یکی از مراحل مهم در فرآیند حذف کدورت آب، استفاده از مواد منعقد کننده است. یکی از موادی که کاربرد مهمی دارد، پلی آلومینیوم کلراید (PAC) است که به منظور ته نشینی ذرات کلوییدی از آن استفاده می شود. استفاده از این ترکیب در فرآیند انعقاد به دلیل داشتن آلومینیوم، باعث باقی ماندن مقداری آلومینیوم در آب می شود. برای کاهش اثرات استفاده بیش از حد مجاز از پلی آلومینیوم کلراید می توان از کمک منعقد کننده های طبیعی و مصنوعی کمک گرفت. در این مطالعه، اثر کمک منعقدکننده های بنتونیت و پلی الکترولیت در حذف کدورت تصفیه خانه آب باباشیخعلی مورد تحقیق قرار گرفته است. نتایج نشان داد که pH بهینه برای حذف کدورت 8 و مقدار غلظت بهینه PAC در pH بهینه برابر mg/L 10 به دست آمد و در حضور بنتونیت و پلی الکترولیت، غلظت بهینه PAC به mg/L 4 کاهش یافته و راندمان حذف کدورت به 92% افزایش یافت. هم چنین نتایج نشان داد که از ترکیب PAC و پلی الکترولیت در کنار هم می توان برای کاهش غلظت فلزات سنگین آب ورودی استفاده کرد. بنابراین، مواد کمک منعقد کننده بنتونیت و پلی الکترولیت می توانند به عنوان گزینه مناسبی در کنار پلی آلومینیوم کلراید برای حذف کدورت آب تصفیه خانه مورد استفاده قرار بگیرند.

فرآیندهای متداول تصفیه آب شامل آشغال گیری، انعقاد، لخته سازی، ته نشینی، صاف سازی و گندزدایی است. بسیاری از منعقد کننده ها به طور گسترده ای در فرآیندهای تصفیه آب متداول استفاده می شوند. این مواد را می توان به منعقد کننده های غیر آلی و آلی طبقه بندی کرد. در سال های اخیر تحقیقات زیادی در مورد منعقد کننده های طبیعی انجام شده است. در این مطالعه کتیرا به عنوان کمک منعقد کننده طبیعی به همراه پلی آلومینیم کلراید (PAC) برای حذف کدورت و باکتری های کلیفرم از آب رودخانه کارون مورد ارزیابی قرارگرفت. کتیرا صمغی است که از گون استخراج می شود. طبق نتایج این مطالعه، افزودن کتیرا به عنوان کمک منعقد کننده روند عملکرد را بهبود بخشید و مشاهدات نشان داد که استفاده از کتیرا به همراه PAC موجب تشکیل ذرات بزرگتر و افزایش نرخ ته نشینی می شود. در مجموع این مطالعه نشان داد که دوز 06/0 میلی گرم در لیتر کتیرا به عنوان کمک منعقد کننده به همراه 15 میلی گرم در لیتر ماده منعقد کننده PAC در کدورت بالا (NTU 480-500) بهترین عملکرد را در کاهش کدورت و کلیفرم کل دارد.

کاربرد سیستم مائی مایسلی مخلوط شامل سدیم دودسیل سولفات (SDS) و پلی اکسی اتیلن (23) دودکانول (Brij-35) به عنوان فاز متحرک در کروماتوگرافی مایع فاز معکوس مطالعه شد. دسته ای از کلروفنولها به عنوان مخلوط آزمایشی مورد استفاده قرار گرفتند. ارزیابی اثر افزایش اصلاحگر آلی بر کارایی نشان داد که استفاده از غلظتهای کمی از افزودنیهای آلی، کارایی را در فاز متحرک مایسلی مخلوط SDS/Brij-35 بهبود می بخشد. اثرات غلظت پروپانول، غلظت کل سورفاکتانت و pH بر بازداری و گزینش پذیری نیز مورد ارزیابی قرار گرفت و نشان داده شد که بین LnK′ و کسر حجمی پروپانول در گستره 10-0 درصد، رابطه ای خطی وجود دارد. همچنین کاهش منظمی در بازداری نمونه ها به صورت تابعی از غلظت سورفاکتانت مشاهده گردید. نتایج نشان دادند که قدرت شویش با کاهش pH فاز متحرک افزایش می یابد. همچنین با افزایش قدرت شویش تغییر در گزینش پذیری کروماتوگرافی مشاهده گردید.

تعدادی از پلی اترهای غیر حلقوی با گروههای انتهایی متفاوت و افزایش طول زنجیر برای استخراج نمک لیتیم از محیط آبی به فاز آلی مانند کلروفرم، کربن تتراکلرید، 1،2- دی کلرواتان ومطالعه اثر تغییر ساختار در مولکول استخراج کننده در انتخابگری و بهره، به کار گرفته شده اند. یونوفرهای استفاده شده عبارتند از: DEG (I), DEGDME (II), DEGMBE (III), DEGDBE (IV), DEGDB (V), EE (VI), ME (VII), Cryptofix (VIII), TEG (IX), TrEG (X). روند استخراج IV > III > I ≈ II > VI > VII > V > VIII ≈ IX ≈ X. مشخص گردید که DEGDBF مناسب ترین یونوفر برای استخراج یون لیتیم است.

