آویشن (Thymus spp.) از گیاهان دارویی و معطری است که در بیشتر مناطق معتدله از جمله استان همدان رویش دارد. گونه های موجود در استان شامل T. daenensis ,T. fallax ,T. kotschyanus ,T. pubescens ,T. migricus ,T. eriocalyx می باشد که در مناطق مختلف استان پراکنش دارند. طی سال های 90 - 1388 آفات و بیماری های آویشن در کشت های مزرعه ای و نیز در رویشگاه های طبیعی آن بررسی گردید. نمونه برداری از حشرات آفت و بیماری های آویشن به صورت معمول از روی بوته های آویشن انجام شد. نمونه های جمع آوری شده پس از شناسایی برای تایید نهایی نام علمی به مراجع صلاحیت دار داخلی و خارجی ارسال شد. آفات و بیماری های آویشن شناسایی شده به همراه گونه های میزبان آنها عبارتند از: شته آویشن (Aphis serpylli) از روی گونه های T. kotschyanus ,T. fallax ,T. daenensis و T. Vulgaris، مینوز برگ آویشن Apteropeda sp. از روی گونه های T. daenensis،T. fallax  و T. kotschyanus، تریپس Thrips tabaci از روی همه گونه های آویشن، بیماری سفیدک سطحی آویشن (Golovinomyces biocellatus) از روی گونه های T. daenensis و T. fallax، زنگ آویشن (Puccinia serpylli) فقط از روی گونه T. daenensis و گیاه انگلی سس (Cuscuta aproximata) از روی گونه های T. daenensis و T. fallax.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

سابقه و هدف: تصفیه­خانه­های فاضلاب مقادیر زیادی لجن تولید می­کنند. با توجه به ضرورت مدیریت و دفع مناسب لجن فاضلاب تولیدی در تصفیه­خانه­ها از یک سو و بهبود خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک در نتیجه کاربرد لجن فاضلاب به عنوان یک پسماند آلی از سوی دیگر، این لجن می تواند به عنوان یک کود آلی در زراعت چوب مورداستفاده قرار گیرد. با توجه به بالا بودن سطح عناصر غذایی موجود در لجن فاضلاب به ویژه نیتروژن و فسفر این نگرانی وجود دارد که در درختان تیمار شده با آن، ابتلاء به آفات و بیماری­ها بیشتر باشد. لذا طی یک مطالعه عرصه ای تاثیر کوددهی با لجن فاضلاب بر آفات و بیماری­های درختان صنوبر دو گونه تبریزی (P. nigra 62/154) و کبوده (P. alba 20/45) بررسی شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر که قسمتی از یک پروژه تحقیقاتی در زمینه پتانسیل استفاده از لجن فاضلاب در زراعت چوب است، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با دو فاکتور 1) لجن فاضلاب در سه سطح  (0، 10 و 20 کیلوگرم بر مترمربع) و 2) گونه صنوبر در دو سطح (P. nigra 62/154 و P. alba 20/45) با سه تکرار اجرا گردید. در هر پلات نه اصله نهال­ صنوبر بصورت گروهی در فاصله 2×2 کاشته شد. سیستم آبیاری عرصه کاشت نیز بصورت قطره­ای بود. در طول هر فصل رویش به مدت چهار سال به صورت ماهیانه کلیه درختان صنوبر در تیمارهای موردمطالعه مورد پایش و بررسی از نظر آفات و بیماری ها قرار گرفتند. برای تعیین میزان خسارت هر آفت بر روی هر درخت، درصد خسارت براساس مشاهدات تخمین زده شد و براساس پنج درجه کیفی شامل صفر: بدون خسارت، یک: 1-20 درصد، دو: 21-40 درصد، سه: 41-60 درصد، چهار: 61-80 درصد و پنج 81-100 درصد در فرم های از قبل تهیه شده ثبت گردید. سپس میانگین آن برای نه اصله درخت هر پلات محاسبه شد.