سابقه و هدف: کنترل درد بعد از عمل که یکی از اهداف اصلی بی هوشی می باشد موجب رضایت بیشتر بیمار، کاهش هزینه و مدت بستری در بیمارستان می شود. در مراکز مختلف، بی دردی بعد از بی حسی نخاعی با تزریق داروهای گوناگون داخل نخاعی انجام می گیرد. این مطالعه به منظور مقایسه طول بی دردی پس از عمل جراحی با لیدوکایین + بوپرنورفین و لیدوکایین تنها در روش داخل نخاعی (اسپاینال) انجام شده است. مواد و روشها: این مطالعه به روش تجربی بر روی 100 بیمار کلاس I انجمن بیهوشی متخصصین آمریکا بین80 ـ17 ساله انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. در گروه یک 100-75 mg  لیدوکایین 5% به همراه 0.5 ml آب مقطر و در گروه دوم 100-75 mg لیدوکایین به همراه 50 میکروگرم بوپرنورفین با حجم مساوی به صورت داخل نخاعی تزریق شد. بیماران به مدت 24 ساعت از نظر علایم حیاتی، شدت درد و تعداد تنفس مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس با هم مقایسه شدند.یافته‏ها: نتایج این تحقیق نشان داد که متوسط طول بی دردی و نیاز به مسکن در گروه شاهد 2.07 ساعت و در گروه مورد 22.7 ساعت بوده است (P=0.000). دامنه تغییرات همودینامیک در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. در هیچ موردی تضعیف تنفسی مشاهده نشد.نتیجه‏گیری: در این مطالعه متوسط بی دردی بعد از عمل به روش داخل نخاعی با لیدوکایین + بوپرنورفین بسیار طولانی تر از بی دردی ناشی از لیدوکایین تنها بود و تغییرات همودینامیک در دو گروه تفاوتی نداشت.

اثر کورتیکواسترویید در افزایش طول مدت اثر بی حس کننده های موضعی در اعصاب محیطی تاکنون مورد مطالعه قرارگرفته است. تزریق ساب آراکنویید لیدوکایین %5 لیدوکایین   %5و اپی نفرین، و لیدوکایین %5 و انجام گرفته است.90 مرد 20 تا45 ساله با وضعیت فیزیکی کلاس 1 و 2 ASA ،مراجعه کننده به بیمارستان دکتر علی شریعتی در زمستان 1381 که جهت انجام اعمال جراحی انتخابی تحت بیهوشی اسپاینال قرارگرفته و همگی آنها نیاز به بی حسی کمتر از 60 دقیقه و سطح حداکثر تا T6 داشتند، به یک کارآزمایی بالینی دو سوکور وارد شدند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از سه گروه لیدوکایین (75 میلی گرم، لیدوکایین اینتراتکال%5  همراه با 2 میلی لیتر نرمال سالین)، لیدوکایین-اپی نفرین (75 میلی گرم لیدوکایین اینتراتکال 5% همراه با 0.2 میلی گرم اپی نفرین و 2 میلی لیتر نرمال سالین) و لیدوکایین – دگزامتازون ( 75 میلی گرم لیدوکایین اینتراتکال 5% همراه با 8 میلی گرم دگزامتازون) قرار می گرفتند. پایین آمدن سطح بی حسی به اندازه 4 سطح، پایان بلوک حسی در نظر گرفته شد. طول مدت بلوک حسی و حرکتی، هیپوتانسیون، برادیکاردی و تهوع و استفراغ و وقوع عوارض عصبی بررسی شدند.میانگین سن، وزن ASA همچنین زمان لازم برای شروع بلوک حسی و حرکاتی و زمان لازم برای رسیدن به بالاترین سطح بلوک حسی و حرکتی تفاوت معنی داری نداشتند. طول مدت بلوک حسی و حرکتی بین سه گروه اختلاف معنی داری داشت و در گروه های لیدوکایین - اپی نفرین و لیدوکایین- دگزامتازون (به ترتیب 82.1 و 85.7 دقیقه در مقابل 55.9 دقیقه برای بلوک حسی و 112.8 و 118.9 دقیقه در مقابل 79.2 دقیقه برای بلوک حرکتی،p<0.001). میزان بروز تهوع و استفراق و تجویز ضد تهوع، موارد هیپوتانسیون و برادیکاری که نیاز به درمان داشتند، بین سه گروه اختلاف معنی داری نداشت .(p>0.05) هیچ موردی از عوارضی مانند عوارض عصبی یا سایر عوارض در هیچ یک از بیماران گزارش نشد.اضافه کردن دگزامتازون به لیدوکایین اینتریکال، بدون آنکه میزان بروز عوارض را افزایش دهد، موجب افزایش طول مدت بلوک حسی و حرکتی می شود.    

