی اختلاف دو روش C و MB1 معنی دار نبود. در اولین کاربرد روشها، کارایی روش C در تمیزکردن دندانهای قدامی بطور معنی داری بیشتر از روشهای MS، Bass و MB2 بود (P<0.05). روش MB1 نیز از این نظر نسبت به روشهای دیگر برتری معنی داری نشان داد اما بین دو روش MB1 و C تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. پس از یک هفته کاربرد روشها نیز، کارایی روشهای مختلف در تمیزکردن دندانهای قدامی تفاوت آماری معنی داری نشان نداد. از نظر زمان مورد نیاز برای آموزش یادگیری و کاربرد، از نظر آماری روش C تنها از روشهای Bass و Roll و نیز روش MBI فقط از روش Roll وقت گیرتر بوده اند؛ همچنین روش MB2 نیز از روشهای Boss, Roll و MS به صورت معنی داری وقت گیرتر بود (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس تحقیق حاضر به نظر می رسد با استفاده کامل و صحیح از روشها، از نظر برداشت پلاک میکروبی روشهای C و MB1 که طی آن روشهای Bass و Roll بطور مستقل ولی متوالی بکار می رود، کارآمدتر از سایر روشها می باشند ولی با گذشت زمان از کارایی روشها و اختلاف بین آنها کاسته می شود که به نظر می رسد این امر ناشی از کاهش دقت عمل کننده و عدم رعایت تمام جزییات روش باشد؛ همچنین هر چند زمان لازم برای روشهای مختلف تفاوت دارد، ولی زمان لازم برای موثرترین روشها C) و (MB1 با یکدیگر و با بیشتر روشهای دیگر تفاوت معنی دار نداشته است.

زمینه: درد شکم در کودکان یکی از علل شایع مراجعه به اورژانس است یکی از شایعترین علل ایجاد کننده درد شکم در اطفال آپاندیسیت حاد می باشد. سیر آپاندیسیت حاد در کودکان سریعتر از بالغین است و علایم بالینی در این افراد کمتر تیپیک است. گرفتن شرح حال در کودکان مشکل بوده و همکاری لازم جهت انجام معاینه بالینی ندارند و هیچ تست تشخیصی به طور دقیق نمی تواند آپاندیسیت را در همه موارد مشخص کند. هدف از این مطالعه بررسی دقت تشخیصی یک سیستم نمره بندی به نام Modified Alvarado Score در تشخیص آپاندیسیت حاد در کودکان ایرانی می باشد.روش کار: مطالعه بر روی 300 کودک با 4 تا 12 ساله طی سالهای 1384 و 1385 که با درد حاد شکم مراجعه نموده بودند، انجام شد. MAS از روی متغیر های کلینیکی بیماران محاسبه شد. بر اساس MAS بیماران به دو گروه تقسیم شدند گروه اول بیمارانی که نمره MAS آنها کمتر از 7 بود و شامل 147 مورد از بیماران 49) درصد) بود. گروه دوم MAS آنها بزرگتر یا مساوی 7 بود که شامل 153 مورد از بیماران معادل 51) درصد) می باشد. اطلاعات بیماران و گزارش پاتولوژی آنها استخراج و در پرسشنامه های مخصوص ثبت شد. نتایج حاصله با استفاده از نرم افزار آماری SPSS12 تحلیل شد.یافته ها: از میان 300 کودک مورد مطالعه که با شک به آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. 269 مورد (89.6%) در بررسی پاتولوژیک آپاندیسیت حاد داشتند. از میان بیمارانی که MAS آنها پایین تر از 7 بود 147) مورد) 124 مورد تشخیص آپاندیسیت حاد پاتولوژیک ثابت شد (معادل 84.35 درصد). و از میان بیمارانی که MAS آنها بزرگتر یا مساوی 7 بود 153) مورد)، 145 مورد تشخیص آپاندیسیت حاد پاتولوژیک آنها به اثبات رسید (94.77%). بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از لحاظ تشخیص آپاندیسیت حاد بر اساس MAS وجود نداشت.نتیجه گیری: طبق این مطالعه حساسیت MAS در تشخیص آپاندیسیت حاد 53.9 درصد و اختصاصیت آن 74.19 درصد می باشد که نشان می دهد سیستم MAS به تنهایی در تشخیص آپاندیسیت حاد در بیماران ایرانی سنین اطفال موثر نمی باشد و به عنوان یک ملاک قطعی نمی تواند مورد ارزیابی قرار گیرد.

مشخصات بیماران: واژینوپلاستی لاپاراسکوپیک با تکنیک Modified Vecchietti روشی نوین در درمان آژنزی واژن است. در این روش از ترکیب دیلاتاسیون و جراحی بدون گرافت استفاده می شود. این تکنیک در سال 1992 میلادی برای اولین بار در جهان ابداع شده است و در سال 1388 شمسی برای اولین بار در ایران در بیمارستان فوق تخصصی صارم مورد استفاده قرار گرفته است. تعداد 9 بیمار مبتلا به آژنزی واژن پس از بررسی های اولیه و تشخیص قطعی سندروم مایر-راکی تانسکی و کاستر- هاوسر، در فاصله بین سال های 1388 تا 1393 شمسی تحت جراحی واژینوپلاستی به روش Modified Vecchietti قرار گرفتند و نتایج جراحی آنها به همراه پیامدهای بعدی از جمله رضایت مندی جنسی مورد پیگیری و مطالعه قرار گرفت. تنها 2 نفر از 9 مورد مشخصاً از طول واژن خود به دلیل عدم داشتن ارتباط جنسی طبیعی، مستقیماً شکایت داشتند. میانگین نرمال عمل این افراد در حدود 2ساعت و 8دقیقه بود و میانگین طول واژن آنها حدود 5/6سانتی متر بود که براساس آخرین پیگیری های بیماران، حداقل افزایش طول واژن در این افراد 3سانتی متر و بیشترین افزایش طول به دست آمده، در حد 10سانتی متر بود. میانگین زمان بستری در بیمارستان 3/7 روز بود. نتیجه گیری: در مجموع تکنیک فوق در مقایسه با سایر روش های واژینوپلاستی، کم عارضه تر و در عین حال موثرتر است و به دلیل عدم استفاده از پیوند، عوارض پیوند در این بیماران دیده نمی شود.