با توجه به خصلت بازنمودی و ماهیت ارتباطی عکس و از دیگر سو، قابلیت بیان گرایانه و زیبایی شناسانه ی عکاسی، می توان اظهار داشت همان طور که انسان از زبان به شیوه های مختلف بهره می گیرد و بدین وسیله یکی از گونه های زبانی یعنی نثر، نظم و شعر را می آفریند، عکاس نیز به واسطه ی قوای فکری و احساسی خویش و به کمک امکانات فنی و قابلیت های بیانی دوربین و ویرایش عکس، می تواند عکس هایی با کارکردها و کیفیت هایی شبیه گونه های زبانی خلق نماید. بهعبارت دیگر، عکس نیز به مانند زبان می تواند کارکردها و نقش های استنادی، ارتباطی، حدیث نفس و هنری به خود بگیرد. از این رو، تحلیل عکس با گونه های زبانی، هدف این پژوهش است. هم چنین پرسش مطرح شده این است که عکاس، به واسطه ی چه عواملی می تواند عکس هایی شبیه گونه های زبانی خلق نماید؟ روش این پژوهش، توصیفی_تحلیلی و تطبیقی و شیوه ی جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای است. نتایج پژوهش نشان می دهد که برخی خصلت های گونه های زبانی، در عکس قابل شناسایی است؛ بدین شکل که برخی از عکس ها به مانند نثر، کارکردی ارجاعی، گزارشی و استنادی داشته و اطلاعاتی به مخاطب عرضه می کنند؛ برخی دیگر، شبیه نظم، به واسطه ی فرم و صورت خود، حظی بصری به او می بخشند و دسته ای دیگر، هم چون شعر، کیفیتی مبهم داشته، مخاطب را به تأمل و تفکر وا می دارند. عکاس، به واسطه ی قاب (افقی یا عمودی)، زاویه ی انتخابی (بالا یا پایین و چپ یا راست) و به مدد سایر قابلیت های بیانی دوربین (دیافراگم، سرعت شاتر و. . . ) و از دیگر سو، چگونگی ویرایش عکس (کنتراست کم یا زیاد، کلوین رنگ و. . . ) می تواند عکس هایی با خصوصیات و حالت های گوناگون شبیه گونه های زبانی خلق نماید.

پژوهش پیش رو به تحلیل برهم کنش عکس و شعر در هم نشینی باهم پرداخته است. جمع آوری داده ها با روش اسنادی و تحلیل نمونه ‏ها با روش تحلیل متنی انجام شده است. جامعۀ آماری پژوهش دربردارندۀ کتاب‏ های چاپ‏ شده در تهران بین سال ‏های 1385 تا 1395 است. نمونه‏ ها برای تحلیل به صورت گزینشی انتخاب شده است. تلاش شده از هر کتاب نمونه ‏ای انتخاب شود که از لحاظ کیفی نمایندۀ کل کتاب باشد.تصویرسازی مناسب برای کتاب ‏ها از دغدغه ‏های اصلی ناشران است. برای دست‏یابی به روش مناسب تصویرسازی، این پژوهش به دنبال کشف ویژگی خاصِ عکس‏ هایی بوده که برای هم نشینی با اشعار انتخاب شده ‏اند. از نظریه‏ های «بینامتنیت» و «ماهیت عکس‏ ها» به عنوان چارچوب نظری پژوهش استفاده شده است. خاصیت بینامتنیِ متون، به‏ خصوص عدم تعین و تکثر معنایی، امکان هم نشین شدن آن‏ ها با یکدیگر را فراهم کرده و حاصلِ این هم نشینی متنی تازه و معنایی تازه است. یافته‏ های تحقیق نشان می دهد که از میان چهار سطحی که در نظریۀ «ماهیت عکس‏ ها» برای عکس تعریف شده (سطح فیزیکی، سطح نمایشی، سطح ذهنی و طراحی ذهنی)، «سطح ذهنیِ» فعال و زایندۀ عنصر مشترک تمامی عکس‏ های انتخاب‏ شده است و در این هم نشینی، المان‏ های اصلیِ «سطح ذهنیِ» عکس در مضمونِ شعر نیز دیده شده ‏اند

