مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1402 | دوره:31 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: انتقال دهنده گلوکز نوع 4 (Glucose transporter type 4: GLUT4) یک انتقال دهنده غشایی گلوکز است که تحت تاثیر سیگنال دهی انسولین و انقباض عضلانی می باشد. هدف مطالعه حاضر مروری بر عملکرد GLUT4 در شرایط طبیعی و مقاومت به انسولین و هم چنین نقش تمرینات ورزشی بر کینتیک GLUT4 در عضلات اسکلتی است. در مطالعه حاضر با جستجوی کلمات کلیدی ورزش؛ تمرین ورزشی؛ سازگاری های ورزشی؛ ناقل گلوکز؛ جذب گلوکز؛ انتقال دهنده گلوکز نوع 4؛ دیابت نوع 2؛ سیگنال دهی انسولین؛ مقاومت به انسولین از پایگاه های الکترونیکی مقالات مرتبط تا نوامبر 2022 میلادی جستجو و وارد مطالعه شدند. نتیجه گیری: عضلات اسکلتی به خاطر عوامل پاتولوژیک دیابت نوع 2 در تحویل، جذب و متابولیسم گلوکز دچار اختلال می شوند و اختلالات پاتولوژیکی بافت عضلانی در سیگنال دهی انسولین و کمیت و عملکرد GLUT4 اثر می گذارد. در مرور حاضر مشخص شد که یک جلسه تمرین ورزشی موجب شروع بیان ژن و تولید پروتیین GLUT4 و جابه جایی آن از انبارهای درون سلولی به سارکولما می شود؛ این اثر ورزش موضعی و مربوط به انقباض عضلانی می باشد. بیان ژن و پروتیین GLUT4 در پاسخ به تمرینات ورزشی منظم افزایش می یابد و منجر به افزایش سطح کل پروتیین GLUT4 در عضلات اسکلتی می شود؛ هم چنین تمرینات ورزشی منظم موجب بهبود سیگنال دهی انسولین و در نتیجه بهبود کارآیی عضله برای برداشت گلوکز خون می شود. با توجه به نقش فعالیت جسمانی بر عملکرد عضله در برداشت گلوکز خون، یکی از اهداف درمانی در دیابت نوع 2 حفظ توده عضلانی، افزایش توده عضلانی و هم چنین افزایش عملکرد عضلانی (کیفیت عضله) می باشد.

مقدمه: اندومتریت نوعی بیماری سیستم تولید مثلی جنس ماده است که با التهاب در غدد اندومتریوم و بافت استرومایی آن مشخص می شود و معمولا در اثر آلودگی رحم با عوامل عفونی به وقوع می پیوندد. مدل های حیوانی اندومتریت بالینی برای جلوگیری از بروز و درمان اندومتریت بسیار بااهمیت هستند. روش سایتولوژی واژن به عنوان استاندارد طلایی برای تعیین مرحله سیکل استروس در موش های صحرایی ماده در نظر گرفته می شود. هدف از مطالعه حاضر، القای اندومتریت در مدل موش صحرایی و تعیین مراحل سیکل استروس این حیوان با استفاده از روش سایتولوژی واژینال به منظور القای موفقیت آمیز این عارضه در این مدل حیوانی بود. نتیجه گیری: التهاب سبب تغییر در تولید سایتوکین های اندومتر می شود که احتمالا با ایجاد اختلال در عملکرد بافت اندومتر، باعث اختلالاتی در قاعدگی و کاهش پذیرش رویانی اندومتر شود. افزایش بیان ژن های سایتوکین های خاص همانند IL-6، IL-8 و TNF-α,می توانند در تشخیص شدت و درجه اندومتریت استفاده شوند. عفونت های رحمی تحت عنوان پیامدی از آسیب های وارده به مکانیسم های دفاعی بافت رحمی شناخته می شوند که به وسیله تغییرات فیزیولوژیک ایجاد شده در دوره پس از زایش به وقوع می پیوندند. گونه های اکسیژن فعال در دوره پس از زایمان بیش از حد تولید می شوند. عدم تعادل بین تولید گونه های اکسیژن فعال و پاک سازی آن منجر به ایجاد شرایط استرس اکسیداتیو می شود. از طرفی ارتباط معناداری بین بیماری های التهابی همانند اندومتریت و استرس اکسیداتیو وجود دارد. از طرفی با تعیین دقیق سیکل استروس موش صحرایی با استفاده از روش سایتولوژی واژن، به خوبی می توان اندومتریت را در این گونه القا نمود.