نتایج: در فصل اول رویش، طغیان آفت خاصی بر روی درختان صنوبر دو گونه مشاهده نشد و درختان تیمارهای مختلف لجن فاضلاب نیز از این نظر تفاوتی با یکدیگر نداشتند. در فصل دوم رویش، مهمترین آفت مشاهده شده بر روی هر دو گونه که باعث خسارت جزئی به درختان به شکل خزان برگ ها در اواسط فصل رویش شد، آفت سنک (Monosteira unicostata (Mulsant & Rey)) بود که شدت ابتلاء درختان صنوبر کبوده به این آفت تقریبا دو برابر درختان صنوبر تبریزی بود، اما بین درختان صنوبر تیمارهای مختلف لجن فاضلاب از نظر میزان ابتلاء به این آفت تفاوت معنی­داری مشاهده نشد. در فصل سوم رویش، مهمترین آفات مشاهده شده بر روی درختان صنوبر تبریزی آفت شته مومی (Phloeomyzus passerinii (Signoret)) و شته برگی (Chaitophorus populeti) و بر روی درختان صنوبر کبوده آفت شته مومی و سنک بود. در فصل چهارم رویش به علت تنش آبی وارد شده، بر روی درختان صنوبر تبریزی آفت سوسک­ چوبخوار (Melanophila picta) و بر روی درختان صنوبر کبوده آفت شته مومی مشاهده شد. در فصول سوم و چهارم رویش نیز بین درختان صنوبر تیمارهای مختلف لجن فاضلاب از نظر ابتلاء به آفات ذکر شده تفاوتی مشاهده نشد.نتیجه­گیری کلی: در کل نتایج پژوهش حاضر نشان داد که کوددهی با لجن فاضلاب تاثیر معنی­داری بر روی افزایش و یا کاهش ابتلاء درختان صنوبر دو گونه تبریزی و کبوده به آفات و بیماری­ها نداشته است. همچنین پایش چهارساله درختان صنوبر دو گونه تبریزی و کبوده نشان داد که درختان صنوبر کبوده از نظر ابتلاء به آفاتی که خسارت اقتصادی به درخت وارد می کنند مقاوم تر از درختان صنوبر تبریزی بودند.

Considering the adverse effects of storage insect PESTS AND their resistance to chemical insecticides, identifying safe, cost-effective, AND durable methods to control AND reduce storage pest-induced damage appears essential. Utilizing diatomaceous earth is one alternative to chemical pesticides for controlling stored-product insect PESTS.  This study evaluated the insecticidal activity of diatomaceous earth at a concentration of 0.2 mg/cm2 against two stored-products insect PESTS, Rhyzopertha dominica F. AND Tribolium confusum Jacqulin Duval, on concrete, mosaic, AND galvanized steel surfaces. To this end, the surfaces were treated with different diatomaceous earth formulations, including a commercial formulation, SilicoSec®, an Iranian formulation, Dryasil, Dryasil + 0.05% Mentha longifolia L. extract, AND talcum powder + 0.05% M. longifolia extract. Mortality was measured 1, 3, 5, AND 7 days after treatment. The experiment was conducted at 27 ± 1 °C, 60 ± 5% relative humidity, AND dark conditions. The experiments were performed in nine replications (10 adults in each replication). The mortality percentage of R. dominica 7 days after treatment with Silicosec®, Dryasil alone, Dryasil + 0.05% M. longifolia extract, AND talcum powder + 0.05% M. longifolia extract on galvanized steel were 43.33, 54.44, 33.33, AND 25.55%, respectively. The results indicated that the mortality percentage of T. confusum on galvanized steel was 35.55, 45.55, 26.66, AND 23.33%, respectively. The mortality of T. confusum was lower than that of R. dominica adults. Results indicated that the insecticidal effect of diatomaceous earth increased over time. Diatomaceous earth alone had a more significant insecticidal effect than combining them with M. longifolia extract. The highest percentage of mortality in all treatments was found on the galvanized steel, mosaic, followed by concrete surfaces, respectively. Therefore, Dryasil formulation can be used to control stored-products PESTS in grain silos, although its insecticidal efficacy varies based on surface type.

