تعلیم و تربیت از جمله مباحث مهم در حوزه علوم انسانی تلقی می شود؛ زیرا موضوع ارتقاء انسان از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب در حوزه تعلیم و تربیت معنا می یابد. روش گذار انسان از منظر تعلیم و تربیت، ناظر بر دریافت تعالیم و آگاهی های لازم و نهادینه ساختن آنها و سرانجام عینیت و بیرون ریزی آنها در قالب رفتار است. در این میان، دین و تعلیم و تربیت دینی از شاخصه ممتازی برخوردار است؛ زیرا برای سیر انسان از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب واجد تعالیم و برنامه های تربیتی مشخصی است. بطور کلی، تعالیم دینی سطوح متعدد تعامل انسان با خدا، تعامل انسان با خود، تعامل انسان با دیگر انسان ها و تعامل انسان با جهان پیرامون را تشکیل می دهد. نظر به جایگاه ویژه جامعه و مناسبات انسان در آن، موضوع تعامل انسان با دیگر انسان ها از اهمیت ویژه ای در حوزه تعلیم و تربیت برخوردار است. موضوع این طرح نیز ناظر بر اهمیت روابط انسانی او، شناسایی تعالیم قرآنی در حوزه روابط انسان با دیگر انسان ها و نسبت آن با ساحات نفس آدمی است. این مطالعه نشان خواهد داد که قرآن در رویکردها خود دربارة روابط انسانی، به کدام سطح از ساحات نفس توجه بیشتری داشته است. روش این پژوهش نیز مانند بسیاری از مطالعات میان رشته ای در قرآن از نوع توصیفی تحلیلی است. شناسایی و دسته بندی تعالیم قرآن در بحث تعاملات انسانی او رویکردی توصیفی است. اقدام بعدی این پژوهش تحلیلی است که بر روی آیات استخراج شده صورت می گیرد و چگونگی ارتباط این تعالیم با ساحات نفس در انسان را مشخص می سازد. از طریق شناسایی نسبت تعالیم با ساحات نفس مشخص خواهد شد که قرآن در الگوی تعلیمی خود، برای القاء مؤثر تعالیم به کدام یک از ساحات نفس بیشتر توجه کرده است. تحقق این الگوی تعلیمی می تواند الگویی مؤثر برای تربیت دینی باشد. این پژوهش نشان می دهد که در کنار الگوهای تعلیمی متنوع در دین که مشتمل بر حیطه های آگاهی، عاطفی و رفتاری در انسان است، شاخصه های مؤثری نیز ذیل هر سطح از تعاملات انسانی وجود دارد که از مهم ترین آنها می توان به شاخص های همچون: احسان، عدل، حمایت، اخوت، انصاف و استقامت اشاره کرد. ناظر بر آنکه هر سطح از روابط چه پیوند درونی یا بیرونی با انسان داشته باشد، نوع تأکید بر هر یک از ساحات عواطف یا عقیده متفاوت است. با این حال، وجه طبیعی وجود انسان سبب می شود تا توجه بر محور عواطف در مواجهه با دیگر انسان ها (خصوصا در حوزه روابط درون خانواده) پررنگ تر و برجسته تر باشد.

