روش نگاشت سلول در فریم در سال 1996 توسط Cornell Infornnation Technology (CIT) به عنوان یک روش کارآمد برای اتصال شبکه های محلی اترنت به Asynchronious Transfer Mode (ATM) مطرح گردید. بر اساس این روش سرویس های اتصالگرای ATM می توانند توسط ایستگاههای شبکه محلی بی اتصال اجرا گردند. در این روش سلولهای ATM توسط فریمهای اترنت حمل می گردند. هر فریم ممکن است شامل یک یا چند سلول ATM باشد اما این فریم فقط می تواند در ارتباط با یک مدار مجازی ATM باشد. از آنجا که از زمان پیشنهاد این روش تاکنون پیاده سازی و بررسی دقیقی از عملکرد آن ارایه نشده است، در این مقاله ابتدا سعی شده است پیاده سازی دقیقی از اتصال یک شبکه محلی اترنت به شبکه ATM توسط روش یاد شده به عمل آید و سپس رفتار این شبکه به منظور انتقال داده، از جهات گوناگون مورد ارزیابی قرار گیرد و نقاط قوت و ضعف آن آشکار گردد. در انتها با ارایه روشی نوین، معماری جدید از نگاشت سلول در فریم ارایه شده است که بهبود قابل ملاحظه ای در پارامترهای کیفی اتصال فراهم می نماید، ضمن اینکه هزینه چندانی از نظر سخت افزار و نرم افزار به سیستم تحمیل نکرده و جنبه های مثبت این روش را چندان تحت تاثیر قرار نمی دهد.