بعد از سقوط آق قویونلو ها درسال 907 هجری قمری، شاه اسماعیل صفوی به حکومت رسید و شهر تبریز را که از موقعیت ممتاز سیاسی و اقتصادی برخوردار بود، مرکز حکومت خود قرار داد؛ اما در پی بروز تعصبات مذهبی، حمله عثمانی و خودسری قزلباش ها، ... اوضاع کلی آذربایجان به هم ریخت. همین وضعیت در دوره شاه تهماسب هم ادامه یافت و علاوه برآن، درپی سیاست های خاص وی، پایتخت از تبریز به قزوین منتقل شد و مرکزیت سیاسی و فرهنگی آذربایجان به تدریج تضعیف گردید. این وضع موجب جلای وطن شد و در این میان، تعدادی از رجال، دانشمندان و صاحبان حرف به انگیزه های مختلف از جمله: امنیت و آرامش، آزادی از تعصبات مذهبی، رشد علمی، دستیابی به قدرت، ثروت و شهرت، دیار خود را ترک کردند یا بعدها توسط عثمانی از تبریز و آذربایجان به قسطنطنیه و بورسه مهاجرت نمودند و عده ای هم در داخل ایران به قزوین و اصفهان رفتند. مهاجرت به خارج از آذربایجان موجب تضعیف نیروی کار و تجارت شد و ضربه سختی برپیکر علمی و فرهنگی آن وارد ساخت. مقاله حاضر در پی آن است که با بررسی مصادیق موجود در منابع و مآخذ، به علل مهاجرت آذربایجانی ها به اصفهان در عصر صفوی بپردازد و زمینه فعالیت مهاجران را در سرزمین مقصد بررسی نماید.