مقدمه: در جامعه ی امروز، با گسترش ارتباطات مردمان سراسر دنیا به تعامل مداوم و وسیع با یکدیگر نیاز دارند. برای اداره ی این تعاملات و تفاوت های بین افراد، راه های متفاوتی وجود دارد، یکی از این راه ها مداراست. مدارا به عنوان فضیلتی اجتماعی امکان همزیستی صلح آمیز افراد و گروه هایی را فراهم می کند که دیدگاه های متفاوتی دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر مطالعه و سنجش مدارای اجتماعی در جامعه و عوامل مؤثر بر آن می باشد. روش: پژوهش حاضر از لحاظ روش پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش کلیه شهروندان 15 تا 70 ساله شهر تهران هستند که600 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ایی از مناطق 22 گانه شهر تهران به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های محقق ساخته که روایی و پایایی آن در پژوهش ها مورد تایید قرار گرفته است استفاده شد که شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، مدارای اجتماعی شارع پور و همکاران (1388)، دینداری کلارک و استارک (1965)، اعتماد اجتماعی صفاری نیا و شریف (1389)، مشارکت اجتماعی انتصاری (1387)، جزم اندیشی مقتدایی (1389) و پرسشنامه فردگرایی-جمع گرایی (تریاندیس و گلفاند، 1998) می باشند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss روش های آمار توصیفی و استنباطی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که میزان مدارای اجتماعی شهروندان شهر تهران در حد متوسط می باشد. همچنین مدارای اجتماعی عمومی، مدارای سیاسی و مدارای اخلاقی رفتاری نیز در حد متوسط رو به بالا می باشد. رابطه مثبت و معناداری بین مدارای اجتماعی با مشارکت اجتماعی، اعتماد اجتماعی و فردگرایی وجود دارد و همچنین رابطه منفی و معناداری بین مدارای اجتماعی با متغیر سن، دینداری و جزم اندیشی به دست آمد. ابعاد اعتقادی و تجربی دینداری رابطه مثبت و معنادار و ابعاد پیامدی و مناسکی رابطه منفی و معناداری با مدارای اجتماعی نشان دادند. همچنین مدارای اجتماعی در بین مردان بیشتر از زنان بود. افراد شاغل و افرادی با تحصیلات بالاتر مدارای اجتماعی بیشتری از خود نشان می دادند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد متغیر جزم اندیشی با ضریب تاثیر (30/0-) بیشترین تاثیر را بر مدارای اجتماعی دارد. متغیرهای جزم اندیشی، دینداری، اعتماد اجتماعی و فردگرایی به ترتیب بیشترین تأثیرگذاری را بر مدارای اجتماعی دارند. نتیجه گیری: با توجه به میزان متوسط مدارای اجتماعی در سطح جامعه به نظر می رسد برای گسترش بیشتر فرهنگ مدارا و افزایش مدارای اجتماعی در جامعه ایرانی ایجاد تغییر در کلیه سطوح جامعه و به خصوص سطوح مدیریتی ضرورت دارد تا با دوری از جزم اندیشی و ایجاد اعتماد و مشارکت اجتماعی مداراگری به سطح مطلوب تری برسد.

هدف: شروع جریان داستان نویسی در جنوب ایران به پیش از انقلاب باز می گردد. برنامه های اقتصادی دولت ها از جمله اصلاحات ارضی، اعزام سپاهیان دانش، برنامه ها و فعالیت های برخی از احزاب، پیدایش و گسترش صنعت نفت و صنایع وابسته به آن در گسترش و تداوم این جریان داستان نویسی اثر داشته است. تا پیش از انقلاب، در اقلیم جنوب سه گراسش داستان نویسی برجسته است: نوشتن از محیط صنعتی و کارگری، نوشتن از دریا و نوشتن از ایل و روستا. پس از انقلاب و شروع جنگ تحمیلی گرایش نوشتن از جنگ نیز در جنوب ایران رواج پیدا می کند. هدف این پژوهش تبیین نحوه ی بازنمایی هویت ایرانی در چهار گرایش داستان نویسی ادبیات داستانی اقلیمی جنوب بوده است. روش: روش این پژوهش مبتنی بر توصیف مضمون و درونمایه ی کانونی آثار و ساختار ادبی ای است که نویسندگان برای بیان آن درونمایه اختیار کرده اند. دریافت و دسته بندی مضمون هایی که دغدغه ذهنی نویسندگان بوده و وجه غالب ادبیات اقلیمی جنوب را تشکیل داده اند به محقق امکان می دهد تا شکل گیری، استمرار و نحوه ی گسترش ادبیات اقلیمی جنوب را نشان دهد. برای این منظور آثار در بافت (زمینه ی سیاسی، اجتماعی و تاریخی) پیدایش خود مطالعه شده اند و پیوندهای میان ادبیات، فرهنگ و سیاست از نظر دور نمانده است. نتایج: داستان نویسی اقلیمی در ایران وجهی سیاسی و اجتماعی دارد و در مجموع بر محور اندیشه ی «بازگشت به خویشتن» شکل گرفته است. در اقلیم جنوب، در آثاری که در گرایش نوشتن از جنگ پدید آمده اند شهرهای جنوبی استعاره ی وطن و تمامیت ارضی ایران تلقی می شوند و همه ی وجوه هویت ایرانی در دفاع از آنها تجلی پیدا می کند. در گرایش های محیط صنعتی و کارگری هویت ایرانی در دوگانه خود (بومی) و دیگری(غربی) تجلی پیدا می کند. در گرایش نوشتن از ایل و روستا گذشته به مثابه همه عناصر هویتی ستایش می شود و در گرایش نوشتن از دریا نیز هویت ایرانی در حفظ آداب و معتقدات بومی و تقابل با دیگری که عموماً دنیای مدرن است بروز می یابد.