سابقه و هدف: عدم کارآیی بی حسی موضعی در شرایط آماسی پالپ یک مشکل شایع کلینیکی می باشد. مطالعات اولیه بر روی مدلهای حیوانی نشان داده است که رسپتورهای اپیوئیدی در ترمینال اعصاب حساسه میلین دار و بدون میلین وجود دارند. اپیوییدها می توانند از طریق اثر بر روی این رسپتورها اثرات ضددردی محیطی داشته باشند. هدف از این مطالعه یافتن راهی جدید برای ایجاد بی حسی کامل و قابل قبول در دندانهای انسان با پالپ آماسی با به کار بردن مخلوطی از لیدوکائین و مرفین و مقایسه آن با لیدوکایین به تنهایی بود.مواد و روشها: این مطالعه یک بررسی تجربی کلینیکی بود. در این مطالعه 100 بیمار که با پولپیت دردناک دندانهای مولر به بخش اندودنتیکس دانشکده دندانپزشکی مشهد مراجعه نموده بودند، شرکت کردند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه بی حسی موضعی استاندارد (8/1 میلی گرم لیدوکایین 2% با اپی نفرین 80000/1) و گروه دوم کارپولهای استاندارد که به آنها یک میلی گرم مرفین اضافه شده بود دریافت نمودند. در دندانهای فک پایین بی حسی بلاک و در دندانهای فک بالا بیحسی به طریقه انفیلتریشن انجام شد. جهت مطالعه double blind کارپولها به شکل یکسان بسته بندی و کدگذاری شدند. عمق بیحسی در ضمن تهیه حفره بعد از تزریق اول و دوم، و پس از 24، 12، 6، 4 و 36 ساعت از طریق VAS (Visual analog scale) تعیین گردید. داده ها به کمک آزمون Mann-whitney و Chi-square از نظر آماری تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که : 1- بین دو گروه مورد مطالعه از نظر ایجاد بی حسی کامل بعد از تزریق اول و دوم اختلاف معنی داری وجود نداشت 2 (P>0.05)- بعد از درمان. گروه لیدوکایین مرفین به طور معنی دار شدت درد کمتری نسبت به گروه لیدوکائین داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که اضافه نمودن 1 میلی گرم مرفین به محلولهای استاندارد بی حسی موضعی، دردهای پس از درمان ریشه را کاهش می دهند.

به نظر می رسد که سندرم علایم نورولوژیک گذرا (TNS) متعاقب تزریق نخاعی لیدوکایین تظاهری از سمیت عصبی (Neurotoxicity) دوزهای بالای بیحس کننده موضعی باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دوزهای پائین تر لیدوکائین اینتراتکال نسبت به دوز مرسوم آن بر بروز علایم نورولوژیک گذرا بعد از بیحسی نخاعی بوده است.روش مطالعه بدین صورت بوده است که 110 بیمار کاندید عمل جراحی سزارین باASA Class II-I  به طور اتفاقی به دو گروه تقسیم شده و گروه مورد مطالعه با 50 میلی گرم لیدوکائین و 25 میکروگرم فنتانیل و گروه شاهد تنها با 75 میلی گرم لیدوکائین بیحسی نخاعی دریافت کردند. بیماران از نظر وضعیت همودینامیک، حداکثر سطح بیحسی و زمان برگشت بیحسی و علایم نورولوژیک گذرا (TNS) مورد بررسی قرار گرفتند.میانگین حداکثر سطح بلوک در دو گروه یکسان بود. نیاز به افدرین در گروه مورد مطالعه کمتر بوده، (P<0.05) میزان نیاز به کتامین به عنوان مکمل بیهوشی در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت. زمان برگشت بیحسی در گروه مورد مطالعه کوتاهتر از گروه شاهد بود.(P<0.05)  بروز TNS در گروه شاهد 1/29 درصد و در گروه مورد مطالعه 4/5 درصد بود که اختلاف بین دو گروه معنی دار بوده است.(P<0.05)  میزان سردرد بعد از بیحسی اسپاینال در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.با توجه به یافته های این مطالعه، بیحسی اسپانیال با 50 میلی گرم لیدوکایین و 25 میکروگرم فنتانیل بیحسی کافی باثبات همودینامیک بیشتر، ریکاوری سریعتر و بروز کمتر سندرم TNS نسبت به 75 میلی گرم لیدوکائین ، ایجاد می کند.

