این آزمایش به منظور کاهش میزان مصرف علفکش ها در مزارع چغندرقند و کاهش آلودگی محیط زیست با استفاده از علفکش تریفلوسولفورون که دارای طیف وسیع علفکشی، دوام کم در خاک و میزان مصرف کم در مراحل اولیه رویش چغندرقند و علف های هرز می باشد طی سال های 1376 و 1377 در مراکز تحقیقات کشاورزی شهرستان های مشهد، دزفول، مغان و کرج اجرا شد. این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با یازده تیمار در چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: کاربرد علفکش های تریفلوسولفورون به میزان 15 و 20 گرم ماده موثر در هکتار در مرحله کوتیلدونی چغندرقند، تریفلوسولفورون به میزان 10 و 15 گرم ماده موثره در هکتار، تریفلوسولفورون به میزان 15 گرم ماده موثره + فن مدیفام به میزان 0.3 کیلوگرم ماده موثره در هکتار، پیرازون + فن مدیفام به میزان 0.3 + 1.6 کیلوگرم ماده موثره در هکتار، فن مدیفام به میزان 0.3 کیلوگرم ماده موثره در هکتار در مرحله کوتیلدونی چغندرقند و تکرار آن یک هفته بعد، فن مدیفام به میزان 0.78 کیلوگرم ماده موثر در هکتار، پیرازون به میزان چهار کیلوگرم ماده موثره در هکتار در مرحله چهار برگی چغندرقند، شاهد بدون علف هرز و با علف هرز. کلیه علفکش های مورد آزمایش همراه با روغن مویان به میزان 200 سانتیمتر مکعب در هکتار مصرف شدند. از نظر کنترل علف های هرز و همچنین میزان عملکرد چغندرقند تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایش مشاهده شد، تیمار کاربرد مخلوط علفکش های تریفلوسولفورون + فن مدیفام به میزان (0.3 کیلوگرم + 15 گرم) ماده موثر در هکتار بیشترین تاثیر را در کنترل علف های هرز پهن برگ داشت و در مقایسه با تیمار شاهد با علف هرز به میزان 78 درصد باعث کاهش تعداد علف های هرز پهن برگ شد. از نظر عملکرد چغندرقند تیمارهای شاهد بدون علف هرز و کاربرد تریفلوسولفورون + فن مدیفام به ترتیب با 45.13 و 36.94 تن در هکتار بیشترین و شاهد با علف هرز با 10.53 تن در هکتار کمترین عملکرد ریشه چغندرقند را داشتند.

در این تحقیق اثر تیمارهای فیزیکی و شیمیایی بر عمر انباری و کیفیت میوه های پرتقال تامپسون مورد بررسی قرار گرفت. دمای انبار معمولی در طول شبانه روز متغیر بود. این تیمارها عبارت بودند از: A- شاهد (بدون انجام هیچگونه پیش تیمار) B- روش سردخانه ای، C- شستشوی پرتقال با مایع مویان (مایع ظرفشویی) 2 در هزار، D- شستشوی پرتقال با مایع مویان (مایع ظرفشویی) سپس با قارچ کش تیابند ازول با غلظت دو در هزار، E- شستشوی پرتقال با مایع مویان و سپس با هورمون جیبرالین با غظت 50 قسمت در میلیون، F- استفاده از پوشش پلی اتلین منفذدار، G- استفاده از پوشش پلی اتیلن بدون منفذ، H- استفاده از قارچ کش تیابند ازول و واکس. پس از تیماردهی نمونه ها در انبار معمولی و سردخانه با دمای 7 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 80 درصد برای مدت سه ماه نگهداری شوند. هدف از انجام آزمایش تشخیص بهترین روش یا روش های تیماری در افزایش حفظ کیفیت میوه در پایان یک دو راه انبارداری سه ماهه بود. متغیرهای مورد اندازه گیری شامل درصد کل مواد جامد محلول، اسید سیتریک، ویتامین ث، درصد پوسیدگی، کیفیت میوه و میزان سفتی میوه بود. داده های بدست آمده به کمک یک نرم افزار ام استات سی و در قالب طرح آماری کرت های خرد شده (اسپیلیت پلات) مورد تجزیه آماری واقع گردید. مقایسه میانگین داده ها بر اساس روش دانکن با احتمال 5 درصد انجام شد. نتایج نشان داد که استفاده از قارچ کش تیابندازول (تکتو 60) و شستشو با مایع مویان و هورمون جیبرالیک اسید در میوه نظیر ویتامین ث، سفتی میوه، تیمارهای B و E جزو تیمارهای مناسب قبل از انبارداری پرتقال تامپسون شناخته شدند.  