نوسازی بافت های فرسوده ضرورتی است که در سطح ملی و کلان پشتوانه های متعدد قانونی و پشتیبانی برای آن در نظر گرفته شده و هر ساله بودجه هایی در قالب وزارت راه و شهرسازی و شهرداری کلان شهرها بدین منظور اختصاص یافته و صرف می شود. طبق قانون سالانه 10 درصد از این بافت ها باید نوسازی گردد که به منظور تحقق این هدف، در قالب ستاد بازآفرینی که در سطوح ملی تا شهرستانی تعریف شده، برای همه دستگاه های دولتی و عمومی تعیین نقش و وظیفه میگردد. در کنار ظرفیت ستاد بازآفرینی، قوانین متعددی نیز ضرورت نوسازی بافت های فرسوده را بیان کرده و برای آن دستورالعمل ها و راهکارهایی اندیشیده اند که از آن جمله می توان به قانون نوسازی و عمران شهری، قانون ساماندهی و حمایت از تولید و عرضه مسکن، قانون حمایت از احیاء، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری اشاره نمود. بررسی این قوانین نشان از پرداختن به تمام ابعاد نوسازی بافت فرسوده در سطح سیاست گذاری دارد. اما نکته ی مبهم آن است که با وجود این قوانین و هدف گذاری هایی که صورت گرفته، چرا مسیر حرکت به سوی اهداف کند و در برخی موارد ناممکن شده و حوزه ی اجرا با چیزی متفاوت از حوزه ی سیاست گذاری روبرو است. بدین منظور با بررسی قوانین، تجارب داخلی و خارجی و ادبیات موضوع سعی شده تا چارچوبی به منظور تعیین سنجه های کلیدی موفقیت طرح های نوسازی در حوزه اجرا به دست آید و سپس علل و میزان موفقیت یا شکست سیاست های نوسازی بافت فرسوده در محلات هدف بررسی گردد. نتایج به دست آمده از تحلیل ها و مصاحبه های تکمیل شده در این گزارش نشان از افتراق عملکردی و هدف گذاری بین بازیگران عرصه نوسازی دارد و نوعی عدم تعادل در توزیع منابع، نقش ها، روابط بین دستگاهی و انتظارات و وظایف تعیین شده ی قانونی برای بازیگران عرصه نوسازی وجود دارد که باعث شده چرخه ی روابط و ارتباطات سیستمی توفیق چندانی در به ثمر نشاندن اهداف نوسازی نداشته و نقش افراد و انگیزه و توان فنی و اجرایی آنان نقش اصلی را در موفقیت یا شکست طرح های نوسازی داشته باشد. بر این اساس سلسله اقداماتی در حوزه ی سیاست گذاری، پشتیبانی و اجرایی پیشنهاد شده تا بتوان عدم تعادل در نظام اجرایی را به سمت تعادل و هم افزایی ظرفیت های بین نهادی هدایت نمود که از جمله آن ها می توان به تعریف جایگاه قانونی در معاونت برنامه ریزی و توسعه ی شهرداری ها برای دفاتر، تعریف جایگاه قانونی در معاونت برنامه ریزی و توسعه ی شهرداری ها برای دفاتر و فعال کردن خانه ی نوسازی ذیل چارچوب سرای محلات به منظور فعالیت هدفمند در حوزه نوسازی بافت اشاره نمود.

