مقدمه: پروپوفول یکی از داروهای بیهوشی تزریقی است که به عنوان سداتیو در اعمال جراحی به صورت گسترده استفاده می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی فعالیت ضد دردی کلرفنیرامین و مقایسه آن با مرفین و فنتانیل (داروهای مخدر) در بیهوشی داخل صفاقی موش های سوری با پروپوفول است.روش بررسی: 40 سر موش سوری بالغ نر به چهار گروه تقسیم شدند. بیهوشی با تزریق داخل صفاقی ترکیبات مختلف القا شد که شامل گروه های زیر بودند: گروه یک (نرمال سالین و پروپوفول)، گروه دو (کلرفنیرامین و پروپوفول)، گروه سه (مرفین و پروپوفول) و در نهایت گروه چهار (فنتانیل و پروپوفول).نتایج: زمان بیهوشی جراحی در گروه یک (12.7±3.5) کمتر از گروه های دو (23.3±4.4)، سه (25.2±6.5) و چهار (27.4±3.7) بود (P<0.05). درجه درد پنجه پا در گروه اول (2.7±0.5) با گروه دوم (1.8±0.7) اختلاف آماری معنی دار داشت. درصد مهار گروه دوم (53.97) بیشتر از گروه اول (37.31) و کمتر از گروه سوم (88.73) و چهارم (84.06) بود. میزان تنفس در کلیه گروه ها نسبت به مقدار پایه تنفس عادی (148.9±6.3) کاهش معنی دار داشت.نتیجه گیری: بر پایه نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد که داروهای مخدر مرفین و فنتانیل در ترکیب با پروپوفول بی دردی و بیهوشی خوبی را در موش سوری ایجاد می کنند. در مقایسه با مرفین و فنتانیل، اثرات بی دردی کلرفنیرامین ضعیف تر است. بنابراین کلرفنیرامین (آنتاگونیست H1) می تواند در موش سوری به عنوان داروی ضد درد و پیش بیهوشی در اعمال جراحی که نیاز به ضد درد قوی نیست استفاده شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

از آنجا که تحقیقات انجام شده نتایج ضد و نقیض را در مورد نقش مرکزی هیستامین بر فرآیندهای یادگیری و حافظه نشان داده اند، لذا در این تحقیق اثر هیستامین و مهارکنندگان انتخابی گیرنده های H1 وH2  (کلرفنیرامین و رانیتیدین) بر تثبیت حافظه از طریق اثر بر یادگیری احترازی غیر فعال و تعیین زمان احتراز از ورود به بخش تاریک ارزیابی گردید.نتایج تحقیق حاکی از آنست که تزریق درون بطنی هیستامین (5,1,20 µg/rat) بصورت وابسته به دوز سبب کاهش تثبیت حافظه می شود. تزریق درون بطنی کلرفنیرامین (0.1,1,10 µg/rat) روند تثبیت حافظه را افزایش داد ولی رانیتیدین (0.1,1,10,20 µg/rat) تاثیری بر این روند نداشت. ضمنا اثر هیستامین بر تثبیت حافظه بوسیله رانیتیدین متوقف نشد هر چند کلرفنیرامین کاملا اثرات هیستامین را برعکس نمود.نتایج کلی حاصل از این مطالعه بیانگر یک نقش مرکزی برای هیستامین در کاهش تثبیت حافظه می باشد که این اثر هیستامین از طریق گیرنده 1H هیستامین و نه 2H  میانجیگری می شود.

