مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1391 | دوره:19 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

مقدمه: با توجه به اینکه غده تیروئید جنین در ماه های اولیه حاملگی (کمتر از 20 هفته) هنوز فعال نیست، مغز جنین از نظر هورمون های تیروئید شدیدا به مادر وابسته است. اختلال عملکرد تیروئید در مادر به ویژه هیپوتیروئیدی آشکار و تحت بالینی با افزایش خطر سقط، پره اکلامپسی، جدا شدن زودرس جفت، وزن کم هنگام تولد، زایمان پیش از موعد و کاهش هوش کودک همراه است. هدف از این تحقیق، تعیین توزیع کم کاری تیروئید در خانم های باردار زیر 20 هفته بر حسب عوامل خطر می باشد.روش: در این بررسی 620 خانم باردار مراجعه کننده برای مراقبت های دوره حاملگی با سن حاملگی کمتر از 20 هفته با انجام تست TSH و Free T4 به روش Elexiss مورد آزمایش قرار گرفتند. برای هر فرد پرسش نامه ای حاوی تعدادی از عوامل خطر شناخته شده هیپوتیروئیدی تکمیل شد. شیوع کم کاری تیروئید اعم از آشکار و تحت بالینی و ارتباط احتمالی آن با بعضی عوامل خطر مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: شیوع کم کاری تیروئید 10.15 درصد (2.25% آشکار و 7.9% تحت بالینی) به دست آمد. کم کاری تیروئید با هیچ کدام از عوامل خطر مورد مطالعه در این تحقیق ارتباط معنی دارنداشت. و فقط هیپوتیروئیدی آشکار با سابقه وجود آلرژی در فرد ارتباط معنی دار داشت (P<0.0025).نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای هیپوتیروئیدی (آشکار و تحت بالینی) و عوارض مادری و جنینی آن و همچنین عدم همراهی آن با عوامل خطر مفروض در حاملگی به ویژه در نوع تحت بالینی که فقط با تست آزمایشگاهی قابل تشخیص می باشد، بهتر است در تمام زنان باردار همراه با تست های رایج حاملگی هیپوتیروئیدی نیز بررسی شود.

مقدمه: لیپوپروتئین لیپاز (Lipoprotein lipase, LPL)، یک آنزیم کلیدی در تنظیم متابولیسم تری گلیسرید و (High density lipoprotein) HDL می باشد. احتمالا پلی مورفیسم های ژن لیپوپروتئین لیپاز در پاتوفیزیولوژی دیس لیپیدمی حائز اهمیت می باشد. یکی از شایع ترین پلی مورفیسم ها در ژنLPL ، پلی مورفیسم Hind III می باشد. در برخی مطالعات، ارتباط پلی مورفیسم Hind III با دیس لیپیدمی گزارش گردیده است. با توجه به شیوع بالای دیس لیپیدمی در ایران، این مطالعه جهت تعیین فراوانی الل نادر (H-) پلی مورفیسم Hind III ژن LPL و ارتباط آن با غلظت لیپیدهای سرم در یک جامعه ایرانی انجام شده است.روش: DNA ژنومی 76 بیمار مبتلا به هیپرلیپیدمی (TG>150 mg/dl و>200 mg/dl کلسترول تام) و 75 فرد سالم (TG<150 mg/dl و TC<200 mg/dl) استخراج گردید. پلی مورفیسم Hind III با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز و (Restriction fragment length polymorphism) RFLP در دو گروه شاهد و بیمار مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: فراوانی الل نادر (-H) پلی مورفیسم Hind III در گروه بیمار و شاهد به ترتیب 17 و 30 درصد بود (P<0.01). در گروه هیپرلیپیدمیک، افراد با ژنوتیپ H+H+ در مقایسه با افراد با ژنوتیپ های H+H- و H-H-، دارای کلسترول تام و LDL سرمی بالاتری بودند (P<0.05).نتیجه گیری: حضور الل H+ همراه با افزایش TC و LDL-c در جمعیت مورد مطالعه بوده است. ارتباط پلی مورفیسم Hind III با دیس لیپیدمی بسیار پیچیده است و بررسی پلی مورفیسم Hind III با یک حجم نمونه بیشتر و همراه با سایر پلی مورفیسم ها ضروری و قابل توجیه می باشد.