هدف: هدف اصلی این پژوهش سنجش تاثیر شبکه های اجتماعی مجازی بر سرمایه اجتماعی شهروندان تهرانی می باشد. بر این اساس اهداف اختصاصی زیر مطرح می باشد: آگاهی از تاثیر میزان و نحوه استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی بر میزان مشارکت اجتماعی شهروندان تهرانی آگاهی از تاثیر میزان و نحوه استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی بر میزان اعتماد شهروندان تهرانی آگاهی از تاثیر میزان و نحوه استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی بر میزان حمایت شهروندان تهرانی آگاهی از تفاوتهای میان مولفه ها و ابعاد سرمایه های اجتماعی شهروندان تهرانی در شبکه های اجتماعی مجازی و واقعی روش: در این پژوهش از روش پیمایشی استفاده می شود که در زمره پژوهشهای میدانی است. همچنین به لحاظ زمانی پژوهش مقطعی است. ازنظر هدف کاربردی و از نظر میزان ژرفایی، پهنانگر است. جامعه آماری شامل ساکنین شهر تهران در سنین 15 و بالاتر می باشد. حجم نمونه. ابزار تحقیق پرسشنامه استاندارد-محقق ساخته (پرسشنامه استاندارد ISCS که توسط جمیز ویلیامز طراحی شده است). نتایج: نتایج تحقیق نشان می دهد که میزان استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی بر میزان مشارکت، اعتماد، حمایت شهروندان تاثیر دارد. همچنین میزان استفاده از این شبکه ها به صورت کلی بر میزان سرمایه اجتماعی اجتماعی شهروندان تاثیر دارد. لکن این تاثیر بر سرمایه اجتماعی پیوندی مشاهده می شود و بر سرمایه اجتماعی پل زننده تاثیری ندارد.

جمهوری اسلامی ایران در شمار نظام های سیاسی مبتنی بر قانون اساسی و تفکیک قواست. این پژوهش با عنایت به قانون اساسی که تبیین کننده تفکیک، استقلال و توازن قواست، به بررسی رابطه کارامدی دو نهاد مجلس و دولت پرداخته است. با روش شناسی و چارچوب مفهومی چهار دوره رابطه مجلس و دولت از زمان مشروطه تا سال 1391 شامل دو دوره از قبل انقلاب اسلامی و دو دوره در عصر جمهوری اسلامی ایران انتخاب و بررسی شده است. روش این طرح بررسی و مطالعه کتابخانه ای در چهار سنخ متون و اسناد بوده و آنچه بدست آمده این است که به دلایل ضعف های نهادی و گسست رابطه دو نهاد از فضیلت ها و اصول و ضوابط قانون اساسی، ناکارامدی در میان مناسبات این دو نهاد اصلی حکومت بروز کرده و در شرایط زمینه ای تشدید شده است. نقش عامل انسانی در این رابطه نسبت به سایر عوامل دخیل، موثر تر و غلبه داشته است. هدف: شناخت و احصای مشکلات و موانع اصلی کارامدی رابطه مجلس و دولت در نظام جمهوری اسلامی ایران و ارایه رهکارهای مفید برای کمک به ارتقای کارامدی روش: روش شناسی این پژوهش با رویکرد میان رشته ای در حوزه فلسفه سیاسی، نظریه های قانون اساسی و علم سیاست با تمهید یک چارچوب مفهومی مبتنی بر نهادگرایی نوین تنظیم شده است. شیوه تحقیق مطالعه اسناد و از نوع کتاب خانه ای است که چهار بخش مطالعاتی مجزار را بررسی کرده است؛ شامل؛ متن قانون اساسی ج. ا. ایران، متون و تفسیرهایی از این سند، نظریه های نهادگرایی نوین و متون فلسفه سیاسی نتایج: 1. ناکارامدی رابطه دو قوه در موارد بررسی شده تا حد زیادی معلول عدول از غایات و چارچوب نهادی قانون اساسی است 2. در دوره های بررسی شده نقش عامل انسانی در ناکارامدی در ردیف نخست بوده است. 3. مولفه های کارامدی در بستر توازن و استقلال دو قوه تحقق می یابند. 4. کاهش و محدودیت آزادی بیان، نقد و اعتراضات قانونی.