مقدمه: رینیت آلرژیک از جمله بیماری های مهمی است که در نواحی شرق ایران (به ویژه منطقه شمال شرقی یعنی خراسان) به فراوانی دیده می شود و تقریبا 15-10% مردم مبتلا به این بیماری بوده و از علایم و عوارض آن رنج می برند. یکی از بهترین طرق درمان رینیت آلرژیک، که در عین حال رایج ترین روش در بین مردم را نیز در بر می گیرد، به کار بردن داروهای آنتی هیستامینیک کلاسیک (مانند کلرفنیرامین) است ولی به علت بروز عوارض جانبی این داروها (به خصوص عارضه خواب آلودگی و رخوت آن ها که شدیدا در بیماران حساس آزاردهنده است) در درصدی از بیماران امکان ادامه این نوع درمان نمی باشد. بیش از یک دهه است که نشان داده شده داروهای ضد هیستامینی غیر خواب آور (مانند ترفنادین، آستمیزول، لوراتادین) فاقد این عوارض بوده و اثرات جانبی بر CNS و همچنین عوارض آنتی کولینرژیک ظاهر نمی سازند. هدف از این مطالعه بررسی کارآیی این داروها در شرایط اپیدمیولوژیک کشور ایران در کنار مقایسه تولیدات داخلی با فرآورده مشابه خارجی می باشد.روش کار: در این مطالعه بالینی، اثرات کلینیکی و عوارض جانبی داروهای لوراتادین و فرم وارداتی آن با نام تجارتی کلاریتین در مقایسه با کلرفنیرآمین بر روی 90 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک در منطقه شمال شرقی ایران مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته که از نوع مطالعات دو سر کور (Double blind) آینده نگر می باشد. از عده مورد تحقیق 30 نفر کلرفنیرآمین، 30 نفر لوراتادین و 30 نفر دیگر کلاریتین دریافت نموده اند، و سپس نتایج با یکدیگر مقایسه شده است. ضمنا جهت تفسیر نتایج از آزمون آماری کای دو (Chi-square) با ضریب اطمینان 95% در مورد هر یک از متغیرها استفاده شده است.یافته ها: با توجه به نتایج حاصله و با مقایسه P. value به دست آمده در مورد هر یک از علایم بالینی کنترل شده توسط داروهای مورد مطالعه به نظر می رسد که هر سه دارو در کنترل نمودن علایم رینیت آلرژیک به طوری موثری عمل نموده و از طرفی رشد خطی در میزان تاثیر از کلرفنیرامین به سمت لوراتادین و متعاقبا کلاریتین دیده می شود. در مورد عوارض نیز تفاوت معنی داری در مورد بروز خواب آلودگی، سردرد، گیجی و خشکی دهان بین کلرفنیرامین با دو داروی دیگر وجود داشته و در عین حال یک کاهش خطی از لوراتادین به سوی کلاریتین نیز وجود دارد.نتیجه گیری: با بررسی مشاهدات و نتایج به دست آمده این گونه به نظر می رسد که در موقعیت جغرافیایی کشور ایران نیز، لوراتادین و به ویژه کلاریتین می توانند به عنوان داروهای ضد هیستامینی غیر خواب آور موثر و پر قدرتی که با عبور نکردن از سد خونی – مغزی دارای عوارض جانبی خاصی نمی باشند، در خط اول درمان بیماران به ویژه در افراد حساس به دیگر آنتی هیستامینیک ها به کار رفته و درمان موفقیت آمیزی برای رینیت آلرژیک محسوب گردند، و در بین این دو نیز استفاده از کلاریتین چه از نظر میزان تاثیر بالینی و چه از نظر بروز عوارض بر مصرف لوراتادین ترجیح دارد که توجه بیشتر متولیان دارو و درمان کشور را بر افزایش کیفیت داروهای داخلی معطوف می نماید.