  مقدمه: با توجه به تولید روزافزون نانوذرات مغناطیسی و کاربردهای مفید آن در سیستم های بیولوژیک، تاکنون مطالعات کمتری در زمینه اثرات جانبی این مواد بر بدن جانداران صورت گرفته است.روش: در تحقیق حاضر، اثر یک بار تزریق درون صفاقی دوزهای مختلف (300 mg/kg و 200، 100، 50) نانوذرات اکسید آهن (Fe3O4) پوشش دار شده با DMSA (دی مرکپتو سوکسینیک اسید) بر عملکرد کبد و کلیه در پاسخ به جذب نانوپارتیکل ها به این اندام ها، پس از گذشت چهار روز از تیمار، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نفوذ و تجمع نانوذرات در بافت کبد و کلیه به صورت دانه های آبی تیره با رنگ آمیزی آبی پروس در مقاطع بافتی نمونه های تیمار شده، بدون هیچ اختلال بافتی نسبت به گروه شاهد، مشاهده گردید. میانگین مقادیر آنزیم هایSGOT، SGPT، LDH، پروتئین آلبومین، اسید اوریک، اوره و کراتینین اختلاف معنی داری با گروه شاهد نشان نداد؛ اما میانگین تعداد سلول های خونی در گروه های تیمار بالاتر از 50 mg/kg نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت. در طول مدت آزمایش هیچ مرگ و میری در حیوانات مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به این نتایج، کاربرد کوتاه مدت نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن با پوشش DMSA در موارد پزشکی و بیولوژیک سمیت خاصی در بدن ایجاد نمی نماید.

مقدمه: سرطان مری، ششمین سرطان کشنده در دنیا و موارد ابتلا به آن در حال افزایش می باشد. انواع سنگفرشی و آدنوکارسینوما 95 درصد از انواع سرطان های مری را تشکیل می دهند. اختلال در بیان ژن EGFR در پاتوفیزیولوژی بسیاری از بدخیمی های با منشا اپی تلیال از جمله سرطان مری دخالت داشته و فاکتور مهمی در بررسی پیش آگهی و مرحله پیشرفت بالینی بیماری است. این پژوهش با هدف بررسی ارتباط جهش های حذف و مضاعف در اگزون های ژن EGFR در بیماران مبتلا به سرطان مری با استفاده از روش MLPA ((Multiplex Ligation-dependent Probe Amplification انجام شد.روش: تعداد 60 نمونه از بلوک های پارافینه بیمارانی که به علت سرطان مری تحت بررسی بودند، جهت استخراج DNA مورد استفاده قرار گرفتند و با روش MLPA جهش های حذف و مضاعف ژن EGFR در طول ژن و در تمامی اگزون های آن مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در 82 درصد از 60 نمونه بررسی شده، جهش ژنی مشاهده گردید که در 52 درصد موارد، جهش از نوع حذف ژنی بوده و بیشترین میزان آن در اگزون 2 (44 درصد) رخ داده بود. در30 درصد موارد نیز جهش به صورت مضاعف گردیدن ژنی دیده شد که بیشترین میزان این نوع جهش (54 درصد) در اگزون 27 بود. در مواردی نیز حذف و یا اضافه هم زمان در بیش از یک اگزون مشاهده گردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه و اینکه امروزه تشخیص قطعی سرطان مری با روش نمونه برداری از بافت و بررسی آسیب شناسی انجام می شود پیشنهاد می گردد که جهت تکمیل این مطالعه، بر روی تمامی نمونه ها، جهش حذفی و مضاعف شدگی ژن EGFR به ویژه در اگزون شماره دو و بیست و هفت بررسی شود، تا شاید در آینده بتوان به روش تشخیصی مولکولی غیرتهاجمی دست یافت.

