ضریب خسارت سطح برگ (l) یعنی به ازا هر واحد افزایش در سطح برگ چقدر بر توان رقابتی علف هرز افزوده می شود. این پارامتر در بسیاری از مطالعات علیرغم اذعان به تغییرات آن، ثابت درنظر گرفته شده است. هدف این تحقیق، بررسی برهم کنش این پارامتر با دزهای علف کش است که بعنوان یک عامل خارجی در تعاملات علف هرز-گیاه زراعی وارد می شود. آزمایش مزرعه ای طی دوسال بمنظور شناخت تغییرات شاخص های مربوط به ذرت، توق و تاج خروس در بازه ای از دزهای علف کش اجرا شد. 5 دز علف کش نیکوسولفورون بعنوان کرت های اصلی و 16 ترکیب تراکمی شامل 4 تراکم تاج خروس × 4 تراکم توق بصورت فاکتوریل در کرت های فرعی در قالب یک طرح اسپلیت فاکتوریل تک تکراره طراحی شد. برای تاج خروس تا 50 درصد دز کامل که هنوز سطح برگ بر اساس تابع دز- پاسخ روندی کاهشی را طی می کرد پارامتر l تقریبا ثابت بود. برای توق مقدار پارامتر l در دزهای صفر و 25 درصد دز کامل، ثابت بود. اما در دز 50 درصد، جهشی چشمگیر رخ داد و مقدار پارامتر l به شدت افزایش نشان داد. پس از آن با افزایش دز علف کش به دز 75 درصد دز کامل و نیز اعمال دز توصیه شده دوباره پارامتر دچار کاهش شد و به سطح دزهای صفر و 25 درصد برگشت. مدل گاوس بخوبی تغییرات ضریب خسارت توق در برابر دز علف کش را توصیف نمود. کاربرد دز نصف باعث سوختن ساقه اصلی توق شد و در پی آن رشد شاخه های فرعی افزایش یافت. به نظر می رسد حذف جوانه انتهایی روی ساقه اصلی باعث رشد و شاخه دهی بیشتر جوانه های فرعی شد. بطور خلاصه مهمترین عوامل در افزایش ضریب خسارت سطح برگ توق عبارتند از: دز علف کش مهمترین عامل مستقیم در کاهش ارتفاع توق، کاهش ارتفاع مهمترین فاکتور افزایش دهنده نسبت ارتفاع شاخه های فرعی به ساقه اصلی (XL/M)، افزایش XL/M مهمترین عامل افزایش تراکم سطح برگ در بالاترین نقطه کانوپی و این شاخص نیز عامل مستقیم افزایش ضریب خسارت سطح برگ در توق بوده است. توجه به اثر ضریب خسارت سطح برگ در فرایند توسعه مدل هایی که دز علف کش بعنوان اهرمی باعث ایجاد نوسان در این ضریب می شود می تواند در افزایش توان توصیفی و پیش بینی این مدل ها و در نتیجه توصیه های دقیق تر مدیریتی موثر باشد.

به منظور بررسی جنبه های مختلف رقابت علف های هرز توق و تاج خروس در تراکم های منفرد و توام با سویا آزمایش هایی در سال 1386 و 1387درمزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران در قالب طرح فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. در این آزمایش تداخل دو گونه توق (در تراکم های صفر، 2، 4 و 8 بوته در متر ردیف سویا) و تاج خروس (در تراکم های صفر، 4، 8 و 12 بوته در متر ردیف سویا) در قالب 16 تیمار مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تداخل توام توق و تاج خروس در تراکم حداکثر هر کدام از آنها به ترتیب 86 و 70 درصد در سال اول و دوم عملکرد دانه سویا را کاهش داد. همچنین نتایج مقایسه قدرت رقابتی توق و تاج خروس نشان داد که تاثیر توق بر عملکرد دانه بیشتر از تاج خروس بود. بطوریکه اثر تداخل هر بوته توق بر عملکرد دانه سویا در سال اول و دوم آزمایش به ترتیب برابر با 2.37 و 1.91 بوته تاج خروس بود. تراکمی از توق که موجب 50 درصد کاهش عملکرد در سویا شد در سال اول و دوم به ترتیب 2.3 و 6.25 بوته در متر ردیف بود. در حالی که در تداخل با تاج خروس 50% کاهش عملکرد برای سال اول و دوم به ترتیب در تراکم 5.9 و 12.19 بوته در متر ردیف اتفاق افتاد.