مقدمه: به دلیل پاتوفیزیولوژی بیماری داسی شدن (SCD)، تاکنون چندین استراتژی درمانی بررسی شده است. یکی از استراتژی ها عوامل ضد داسی شدن است. این مطالعه به منظور تعیین اثر عصاره متانولی میوه گیاه فلوس بر داسی شدن سلول های داسی شکل، در شرایط آزمایشگاهی انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی، 25 فرد مبتلا به خصیصه داسی شدن (SCT) با رنج سنی 3 تا 27 سال، و 5 فرد سالم (به عنوان کنترل) شرکت داشتند. گیاه فلوس توسط جناب آقای دکتر محمد طه جلالی جهت انجام این پروژه معرفی شد. عصاره متانولی میوه گیاه فلوس به شکل ماسیراسیون با استفاده از روش تقطیر در خلاء (روتاری اواپراتور) به دست آمد. در این مطالعه از 7 رقت عصاره استفاده شد. نمونه ها از نظر وجود سلول داسی شکل قبل و بعد از تداخل عصاره، در شرایط هیپوکسی مورد بررسی قرار گرفت. آنالیزها با نرم افزارversion 16 SPSS انجام شد. نتایج: در این مطالعه 64% از افراد شرکت کننده مرد و 36% زن بودند. میزان داسی شدن در رقت های 1: 50، 1: 100 و 1: 200 عصاره به ترتیب 24%، 37/8% و 46/1% بود. براساس آزمون ویلکاکسون میزان داسی شدن در رقت های 1: 2 تا 1: 100، نسبت به شرایط قبل از تداخل، به طور معنی داری کاهش داشته است (P <0. 05). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر نشان داده شد که عصاره متانولی گیاه فلوس تا رقت 1: 100 می تواند از داسی شدن اریتروسیت ها در شرایطin vitro جلوگیری کند. طبق مطالعات گذشته این گیاه مصارف مختلف درمانی داشته و فاقد سمیت است. بنابراین این عصاره می تواند به عنوان یک داروی درمانی مفید و مقرون به صرفه، در شرایط کلینیکی و in vivo، تحت مطالعات بیشتری قرار گیرد.

مقدمه: مالاریای انسانی یک بیماری عفونی-خونی است که توسط تک یاخته ای از جنس پلاسمودیوم ایجاد می شود. پشه های جنس آنوفل با گزش، مالاریا را انتقال داده و به عنوان تنها ناقلین بیولوژیک این بیماری شناخته شده اند. هدف از این پژوهش شناسایی و معرفی مهارکننده های احتمالی آنزیم لاکتات دهیدروژناز پلاسمودیوم فالسیپاروم با استفاده از تکنیک های محاسباتی طراحی دارو و غربالگری مجازی براساس ماکرومولکول است. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی-توصیفی، در ابتدا 8733 ترکیب از پایگاه داده PubChem جمع آوری شد. در مرحله دوم، بر روی ترکیبات کتابخانه، غربالگری مجازی توسط فیلتراسیون های مختلف انجام گردید و ترکیباتی که خواص داروهمانندی و فارماکوکینتیک مناسبی نشان دادند انتخاب شدند؛ در نهایت برای بررسی حالت اتصال و برهمکنش های آن ها در جایگاه فعال آنزیم، شبیه سازی داکینگ مولکولی انجام گرفت. نتایج: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که پیوندهای درگیر در اتصال ترکیب با آنزیم، برهمکنش های هیدروفوب و پیوندهای هیدروژنی و در اولویت پایین تر برهمکنش π,-π,می باشند. در میان ترکیبات مورد مطالعه بهترین نتایج داکینگ مربوط به ترکیبات با کد شناسایی CID_23603310، CID_23603337، CID_11912187 و CID_11912184 به ترتیب با انرژی آزاد اتصال 10/29-، 9/06-، 9/04-و 9/00-کیلوکالری بر مول است. به طور کلی، وجود بخش های لیپوفیل و پیوندهای هیدروژنی ترکیبات باعث افزایش قدرت اتصال و در نتیجه مهار احتمالی آنزیم می شوند. نتیجه گیری: براساس نتایج، تمام ترکیبات اتصالات مناسبی را در جایگاه فعال آنزیم از خود نشان می دهند و می توانند به عنوان مهارکننده های احتمالی موثر آنزیم لاکتات دهیدروژناز پلاسمودیوم فالسیپاروم مطرح شوند.