مقدمه: قطع عضو به دلایل گوناگونی اتفاق می افتد و میزان انجام آن در بسیاری از جوامع رو به افزایش است. در این مطالعه سعی به بررسی جمعیت شناختی بیماران قطع عضو شده در یکی از شهرهای نسبتا بزرگ کشور ایران شده است.روش: مطالعه به صورت گذشته نگر و بر روی کلیه بیمارانی که بین سال های 1380 تا پایان 1388 در بیمارستان های آموزشی شهر کرمان تحت عمل جراحی قطع عضو قرار گرفته بودند انجام شد. مشخصات بیماران شامل سن، جنس، اندام قطع شده، علت قطع اندام، سمت و سطح قطع عضو از پرونده های آنان استخراج و ثبت می گردید. سطح قطع شده می توانست از نوع ماژور (بالای مچ دست یا پا) و یا مینور (زیر مچ دست یا پا) باشد. موارد نامشخص در پرونده با تلاش برای پیدا کردن بیمار و مشخص نمودن مورد ثبت می شدند.یافته ها: در کل 624 بیمار شامل 508 نفر (81.4%) مذکر و 116 نفر (18.6%) مونث وارد مطالعه وارد شدند. تعداد موارد قطع عضو از  54تا 118 مورد در سال متغیر بود. متوسط سن مردان کمتر از زنان بود. قطع اندام های تحتانی بیشتر از اندام های فوقانی صورت گرفته بود. در مجموع 61.9 درصد از موارد (386 مورد) از نوع ماژور و 238 مورد (38.1 درصد) از نوع مینور بود. شایع ترین علت قطع عضو تروما و شایع ترین محل در سطح متاتارس ها بود. در نوع ماژور شایع ترین محل قطع عضو زیر زانو بود.نتیجه گیری: در مطالعه فعلی بر خلاف مطالعاتی که در کشورهای توسعه یافته انجام شده، تروما شایع ترین علت قطع عضو در همه انواع و در تمام سنین بود که نیاز به اقدامات پیشگیرانه در کشور را تاکید می کند.

مقدمه: زانو یک ساختار پیچیده است و پارگی لیگامان متقاطع قدامی یکی از متداول ترین آسیب های آن می باشد. لیگامان متقاطع قدامی با عملکرد حس عمقی خود، نقش مهمی در حفظ تعادل فرد دارد و پارگی آن ممکن است در اختلالات تعادل موثر باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر بریس (Brace) بر تعادل افراد بعد از پارگی لیگامان صلیبی قدامی بود.روش: این مطالعه شبه تجربی بر روی 20 بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی، با محدوده سنی 18 تا 44 سال انجام پذیرفت. نمونه گیری به صورت غیراحتمالی ساده بود. به منظور ارزیابی تعادل وضعیتی، از دستگاه صفحه نیرو استفاده شد. آزمون های Paired t و Kolmogorov-Smirnov جهت تجزیه و تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: اختلاف سرعت متوسط جابه جایی مرکز فشار در اندام مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی قبل و بعد از پوشیدن بریس در محور x و y از نظر آماری معنی دار نشد. اختلاف میزان جابه جایی مرکز فشار در اندام مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قبل و بعد از پوشیدن بریس در محور x و y نیز از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد که بریس در بیماران دچار پارگی لیگامان متقاطع قدامی در بهبود تعادل وضعیتی تاثیر بارزی ندارد.

مقدمه: امروزه، شاخص های التهابی موجود در گردش خون به عنوان عوامل خطر اصلی بیماری های قلبی شناخته شده اند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر دو روش تمرین هوازی تداومی و تناوبی فزاینده بر لیپوپروتئین های پلاسما TC) ، TG، LDL، HDL،  (VLDLو CRP سرم زنان بود.روش: در این بررسی 20 زن با دامنه سنی 35 تا 45 سال انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین هوازی تداومی و تناوبی قرار گرفتند. در اولین مرحله، 24 ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی از آزمودنی ها در حالت ناشتا خون گیری شد. برنامه تمرین هوازی تداومی و تناوبی شامل 8 هفته دویدن، هفته ای 3 روز با شدت 65 تا 75 درصد HRmax بود. در مرحله بعد، 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجددا خون گیری از هر دو گروه به عمل آمد.یافته ها: تفاوت غیرمعنی داری بین TC، TG، LDL، HDL، VLDL و CRP گروه تداومی و تناوبی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون مشاهده شد. تمرین هوازی تداومی موجب کاهش معنی دارTC ،LDL ، CRP و افزایش معنی دار HDL و فعالیت هوازی تناوبی موجب کاهش معنی دارTC ،TG ،LDL ، CRP و افزایش معنی دار HDL شد، اما تفاوت بین دو روش تمرینی از نظر تاثیر بر لیپوپروتئین های پلاسما و CRP سرم زنان معنی دار نبود.نتیجه گیری: تاثیر دو روش تمرین هوازی تداومی و تناوبی فزاینده بر لیپوپروتئین های پلاسما و CRP سرم زنان یکسان می باشد.