به منظور ارزیابی توانایی رقابت ژنوتیپهای مختلف نخود زراعی (Cicer arietnium L.) با علف های هرز، آزمایشی در قالب طرح لاتیس ساده 7×7 با 49 ژنوتیپ در سال 1385 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی خیرآباد زنجان اجرا گردید. ژنوتیپ ها در شرایط عدم رقابت با علف های هرز و در شرایط رقابت با علف های هرز مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. ژنوتیپ های مورد بررسی شامل ژنوتیپ های دریافتی از ایکاردا و سه رقم نخود ایرانی شامل جم، بیونیج و محلی زنجان بودند. همبستگی عملکرد دانه و اجزای آن با شاخص های تحمل و روش ترسیمی بای پلات، سه شاخص میانگین حسابی (MP)، میانگین هندسی (GMP)، میانگین هارمونیک (HARM) و شاخص تحمل (STI) را بعنوان شاخص های مناسب جهت تعیین تحمل ژنوتیپ های نخود تعیین کرد. تجزیه بای پلات بر اساس شاخص های تحمل، 10 ژنوتیپ را به عنوان ژنوتیپ های متحمل تعیین نمود که این ژنوتیپ ها به لحاظ پایداری عملکرد در هر دو شرایط کاشت عملکرد دانه مطلوبی داشتند. تجزیه خوشه ای بر اساس شاخص های تحمل و عملکرد در شرایط بدون تداخل و تداخل با علف های هرز، ژنوتیپ های مورد بررسی را در چهار خوشه دسته بندی کرد که اکثر ژنوتیپ های متحمل به علف های هرز در خوشه اول و دوم و اغلب ژنوتیپ های حساس به تداخل با بیشترین فاصله در خوشه چهارم قرار گرفتند.

به منظور تعیین دوره بحرانی کنترل علف های هرز در زراعت چغندرقند(Beta vulgaris) مطالعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 14 تیمار و چهار تکرار طی سال های 1379 و 1378، در ایستگاه تحقیقاتی کبوترآباد اصفهان به اجرا در آمد. تیمارها در دو سری به ترتیب کنترل علف های هرز تا چهار، 6، 8، 10، 12، 14 هفته پس از کاشت چغندر قند و سپس رشد علف های هرز تا پایان فصل رشد و سری دوم تداخل علف های هرز تا 4، 6، 8، 10، 12 و 14 هفته پس از کاشت و سپس حذف علف های هرز تا پایان فصل رشد، در مقایسه با شاهد کنترل کامل و شاهد بدون کنترل بودند. نتایج به دست آمده مشخص کرد که تا چهار هفته پس از کاشت، کنترل علف های هرز از طریق وجین دستی باعث آسیب رساندن به بوته های تازه استقرار یافته چغندرقند می شود و تداخل علف های هرز تا چهار هفته پس از کاشت تاثیر نامطلوب در عملکرد ریشه و قند و تراکم بوته ندارد و مناسب ترین زمان شروع عملیات کنترل پس از این دوره می باشد با توجه به نتایج این آزمایش، برای تعیین دوره کنترل بحرانی علف های هرز بر اساس عملکرد ریشه و عملکرد قند، چهار دوره زمانی مناسب کنترل علف های هرز به دست آمد. در سال اول فاصله بین هفته های ششم تا پانزدهم برای حصول حداکثر عملکرد ریشه مناسب تشخیص داده شد، ولی این فاصله در سال دوم طولانی تر و از هفته چهارم تا هفته بیست و یکم پس از کاشت بود. در مورد عملکرد قند نیز در سال اول این فاصله زمانی از هفته چهارم تا هفته هفدهم و در سال دوم از هفته چهارم تاهفته بیست و یکم مناسب تشخیص داده شد. در مجموع شروع عملیات کنترل طبق نتایج به دست آمده برای حصول حداکثر عملکرد ریشه و قند از هفته چهارم تا بیست و یکم توصیه می شود. بر اساس اطلاعات حاصل از این مطالعه کنترل قبل از چهار هفتگی و تاخیر قبل از هفته بیست و یکم باعث آسیب رسیدن به عملکرد ریشه و قند خواهد شد. کنترل کردن دیر هنگام یا زود هنگام علف های هرز تاثیر معنی داری در درصد قند، سدیم، پتاسیم و ازت مضر ریشه ندارد.

انتخاب ارقام با توانایی رقابت بالا اهمیت زیادی در مدیریت تلفیقی علف های هرز دارد. این آزمایش به منظور مطالعه شاخص های تحمل و رقابت 18 ژنوتیپ گندم در شرایط رقابت و عدم رقابت با علف های هرز در شرایط طبیعی در سال زراعی 1390-1389 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی مغان، دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که شاخص های تحمل و رقابت در ژنوتیپ های گندم تفاوت معنی داری داشتند. شاخص اختلاف عملکرد در شرایط رقابت و عدم رقابت ژنوتیپ ها بین 3/ 110 تا 0/ 915 کیلوگرم در هکتار بود. اکثر شاخص های تحمل از جمله شاخص میانگین، شاخص میانگین هارمونیک و شاخص تحمل علف های هرز در ژنوتیپ N-80-19 و الوند بیش از سایر ژنوتیپ های و در ارقام دبیرا و طوس کمتر از سایر ژنوتیپ ها بود. در بین شاخص های تحمل شاخص تحمل علف های هرز و توانایی رقابت علف های هرز در گروه بندی ژنوتیپ های گندم از نظر تحمل علف های هرز کارایی بیشتری داشتند. شاخص رقابت در ژنوتیپ C-85-9 و الوند بیش از سایر ژنوتیپ های گندم بود. نتایج این آزمایش نشان می دهد که ارقام گندم توانایی رقابت مختلفی در برابر علف های هرز دارند و از این تفاوت ها می توان در برنامه های مدیریت غیرشیمیایی علف های هرز استفاده نمود.

