لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

با توجه به کاربرد قابل ملاحظه پرتودرمانی در درمان و تشخیص بیماری های مختلف و حتی در جنگ های هسته ای، محافظت افراد و بافت های سالم در معرض خطر از این پرتوها حایز اهمیت می باشد. از آنجا که در حال حاضر هیچ محافظ پرتو ایده آل و بی خطری در دسترس نیست، شاهد تلاش زیادی برای یافتن و استخراج آن ها از منابع طبیعی و گیاهی هستیم. ترکیبات فنلی از جمله فلاونوییدها به طور گسترده ای در گیاهان به عنوان متابولیت ثانویه ارایه می شوند و برای سلامتی انسان، پیشگیری و درمان بسیاری از اختلالات مورد بررسی قرار گرفته اند. از قابلیت های زیستی مهم فلاونوییدها می توان به اثرات آنتی اکسیدانی، ضد التهابی، ضدتومور، ضد پیری، ضدباکتری و ویروس، حمایت کننده عصبی و محافظت کننده پرتویی اشاره نمود. سمیت کم و قابلیت مصرف خوراکی آن ها برای بیماران رادیوتراپی، افراد در معرض اشعه، نیروهای نظامی و حتی عموم مردم، نقطه قوت این ترکیبات است. این مطالعه تلاش می کند خلاصه ای از مکانیزم های مولکولی اصلی در اثرات محافظتی پرتو توسط فلاونوییدها و مروری از نتایج مطالعات جدید ارایه دهد. یافته های این مطالعات چشم انداز جامعی از کاربردهای آتی فلاونوییدها در اختیار ما می دهند و می توانند به بهینه سازی اثرات آن ها در روش های حفاظت از پرتوهای سمی کمک کنند.

بیماری آلزایمر شایعترین بیماری تحلیل برنده عصبی است که تاکنون هیچ پیشگیری یا درمان قطعی برای آن یافت نشده است. پلاک های پیری و کلاف های نوروفیبریلاری دو نشانه مهم بافتی در آلزایمر هستند که هر دو برای سلول سمی می باشند. تغییرات سلولی بسیاری از قبیل استرس اکسیداتیو، التهاب نورونی، تجمع پروتیین های بد تاخورده و اختلالات میتوکندریایی نیز در آلزایمر ایجاد می شوند که می توانند منجر به مرگ نورونی شوند. در سال های اخیر، اثرات حفاظت کننده نورونی فلاونوییدها بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این ترکیبات مشتق از گیاهان به سبب توانایی شان در تولید آنتی اکسیدان ها، دارای اثرات بسیار قوی بر روی اختلالات ناشی از دمانس مغزی می باشند. مکانیسم های متعددی برای فلاونوییدها پیشنهاد شده است که به واسطه آن ها می توانند در پیشگیری و یا آهسته کردن روند بیماری نقش داشته باشند. براساس شواهد، فلاونوییدها سمیت ناشی از آمیلویید بتا را کاهش داده و مانع تشکیل کلاف های نوروفیبریلاری در مغز می شوند. این ترکیبات در شکل پذیری سیناپسی و ایجاد نورون های جدید نیز نقش دارند. همچنین، موجب کاهش آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو یا التهاب نورونی می شوند. از اینرو، این فرایندها می توانند از پیشرفت آلزایمر جلوگیری کرده و علایم شناختی را بهبود بخشند. در مقاله حاضر تاثیر برخی از فلاونوییدهای مشتق از گیاهان در مدل های مختلف آلزایمر به طور خلاصه مرور می شود و مکانیسم اثر و مسیرهای پیامرسانی مهم در کاهش التهاب عصبی، آپوپتوز و آسیب اکسیدانی مطرح می شوند. با وجود اثرات سودمند این ترکیبات، بررسی های بیشتری مورد نیاز است تا بتوان فلاونوییدها را به طور جدی به عنوان دارو در درمان آلزایمر استفاده نمود.