اولین روزنامه دولتی ایران "وقایع اتفاقیه" نام داشت. در سال 1277 ه.ق ناصرالدین شاه قاجار فرمان مصور کردن روزنامه مزبور را صادر کرد. بنابراین وقایع اتفاقیه از شماره 472 در سال 1277 ه.ق به صورت مصور همراه با نقاشی های "میرزا ابوالحسن خان غفاری" به نام "روزنامه دولت علیه ایران" منتشر شد. ادامه روند انتشار روزنامه های مصور از سال 1300 ه.ق با انتشار دو روزنامه "شرف" و "شرافت" مجددا از سرگرفته شد. تصاویر این دو روزنامه مشتمل بر تصویرهای رجال ایرانی و غیرایرانی، اماکن و سایر مواردی است که توسط نقاشانی چون "میرزا ابوتراب غفاری"، "میرزا موسی نقاش" و "مصورالملک" ترسیم شده اند. شرف و شرافت در مجموع دارای 250 نقاشی با سبک واقع گرایانه هستند. سال های انتشار این دو روزنامه همزمان با دوران رشد و اعتلای عکاسی در ایران بود و از آثار عکاسان مشهوری چون آقارضا اقبال السلطنه، میرزا احمد خان صنیع السلطنه، عبداله میرزای قاجار، محمدحسن خان قاجار، میرزا سید عی خان اعتماد حضور و منوچهر خان عکاس باشی به نحوی در این دو روزنامه استفاده شده است. در این مقاله سعی شده تا اصل عکس هایی که نقاشان روزنامه های شرف و شرافت از روی آنها به کشیدن تصاویر چاپ شده در این دو روزنامه پرداخته اند یافت شده در صورت امکان، عکاسان آن عکس ها نیز شناسایی شوند.

تاریخ عکاسی ایران، تافته ای جدابافته از تاریخ این سرزمین نیست. توجه به زمینه سیاسی که نقش تعیین کننده ای در روند تاریخی ایران داشته و زمینه اجتماعی که معمولا قطب مخالفی برای سیاست بوده است، می تواند منظر مناسبی را برای بازخوانی آن فراهم آورد. بنابراین، ضرورت پژوهشی انتقادی در بخشی از این تاریخ ایجاب می شود. برای این منظور، از دریچه «گفتمان»، به تاریخ عکاسی ایران نگاه می شود. هدف از این پژوهش، تبارشناسی گفتمان عکاسی در دوره پهلوی و بررسی نقش «ایدئولوژیک» عکاسی در آن است. همچنین سعی می شود به بسترسازی این گفتمان برای روابط قدرت و به تبع آن سوژه و ابژه سازی ها پرداخته شود. پرسش این است که چه گفتمانی و چگونه در دوره پهلوی صورت بندی شده است؟ و این گفتمان چه ارتباطی با قدرت دارد؟ چارچوب مفهومی و روش این تحقیق را اندیشه های میشل فوکو تشکیل می دهد. نگارندگان در روندی تاریخی، ثابت می کنند که گفتمانی «اجتماعی» با تحولات گوناگون ساختاری، آن هم بیشتر در حوزه «سیاست»، در این برهه از تاریخ عکاسی شکل گرفته و غالب آمده است. آن چه که مهم است، فرآیندی است که طی آن، سیاست عقلانی تر شده و پشت امر اجتماعی می نشیند تا هژمونیک شود. همچنین «هویت»، برساخته مهمی است که به آن پرداخته خواهد شد.