به منظور بررسی اثر ماده افرودنی سیتوگیت بر کارایی علف کش کلریدازون + فن مدیفام، آزمایش مزرعه ای در سال زراعی 1383 در شهر اراک انجام گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. آزمایش دارای دو فاکتور مقدار علف کش در سه سطح (60، 80 و 100 درصد مقدار توصیفه شده علف کش) و غلظت ماده افزودنی سیتوگیت در چهار سطح (0، 15، 25 و 35 میلی لیتر در صد لیتر) بود. صفاتی مانند عمکلرد ریشه، اجزا عملکرد، بیوماس کل، طول ریشه چغندر، وزن خشک برگ و مقدار قند اندازه گیری شد. بالاترین عملکرد، بیوماس، طول ریشه و وزن خشک برگ محصول متعلق به تیمار 100 درصد علف کش و غلظت 35 میلی لیتر ماده افزودنی بود. علاوه بر آن بالاترین قطر ریشه مربوط به تیمارهای 80 و 100 درصد علف کش و تیمار 25 میلی لیتر ماده افزودنی بود.

به منظور بررسی و مطالعه چهار نوع علف کش دو منظوره در کنترل علف های هرز گندم در سیستم های خاک ورزی، آزمایشی در سال زراعی 85 - 1384 در مزرعه دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سیستم های خاک ورزی مرسوم و خاک ورزی حداقل (فاکتور اصلی) و عامل فرعی شامل مزوسولفورون متیل 30 درصد - یدوسولفورون متیل 30 درصد به میزان 350 و 400 گرم در هکتار به همراه مویان سیتوگیت، سولفوسولفورون 75 درصد به میزان 26.6 و 31 گرم در هکتار به همراه مویان سیتوگیت، ایمازا متابنز متیل 25 درصد 2 و 3 لیتر در هکتار و متریبوزین 70 درصد 200 و 300 گرم در هکتار و شاهد با وجین و شاهد بدون وجین بودند. نتایج نشان داد کاربرد علف کش سولفوسولفورون به مقدار 31 گرم در هکتار در خاک ورزی مرسوم و علف کش سولفوسولفورون 31 گرم و مزوسولفورون در میزان 400 گرم در خاک ورزی حداقل برای کنترل علف های هرز مفید هستند. علف کش سولفوسولفورون 31 گرم و مزوسولفورون در میزان 400 گرم در هر دو سیستم خاک ورزی در کاهش علف های هرز پهن برگ موثر بودند ولی علف های هرز گلرنگ وحشی، پیچک وحشی، هفت بند و پنیرک توسط علف کش های مزوسولفورون به میزان 350 گرم در هکتار، سولفوسولفورون به میزان 26.6 گرم، ایمازامتابنزمتیل 2 و 3 لیتر و متریبوزین 200 و 300 گرم کنترل نمی شود و از طرفی ایمازا متابنز متیل 2 و 3 لیتر در کنترل علف های هرز چچم و متریبوزین 200 و 300 گرم در کنترل یولاف وحشی، علف قناری و شال دم ضعیف بوده اند.