مقدمه: دردهای زودرس زایمانی می تواند مقدمه ای برای زایمان پیش از موعد و در نتیجه بروز عوارض و مرگ و میر قابل توجه در نوزادان باشد. درمان شامل استراحت در منزل، هیدراتاسیون، مداخلات دارویی و ترکیبی از این روش ها می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر سولفات منیزیم داخل وریدی با ایندومتاسین برای مهار دردهای زودرس زایمانی بودکه در آن عوارض جانبی در مادر و نوزاد برای هر یک از این روش ها نیز مورد بررسی قرار گرفت.روش: در این بررسی 120 خانم باردار با سن حاملگی 32-26 هفته که با دردهای زودرس زایمانی مراجعه کرده بودند، به طور تصادفی ساده در دو گروه درمانی با سولفات منیزیم (60 نفر) یا ایندومتاسین (60 نفر) قرار گرفتند. همه شرکت کنندگان بتامتازون و آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک دریافت کردند. داده ها با استفاده از آزمون t و X2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: دو گروه از نظر سن حاملگی، متوسط دیلاتاسیون و افاسمان اولیه سرویکس در بدو ورود و سن حاملگی در زمان زایمان تفاوت معنی داری نداشتند. تعویق زایمان به مدت بیش از 48 ساعت در 81 درصد از زنان تحت درمان با سولفات منیزیم و 88 درصد از زنان تحت درمان با ایندومتاسین دیده شد(P=0.298) . وزن نوزاد هنگام تولد، نوع زایمان، عود دردهای زودرس زایمانی و متوسط زمان سرکوب انقباضات در دو گروه مشابه بود. هیچ عارضه جانبی جدی در هیچ یک از گروه های مورد مطالعه دیده نشد.نتیجه گیری: مهار انقباضات رحمی چه با سولفات منیزیم وریدی و چه با ایندومتاسین توانایی تعویق زایمان برای مدت بیشتر از 48 ساعت، زمان حیاتی برای تاثیرگذاری بتامتازون، و یا توقف یک حمله درد زودرس و درنتیجه تاخیر زایمان و بهبود نتایج نوزادی را دارد. ضروری است که متخصصان مامایی درمورد کارایی، ضرورت ها و موارد منع استفاده و عوارض جانبی همه دارو های مهار کننده انقباضات زودرس زایمانی به روز باشند.