تُعدّ الصورة إحدی وسائل التعبیر فی عملیة التواصل الإنسانی. ونظراً لمکانتها المهمّة، فإنها تجعل المرسل یخضع لمدی فاعلیتها علی المُرسل إلیه. وقد استطاعت الصورة الفوتوغرافیّة أن تلامس مشاعر المرسل إلیه، فهی لغة بصریة تخاطب اللاوعی وغالباً ما تجعله یقتنع بمضمونها لا إرادیاً. من هنا تورق العلاقة بینها وبین الفن الروائیّ من خلال اقتحام ملامح النص الأدبیّ المنفتح علی الفنون الأخری، حیث إنّ دمج اللغة المکتوبة باللغة البصریة المتمثلة بالصورة الفوتوغرافیّة فی صیغة مُوحَّدة یُلزمنا الوقوف علی حقلین دلالیین یتعلّقان بالنسق البصری والنسق اللسانی، حیث تُعتبر الصورة الفوتوغرافیّة أداة داعمة للنص السردی والعکس صحیح، إذ یکمن ذلک فی أنّ أحدهما یعزّز مضمون الآخر. تقف هذه الورقة البحثیة علی المواطن المکثفة للصورة المرئیة فی روایة "تغریبة القافر" لزهران القاسمی الذی اعتمد فیها علی البُعد البصری لإثراء نصه الأدبیّ ببعض مناظر القری العمانیة کالترکیز علی الجبال والودیان وبعض الأحداث المهمة فی الروایة، کی یوثّق العلاقة بینه وبین المُرسل إلیه. ویسعی هذا البحث لتبیین انفتاح تجربة القاسمی الروائیّة علی الصورة البصریة کأداة تعبیریة وإظهار أهم الوظائف التی تؤدیها فی السرد الروائیّ لبیان فاعلیتها وفقاً للمنهج الوصفیّ-التحلیلیّ وبالترکیز علی التداولیة لاستجلاء الوظائف التواصلیة. ویهدف هذا البحث إلی الکشف عن مدی التقارب بین لغة الصورة المرئیة والأدبیّة، وتداول خطاب الصورة الفوتوغرافیّة لتوجیه الأحداث حسب ما تقدّمه الصورة من وظائف فاعلیة ونشاط فی النص، وتقدیم رؤیة نقدیة لعلامات التواصل البصریّ. ومن أهم النتائج التی توصّلت إلیها هذه الدراسة هی أنّ الصورة الفوتوغرافیّة تمکّنت من وضع معلومات غزیرة ودقیقة بین یدی المتلقی کالتوجیهات والإرشادات، وإظهار الأبعاد النفسیة للنص الروائیّ من خلال لغتها المرئیة والکشف عن الدلالات التعبیریة والخفیة لإیصال فکرة معیّنة عن الشخصیات. ومن هذا المنطلق تنبثق النافذة البحثیة إلی عدّة وظائف تقوم بها الصورة البصریة فی النص الروائیّ کالوظیفة الإرشادیة والتعبیریة والسیکولوجیة والجمالیة.

سرزمین ایران علاوه بر شهرهای تاریخی شناخته شده، دارای تعداد زیادی شهرهای تاریخی فراموش شده است. عمدۀ این شهرها بافت تاریخی منسجمی ندارند؛ ولی اسناد تصویری -و مهم ترین آن ها عکس های هوایی سال 1335ش- و هم چنین اقوال شفاهی، راوی این شهرهای تاریخی اند.هدف: بازخوانی این شهرها براساس مستندات، امکان احیاء سنت های اصیل زیست در اقلیم های مختلف سرزمین ایران را فراهم می کند. موضوع مقالۀ حاضر بازخوانی وضعیت اصیل شهر رام هرمز و نظام محله بندی آن است.روش/رویکرد پژوهش: در این مقاله از روش تحقیق تفسیری-تاریخی استفاده شده است. مستندات استفاده شده در این تحقیق عکس هوایی سال 1335 و اقوال شفاهی کسانی است که وضعیت اصیل شهر -پیش از مداخلات شروع شده از سال 1339- را به یاد می آورند. پیش برد تحقیق با انطباق اقوال شفاهی با وضعیت کالبدی مشهود در عکس هوایی انجام شده است.یافته ها و نتیجه گیری: شهر رام هرمز واقع در شرق استان خوزستان، یکی از شهرهایی است که سابقۀ تاریخی سکونت دارد. آب وهوای گرم و نیمه مرطوب و تابستان های طولانی بر ساختار این شهر تأثیری اساسی داشته و شهری احاطه شده با باغ های میوه و خانه هایی با فضاهای زیرزمینی متنوع را ایجاد کرده است. این شهر تا پیش از مداخلات قرن حاضر دارای ساختاری باغ شهری براساس پیوندهای کالبد شهر با باغات پیرامون خود بوده است. حاصل این تحقیق بازشناسی و ترسیم مرز محلات اصیل شهر و باغ های پیرامون شهر است.