به منظور بررسی اثر علف کش های دومنظوره بر تعدادی از شاخص های فیزیولوژیکی گندم در مراحل مختلف فنولوژی این گیاه زراعی، آزمایشی در سال زراعی 87-1386 در شهرستان کردکوی در استان گلستان در شرایط دیم انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور و 4 تکرار انجام شد. فاکتور اول نوع علف کش شامل: شوالیه (یدوسولفورون+مزوسولفورون)، آپیروس (سولفوسولفورون)، تاپیک+گرانستار (کلودینافوپ پروپارژیل+تری بنورون متیل)، آتلانتیس (یدوسولفورون+مزوسولفورون+مویان) و توتال (سولفوسولفورون+مت سولفورون) و فاکتور دوم مراحل مختلف فنولوژی گندم بر اساس تقسیم بندی زادوکس یعنی 2 تا 3 برگی گندم، پنجه زنی، گل دهی و رسیدگی فیزیولوژیکی بود. نتایج نشان داد که علف کش های مورد بررسی در بعضی از مراحل فنولوژی گندم اثر نامطلوبی بر عملکرد دانه، ارتفاع و وزن خشک گندم داشتند و در بعضی موارد باعث سوختگی برگ ها شدند. مقایسه میانگین نوع علف کش و مراحل فنولوژی گندم و اثرات متقابل این دو فاکتور در بررسی عملکرد دانه نشان داد که علف کش های شوالیه، آپیروس، تاپیک+گرانستار، آتلانتیس و توتال در مرحله 2 تا 3 برگی گندم باعث کاهش عملکرد دانه شدند که بیشترین اثر کاهنده مربوط به علف کش شوالیه بود که تفاوت معنی داری با سایر علف کش ها نیز نشان داد. بررسی ارتفاع بوته گندم نشان داد که علف کش شوالیه در مرحله 2 تا 3 برگی باعث بیشترین کاهش این صفت شد. محاسبه ضرایب همبستگی صفات مورد برر سی نشان داد که عملکرد دانه با وزن خشک در هفته چهارم پس از سمپاشی، تعداد پنجه، ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، طول سنبله، همبستگی مثبت و معنی داری در سطح 5 و 1 درصد و بیشترین همبستگی را با ارتفاع نشان داد.

آزمایش ارزیابی کارآیی علف کش ایمازتاپیر برای کنترل علف های هرز کشت لوبیا طی سال 1385 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 19 تیمار و 4 تکرار در استان های زنجان، مرکزی، اصفهان و چهارمحال و بختیاری اجرا شد. در این آزمایش ها، کارایی کاربرد پیش کاشت آمیخته با خاک، پیش رویشی و پس رویشی علف کش ایمازتاپیر در مقادیر مختلف در مقایسه با علف کش های رایج تری فلورالین، اتان فلورالین و بنتازون مورد ارزیابی قرار گرفت. در استان زنجان بیشترین درصد کاهش وزن خشک علف های هرز نسبت به شاهد بدون کنترل به میزان 91 درصد به تیمار کاربرد پیش رویشی به علاوه پس رویشی ایمازتاپیر به میزان 0.5 لیتر در هکتار همراه مویان مربوط بود. در استان مرکزی نیز تراکم علف هرز برای تیمار یادشده کمتر از سایر تیمارها بود. کاربرد پیش کاشت، پیش رویشی و پس رویشی ایمازتاپیر در مقادیر مورد آزمایش، فاقد اثرات گیاه سوزی پایدار روی لوبیا بود. کاربرد ایمازتاپیر به صورت پس رویشی کارایی چندانی در کنترل علف های هرز نداشت. هرچند تاثیر کنترلی ایمازتاپیر روی جمعیت علف های هرز در سطح عالی نبود اما با توجه به محدودیت شدید گزینه های علف کش در دسترس لوبیاکاران به نظر می رسد پس از مطالعات بیشتر در زمینه اثرات کنترلی آن روی گونه های علف هرز غالب کشور و همچنین کسب آگاهی درباره اثرات باقی مانده آن در خاک می توان نسبت به معرفی این علف کش برای مدیریت علف های هرز در سطح مزارع لوبیا اقدام نمود.