مقدمه: التهاب عصبی نقش مهمی در بروز و ایجاد درد نوروپاتی دیابتی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر سایتوکین ضدالتهابی اینترلوکین 35 و پاسخ های رفتاری درد در مدل موش صحرایی نوروپاتی دیابت می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته ای (محدوده وزنی11/3±, 204 گرم) به طور تصادفی در سه گروه (8 = n) شامل: نوروپاتی دیابت، نوروپاتی دیابت تمرین و شاهد قرار گرفتند. پس از تایید ایجاد درد نوروپاتی دیابت توسط آزمودن های رفتاری هات پلیت و آلودینیای مکانیکی، پروتکل تمرین هوازی اجرا گردید. میزان بیان ژن های اینترلوکین 35 (IL-35) و فاکتور هسته ای کاپا بی (NF-κ, B) در بافت نخاع با روش Real-time PCR اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری از آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی با نرم افزارversion 16 SPSS استفاده گردید (0/05>p). نتایج: تمرین موجب کاهش پاسخ آزمون های رفتاری درد نوروپاتیک دیابتی در گروه تمرینی نسبت به گروه نوروپاتی دیابت گردید (0/05>p). القاء دیابت باعث کاهش معنی دار بیان ژن IL-35 و افزایش معنی دار در ژن NF-kB شد (0/001=P) (0/021=P). همچنین افزایش معنی داری در میزان بیان ژن IL-35 و کاهش معنی دار در بیان ژن NF-kB در گروه تمرین نسبت به گروه نوروپاتی دیابت وجود داشت (0/007=P) (0/034=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد، تمرین هوازی از طریق فعال کردن سایتوکین ضدالتهابی IL-35 در میکروگلیاهای نخاع، حساسیت نوسیسپتورها به عوامل درد زا را کاهش داده است. پیشنهاد می شود از تمرین هوازی به منظور کاهش درد نوروپاتیک استفاده شود.

مقدمه: دوکسوروبیسین دارویی فراگیردردرمان انواع سرطان ها است که به دلیل عوارض مختلف دربافت های بدن مصرف آن محدود شده است لذا پژوهش حاضر اثرهمزمان تمرین هوازی ومصرف نانو میسل کورکومین را بربیان ژن آنزیم های (GlutathionPeroxidase)GPX، (Catalase)Cat (Superoxide dismutase)SOD و(Malondialdehyde) MDA دربافت قلب موش های ماده بالب سی با سرطان پستان القایی درفاز درمانی بادوکسوروبیسین مورد تحقیق قرارگرفت. روش بررسی: دراین پژوهش که از نوع کاربردی و از نظرکنترل متغیر ها به صورت تجربی واز حیث مکان اجرا، آزمایشگاهی بود 36سر موش بالب سی به طور تصادفی به 6 گروه سالم، بیمار، بیمار دوکسوربیسین، بیمار دوکسوروبیسین و تمرین، بیمار دوکسوروبیسین و مکمل نانوکورکومین و بیمار دوکسوروبیسین، تمرین هوازی و مکمل تقسیم شدند. القای سرطان پستان با سلول های MC4-L2 انجام شد. دوکسوروبیسین2 mg/kg به صورت زیرصفافی به تعداد 6 مرتبه و در روزهای 28، 21، 14، 7، 1 و35 تزریق، برنامه هوازی 5جلسه در هفته به مدت42روز با افزایش سرعت نوارگردان در هر دو هفته شامل 14، 16و18متر بر دقیقه و مصرف نانوکورکومین با دوز 100 mg/kg بود. داده های جمع آوری شده با version 16 SPSS و با آنالیز واریانس دو طرفه و در جهت نرمال بودن توزیع فراوانی با شاخص های چولگی، کشیدگی و آزمون ناپارامتریک کلموگروف-اسمیرنوف باسطح معنی داری درآزمون ها 0/05انجام شد. نتایج: شش هفته تمرین هوازی تاثیری دربیان ژن های GPX، MDAو SODدر گروه های هدف نداشت ولی به طور معنا داری سبب افزایش بیان ژن Cat شد (P≤,0/ 05). مصرف مکمل نانوکورکورمین به مدت 6 هفته سبب کاهش بیان ژنMDA و به طور معناداری سبب افزایش بیان ژن های GPX، SODو Cat شد. 6 هفته تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل نانوکورکورمین به طور معناداری سبب افزایش بیان ژن Cat در شد (P≤,0/ 05) اما تاثیری بر بیان ژنGPX، MDA و SOD نداشت. نتیجه گیری: تمرین های هوازی ومصرف مکمل نانوکورکورمین مجزا و یا همزمان می تواند در کاهش عوارض سمیت قلبی داروی دوکسوروبیسین در بیماران مبتلا به سرطان پستان موثر باشد.

