زمینه و هدف: امروزه زخم و ترمیم آن از نظر اهمیت، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است. التیام زخم فرایندی پیچیده و منظم است و مستلزم تعامل بین انواع مختلف سلول ها، پروتئین های ساختمانی، فاکتورهای رشد و پروتئینازها می باشد. سلول های ماست سل، فیبروبلاست ها و ماکروفاژها نقش مهمی در ترمیم زخم دارند. اخیرا از فرآیند الکتروریسی به عنوان فناوری تولید نانوالیاف که می تواند شرایط مشابه ماتریکس خارج سلولی را فراهم کند، استفاده های زیادی می شود. با توجه به خواص ضد باکتریایی آنتی اکسیدان کورکومین برای بهبود زخم و همچنین ویژگی های داربست نانوالیاف پلیکاپرولاکتون به روش الکتروریسی مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر پانسمان مذکور در زخم های مدل حیوانی موش صحرایی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه حیوانی که از نوع تجربی بوده است، از 48 موش صحرایی مذکر نژاد اسپراگ-داولی با وزن حدود 300-350 گرم استفاده شد. موش صحرایی ها به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. بعد از بیهوشی در شرایط استریل زخم 5/1 در 5/1 سانتی متر در پشت موش صحرایی ایجاد شد. سپس پانسمان بصورت تای اور در گروه اول پلی کاپرولاکتون + 5% کورکومین، گروه دوم پلی کاپرولاکتون + 16% کورکومین در گروه سوم پلی کاپرولاکتون خالص بدون کورکومین و در گروه چهارم (کنترل) پانسمان با گاز استریل تا 20 روز انجام شد. هر 5 روز یک بار تعویض پانسمان انجام شد و در روزهای 5، 10، 15 فتوگرافی انجام شد و نتایج عکس ها توسط نرم افزار Image J آنالیز گردید. در روز 20 نیز نمونه ها جهت بررسی هیستوپاتولوژی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس ویرایش 19 بررسی شد. از آزمون تی مقایسه میانگین های دو گروه مستقل و برای بررسی روند تغییرات در گروه ها و مقایسه آنها از آزمون آنالیز واریانس اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها: در مورد بررسی سطح زخم در زمان های مختلف، بین دو فاکتور زمان و گروه، اثر متقابل Interaction معناداری وجود ندارد (P=0. 075). نتایج به دست آمده از مقایسات دو به دو برای زمان های مختلف با ادجاست بنفرونی، نشان می دهد که همه مقایسات بین زمان های اندازگیری در مطالعه معنادار بوده و بیشترین مقدار اختلاف میانگین های برآورد شده در زمان های مختلف، مربوط به مقایسه روزهای 20 و 0 بوده است. از نظر امتیاز کلی پاتولوژی و متغیرهای پاتولوژی بین گروه ها اختلاف آماری معناداری وجود نداشته است. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که داربست پلی کاپرولاکتون تهیه شده به روش الکتروریسی و با پایه کورکومین، زیست سازگاری مناسبی داشته و هیچگونه عارضه ای از خود نشان نداده است.

در این مقاله تولید نانوالیاف توخالی SnO2/ZnO با استفاده از روش ساده ی الکتروریسی گزارش می شود. جهت بررسی میزان بهبود خواص کاربردی و هم چنین نحوه تشکیل نانوالیاف توخالی کامپوزیتی، میزان های متفاوتی از پیش ماده ی ZnO به صورت نسبتی از SnO2 مورد مطالعه قرار گرفتند. در این کار، خواص ساختاری و نوری نانوالیاف توخالی تولید شده از طریق میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، الگوی پراش اشعه یایکس (XRD)، طیف سنج تبدیل فوریه (FT-IR) و طیف سنج فرابنفش-مرئی (UV-Vis) مورد بررسی قرار می-گیرد. نتایج حاصل از XRD نشان دهنده ی تغییرات شدت قله های مربوط به ZnO و SnO2 با افزایش و یا کاهش نسبت موجود در کامپوزیت است. طیف حاصل از FT-IR نیز نشان دهنده ی کاهش شدت نسبی نوار مربوط به SnO2 با افزایش میزان نسبی ZnO در کامپوزیت است. علاوه بر این طیف های مرئی-فرابنفش، پهن شدگی قله را با اضافه نمودن ZnO نشان می دهد. در نهایت در بررسی خواص فوتوکاتایستی برای نسبت های مختلف، نسبت ZnO/SnO2 =1/2 بیشترین تجزیه ی رنگ در 2 ساعت تحت تابش پرتو فرابنفش به میزان 62% را نشان می دهد.