سوسپانسیون خوراکی کوتریموکسازول یکی از مؤثرترین فراورده های ضد باکتری است. کوتریموکسازول مخلوطی از سولفامتوکزول و تری متوپریم است که باید بخوبی مخلوط شده باشند تا سوسپانسیون اثر درمانی مطلوب را همراه با پایداری فیزیکی مناسب نشان دهد. سوسپانسیون پایدار تمایل به رشد کریستال نداشته در حالیکه فلوکوله و تیکسوتروپ می باشد.برای دسترسی به این اهداف می توان از پلیمرهای مختلف مانند سدیم کاربوکسی متیل سلولز با ویسکوزیته کم؛ سدیم کاربوکسی متیل سلولز با ویسکوزیته زیاد و پلی وینیل پیرولیدون استفاده کرد. پس از تهیه سوسپانسیون محتوی کوتریموکسازول و پلیمرها آزمایش حجم فلوکولاسیون (F)؛ تعداد بهم زدن سوسپانسیون برای یکنواخت شدن (n)؛ PH ؛ مشاهدات میکروسکپی؛ ویسکوزیته و پایداری سوسپانسیون ارزیابی شد. در مراحل مقدماتی تهیه سوسپانسیون لخته های بزرگی دیده شد که علت مرطوب نشدن سطح ذرات بود. این مشکل با استفاده از مخلوط پلیمرها (سدیم کاربوکسی متیل سلولز و پلی وینیل پیرولیدون) برطرف گردید؛ ولی هیچیک از پلیمرها به تنهایی مؤثر نبودند. در خاتمهPH اثر قابل ملاحظه ای نداشت.

سابقه و هدف : غیر فعال شدن کروموزوم X به طور گسترده برای تشخیص افتراقی هیپرپلازی واکنشی از ارتشاح سلول های بدخیم که ناشی از ایجاد موتاسیون سوماتیک در برخی از ژن ها است. مورد استفاده قرار می گیرد. در صورتی که امکان بررسی شاخص های سرطانی وجود نداشته باشد ارزیابی غیرفعال شدن کروموزوم X در بدخیمی های انسانی قابل استفاده است.برای این منظور افرا مونثی مورد مطالعه قرار می گیرند که برای یکی از ژن های وابسته به کروموزوم X هتروزایگوت باشند . بیش تر محققین از پلی مورفیسم های موجود بر روی DNA استفاده کرده، الگوی غیر فعال شدن کروموزوم X را با استفاده از بررسی الگوی متیلاسیون DNA گزارش کرده اند، حال آن که متیلاسیون DNA همیشه با غیر فعال شدن کروموزوم X مرتبط نیست.روش بررسی : برای این مطالعه الگوی غیر فعال شدن کروموزوم X در بدخیمی های خونی، ابتدا باید میزان شیوع ژن های پلی مورفیک وابسته به این کروموزوم را در جامعه به دست آورد . لذا در این مطالعه، شیوع پلی مورفیسم ژن های G6PD ، IDS و P55 را در سطح DNA در 170 نفر خانم نرمال و 35 نفر از خانم های مبتلا به لوسمی حاد میلوییدی (AMIL) مورد بررسی قرار دادیم .نمونه DNA از خون محیطی استخراج و توسط پرایمرهای اختصاصی PCR گردید. محصولات PCR توسط آنزیم های برش زننده هضم گردیدند و الگوی همو و یا هتروزایگوت به دست آمده تفسیر شد.یافته ها : میزان شیوع هتروزیگوسیتی برای ژن P55 در خانم های مورد مطالعه 48.5 درصد (114.235) بود. 39.5 درصد (93.235) از افراد برای ژن IDS و 28.9 درصد (68.235) برای ژن G6PD هتروزیگوت بودند. لازم به ذکر است تعدادی از افراد مورد مطالعه برای بیش از یک ژن هتروزیگوت بودند.نتیجه گیری : شیوع هتروزیگوسیتی برای ژن های پلی مورفیک فوق الذکر تقریبا مشابه نتایج به دست آمده در مطالعات انجام شده در سایر کشورها است . از این رو می توان نتیجه گیری کرد که ارزیابی این ژن های پلی مورفیک می تواند برای مطالعه غیر فعال شدن کروموزوم X در جمعیت خانم های ایرانی مبتلا به بیماری های بدخیم خونی مفید باشد.