یکی از روشهای مورد استفاده در بیهوشی، بیحسی اپیدورال می باشد. هدف از این پژوهش، تعیین و مقایسه زمان شروع بیحسی در آنستزی اپیدورال با لیدوکایین- سوفنتانیل و لیدوکایین بیکربنات  می باشد. در این تحقیق 81 بیمار 65-14 ساله کاندید عمل جراحی تحت آنستزی اپیدورال در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1377 تحت یک مطالعه Clinical Trial و از نوع Double blind قرار گرفته و بصورت تصادفی به 3 گروه (لیدوکائین + پلاسبو، لیدوکائین + سوفنتانیل و لیدوکائین + بیکربنات) تقسیم شدند و پس از انجام روش و بدست آوردن زمانهای لازم، اطلاعات حاصله در پرسشنامه هایی جمع آوری شده و سپس با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در نرم افزار آماری EPI6 آنالیز گردید. زمان عدم احساس سرما یا Cold Sensory (بلوک سمپاتیک) در هر دو گروه لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- سوفنتانیل (5.11 دقیقه) بسیار کوتاهتر از گروه لیدوکائین + پلاسبو (10.22 دقیقه) بوده است. همچنین زمان عدم احساس سوزن یا Pinprick Loss (بلوک حسی) نیز در گروههای لیدوکائین- بیکربنات (7.92 دقیقه) و لیدوکائین- سوفنتانیل (7.29 دقیقه) کوتاهتر از گروه شاهد (11.88 دقیقه) بوده است. طول مدت بیدردی نیز در گروه لیدوکائین- سوفنتانیل بیشتر از لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- پلاسبو بوده است (350.3 دقیقه در مقابل 221.5 دقیقه و 160.6 دقیقه). اما از نظر تغییرات فشار خون سیستول- دیاستول و فشار متوسط شریانی (MAP) و ضربان قلب هیچگونه تفاوت قابل ملاحظه ای در 3 گروه مشاهده نشد. در بین عوارض مخدرها، انسیدانس 3.7% برای خارش بدست آمد اما سایر عوارض مانند تهوع، استفراغ و دپرسیون تنفسی مشاهده نشد. نتیجه اینکه می توان از سوفنتانیل بدلیل شروع سریع تر بلوک و طولانی تر بودن مدت بیدردی و انسیدانس کم عوارض آن در آنستزی اپیدورال استفاده نمود.

سابقه و هدف: اصلی ترین و شناخته شده ترین عارضه بلوک وریدی، مسمومیت سیستمیک ناشی از بی حس کننده موضعی است که متعاقب باز شدن اتفاقی تورنیکه بلافاصله بعد از تزریق دارو ایجاد می شود. مطالعه حاضر جهت بررسی امکان استفاده از دوز کمتر (غیر سمی) لیدوکایین انجام شد بدین منظور از ترکیب آن با کتامین با هدف تقویت اثرات بلوک حسی و حرکتی لیدوکایین و کاهش عوارض جانبی بهره گرفته شد.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی با کد اخلاق 3057 می باشد. 40 بیمار 15 تا 50 ساله با کلاس ASA، 1 یا 2 کاندید عمل جراحی الکتیو اندام فوقانی در ناحیه زیر آرنج در بیمارستان شهید رجایی شهر قزوین بررسی شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بعد از بانداژ اسمارچ و تخلیه خون اندام، تورنیکه دوبل در پروگزیمال اندام بسته شد و از طریق راه وریدی پشت دست در گروه شاهد 200 میلی گرم لیدوکایین 0.5% و در گروه مداخله 100 میلی گرم لیدوکایین 0.25% به همراه 40 میلی گرم کتامین 0.1% تزریق شد. بلوک حسی با استفاده از سوزن کند و بلوک حرکتی با ارزیابی توانایی بیمار در حرکت انگشتان دست ارزیابی شدند. جهت ارزیابی داده های کمی از آزمون آماری T-Student و داده های کیفی از Chi-Square استفاده شد.یافته ها: میانگین بلوک حسی و بلوک حرکتی در گروه شاهد به ترتیب 0.63±4.25 و 0.2±7.65 دقیقه و در گروه مداخله به ترتیب 0.62±4.35 و 0.67±8.35 دقیقه بود. زمان آغاز بلوک حرکتی در گروه لیدوکایین و کتامین به طور معنی داری بیش تر از گروه لیدوکایین بود (p=0.003).بحث و نتیجه گیری: استفاده از کتامین در دوزهای کمتر بیهوشی به همراه لیدوکایین جهت بلوک وریدی، بلوک حسی و حرکتی قابل قبولی نسبت به روش معمول بلوک وریدی با لیدوکایین تنها ایجاد می کند و باعث به حداقل رسیدن خطر عارضه مسمومیت سیستمیک با بی حس کننده موضعی می شود.