عکس سیاه و سفید بدون رسانه رنگ، توانسته است در قلمداد شدن عکاسی به عنوان یک هنر، نقش بسزایی ایفا نماید. درجات عکس سیاه و سفید و تفکیک آنها، برای قوه ی بینایی ما حائز اهمیت است. از آن جا که هنگام آفرینش این عکس ها، برخی از روش ها می توانند عکاس را در مدیریت آرایش و ترکیب بندی درجات دچار چالش سازند، لذا پرداختن به آن در این مقاله امری ضروری به نظر می آید. نگارنده در پژوهش حاضر، با انجام آزمایش ودر راستای هدف تحقیق، در تلاش است تا به روش تطبیقی – تحلیلی و با رویکرد کیفی، تمایز و تشابه دو روشِ مورد مطالعه در فرایند آفرینش عکس، یعنی 1-استفاده از کاغذ کنتراست متغیر به جای کاغذ تک شماره ای و 2-کاربست نظام ناحیه ای با استفاده از کاغذ تک شماره ای، را از حیث آرایش درجات و تأثیر بر کیفیت عکس، مورد ارزیابی قرار دهد. از این رو، پژوهش حاضر در پاسخ به این پرسش که آیا اختلافی بین آرایش درجاتِ تصویر در این دو روش وجود دارد، و چرا کاربر باید روش پر مشقت نظام ناحیه ای را برگزیند، به این نتیجه رسید که با امکان کنترل و جایگزینی دقیق و هوشمندانه ی درجات و تفکیک آنها در تمام بخش های تصویر هنگام کاربست علم و فن نظام ناحیه ای، این روش، ضامن ارتقاء کیفیت و وضوح عکس(به عنوان مهمترین ویژگی)، در راستای اهداف زیباشناسانه بوده، و کاغذ کنتراست متغیر نمی تواند از این حیث جایگزین مناسبی برای آن باشد. نگارنده در پژوهش حاضر، با انجام آزمایش ودر راستای هدف تحقیق، در تلاش است تا به روش تطبیقی –تحلیلی و با رویکرد کیفی، تمایز و تشابه دو روشِ مورد مطالعه در فرایند آفرینش عکس، یعنی 1- استفاده از کاغذ کنتراست متغیر به جای کاغذ تک شماره ای و 2- کاربست نظام ناحیه ای با استفاده از کاغذ تک شماره ای ، را از حیث آرایش درجات و تأثیر بر کیفیت عکس، مورد ارزیابی قرار دهد. از این رو، پژوهش حاضر در پاسخ به این پرسش که آیا اختلافی بین آرایش درجاتِ تصویر در این دو روش وجود دارد، و چرا کاربر باید روش پر مشقت نظام ناحیه ای را برگزیند، به این نتیجه رسید که با امکان کنترل و جایگزینی دقیق و هوشمندانه ی درجات و تفکیک آنها در تمام بخش های تصویر هنگام کاربست علم و فن نظام ناحیه ای، این روش، ضامن ارتقاء کیفیت و وضوح عکس(به عنوان مهمترین ویژگی)، در راستای اهداف زیباشناسانه بوده، و کاغذ کنتراست متغیر نمی تواند از این حیث جایگزین مناسبی برای آن باشد.