کشت دیر هنگام و کمبود نزولات آسمانی از جمله مشکلات عمده در زراعت گندم در مزارع کشور به شمار می رود. بدین منظور آزمایشی جهت القاء تحمل به تنش رطوبتی تحت شرایط مزرعه ای در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان غربی در سال زراعی 1387-88 اجرا شد.آزمایش بصورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار بود که در آن فاکتور اصلی تنش شامل دو سطح آبیاری معمول عدم تنش و قطع آبیاری پس از ساقه رفتن تنش رطوبتی و فاکتوریل رقم گندم شامل a1=زرین،a2= سرداری، 6 سطح پیش تیمار بذور شامل=b1 پلی اتیلن گل کیول 10 درصد،b2 =کلرید پتاسیم 2.5 درصد، b3=کلرید سدیم 3 درصد،b4 =شاهد،b5 = هاردنینگ و b6 = اکسین ppm10 به عنوان فاکتور فرعی، به صورت فاکتوریل به کرتهای فرعی اختصاص یافتند. تنش رطوبتی در مزرعه با قطع آبیاری از مرحله ساقه رفتن اعمال شد. نتایج تجزیه واریانس مزرعه ای نشان داد که به جز صفات محتوای نسبی آب برگ پرچم و تعداد پنجه بارور تمامی صفات از قبیل عملکرد دانه، تعداد سنبلچه در هر سنبله، تعداد دانه در سنبله، ماده خشک کل، وزن هزار دانه، مساحت برگ پرچم، ارتفاع بوته و میزان کلروفیل برگ پرچم تحت تاثیر تیمارها قرار گرفتند. تیمار بذور باعث بهبود بسیاری از صفات از قبیل عملکرد دانه )افزایش 35 درصدی( در پیش تیمار با تنظیم کننده های رشدی در رقم زرین در شرایط عدم تنش می شود. بهترین نتایج در بین پیش تیمارهای مختلف از پیش تیمارهای هورمونی بر روی صفاتی همچون تعداد سنبله در متر مربع، تعداد سنبلچه در هر سنبله، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه حاصل شد. در کنار پیش تیمارهای هورمونی، هیدرو پرایمینگ و هاردنینگ (با عملکرد دانه به ترتیب 562.2 ، 532.7 گرم بر مترمربع) نیز نتایجی نزدیک به پیش تیمارهای هورمونی نشان داد که به علت بالا بودن هزینه پیش تیمار کردن با مواد تنظیم کننده رشد توصیه می شود از پیش تیمار هیدروپرایمینگ استفاده شود که هزینه کمتری دارد. پیش تیمار کردن بذور موجب تسریع مراحل نموی گیاه می شود و از این طریق حداقل یک مرحله آبیاری مزرعه کاهش می یابد. با توجه به شرایط آب و هوایی خشک و نیمه خشک کشورمان پیش تیمار بذور ضروری می باشد.

امروزه بیس فنا آ (BPA) به طور گسترده ای در تولید پلاستیک های پلی کرناته و رزین های اپ.گسی به کار می ورد. حضور این ماده در فاضلاب شهری و پساب های صنعتی و ورود به اکوسیستم های آبی تاثیر زیان باری برروی موجودات آبرزی می گذارند. در این مطالعه، اثر BPAبر القای ناهنجاری های هسته ای (روش تست MN) و تخریب DNA کبدی (روشDNA Unwinding Assay ) در جنس نر ماهی شانک زردباله (Acanthopagrus latus) مورد بررسی قرار گرفته است. ماهیان طی دو هفته و به صورت تزریق درون صفاقی، غلظت های 10، 50، 100 و 150 میکروگرم بر گرم وزن بدن ماهیان از BPA را به صورت محلول در روغن نارگیل دریافت نمودند. گروه کنترل حلال، تنها روغن نارگیل را دریافت کردند در حالیکه برروی ماهیان کنترل هیچگونه تزریقی صورت نگرفت. از ماهیان در روزهای 0، 7 و 14 نمونه برداری به عمل آمد. جهت بررسی سمیت سلولی BPA، تعداد ناهنجاری های هسته ای موجود در اریتروسیت های خون ماهیان شانک زردباله مورد ارزیابی قرار گرفت. BPA باعث القای میکرونوکلئوس در اریتروسیت های ماهیان تیمار شده در مقایسه با گروه کنترل و در روندی وابسته به دوز گردید. بعلاوه، میزان آسیب DNA کبدی ماهیان شانک زردباله به روش واسرشته کردن DNA تحت محیط قلیایی بررسی گردید. نتایج حاصل نشان دهنده کاهش میزان یکپارچگی DNA کبدی ماهیان تیمار شده با غلظت های مختلف BPA پس از 7 و 14 روز از در معرض قرار گیری در مقایسه با ماهیان کنترل بود. این روند معنی داری در هفته دوم آزمایش نیز به طور چشمگیری ادامه یافت. نتایج مطالعه حاضر موید پتانسیل بالای ژنوتوکسیک BPA می باشد. علاوه بر آن می توان اذعان نمود که تستهای بکار رفته در مطالعه اخیر (آزمایش میکرونوکلئوس و شکستگی رشتهDNA ) بیومارکرهای سلولی و مولکولی حساس و مناسبی جهت سنجش BPA محسوب می شوند.