بی حسی اپیدورال از انواع روش های بی دردی موضعی است که در القای بی دردی به تنهایی یا به صورت کمکی همراه با سایر تکنیک های بیهوشی در طب انسانی و دامپزشکی رایج است. این روش بی دردی در بسیاری از جراحی های محوطه شکمی، نواحی پرینه، دستکاری های مامایی، جراحی های دم و اندام حرکتی خلفی و نیز کاهش درد بعد از عمل و در بیماران دارای دردهای مزمن کاربرد وسیعی دارد. گزارشات بسیاری نیزمبنی بر اثرات بی دردی داروی متوکلوپرامید که به صورت اولیه به عنوان ضدتهوع استفاده می شود موجود است. همچنین از داروی لیدوکایین از سال های بسیار دور جهت القای بی دردی اپیدورال در گونه های مختلف حیوانی استفاده می شود. از آنجایی که داروهای مخدری دارای محدودیت در نسخه نویسی برای دامپزشکان و کلینیسین ها می باشند، ترویج کاربرد سایر داروها با اثرات ضد دردی با ارزش به نظر می رسد. دوازده خرگوش بالغ از هر دو جنس نر و ماده به وزن تقریبی 3 تا 3.5 کیلوگرم به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه شاهد، تحت مقید سازی فیزیکی، درعمیق ترین نقطه قابل ملامسه در محل اتصال مهره های کمری–خاجی(1.5 Lumbosacral Junction)  میلی لیتر داروی لیدوکایین 2 درصد و در گروه آزمایش ادغام 1.5 میلی لیتر داروی لیدوکایین 2 درصد و نیم میلی لیتر داروی متوکلوپرآمید پس ازحصول اطمینان از ورود سوزن در فضای اپیدورال تزریق شد. به فاصله 48 ساعت و یک هفته بعد از تزریق اول دو تزریق به ترتیب مشابه صورت گرفت. مدت زمان شروع اثر بی دردی، طول مدت فلجی شلی پاها و طول مدت بی دردی درهر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. میانگین شروع اثر بی دردی و همچنین میانگین طول دوره فلجی شلی پاها در گروه آزمایش و شاهد بدون تفاوت معنی داری بود (p<0.05). در حالی که میانگین طول بی دردی در گروه آزمایش (39.1±16.2 دقیقه) به صورت معنی داری بالاتر از گروه شاهد (23.6±5.5 دقیقه) بود.(P=0.018)  بنابر این می توان نتیجه گرفت که داروی متوکلوپرآمید در طولانی تر نمودن دوره بی دردی در بی حسی اپیدورال القا شده با لیدوکایین دو درصد کاملا موثر می باشد.

زمینه و هدف: امروزه از برخی ترکیبات موضعی نظیر کرم لیدوکایین پریلوکایین (Eutectic Mixture of Local Anesthetics -EMLA) برای کاهش درد در جراحی های کوچک استفاده شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر کرم EMLA و تزریق لیدوکایین بر کاهش درد حین ترمیم اپیزیوتومی بود.روش کار: این کارآزمایی بالینی تصادفی در 46 زن پرایمی پار با حاملگی نرمال و سن حاملگی بیشتر از 37 هفته مراجعه کننده برای زایمان طبیعی انجام شد. زنان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه پیش و پس از زایمان، از 5 گرم کرم EMLA در محل برش مدیولترال برای ایجاد بی حسی جهت برش اپیزیوتومی و نیز ترمیم آن استفاده شد. در گروه دیگر نیز از لیدوکایین 2% استفاده شد. خصوصیات بیماران، میزان درد حین ترمیم بر اساس مقیاسVisual Analogue Scale) ) VAS) و نیز میزان رضایت از روش ترمیم بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین طول مدت ترمیم اپیزیوتومی و درد حین ترمیم در تمام موارد به ترتیب 10 ± 26 دقیقه بود و 2.3 ± 4.2 سانتیمتر بود و تنها 8 نفر (19%) نیازمند بی حسی بیشتر بودند. 40 نفر (93%) رضایتمندی نسبی یا کامل داشتند. هیچ مورد عفونت محل اپیزیوتومی نیز یافت نشد. مقایسه بین دو گروه EMLA و لیدوکایین تفاوتی بین خصوصیات دموگرافیک، خصوصیات زایمانی، طول مدت ترمیم، نیاز به بی حسی بیشتر، میزان درد حین ترمیم و رضایتمندی نشان نداد.نتیجه گیری: استفاده از کرم EMLA در محل برش اپیزیوتومی در زنان پرایمی پار با زایمان واژینال طبیعی قادر است بی حسی معادل لیدوکایین ایجاد کند.