مساله اصلی این پژوهش جایگاه معنای زندگی از منظر آموزه های قرآنی است. هر چند معنای زندگی موضوعی است با تاریخ چندهزار ساله، اما در چند دهه اخیر این موضوع مورد توجه جدی محققان قرار گرفته است. از این رو در ابتدا به ارائه اجمالی نظریات مختلف درباره معنای زندگی برای تدقیق و روشن شدن این مفهوم پرداخته ایم. به طور کلی بحث معنای زندگی در قالب دوموضوع «معنای» معنای زندگی و «چیستی» معنای زندگی بحث می شود. در بحث «معنای معنای زندگی»، سه نظریه اصلی بی معنایی معناداری زندگی، معنا همچون هدف و معنا همچون ارزش وجود دارد. در این تحقیق نشان دادیم معنا همچون ارزش بیشترین قرابت را با شهود عرفی درباره معنای زندگی دارد و همینطور در آموزه های قرآنی و دینی نیز معنا در بحث «معنای زندگی» بار ارزشی دارد. در بخش «چیستی معنای زندگی»، نظریات عمده شامل فراطبیعت گرایی، طبیعت گرایی و پوچ گرایی است. هر سه نظریه هرچند نقاط قوت خود را دارند ولی نقاط ضعفی دارند که ما آنها را بررسی کرده ایم. به خصوص نقاط ضعف نظریه پوچ گرایی را بررسی کرده ایم. بعد از روشن شدن جغرافیای مفهومی موضوع، در این پژوهش به بررسی آموزه های قرآنی در قالب دو بحث اصلی معنای زندگی پرداختیم. معنای زندگی نه تنها جایگاه اساسی در آموزه های قرآنی دارد، بلکه حتی می توان گفت سراسر آموزه های قرآن برای معنادارتر کردن زندگی افراد است. بدون معنای زندگی، انگیزه لازم در افراد برای مقاومت در برابر درد و رنج های زندگی و انجام فعالیت های ارزشمند وجود ندارد. این موضوع تا آنجا مهم است که حتی برخی حاضرند برای معنادار شدن زندگیشان سعادت و شادکامی خود را قربانی کنند، و همین امر نشان دهنده تمایز معنای زندگی و شادکامی به معنای لذت و خوشی است. در خصوص چیستی معنای زندگی، قرآن کریم با توجه به سنخ های شخصیتی افراد مختلف و نگرش آنها به زندگی، زندگی آنها را معنادار می کند، از این رو، بحث چیستی معنای زندگی در قالب ارائه تصویرهای مختلف زندگی از منظر قرآن کریم و معناداری زندگی در قالب این تصاویر ارائه شد. قرآن ضمن معنادارتر دانستن زندگی برخی نسبت به برخی دیگر، با ابزاری شدن فعالیت های ارزشمند مانند انجام اعمال نیک در جهت کسب لذت و ارضای امیال مخالف است. علاوه بر آن، با طرح انجام فعالیت ارزشمند برای کسب خشنودی خداوند دیدگاه جدیدی در خصوص معنابخشی به زندگی دارد. همچنین درک ارزش برای معنادارتر شدن زندگی افراد در قرآن کریم از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است، به طوری که با روا شمردن امکان غفلت و درک کامل ارزش، نگرش افراد به زندگی را به یک فرصت عالی با امکانات فوق العاده معنایی تغییر می دهد.