مقدمه: در سال های اخیر تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS) به عنوان یکی از ابزارهای احتمالی اثربخش در درمان اختلال افسردگی اساسی مورد توجه محققان قرار گرفته است. اما نتایج کسب شده از تحقیقات مختلف در این زمینه اغلب ضد و نقیض است. بدین منظور هدف از مطالعه حاضر تعیین اثربخشی این روش در کاهش نشانه های بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی تصادفی کنترل شده با گروه شم، تعداد 20 نفر از افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مراجعه کننده به یک کلینیک خصوصی روانپزشکی شهر تهران به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و با روش بلوک بندی تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. (tDCS) به صورت (mA 2، 20 دقیقه در هر جلسه، 10 جلسه، سه روز در هفته) روی گروه آزمایش اجرا شد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله و یک ماه بعد نمرات دو گروه در مقیاس افسردگی هملیتون و 44 افسردگی بک مورد ارزیابی قرار گرفت. . داده ها با استفاده از نرم افزارversion 16 SPSS و با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس مکرر و تی تست مستقل و وابسته مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج آزمون تحلیل واریانس مکرر برای نمرات افسردگی همیلتون (43/5=F و 0/017=P) و بک (125/12 =F و 0/022=p) نشان دهنده معناداری اثر تعاملی زمان (چهار مرحله اندازه گیری) و عضویت گروهی (آزمایش و کنترل) بود (0/05>P). در نمرات افسردگی در هر دو مقیاس همیلتون و بک در گروه آزمایش در مراحل مداخله (مقیاس همیلتون، 0/019=P، مقیاس بک 0/017=P) و پیگیری (مقیاس همیلتون، 0/01P =، مقیاس بک 0/03=P) نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اثربخشی (tDCS) را در کاهش نشانه های اختلال افسردگی اساسی مورد تایید قرار داد. کارآزمایی های بالینی بیشتری برای اثبات اثربخشی tDCS در مقایسه با انواع درمان ها مورد نیاز است.

مقدمه: این مطالعه تحلیلی آینده نگر با هدف تعیین شیوع، شدت و عوامل موثر بر عوارض کوتاه مدت جراحی ایمپلنت انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی توصیفی بیمارانی که تحت جراحی جای گذاری ایمپلنت ساده بدون پیوند استخوان و بافت نرم قرار گرفتند، یک و دو هفته بعد از جراحی، عوارض بالینی شامل اکیموز، خونریزی، تورم، تاخیر در بهبودی زخم، عفونت و تریسموس ثبت شدند. درد به عنوان شایع ترین پیامد، توسط سه متغیر تعداد روزهای درد، تعداد مسکن و میزان درد (Numeric pain intensity scale) ارزیابی شد. ارتباط عوارض پس از جراحی با متغیرهای وابسته به بیمار و جراحی توسط آنالیز رگرسیون لجستیک ساده توسط نرم افزارversion 16 SPSS بررسی شد. نتایج: جمعیت مطالعه شامل 152 بیمار (292 ایمپلنت) بود. بیشترین عوارض کوتاه مدت در روزهفتم، اکیموز (3/9%) و تاخیر در بهبودی زخم (3/9%) بود. میانگین نمره درد 0/32±,1/61 بود هیچ بیماری بیشتر از 3 روز بعد از جراحی درد نداشت و میانگین تعداد مسکن مصرفی 1/82 ±,2/23 بوده است. در آنالیز رگرسیون فقط سن و تعداد روز های مصرف مسکن با تعداد مسکن مصرفی ارتباط معنی داری داشتند. )0/001˂,(p. میزان تبحر جراح و جنس بیمار تاثیر معنی داری بر میزان عوارض و مقدار درد بیمار و مصرف مسکن نداشت (0/05 <(P بیماران با بهداشت دهانی ضعیف، نسبت به کسانی که سطح قابل قبولی داشتند مسکن بیشتری مصرف کرده بودند. نتیجه گیری: شیوع کلی عوارض جانبی در جراحی های ساده ایمپلنت کمتر از 4% بود و هر چه سن بیمار بالاتر باشد مصرف مسکن هم بیشتر است.