زمینه و هدف: پارگی پیش از موعد و پره ترم پرده ها (Preterm Premature Rupture of Membrane: PPROM) یکی از شایعترین عوارض مامایی و از مهمترین مشکلات در طب نوزادان است که مادر و جنین را در معرض خطر قرار می دهد و از عوامل مهم مرگ و میر نوزادان است و با وجود شیوع بالای آن در حاملگی، در درمان آن اختلاف نظر وجود دارد، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر مصرف آنتی بیوتیک در مقابل مصرف آنتی بیوتیک به همراه کورتیکواستروئید و توکولیتیک در بیماران با پارگی زودرس کیسه آب در هفته 28-34 بارداری بر برخی از پیامدهای کوتاه مدت نوزادی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار، 64 زن باردار با PPROM به صورت تصادفی به دو گروه درمانی مورد و شاهد تقسیم شدند. بیماران در گروه مورد، آنتی بیوتیک، توکولیتیک و کورتیکواستروئید و در گروه شاهد فقط درمان آنتی بیوتیکی دریافت نمودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی مستقل، کای اسکوئر، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین دو گروه از نظر توزیع جنسی (P=0.8)، وزن زمان تولّد نوزاد (P=0.67)، طول مدت بستری در بیمارستان (P=0.07)، میانگین نمره آپگار (P=0.32) و شیوع مرگ نوزادی (با وجود کمتر بودن در گروه مورد) (P=0.67) اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: از نظر میزان بروز پیامدهای نوزادی بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت اما میزان بروز پیامدها در گروه مورد کمتر از شاهد بود، در این زمینه انجام مطالعات کارآزمایی بالینی بیشتری لازم است تا نتایج استفاده از درمان همزمان آنتی بیوتیک، توکولیتیک و کورتیکواستروئید بر پیامدهای نوزادی آشکارتر گردد.

زمینه و هدف: حدود 10% از جمعیت جهان دچار نوعی معلولیت هستند که قریب یک سوم آنها را کودکان تشکیل می دهند. پیروی والدین از برنامه توانبخشی فرزندان نقش مهمی در پیشرفت درمانی کودکان دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان پیروی والدین از برنامه های توانبخشی کودکان معلول مراجعه کننده به مراکز سرپایی توانبخشی شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی و توصیفی، اطلاعات مورد نیاز از همه 92 والدینی که کودکان معلول ایشان از مراکز توانبخشی سرپایی شهر بیرجند خدمات توانبخشی (کار درمانی، فیزیوتراپی و گفتار درمانی) دریافت می کردند، جمع آوری شد. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود و روایی محتوایی 0.72 و ضریب پایایی آزمون مجدد آن 0.94 بود. با انجام مصاحبه بر اساس پرسشنامه وضعیت پیروی والدین از توصیه حضور مرتب در جلسات درمان، انجام تمرینات درمانی در منزل، تهیه وسایل توانبخشی و تهیه مواد آموزشی، سنجیده شد. داده ها با استفاده از نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بالغ بر 47.8% (44 نفر از 92 نفر) از مراجعه کنندگان پیرو توصیه حضور مرتب در جلسات درمان (یعنی شرکت در 90% و بیشتر جلسات) و 70% (42 نفر از 60 نفر) پیرو انجام تمرینات درمانی با کودک در منزل (یعنی انجام 50% و بیشتر توصیه ها) بودند. در زمینه تهیه وسایل توانبخشی و تهیه مواد آموزشی (یعنی تهیه 90% و بیشتر از موارد توصیه شده) به ترتیب 77% (47 نفر از 61 نفر) و 72.7% (16 نفر از 22 نفر) پیرو توصیه ها محسوب می شدند.نتیجه گیری: برای حصول موفقیت در درمان، تلاش در راه شناسایی موانع پیروی والدین کودکان معلول از برنامه های توانبخشی فرزندان و فراهم نمودن زمینه فائق آمدن بر آنها، اجتناب ناپذیر می باشد.

زمینه و هدف: فیستول شریان- وریدی (Arteriovenose Fistulae: AVF) یکی از مناسب ترین روش های دسترسی عروقی در بیماران همودیالیزی محسوب می شود. عملکرد نامناسب فیستول، شایعترین علت مداخلات ثانویه و بستری شدن مکرر در این بیماران می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین مدت کارکرد و عوارض فیستول های شریانی- وریدی بیماران همودیالیزی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، 94 بیمار همودیالیزی بستری در بخش های همودیالیز بیمارستان های 17 شهریور و امام رضا (ع) مشهد مورد تحقیق قرار گرفتند. به منظور کسب اطلاعات لازم از پرسشنامه ای پژوهشگر ساخته که در دو بخش تنظیم شده بود، استفاده گردید. بخش اول مربوط به مشخصات فردی و بخش دوم مربوط به اطلاعات پرونده (مانند علت نارسایی کلیه، زمان گذاشتن فیستول و سن بیماران) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از 94 بیمار مورد بررسی، 56 نفر (59.6%) مرد و 38 نفر (40.4%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 50.3±16.8 سال با حداقل 18 و حداکثر 86 سال بود. میانگین مدت کارکرد فیستول 34.3±45.1 ماه، حداقل مدت کارکرد فیستول بعد از استفاده شدن 2 هفته و حداکثر 280 ماه (تا زمان تحقیق) بود. شایعترین عارضه فیستول ها، آنوریسم (58.5%) و بیشترین علت نارسایی فیستول ها، تکنیک جراحی بود. ارتباط زمان کارکرد فیستول با محل فیستول معنی دار بود (P=0.003)، به عبارت دیگر زمان کارکرد فیستول با محل آن ارتباط داشت و کارایی فیستول در محل مچ نسبت به آرنج و شصت بیشتر بود. ارتباط زمان کارکرد فیستول با سن، جنس و دیابت بیماران معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، عوارض فیستول در ناحیه مچ دست نسبت به آرنج کمتر است، بنابراین استفاده از عروق دیستال به دلیل عوارض زیادتر، توصیه نمی شود. میزان عوارض با افزایش سن ارتباطی نداشت که با توجه به تفاوت نتایج با مطالعات قبلی و حجم کم نمونه، پیشنهاد می شود مطالعه در حجم نمونه بیشتری انجام شود.