مهمترین هدف از انجام این پژوهش بررسی تفاوت سبک زندگی در بین شهروندان استفاده کننده از شبکه های اجتماعی مجازی و شهروندانی است که از این شبکه ها استفاده نمی کنند. در این راستا اصلی ترین نظریاتی در تبیین نظری این پژوهش به گروه پژوهش کمک نموده است، نظریات گیدنز، بوردیو و نظریه سبک های زندگی فرهنگی اندرسون و جانسون و نیز فضای دوجهانی جکسون بوده است. در این پژوهش از روش پژوهش کمی و برای گردآوری داده ها از پیمایش استفاه شدهاست. ابزار پژوهش نیز پرسشنامه ای پژوهشگر ساخته بوده است. همچنین این پژوهش از نظر مسیر توصیفی تبیینی، از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان مقطعی و از نظر میزان ژرفایی، پهنانگر است. جامعه ی آماری پژوهش تمامی شهروندان بالای 15سال شهر تهران و حجم نمونه این مطالعه، تعداد 600 نمونه در نظر گرفته شد که با استفاده از روش نمونه گیری متناسب با حجم در 10خوشه ی محلات شهر تهران انتخاب شد. نتایج این تحقیق بیانگر این است که در بعد میزان استفاده از شبکه های اجتماعی بر ارزش ها و نگرش های شهروندان(مصرف گرایی، مدیریت بدن، انعطاف پذیری سیاسی و ساختارشکنی فرهنگی)، الگوی مصرف شهروندان تهرانی(مصرف پوشاک و مصرف فرهنگی)، گذران فراغت(گذران فراغت فعال و منفعل در فضای مجازی) و تعاملات اجتماعی(گستره تعاملات و میزان تعاملات در دنیای واقعی و مجازی) اثرگذار است.

مقدمه: در دنیای امروز، فرآیند سیاست گذاری و تصمیم گیری در سطوح مختلف، به سازماندهی ویژه ای نیاز دارد. تحولات سریع جهانی و ابعاد روزافزون توسعه از عواملی هستند که ضرورت تدوین سریع سیاست ها و الگوهای تصمیم گیری را به ویژه در کشورهای در حال توسعه مشخص می کنند. ازاین رو، سازمان های بزرگ برنامه ریز در این فضای پیچیده به جز معاونت ها و ادارات مختلف برنامه ریز که اغلب مشغول کار اجرایی هستند و بعد از مدتی با روزمرگی مواجه می شوند، نیازمند فضایی هستند که به ایده پردازی، آینده پژوهی و تصمیم سازی بپردازند. از این مراکز به عنوان اندیشکده یا اتاق های فکر یاد می کنند (سعید، 1388). مفهوم و مصادیق اندیشکده برای اولین بار در دهه 1940 توسط آمریکایی ها وارد ادبیات سیاسی و مدیریتی شد. بااین حال تعریف واحدی برای اندیشکده وجود ندارد. به طورکلی می توان آن را نهاد یا مرکزی دانست که به بررسی و پژوهش درباره مسائل مختلف جامعه پرداخته و برای آن ها راهکار ارائه می دهد. اندیشکده ها از یک سو به مراکز علمی و آکادمیک پیوند می خورند و از سوی دیگر با حوزه سیاست گذاری در ارتباط هستند و همین امر آن ها را از نهادهای صرفا سیاسی یا آکادمیک متمایز کرده و قدرت تأثیرگذاری آنان را افزایش می دهد (قاسمی و حاتم زاده، 1397)...

