لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقاله حاضر که به بررسی معنا در ترجمه می پردازد، ضمن تردید در کارآیی و اعتبار فنون تقلیل گرای تحلیل معنا، یعنی تحلیل مولفه ای و تحلیل گزاره ای در ترجمه، برای معنا دو بخش ثابت و پویا قائل می شود. این مقاله بر آن است که آنچه تمامی ترجمه های یک متن مبدا را به یکدیگر مربوط می کند، اشتراک آنها در بخش ثابت معناست، و آنچه آنها را از هم متمایز می کند، بخش پویای معناست که تغییرپذیر است، و موجب تنوع و تکثر ترجمه هایی است که از هر متن مبدا پدید می آید.

در این مقاله در صددام تا با نقد نظریه های معنایی مختلف، این پیش فرض را به چالش بکشم که معنا، بخشی از زبان است و در نتیجه برای برقراری ارتباط زبانی میان انسان ها، اشتراک معنایی میان آنها ضروری است. در این مقاله ضمن نقد سه دسته از نظریه های ارجاعی، ساختاری و کاربردی نشان خواهم داد که هیچ یک از این نظریه ها نمی توانند ثابت کنند که برداشت آنها از معنا، «اشتراک پذیری» آن را ثابت می کند. سپس با تکیه بر تفسیر تازه ای از نظریه معنایی ویتگنشتاین متاخر، نشان خواهم داد که معنا امری شخصی و مبتنی بر تجربه های فردی است. همچنین برقراری ارتباط میان انسان ها نه اشتراک گذاری معنا، بلکه هماهنگی زیستی- رفتاری میان آنها است.

این مقاله موضوع نام های نیکوی خداوند را با رویکردی متفاوت مورد بررسی قرار می دهد. به نظر می رسد یافته ها و روشهای زبان شناسی بویژه در شاخه معناشناسی واژگانی می تواند زمینه پژوهش های تازه تری را فراهم نماید. شارحان اسما و اندیشمندانی که به نامهای خداوند پرداخته اند، به تدریج دریافته اند که میان اسما خداوند، نوعی نظم در روابط معنایی و یا احیانا سلسله مراتب برقرار است. آنان کوشیده اند در قالب لغت، کلام، تصوف، عرفان و فلسفه به جستجوی چنین نظامی بپردازند.این مقاله نیز قصد دارد با پرداختن به روابط معنایی اسما، مسایلی مانند هم معنایی، چند معنایی، تضاد معنایی، همنشینی ها و اشتقاقهای صرفی اسما را در قالب یک حوزه واژگانی جستجو کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

0