سیلدنافیل سیترات یک مهارکننده آنزیم فسفو دی استراز 5، دکسترومتورفان یک ضدسرفه با اثرات اپیوئیدی ضعیف و کلرفنیرامین آنتی هیستامین نسل یک می باشد. متابولیسم اصلی هر سه دارو از طریق سیتوکروم P450 کبدی صورت می پذیرد. با توجه به این که عوارض قلبی-عروقی مرتبط با هر سه دارو گزارش شده است، هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی سطح سرمی آنزیم-های شاخص آسیب قلبی و تروپوونین I متعاقب تجویز هم زمان سیلدنافیل با دکسترومتورفان و کلرفنیرامین بود. تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 8 گروه مورد مطالعه قرار گرفتند که یک گروه شاهد و بقیه گروه های تیمار که داروهای سیلدنافیل سیترات (mg/kg100)، دکسترومتورفان (mg/kg20)، کلرفنیرامین (mg/kg20)، دکسترومتورفان+کلرفنیرامین، سیلدنافیل+دکسترومتورفان، سیلدنافیل+کلرفنیرامین، سیلدنافیل+دکسترومتورفان+کلرفنیرامین را به مدت 30 روز و به روش گاواژ، خوراکی دریافت کردند. یافته ها نشان داد که تجویز سیلدنافیل به موش های صحرایی، موجب تغییرات آماری معنی دار شاخص های سرمی آسیب قلبی در مقایسه با گروه شاهد نشد (05/0

این تحقیق با هدف بررسی اثر گیرنده های محیطی هیستامین در حالات سیری و گرسنگی بر مصرف خوراک و آب، در جوجه های گوشتی انجام شد. 32 قطعه جوجه  گوشتی یک روزه، تا 4هفتگی به صورت گروهی پرورش یافتند، اما در هفته چهارم به صورت انفرادی نگهداری شدند. داده ها در قالب طرح اندازه گیری های تکرار شده در زمان تجزیه واریانس شدند و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون LSMEANS صورت گرفت. تیمارها شامل کلرفنیرامین با مقادیر تزریقی 40 میلی گرم بر کیلوگرم، فاموتیدین با مقادیر 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم، هیستامین با مقادیر یک میلی گرم بر کیلوگرم و سرم فیزیولوژی بودند که در سن 4 هفتگی جوجه ها با حجم تزریقی 0.5 میلی لیتر و بصورت داخل صفاقی تزریق شدند. نتایج نشان دادند که بین میزان دریافت خوراک در جوجه های گرسنه با جوجه هایی که دسترسی آزاد به خوراک داشتند، اختلاف معنی داری وجود دارد، به طوریکه، هیستامین در حالت گرسنگی و سیری موجب کاهش در مصرف خوراک شد، ولی تاثیر هیستامین در حالت سیری قابل ملاحظه تر بود. تزریق کلرفنیرامین در هر دو حالت گرسنگی و سیری، موجب کاهش مصرف خوراک شد. فاموتیدین در در حالت گرسنگی اثری بر میزان مصرف خوراک نداشت ولی حالت سیری موجب کاهش مصرف خوراک گردید. در رابطه با مصرف آب می توان گفت که کلرفنیرامین موجب کاهش مصرف آب پرندگان گردید در حالی که مهار گیرنده های H2 هیستامین توسط فاموتیدین، سبب افزایش مصرف آب در حالت گرسنگی و سیری شد. به طور کلی دو گیرنده  H1و H2 در میزان اشتها و دریافت خوراک و آب دخالت دارند.

زمینه و اهداف: پیتریازیس روزه آ یک بیماری نسبتا شایع پوستی می باشد که تا به امروز هنوز درمان دارویی قطعی و بی خطری برای آن وجود ندارد. هدف این مطالعه ارزیابی اثرات درمانی اریترومایسین خوراکی در درمان این بیماران می باشد.روش بررسی: این مطالعه بصورت آینده نگر روی بیماران مبتلا به پیتریازیس روزه آ که از تاریخ مهر ماه 1380 به مدت دو سال به درمانگاه پوست مراجعه کرده اند انجام شده است. در کل 50 بیمار در این مدت تعیین و به صورت یک در میان به دو گروه دریافت کننده دارو (اریترومایسین+ کلرفینر آمین یا دیفن هیدرامین) و دارونما (کلرفینر آمین یا دیفن هیدرامین) تقسیم گردیدند. هر دو گروه از نظر متغیرهایی مانند سن، جنس، طول مدت بیماری با همدیگر یکسان بودند. بیماران دو هفته بعد از شروع درمان بر اساس میزان پاسخ بالینی به سه گروه پاسخ کامل، پاسخ نسبی و عدم پاسخ تقسیم گردیدند.یافته ها: شیوع عفونت تنفسی قبل از ایجاد ضایعات پوستی این بیماران %72 بود. پاسخ کامل در %64 گروه دریافت کننده دارو مشاهده گردید که این رقم در گروه دارونما صفر درصد بود (p=0.0001). عارضه دارویی خاصی طی این مدت مشاهده نگردید.نتیجه گیری: اریترومایسین خوراکی در درمان بیماران مبتلا به پیتریازیس روزه آ موثر و بدون عارضه می باشد.

