دانش سنگ بنای توسعه است ولی متاسفانه دانش بومی تا این اواخر مفاهیم "واپسگرایی" و "ایستایی" را به ذهن ها متبادر می نمود که آن هم ناشی از افکار و رویکردهای نوسازی و رهیافت های انتقال فن آوری به کشاورزان کشورهای در حال توسعه بوده است. اما با بروز مشکلات اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی ناشی از کاربرد فن آوری های نسنجیده و استفاده از فرهنگ غربی در کشورهای در حال توسعه، رویکردهای درون زا مطرح گردید. تحت تاثیر این تحولات، فرهنگ های قومی، ظرفیتهای محلی، دانش ها و مهارت های بومیان، به عنوان مکمل دانش رسمی مورد توجه متخصصان امور توسعه قرار گرفت. در این مقاله ضمن تعریف دانش بومی و تفاوت آن با دانش رسمی، به جایگاه آن در توسعه ی روستایی پایدار پرداخته شده است.