کوچینگ یا همان مربیگری به منظور ارتقاء "نیروی خودگردان" یک فرد برای کار مؤثر است. مربیگری نوعی رابطه تعاملی است که به افراد در زمینه شناسایی، هدایت و تحقق اهداف شخصی و شغلی شان سریع تر از آنچه که خود قادر به انجام آن هستند؛ کمک می کند. در حالیکه مربی دارای تخصص برای هدایت و نفوذ دیگران در یک راه مثبت است، که منجر به توسعه یک کارمند در یک سازمان می شود. در واقع آنها هر دو تاثیر مثبتی بر عملکرد فردی دارند که دلیل آن مربیگری است و مربیگری بخش مهمی از شیوه های جدید مدیریت است که با الهام بخشی و توانمند سازی کارکنان، کسب تعهد سازمانی، افزایش سطح بهره وری منجر به موفقیت سازمانی می شود. این مقاله با هدف سنجیدن مربیگری و تأیید تأثیر شیوه های آن بر عملکرد سازمانها و یادگیری کارکنان در محل کار است. پژوهش حاضر با بررسی اهداف و تمرکز مربیگری و تفاوت آن با مشاوره و همچنین رابطه آن با کسب و کار انجام شده است.