سابقه و هدف: بی توجهی به حفاظت از منابع آب و خاک و پوشش گیاهی موجب تخریب این منابع شده است. از عوامل مؤثر در این تخریب می توان به تبدیل کاربری اراضی بدون نگرش جامع، قطع جنگل ها، از بین بردن مراتع، خشک سالی و خسارت آفات و بیماری ها اشاره کرد. آفات و بیماری های گیاهی از عوامل مهم تخریب در جنگل ها و مراتع کشور هستند. برای پیش آگاهی و مدیریت طغیان آفات و بیماری های گیاهی، نیاز به پایش و برنامه مدیریت جامع آفات و بیماری های گیاهیست. استان کرمان به عنوان پهناورترین استان کشور، جزو ناحیه رویشی ایرانی- تورانی است و از کل 181737 کیلومتر مربع مساحت این استان، حدود 5 درصد اراضی کشاورزی، 45 درصد مرتع، 13 درصد جنگل و 37 درصد را بیابان تشکیل می دهد.مواد و روش ها: برای ارزیابی و پایش وضعیت مهمترین آفات و بیمارگرهای گیاهان اصلی و با توجه به تنوع شرایط محیطی و مساحت جنگل ها و مراتع طبیعی در استان کرمان، نمونه برداری طی سال های 1397 تا 1400 در این استان انجام شد. طرح پایش در ایستگاه های ده نو، باب زنگی، کوه پنج و گلوچار و مناطق یزدان آباد و راویز به عنوان دو رویشگاه درختان بادام کوهی اجرا شد. مهمترین جوامع جنگلی (درختان- درختچه ها) و مرتعی در مناطق یادشده شامل ارسM.Bieb.  Juniperus excelsa، بادام کوهی (الوک) Amygdalus scoparia Spach.، بادام کوهی (ارچن) Spach. Amygdalus elaeagnifolia، درمنه Boiss. Artemisia aucheri، درمنه  Artemisia siberi Besser و استیپاStipa arabica Trin. &  و قیچ Zygophyllum atriplicoides Fisch. & C. A. Mey است. نمونه برداری ها در قطعات مورد نظر به صورت دوره ای از آفات و بیمارگرها در گیاهان مهم انجام شد. در نمونه برداری ها نوع و میزان آلودگی به آفات و بیمارگرها ثبت شد. با توجه به تنک بودن جنگل های بادام کوهی در مناطق مورد بررسی در استان کرمان، از روش نمونه برداری خطی و به صورت خطوط ممتد استفاده شد. داده برداری از عرصه های مرتعی طی بازدیدهای صحرایی از تیپ های گیاهی معرف انجام ‎شد. نمونه گیری در این محدوده به روش تصادفی سیستماتیک بود.نتایج و یافته ها: بر اساس بررسی های انجام شده در ایستگاه ده نو بردسیر به عنوان رویشگاه قیچ Z .atriplicoides پروانه بذرخوار قیچ از راسته Lepidoptera، در ایستگاه های ده نو بردسیر و کوه پنج بردسیر به عنوان رویشگاه استیپاS. arabica  سیاهک استپی ریش دار Tranzscheliella iranica S. و ایستگاه های ده نو بردسیر و کوه پنج بردسیر به عنوان رویشگاه درمنه A. aucheri و درمنهA. siberi   مگس گالزای درمنه از خانواده Cecidomyiidae با حدود 4 درصد آلودگی جداسازی و شناسایی شد. همچنین، از منطقه یزدان آباد زرند به عنوان رویشگاه بادام کوهی (الوک) A. scoparia,  سوسک چوب خوار L. capnodis tenebrionis با حدود 30 درصد آلودگی و از منطقه راویز رفسنجان به عنوان رویشگاه درختان بادام کوهی (ارچن) A. elaeagnifolia دارواش Boiss. & Buhse Loranthus grewinkii با حدود 60 درصد آلودگی ردیابی شد. روند تغییرات جمعیت آفات پروانه