مقدمه: عوامل عصبی مختلفی سبب تعدیل آستانه درد در کلستاز می شوند. با توجه به تون اپیوئیدی افزایش یافته در کلستاز و همچنین وجود رابطه عملکردی نزدیک بین سیستم اپیوئیدی و آنتاگونیست های رسپتورهیستامینی H1، در این مطالعه اثر تجویز سیستمیک دو آنتاگونیست رسپتور هیستامینی H1 یعنی کلرفنیرامین و هیدروکسی زین را بر تعدیل درد یک مدل تجربی تون اپیوئیدی افزایش یافته (کلستاز) با استفاده از آزمون پس کشیدن دم مورد ارزیابی قرار دادیم. روش کار: در این مطالعه تجربی، کلستاز در موش های صحرایی با انسداد مجرای مشترک صفراوی توسط دو گره و قطع مجرا بین آن دو ایجاد شد. در روز هفتم بعد از جراحی، آزمون پس کشیدن دم 30 دقیقه پس از تزریق داخل صفاقی کلرفنیرامین (40mg/kg و 20،10، 5)، هیدروکسی زین (50mg/kg و 25، 12.5، 6.25) و سالین به گروه های مختلف حیوانات انجام شد. نتایج: افزایش قابل توجهی در آستانه درد در روز هفتم پس از جراحی در گروه کلستاتیک دریافت کننده سالین نسبت به گروه جراحی نشده معادل ایجاد شد (P<0.01). تزریق کلرفنیرامین (40mg/kg و 10، 20) و هیدروکسی زین (50mg/kg و 25، 12.5) در گروه های کلستاتیک سبب افزایش آستانه درد نسبت به گروه های معادل دریافت کننده سالین گردید. داروها در دوزهای مورد استفاده در این مطالعه، اختلالی در عملکرد حرکتی حیوانات در آزمون Rota Rod ایجاد نکردند.نتیجه گیری: نتیجه این آزمایشات نشان داد که تزریق سیستمیک کلرفنیرامین و هیدروکسی زین به عنوان دو آنتاگونیست های رسپتور هیستامینی H1 قادر به تغییر آستانه درد در مدل تجربی افزایش تون اپیوئیدی آندوژن (مدل کلستاز) می باشند. طبق یک فرضیه جدید مبنی بر اثر افزایش آستانه درد در کلستاز بر کاهش حس خارش، شاید این مکانیسم در اثر این داروها در کاهش خارش کلستاتیک موثر می باشند.