یکی از مسائل توسعه گردشگری در شهر مشهد، تامین منابع مالی پروژه های گردشگری از جمله پروژه ها با کارکرد تفریحی می باشد. هدف کلی مطالعه شناسایی ابزارهای مناسب تامین منابع مالی و تعیین ساختار بهینه سرمایه برای این پروژه ها می باشد. این مطالعه به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، منابع آماری و نظرات کارشناسی انجام شده است. جامعه آماری مطالعه تعداد 33 نفر از کارشناسان مالی در شرکت های سرمایه گذاری خصوصی و سازمان های دولتی مرتبط با بخش گردشگری می باشند. شیوه نمونه گیری از نوع هدفمند یا اشباع نظری می باشد. به منظور تجمیع نظرات کارشناسان، از روش های مختلف برنامه ریزی ریاضی مانند تاپسیس فازی و تحلیل پوششی داده ها استفاده شد. در مطالعه موردی نیز با هدف تعیین ساختار بهینه پروژه های تفریحی موردمطالعه، روش تحلیل پوششی داده-ها و فرمول های محاسباتی حداکثر بازده و حداقل ریسک در ساختار سرمایه به کار گرفته شد. معیارهای تاثیرگذار بر ارزیابی عملکرد روش های تامین مالی در دو گروه ویژگی های روش تامین مالی و عوامل محیطی شناسایی شده اند. معیارها در گروه اول شامل عدم محدودیت در محل استفاده از وجوه، بازدهی روش، سقف تامین وجوه، دوره بازپرداخت منابع مالی، هزینه تامین مالی، انعطاف پذیری و در دسترس بودن و در گروه دوم ریسک تورم، ریسک نرخ بهره، ریسک نرخ ارز، ریسک فرایند، ریسک قانونی، ریسک سیاسی داخلی و خارجی می باشند. نتایج ارزیابی عملکرد روش های بالفعل و بالقوه تامین منابع مالی در پروژه های تفریحی شهر مشهد نشان داد، در پروژه های بزرگ مقیاس به ترتیب روش های تامین مالی انتشار سهام عادی، عقد مرابحه، سهام ممتاز، صندوق های تامین مالی، مشارکت خصوصی، گواهی سپرده ویژه سرمایه گذاری، اوراق مرابحه، اوراق منفعت، اوراق مشارکت، اوراق اجاره، اوراق استصناع، مشارکت در سرمایه، تسهیم سود و عقد مشارکت دارای اولویت می باشند. در پروژه های تفریحی کوچک و متوسط مقیاس نیز به ترتیب روش های تامین مالی سرمایه شخصی، عقد مرابحه، مشارکت خصوصی، فروش اقساطی، اجاره به شرط تملیک، صندوق های تامین مالی، مشارکت عمومی– خصوصی، عقد استصناع، مشارکت در سرمایه، تسهیم سود و عقد مشارکت اولویت دارند. همچنین نتایج نشان داد در بین عوامل محیطی تاثیرگذار بر فرایند تامین مالی، به ترتیب ریسک های فرایندی، اقتصادی، قانونی و سیاسی دارای بیشترین تاثیرگذاری می-باشند. در این پژوهش کارایی ساختار سرمایه، برای 10 پروژه تفریحی موجود در شهر مشهد با استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده ها و فرمول های مربوط به محاسبه بازده و ریسک برآورد شدند. نتایج نشان داد با توجه به کوچک بودن مقیاس پروژه های تفریحی در شهر مشهد و عدم امکان بهره گیری آنها از روش های تامین مالی در بازار سرمایه، روش های تامین مالی مناسب در این پروژه ها، روش هایی است که نسبت سرمایه به بدهی را افزایش دهد. از بین سه روش تامین مالی پرکاربرد در بین پروژه های تفریحی مورد مطالعه یعنی «سرمایه شخصی، تسهیلات بانکی و مشارکت عمومی-خصوصی»، تامین مالی از طریق افزایش سهم سرمایه شخصی سبب موفقیت بیشتر پروژه می گردد. در حال حاضر اکثر پروژه های تفریحی در شهر مشهد از نوع کوچک و متوسط مقیاس می باشند، لذا نیاز به ایجاد و توسعه پروژه های تفریحی بزرگ مقیاس و گران قیمت با صرفه اقتصادی بالاتر احساس می شود. با توجه به نوآورانه بودن اکثر پروژه های تفریحی، پیشنهاد می گردد نسبت به فعال نمودن صندوق های جسورانه و مخاطره پذیر و توسعه مراکز تجاری سازی جهت تامین مالی این نوع از پروژه ها در شهر مشهد اقدام شود. در حال حاضر اکثر شرکت های سرمایه گذاری در گردشگری شهر مشهد را شرکت های کوچک تشکیل می دهند که از برند معتبر برخودار نبوده و در بازار سرمایه و بورس عضویت ندارند. لذا جهت تامین مالی پروژه ها از بازار سرمایه تجمیع این شرکت ها و تبدیل به شرکت های بزرگ پیشنهاد می شود. همچنین سهولت در فضای کسب وکار و سرمایه گذاری می تواند به استفاده شرکت های سرمایه گذاری گردشگری از روش های تامین مالی متنوع کمک نماید.