بذرخوار قیچ، مگس گالزای درمنه و سوسک چوب خوار در بادام کوهی و بیمارگر سیاهک استپی ریش دار در سال های پایش عوامل خسارت زا در مناطق مورد بررسی تقریباً ثابت بوده است و نوسان خاصی در جمعیت این عوامل مشاهده نشد. اما جمعیت دارواش به عنوان گیاه نیمه انگلی مستقر روی درختان ارچن در سال 1399 در منطقه مورد بررسی کاهش داشته و دوباره در سال 1400 به میزان سال های قبل بازگشته است. علت کاهش جمعیت L. grewinkii در سال 1399، انجام هرس گیاه دارواش بود که به علت انجام غیر اصولی هرس، این گیاه نیمه انگلی از محل آلودگی قبلی دوباره رشد کرده و در سال بعد به سطح جمعیت قبلی رسیده است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل، آفات پروانه بذرخوار قیچ، مگس گالزای درمنه و بیمارگر سیاهک استپی ریش دار دارای جمعیت پایینی بوده و براساس نوسانهای جمعیت آنها در سال های مورد بررسی، در محیط طبیعی خود با گیاهان میزبان در حال تعادل هستند و حالت طغیانی ندارند. براساس نتایج حاصل، جمعیت C. tenebrionis و L. grewinkii در گیاهان میزبان زیاد بوده و موجب خسارت شدید و کاهش رشد و زادآوری میزبان شده است. استمرار ردیابی آفات و بیماری ها در مناطق مختلف برای پایش عوامل موجود و بروز عوامل نوظهور ضروری است تا از ورود و گسترش آنها پیشگیری به عمل آید.

ریزش میوه، کرم میوه خوار (Batrachedra amydraula Meyrick)، کنه تارتن(Oligonychus afrasiaticus McGregor)، عارضه خشکیدگی خوشه و بیماری خامج (Mauginiella scaettae Cavara) از عوامل مهم خسارت درخت خرما می باشد. این تحقیق در طی سال های 1385 تا 1394 به مدت 10 سال در منطقه آبادان برای بررسی اثرات تنش های حرارتی و رطوبتی بر شدت آسیب و شبیه سازی مدل پیش آگاهی عوامل خسارت زای نخل خرما انجام گرفت. چهار نخلستان از چهار روستا به صورت تصادفی انتخاب و ماهانه از آنها تا هنگام برداشت میوه برای درصد آسیب میوه خرما نمونه برداری می شد. داده های هواشناسی از ایستگاه سینوپتیک آبادان جمع آوری گردید. در طراحی سیستم از مدل های حرارتی، رطوبتی و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که مقدار آسیب ریزش میوه، کرم میوه خوار، کنه تارتن، عارضه خشکیدگی خوشه و بیماری خامج به ترتیب در ماه های فروردین، خرداد، تیر، شهریور و فروردین همزمان با مرحله فنولوژیکی حبابوک، کیمری، خارک، تبدیل خارک به رطب و حبابوک به حداکثر می رسد. میزان آسیب این عوامل به ترتیب از دمای 4/21، 21، 7/26، 2/30 و 4/21 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی 7/14، 20، 7/14، 3/21 و 9/27 درصد شروع شده و تا دمای9/40، 36، 50، 50 و 6/37 درجه سلسیوس به تدریج افزایش می یابد. مدل پیش آگاهی عومل آسیب زای خرما به ترتیب در سطح 1، 5، 5، 5 و 5 درصد معنی دار بوده اند. در تمام مدل های پیش آگاهی ضریب تبیین بالاتر از 7/0 و خطای تشخیص کم تر از 25 درصد بود. در میان شاخص های هواشناسی میزان رطوبت نسبی و بارندگی بیشترین تأثیر را در تغییرات شدت آسیب عوامل مورد بررسی داشتند.