مهندسی بافت به معنی ترمیم و جایگزینی بافت های آسیب دیده است که به ترکیبی از سلول ها، عوامل رشد و داربست های متخلخل نیازمند است. داربست ها، به عنوان یکی از مهم ترین اجزاء در مهندسی بافت، به شکل الگویی برای بازسازی بافت و القاء و هدایت رشد بافت های جدید و زیست فعال مورد استفاده قرار می گیرند. یک داربست ایده ال در مهندسی بافت با تقلید از ماتریکس خارج سلولی، محیطی مناسب برای چسبندگی، رشد و تکثیر سلول ها فراهم می آورد. هم چنین داربست ها به عنوان حاملی برای انتقال کنترل شده داروها و پروتئین ها مورد استفاده قرار گرفته اند. انواع متعدد و متنوعی از داربست های متخلخل با استفاده از مواد زیستی و سنتزی و نیز تکنولوژی های ساخت متفاوت تاکنون معرفی و مطالعه شده ند. نانوالیاف ها از انواع داربست هایی هستند که مورد توجه زیادی قرار گرفته است. ساختار سه بعدی بسیار متخلخل به همراه حفره های به هم پیوسته با توانایی انتقال مواد غذایی و مواد زاید و هم چنین نسبت سطح به حجم بالا از مهم ترین مزیت های داربست های نانوالیافی است. از میان روش های مختلف تولید داربست های نانوالیافی، الکتروریسی به دلیل سهولت و کنترل بیشتر بر روی پارامترهای موثر، عموما به سایر روش ها ترجیح داده می شود. در این مقاله درباره مواد مورد استفاده و انواع روش های ساخت داربست های نانوالیافی با استفاده از تکنولوژی الکتروریسی، و با تاکید بر استفاده در مهندسی بافت، توضیح داده می شود. هم چنین درباره پیشرفت ها و چالش های پیش رو و اهداف و چشم اندازهایی که برای این روش معرفی شده است صحبت خواهد شد.

در سال­ های اخیر به دلیل افزایش تقاضای مصرف­ کننده به حفظ کیفیت و افزایش عمر نگهداری محصولات غذایی، صنعت بسته بندی بسیار مورد توجّه قرار گرفته است. امروزه بسیاری از محصولات غذایی به دلیل شرایط نامناسب نگهداری و بسته بندی، بازارپسندی خود را از دست می­ دهند که می ­ تواند زیان ­ های فراوانی به دنبال داشته باشد. فرایند الکتروریسی با استفاده از اعمال میدان الکتریکی بالا در محلول پلیمری و شکل­ گیری نانوالیاف، با خصوصیات مناسب مولکولی و سطح مخصوص بالا به عنوان یکی از روش ­ های متداول شناخته شده است و در صنعت نیز بسته بندی استفاده می ­ شود. استفاده از نانوالیاف در بسته بندی مواد غذایی به سبب محافظت از کیفیت و ارتقاء ویژگی محافظتی توجّه زیادی را در صنعت بسته بندی به خود جلب نموده است. استفاده از نانو ذرّات معدنی وفلزی به عنوان مواد عملکردی مناسب، سبب بهبود ویژگی نانوالیاف در بسته بندی مواد غذایی می­ گردد. در این مطالعه، به معرفی فرایند الکتروریسی پرداخته شده است. سپس کاربرد نانوذرّات در بسته بندی مواد غذایی معرفی می گردد. همچنین استفاده از این نانو ذرّات جهت افزایش خصوصیات عملکردی و بهبود کیفیت مواد غذایی با استفاده از فرایند الکتروریسی مورد بررسی قرار گرفته شده است.

مقدمه: علم مهندسی بافت با بهره گیری از علوم بین رشته ای نظیر بیولوژی سلولی، زیست مواد، داروسازی و مولکول های پیام رسان به ترمیم و بازسازی بافت های آسیب دیده می پردازد. داربست ها با تقلید از ماتریس خارج سلولی، نقش مهمی در هدایت فعالیت های سلولی دارند. غضروف به عنوان بافتی بدون رگ و عصب، فاقد قابلیت خودترمیمی است و آسیب های آن همواره چالشی بالینی محسوب می شوند که زندگی میلیون ها نفر را تحت تأثیر قرار داده و هزینه های درمانی زیادی را به همراه دارد. در سال های اخیر، تکنیک الکتروریسی برای تولید نانوالیاف مورد توجه قرار گرفته است. داربست های الکتروریسی شده با تقلید از ماتریکس خارج سلولی غضروف، محیط مناسبی برای اتصال، تکثیر و تمایز سلول های غضروفی فراهم می کنند. استفاده از داربست های نانوالیافی، سلول و مولکول های پیام رسان متناسب با بافت هدف، برای بازسازی بافت غضروف اهمیت ویژه ای دارد. پلیمرهای طبیعی و سنتزی مختلف از طریق روش الکتروریسی برای بازسازی بافت غضروف استفاده شده و تأثیرات آن ها بر مورفولوژی نانوالیاف به طور گسترده ای بررسی شده است. نتیجه گیری: در این مقاله مروری، آخرین دستاوردهای بهره گیری از نانوالیاف در مهندسی بافت غضروف بررسی شده و روش های ارتقاء عملکرد آن ها توصیف می شود. زیست مواد طبیعی و سنتزی و کامپوزیت های مختلف مورد استفاده در سنتز داربست های غضروفی الکتروریسی شده معرفی شده اند. علاوه بر این، کاربرد نانوالیاف برای رهایش مولکول های پیام رسان و چالش های موجود در این زمینه نیز به طور گسترده ای بررسی شده است. پیشنهاداتی برای غلبه بر این چالش ها ارائه شده که می تواند به بهبود تکنیک های بازسازی بافت غضروف و توسعه کاربردهای بالینی آن ها کمک کند.