مقدمه: وجود چند عارضه نادر ولی بسیار خطرناک در عمل جراحی تیروئید نگرانی هایی را در بیماران و پزشکان ایجاد کرده است. جراحی تیروئید عوارض زودرس و دیررس مختلفی را به همراه دارد که از مهم ترین آن ها آسیب عصب راجعه و به دنبال آن مشکلات تنفسی، خونریزی، هیپوکلسیمی و بروز طوفان تیروئیدی قابل ذکر است. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان آسیب عصب راجعه در جراحی تیروئیدکتومی با و بدون جستجوی عصب و عوامل موثر در ایجاد آن بود.روش: این مطالعه به روش هم گروهی بر روی 566 بیمار که از ابتدای سال 1384 تا دی ماه 1389 تحت عمل جراحی تیروئیدکتومی در دو مرکز افضلی پور و شهید باهنر کرمان قرار گرفته بودند، انجام شد و طی آن، میزان آسیب عصب راجعه و عوامل احتمالی موثر در ایجاد آن بررسی گردید.یافته ها: در مجموع 442 نفر (78.1 درصد) زن و بقیه (21.9 درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران 40.26 سال و میانگین روزهای بستری در بیمارستان 3.35 روز بود. 382 نفر (67.5 درصد) تحت جراحی توتال و ساب توتال تیروئیدکتومی و 184 نفر (32.5 درصد) تحت جراحی لوبکتومی یک طرفه و ایسمکتومی قرار گرفتند. شایع ترین بدخیمی، کارسینوم پاپیلاری (17.8 درصد از کل بیماران) و شایع ترین خوش خیمی، گواتر مولتی ندولار (39.4 درصد از کل بیماران) بود. 337 نفر (59.5 درصد) تحت جراحی با جستجوی عصب راجعه و 229 نفر (40.5 درصد) تحت جراحی بدون جستجوی عصب قرار گرفتند. در کل، 6 نفر (1.1 درصد) بعد از عمل تیروئیدکتومی دچار عارضه آسیب دائمی یک طرفه عصب شدند که پنج نفر از آن ها تیروئیدکتومی بدون جستجوی عصب و یک نفر تیروئیدکتومی با جستجوی عصب شده بود. چهار نفر به خشونت صدا و دو نفر به دیسفونی دائمی گرفتار شدند.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه به نظر می رسد که بین انجام جراحی در گروه خوش خیم و بدخیم و همچنین بین وسعت عمل جراحی (انجام دایسکشن رادیکال اصلاح شده گردن) و نیز بین جستجو کردن عصب راجعه حین عمل با آسیب عصب ارتباط معنی داری وجود دارد؛ نکته مهم این که جستجوکردن عصب می تواند آن را در حین عمل تیروئیدکتومی حفظ و از آسیب آن جلوگیری کند. البته در این مطالعه بین انجام جراحی مجدد و نوع عمل انجام شده (یک طرفه یا دو طرفه بودن) با ایجاد آسیب عصب راجعه ارتباط معنی داری پیدا نشد.

مقدمه: سرطان مشکل عمده بهداشتی در بسیاری از کشورهای دنیا محسوب می شود. در حال حاضر سرطان سومین علت مرگ در کشورهای در حال توسعه می باشد. شایع ترین سرطان در میان زنان و مردان در کل دنیا به ترتیب سرطان پستان و سرطان ریه می باشد. هدف از این بررسی تعیین الگوی سنی بروز و توزیع انواع سرطان ها در استان آذربایجان شرقی در سال 1388 می باشد.روش: این بررسی یک مطالعه توصیفی - تحلیلی و کاربردی است که به صورت پژوهش مبتنی بر جامعه و به روش گذشته نگر بر روی 5455 سرطان ثبت شده طی سال 1388 در استان آذربایجان شرقی انجام شد. ابتدا اطلاعات کلیه سرطان های ثبت شده (از جمله جنس، سن و غیره) در فرم خاصی جمع آوری گردید. سپس داده ها براساس راهنمای طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD) خلاصه و دسته بندی شد. داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و حدود اطمینان 95% متغیر های مورد بررسی محاسبه گردید.یافته ها: از تعداد 5455 مورد سرطان ثبت شده، 3189 مورد (58.5 درصد) افراد مذکر و 2256 مورد (41.4 درصد) افراد مونث بودند. میانگین سن بروز سرطان ها در جمعیت 57.3±18.5 سال بود. بروز 47.8 درصد از سرطان ها بعد از سن 60 سالگی و بقیه آنها قبل از سن 60 سالگی بود. بروز بیش از57.8 % از کل سرطان ها در مردان و بیش از53.5 % از آنها در زنان به ترتیب در گروه های سنی 70-60 و 60-50 سالگی اتفاق افتاده بود. میانگین سن بروز سرطان ها در مردان (60 سال، با اطمینان 95%، 59.7-60.9) به طور معنی داری بیشتر از زنان (53 سال، با اطمینان 95%، 52.2-53.8) بود (P<0.001). شایع ترین سرطان در مردان و زنان به ترتیب سرطان معده (15.5 درصد) و پستان (20.9 درصد) بود.نتیجه گیری: بیش از نیمی از سرطان های ثبت شده در استان، مربوط به جمعیت بالای 60 سال می باشد. شایع ترین سرطان های منطقه، سرطان معده و پستان بوده که عمدتا به ترتیب در دهه های 7 و 5 زندگی مشاهده می گردد. مطالعات تکمیلی برای روشن شدن عوامل مرتبط با آنها از اولویت های پژوهشی نظام سلامت در منطقه می باشد.