تنوع گونه ای شامل بخش عمده ای از تنوع زیستی و یکی از مهم ترین شاخص های نشان دهنده تغییرات در اکوسیستم هاست. وجود کنه های میان استیگمای خاک زی و تغذیه و تاثیر آنها در تعادل طبیعی موجودات زنده خاک دارای اهمیت زیادی است. این پژوهش با هدف ارزیابی تنوع گونه ای کنه های میان استیگما در فصل تابستان سال 1392 با جمع آوری نمونه هایی از چهار منطقه در جنگل های ارسباران انجام شد. شاخص های تنوع گونه ای شانون، سیمسون و بریلوین و همچنین شاخص های یکنواختی سیمسون، کامارگو و اسمیت- ویلسون با استفاده از نرم افزار Ecological Methodology 6.0 محاسبه شدند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بیشترین فراوانی نسبی مربوط گونه های خانواده Veigaiidae، Veigaia nemorensis (Koch, 1836) با 11.54 درصد و Veigaia planicola (Berlese, 1882) با 8.34 درصد و کمترین آن مربوط به گونه Sejus Sp. از خانواده Sejidae با 0.17 درصد است. بیشترین مقدار شاخص تنوع شانون (4.61)، سیمسون (0.97) و همچنین بیشترین مقدار شاخص یکنواختی سیمسون نیز با (0.65) در منطقه کلاله که دارای بیشترین تعداد گونه جمع آوری شده است محاسبه شد. بالا بودن درصد فراوانی کنه های خانواده Veigaiidae را می توان به قدرت شکارگری بالای آنها در خاک و غنی بودن فون جنگل نسبت داد.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

طی یک بررسی دو ساله در سال های 84-1383 روی فون کنه های خاکزی راسته میان استیگمایان در پارک جنگلی سرخه حصار واقع در حومه تهران، 14 گونه متعلق به 10 خانواده جمع آوری و شناسایی شد (Krantz, 1979; Krantz & Ainscough, 1990; Evans, 1992) و به تایید دکتر M. L. Moraza از دانشگاه ناوارا اسپانیا و دکتر E. Uckermann از آفریقای جنوبی رسید. از این تعداد، چهارگونه برای ایران رکورد جدیدی محسوب می شوند که با علامت ستاره (*) مشخص شده اند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

راسته ی میان استیگمایان یکی از بزرگ ترین گروه ها در زیررده ی کنه ها بوده و اعضای آن جزو اجزای مهم اکوسیستم های طبیعی و کشاورزی محسوب می شوند. طی سال 1392، فون کنه های میان استیگمای خاک زی جنگل های ارسباران در منطقه ی آینالو واقع در شمال استان آذربایجان شرقی جمع آوری و شناسایی گردید. بدین منظور، از خاک و خاک برگ این مناطق نمونه برداری انجام و کنه های موجود در آن ها با استفاده از قیف برلز استخراج، در مایع نسبیت شفاف و با استفاده از آمیخته ی هویر در اسلایدهای میکروسکوپی تثبیت شدند. در مجموع تعداد 40 گونه متعلق به 32 جنس و 18 خانواده از خاک و مواد پوسیده ی این منطقه جمع آوری و شناسایی گردید که 20 گونه از آن ها برای اولین بار از استان آذربایجان شرقی گزارش می شوند و علاوه بر آن کلیدی برای شناسایی کنه های میان استیگمای خاک زی جمع آوری شده در این مطالعه ارائه شده است. از بین خانواده های جمع آوری شده، خانواده ی Veigaiidae دارای بیشترین فراوانی نسبی (01/19 درصد) و خانواده های Zerconidae و Laelapidae به ترتیب با فراوانی های 21/15 و 19/13 درصد در رتبه های بعدی قرار داشتند. اسامی گونه های شناسایی شده به تفکیک خانواده به شرح زیر می باشد. گونه های جدید برای فون کنه های استان آذربایجان شرقی با یک ستاره (*) مشخص شده اند: Ameroseiidae: Ameroseius furcatus (Karg, 1971)*, Epicriopsis cf. palustris (Karg, 1971); Ascidae: Zerconopsis michaeli (Evans & Hyatt, 1960)*, Arctoseius semiscissus (Berlese, 1892)*, Asca aphidioides (Linnaeus, 1758)*, A. bicornis (Canestrini & Fanzago, 1876)*, Antennoseius bacatus (Athias-Henriot, 1961)*; Blattisocidae: Lasioseius sp.; Celaenopsidae: Celaenopsis badius (C. L. Koch, 1839)*; Digamasellidae: Dendrolaelaps sp.; Epicriidae: Epicrius cf. bulgaricus (Balogh, 1958); Laelapidae: Laelaspis astronomicus (Koch, 1839), Cosmolaelaps lutegiensis (Shcherbak, 1971), C. vacua (Michael, 1891), Gamasodes aculeifer (Canestrini, 1884), G. iranicus (Kavianpour & Nemati, 2013), Pseudoparasitus dentatus (Halbert, 1920)*, P. missouriensis (Ewing, 1909)*; Macrochelidae: Macrocheles glaber (Mü ller, 1860)*, Macrolaspis recki (Bregetova & Koroleva, 1960); Macrodinychidae: Macrodinychus bregetovaae (Hirschmann, 1975)*; Melicharidae: Proctolaelaps pygmaeus (Mü ller, 1860)*; Pachylaelapidae: Olopachys caucasicus (Koroleva, 1976)*, Onchodellus karawaiewi (Berlese, 1920)*; Parasitidae: Gamasodes spiniger (Trä gå rdh, 1910)*, Parasitus copridis (Costa, 1963)*; Phytoseiidae: Amblyseius azerbaijanicus (Abbasova, 1970), A. nemorivagus (Athias-Henriot, 1961), A. sp., Typhlodromus bakeri (Garman, 1948); Trachytidae: Trachytes cf. aegrota (C. L. Koch, 1841)*; Trematuridae: Trichouropoda elegans (Kramer, 1882)*, T. ovalis (Koch, 1839)*, Nenteria stylifera (Berlese, 1904)*; Uropodidae: Discourella modesta (Leonardi, 1899), Uropoda fumicola (Schweizer, 1961); Veigaiidae Veigaia nemorensis (Koch, 1836), V. planicola (Berlese, 1882); Zerconidae: Prozercon norae (Ujvari, 2011), Zercon sp.