مقدمه و هدف :بلوک شبکه بازویی رایج ترین بلوک اعصاب محیطی است که در موقعیت های مختلف آناتومی می توان به بلوک این شبکه اقدام کرد. با این بلوک می توان بر روی آرنج و نواحی پایین تر دست، جراحی انجام داد. گزارشهای متعددی در مورد افزایش طول مدت بی حسی با افزودن مواد مختلف مانند اپی نفرین و مواد مخدر به داروی بی حسی وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه بلوک اگزیلاری با لیدوکایین و مخلوط لیدوکایین و فنتانیل روی مدت بی حسی در اعمال جراحی اندام فوقانی است.مواد و روش ها :این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و دو سوکور بوده که بر روی 60 بیمار بالغ کاندید اعمال جراحی انتخابی اندام فوقانی که برای اولین بار مراجعه کرده بودند و وضعیت فیزیکی 1 و 2 تقسیم بندی انجمن بیهوشی آمریکا داشتند، در بیمارستان شهدا تبریز در سال 1383 انجام گرفت. نمونه گیری به روش غیر احتمالی آسان بود و بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. به بیماران گروه شاهد 400 میلی گرم لیدوکایین 1 درصد از ناحیه زیر بغل تزریق شد، ولی به بیماران گروه مورد 400 میلی گرم لیدوکایین 1 درصد همراه با یک میلی لیتـر فنتانیل (50 میکروگرم) تزریق گردید. با روش کشیدن سر سوزن ته گرد و نیشگون گرفتن نواحی تحت بی حسی و کشش و فشار بر ساعد از صحت بلوک حسی و حرکتی اطمینان حاصل گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری کای دو و نمونه غیر وابسته آنالیز گردید.یافته ها :نتایج نشان داد که از نظر سن و جنس بین دو گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری وجود نداشت. میانگین و انحراف معیار مدت عمل جراحی در گروه شاهد 16.43±73.33 دقیقه و در گروه مورد 15.53±65.80 بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. میانگین و انحراف معیار زمان شروع بی حسی در گروه شاهد 2.50±14.73 و در گروه مورد 2.76±21.24دقیقه بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.001)  میانگین و انحراف معیار مدت بلوک در گروه مورد 13.63±176.20 دقیقه و در گروه شاهد 9.36±121.17 دقیقه بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری :اضافه کردن فنتانیل به لیدوکایین سبب افـزایش مدت بلوک اگزیلاری می شود، ولی باید در نظر داشت شروع اثر بی حسی با تاخیر واضح همراه است. نتایج این مطالعه از افزودن فنتانیل به لیدوکائین جهت افزودن مدت بی حسی حمایت می کند.

لیدوکایین یک تا دو درصد با یا بدون آدرنالین در اکثر جراحی های پوست استفاده می شود. مواد دیگری مثل نرمال سالین، دیفن هیدرامین و سالین باکتریواستاتیک نیز به جای آن استفاده گردیده است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر محلول لیدوکایین یک درصد با محلول یک دهم درصد لیدوکایین در ایجاد بی حسی موضعی برای اعمال جراحی پوست می باشد. این کارآزمایی بالینی به روش سه سو کور بر روی 140 نفر از مراجعین به بخش پوست بیمارستان سینا همدان در سال 1379 انجام گردید. برای 70 نفر از گروه مذکور از محلول لیدوکائین یک درصد و برای 70 نفر دیگر از محلول یک دهم درصد لیدوکائین استفاده شد. شدت درد پس از آموزش بیمار بین صفر تا ده برای هر بیمار تعیین و ثبت گردید. نتایج حاصله با آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.51.1% از دریافت کنندگان لیدوکایین یک درصد و 9/48% از دریافت کنندگان لیدوکایین یک دهم درصد در موقع تزریق فاقد درد بودند لیکن بقیه بیماران درد خفیف داشتند (P>0.05). 3/53% از گروه دریافت کننده لیدوکایین یک درصد و7/45% از دریافت کنندگان محلول یک دهم درصد در موقع عمل فاقد درد بودند (P>0.05).با توجه به مقایسه اثر این دو روش می توان نتیجه گرفت که از محلول یک دهم درصد لیدوکایین می توان برای ایجاد بی حسی موضی در سطح وسیع استفاده کرد.