هدف: مطالعه اثر تزریق داخل صفاقی کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده H1 هیستامین) بر درد ناشی از فرمالین و ارتباط آن با سیستم اپیوییدی در موش های سوری. طرح: مطالع تجربی.حیوانات: هفتاد و دو عدد موش سفید کوچک آزمایشگاهی نر با وزن بین 23-26 گرم.روش: گذاشتن حیوانات در دستگاه آزمون فرمالین، تزریق کف پایی فرمالین %5 به حجم 20 میکرولیتر با سوزن تزریقی شماره 28، ثبت مدت زمان لیسیدین و گازگرفتن پنجه پای تزریق شده در بلوک های زمانی 5 دقیقه ای به مدت یک ساعت، تزریق داخل صفاقی کلرفنیرامین (5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن(، مرفین 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن(، کلرفنیرامین 20) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) بعد از مرفین 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و تزریق زیرجلدی نالوکسان 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و نالوکسان 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) قبل از کلرفنیرامین 20) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن(.تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تی- زوج، آنالیز واریانس یک طرفه با اندازه گیری مکرر، آزمون دانکن.نتایج: تزریق کف پایی سالین نرمال پاسخ ضعیفی در پنج دقیقه اول و تزریق کفپایی فرمالین پاسخ درد دو مرحله ای (مرحله اول: 0-5 و مرحله دوم: 20-40 دقیقه پس از تزریق) ایجاد کردند. تزریقات داخل صفاقی کلرفنیرامین در مقادیر 5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، بدون ایجاد اثری بر درد مرحله اول، پاسخ درد مرحله دوم را کاهش دادند. بین اثر کاهشی آن ها تفاوت معنی دار مشاهده نشد. تزریق داخل صفاقی مرفین 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) پاسخ درد را در هر دو مرحله کاهش داد. تزریق کلرفنیرامین قبل از مرفین موجب تقویت اثر کاهش دهنده درد مرفین شد. تزریق زیرجلدی نالوکسان 5) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) موجب پایداری درد در هر دو مرحله شد و تزریق کلرفنیرامین بعد از نالوکسان بر تشدید درد ناشی از نالوکسان اثری نگذاشت.نتیجه گیری: براساس نتایج می توان مطرح نمود که کلرفنیرامین موجب کاهش درد التهابی (مرحله دوم درد فرمالینی) می شود در حالی که بر درد نوروژنیک (مرحله اول درد فرمالینی) اثری ندارد. بنابراین گیرنده H1 هیستامین ممکن است در درد التهابی نقش داشته باشد و به نظر می رسد که بین گیرنده H1 و سیستم اپیوییدی احتمالا ارتباطی وجود دارد و کاهش درد توسط آنتاگونیست های گیرنده H1 شاید وابسته به سیستم اپیوییدی باشد.

در تحقیق حاضر اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین، کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده (H1 و رانیتیدین (آنتاگونیست گیرنده (H2 بر درد احشایی ناشی از تزریق داخل صفاقی اسید استیک بررسی شد. متعاقب تزریق داخل صفاقی یک میلی لیتر از محلول استیک اسید یک درصد، مدت زمان نهفته تا شروع انقباض اول دیواره شکم ثبت و تعداد انقباضات دیواره شکم برای مدت یک ساعت شمرده شد. هیچکدام از تزریقات انجام شده (هیستامین: 80-2.5 میکروگرم، کلرفنیرامین و رانیتیدین: 80-5 میکروگرم) اثر معنی داری بر مدت زمان نهفته تا شروع انقباض اول ایجاد نکردند به غیر از هیستامین 40 میکروگرم که به طور معنی داری (P<0.05) مدت زمان نهفته تا شروع انقباض اول را افزایش داد. هیستامین در مقادیر 10 و 40 میکروگرم، کلرفنیرامین و رانیتیدین در مقادیر مساوی 20 و 80 میکروگرم به طور معنی دار (P<0.05) تعداد انقباضات دیواره شکم را کاهش دادند. پیش تزریق کلرفنیرامین و رانیتیدین در مقدار مساوی 80 میکروگرم قبل از هیستامین 40 میکروگرم از اثر کاهش دهنده درد ناشی از هیستامین به طور معنی دار (P<0.05) جلوگیری کردند. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهند که هیستامین مغزی ممکن است از طریق هر دو نوع گیرنده های H2 و H1 مرکزی خودش اثر کاهش دهنده درد در درد احشایی ناشی از اسید استیک ایجاد نماید.