1یکی از موانع اصلی تولید در نظام­های زراعی، علف­های­هرز هستند. نوع منبع تغذیه­ای و کود علاوه بر این که رشد گیاهان زراعی را تحت تأثیر قرار می­دهد؛ می­تواند بر تراکم علف­های­هرز مؤثر باشد. به­منظور بررسی اثر منابع کودی مختلف بر عملکرد گل آهار، آزمایشی به صورت اسپلیت­پلات در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی با سه تکرار در استان خراسان رضوی (خلیل­آباد) در سال 1402 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل دو سطح حضور و عدم حضور علف­هرز به عنوان عامل اصلی و تیمار کود به عنوان عامل فرعی در چهار سطح شاهد، کود شیمیایی NPK، ورمی­کمپوست و کود دامی (گاوی) بودند. نتایج نشان داد که کلیه صفات مورد بررسی گل آهار در حضور علف­های­هرز کاهش معنی­داری دارند. در حضور علف­های هرز تعداد گل در تیمار کود دامی بیشترین مقدار (71/11) را داشت. مصرف هر سه منبع کود باعث افزایش معنی­دار تراکم و وزن خشک علف­های هرز شدند. در تیمار با کود شیمیایی بیشترین تراکم با 23/30 بوته در مترمربع و وزن خشک با 10/99 گرم در مترمربع، مشاهده شد. کمترین شاخص رقابت (79/0) را تیمار کود شیمیایی دارا بود که این امر را نیز می­توان به بالاتر بودن زیست­توده علف­های هرز در این تیمار نسبت داد. بالاترین شاخص رقابت (37/1) متعلق به کود دامی بود که با سایر تیمارها اختلاف معنی­داری داشت. بنابراین در شرایط آلودگی مزرعه به علف­های هرز کاربرد کود دامی توصیه می­شود.

Purpose: The present study aims to identify and explain the futures of Iranian provinces in the COMPETITION for the development of NBIC technological convergence (synergy between nanotechnology, biotechnology, information technology and cognitive sciences) with a focus on Yazd province. Method: This research, which has been conducted with a qualitative and descriptive approach, is classified as an exploratory futures-study. In this way, the relevant research records were first reviewed to compile a list of drivers in the development of convergent technologies. The list was then refined and prioritized to identify two key drivers, with the Delphi process attended by fourteen experts. By intersecting the uncertainties of these two drivers, four scenarios of the province's future in technological convergence COMPETITION emerged. Findings: The two key drivers affecting the success of the province in the COMPETITION for convergent technologies are: the rate of development of the innovation ecosystem and the amount of financial resources allocated to this process. Based on this, four scenarios of the future situation of the province in this field were identified, which have been named as "Vanguard", "Buyer", "Remnant" and "Hired". Conclusion: In order for the provinces to be able to succeed in the forthcoming COMPETITIONs in the production and operation of convergent technologies, it is necessary to plan for strengthening the ecosystem infrastructure from now; at the same time, it is necessary to make efficient efforts to provide sufficient financial resources for the research and commercialization of these technologies.

COMPETITION law is a newcomer to the legal system recently. A sound understanding of COMPETITION policy can provide us with sufficient bases to apply a fundamental and normative view of the issues of COMPETITION law. The difference in supervision and regulation determines how the market functions and in order to understand this difference one must understand COMPETITION policy. COMPETITION policy may be based on governmental support for national production and industry or on a non-interventional and regulatory posture. Moreover, supervision, based on the principle of non-intervention in the market mechanism, is rooted in liberal ideas; however, regulation, whether as a rule or an exception, is based on the assertion that the market has been ineffective in attaining its goals. Therefore, the government will resort to interventions to regulate inefficiencies.  This paper aims to analyze Supervisory Authority in Implementing Competitive Policy by employing the description method. In this article the author tries to first delineate COMPETITION policy, its related requirements and imposed deviations to the market. Then, by defining the supervisory entity and clarifying its distinction from the regulatory institutions, the author considers the characteristics of an appropriate supervisory entity conducting a comparative study of this issue in Iran and the U.S.A. This form of COMPETITION policy because of its applicable experiences which have been well described by recent scholarship is considered suitable for the native system.