برای اجرای صحیح و موفق روش های مدیریت تلفیقی آفات و بیماری های گیاهی که یکی از پیشرفت های مهم در مبارزه با آفات می باشد، ترویج دارای نقش استراتژیک و مهمی می باشد. با توجه به نقش سازه های ترویجی در اجرای برنامه های مدیریت تلفیق آفات و بیماری های گیاهی از آنها در بسیاری از کشورها استفاده می گردد. هدف از این تحقیق بررسی نقش سازه های ترویجی (میزان ملاقات با مروج، دسترسی به مرکز خدمات، باغ نمایش و کلاس ترویجی) و عوامل موثر بر کارایی آنها (سطح سواد، سن نخلدار و سابقه نخلداری) در اجرای صحیح و اصولی برنامه های مبارزه با آفات و بیماری های خرما و کاهش شدت آسیب آنها در نخلستان های استان خوزستان می باشد. نمونه مورد مطالعه شامل 65 نفر نخلدار بود که با روش نمونه گیری خوشه ای جغرافیایی و چند مرحله ای از جامعه بهره برداران استان انتخاب شدند. تحقیق در این مطالعه از نوع تحقیق پیمایشی و توصیفی- همبستگی بود. پرسشنامه مهمترین ابزار برای جمع آوری اطلاعات بوده است. برای بررسی شدت آلودگی هر یک از این عوامل از روش پیشنهاد شده توسط ماچیک استفاده شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار تحلیلی استفاده شده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که بین سازه های ترویجی و مبارزه صحیح با آفات و بیماری های کلیدی (کنه تارتن، کرم میوه خوار و بیماری خامج) که از آفات عمومی بوده و مبارزه با آنها بر اساس قانون بر عهده سازمان حفظ نباتات می باشد، رابطه ضعیف تری نسبت به آفات درجه دوم نظیر (سوسک شاخدار، موریانه و بیماری لکه مستطیلی) که مبارزه با آنها به عهده زراعین است، وجود دارد. با استفاده از رگرسیون چند متغیری مشخص گردید که در کاهش شدت آسیب آفات عمومی (کنه تارتن، کرم میوه خوار و بیماری خامج) سازه ترویجی دسترسی به مراکز خدمات از درجه تاثیر بالاتری نسبت به آفات درجه دوم (موریانه، سوسک شاخدار، سوسک شاخک بلند و شپشک) برخوردار بوده است، اما در رابطه با آفات درجه دوم سازه های ترویجی ملاقات با مروج و استفاده از کلاس های ترویجی از درجه اهمیت بالاتری نسبت به آفات عمومی برخوردار می باشند.

علاوه بر عوامل اکولوژیکی، عوامل اقتصادی و اجتماعی نقش مهمی در توسعه برنامه مدیریت تلفیقی آفات دارند. در این تحقیق نقش این عوامل در برنامه های مبارزه با آفات و بیماری های خرما و کاهش میزان آسیب آنها در نخلستان های استان خوزستان طی سال های 82-1381 بررسی گردید. جامعه آماری تحقیق کلیه کشاورزان نخلدار استان خوزستان بودند و از بین آنها 65 نفر نخلدار با روش نمونه گیری خوشه ای جغرافیایی و چند مرحله ای از جامعه نخلداران استان انتخاب شدند. روش تحقیق از نوع پیمایشی، توصیفی- همبستگی و پرسشنامه مهمترین ابزار برای جمع آوری اطلاعات بوده است. از روش ماچیک برای بررسی میزان آلودگی هر یک از آفات و بیماری های کلیدی خرما استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که سهم زمین هر بهره بردار، نسبت زمین آبی به کل، تعداد درختان بارور/ تعداد بهره بردار، عملکرد در هر درخت، درصد فروش محصول، سود محصول و داشتن تراکتور دارای اثرات کاهشی و معنی داری در میزان آسیب آفات و بیماری ها بوده و در ایجاد انگیزه برای مبارزه با آفات و بیماری ها تاثیر مثبت داشته اند و عامل داشتن شغل غیرکشاورزی دارای اثرات افزایش و معنی داری بر میزان آسیب آفات و بیماری ها بوده و در کاهش انگیزه نخلداران برای مبارزه با آفات و بیماری ها تاثیر داشته است. چهار عامل نسبت زمین آبی به کل، ارزش سود محصول، تعداد درختان بارور هر بهره بردار و داشتن شغل غیرکشاورزی به ترتیب در کاهش میزان آسیب آفات و بیماری های خرما در منطقه دارای بیشترین اهمیت بوده اند.