زمینه و هدف: پاراکسوناز-1 آنزیم وابسته به کلسیم می باشد که با HDL باند می گردد و با داشتن قابلیت جلوگیری از اکسیداسیون LDL نقش مهمی در پیشگیری از اترواسکلروزیس ایفا می کند. به نظر می رسد که آنتی اکسیدان های مختلف مثل فلاونوئیدها بر میزان فعالیت آنزیم پاراکسوناز موثر می باشند. این مطالعه با هدف بررسی اثر برخی از فلاونوئیدها بر میزان فعالیت سرمی آنزیم پاراکسوناز انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ابتدا تعداد 45 عدد موش صحرایی از نژاد ویستار به 9 گروه 5 تایی تقسیم شدند. به گروه 1 به عنوان گروه های شاهد روزانه 1 میلی لیتر محلول آب و اتانول 25% داده شد. به گروه های 2 تا 5 مقدار 5.7 میلی گرم و گروه های 6 تا 9 مقدار 15 میلی گرم از یکی از فلاونوییدهای کوئرستین، میریستین، گالانژین و کامپفرول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به علاوه 1 میلی لیتر اتانول 25% خورانده شد. میانگین تغییرات فعالیت آنزیم بین گروه ها در اثر مداخلات انجام شده در بین گروه ها مقایسه گردید.یافته ها: تفاوت میانگین تغییرات فعالیت آنزیم PON-1 قبل و بعد از تیمار بین همه گروه ها در هر دو دوز 7.5 و 15 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن معنی دار بود (P=0.04). همچنین در مقایسه با گروه کنترل، میانگین تغییرات فعالیت سرمی آنزیم PON-1 توسط هر 4 نوع فلاونوئید در هر دو غلظت به طور معنی داری افزایش یافت (P£0.009). اما تفاوت معنی داری بین دو دوز مورد استفاده بر فعالیت آنزیم PON-1 برای هیچیک از فلاونوئیدها وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: طی این تحقیق مشخص گردید که تمامی فلاونوئیدهای مورد مطالعه، میزان فعالیت آنزیم پاراکسوناز را افزایش می دهند. احتمالا قابلیت افزایش میزان فعالیت سرمی آنزیم پاراکسوناز توسط فلاونوئیدها مرتبط با تعداد و موقعیت گروه های هیدروکسیل موجود بر روی این ترکیبات می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

گیاه رزماری یا اکلیل کوهی با نام علمی لاتینRosmarinus officinalis . L یکی از گیاهان دارویی خانواده نعناعیان است که در ایران کشت می شود. با توجه به وجود ترکیبات فلاونوییدی و روغن فرار در رزماری، در این مطالعه اقدام به شناسایی ترکیبات فوق گردید. پس از جمع آوری گیاه از محل دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و با استفاده از روش کروماتوگرافی کمی عصاره آبی - متانولی گیاه، دو ترکیب فلاونوییدی جداسازی شد. با استفاده از طیفهای ماورای بنفش و ماورای بنفش همراه با معرفهای جابجا کننده، ساختمان این دو فلاونویید از دسته فلاون ها یا فلاونول ها (احتمالا دی هیدروفلاونول ها) تشخیص داده شد. ترکیبات موجود در روغن فرار حاصل از تقطیر با آب گیاه رزماری نیز با استفاده از دستگاه گاز کروماتوگرافی متصل به طیف نگارجرمی و همچنین کروماتوگرافی لایه نازک مورد شناسایی قرار گرفت. شناسایی این مواد در روغن فرار گیاه با استفاده از تعیین اندیس کواتس، بررسی زمان نگهداری هر ترکیب در ستون مورد مصرف در کروماتوگرافی گازی، طیفهای جرمی ثبت شده برای هر ترکیب در منابع، بررسی الگوی شکست ترکیبات و وجود مواد فوق در گزارش های آنالیز ترکیبات روغن فرار رزماری در سایر نقاط دنیا انجام شد. ترکیبات اصلی روغن فرار گیاه، تری سیکلن، (1و8-) سینئول، کامفر، کامفن و بورنیل استات شناسایی گردیدند.

جنس Matricaria L. متعلق به قبیله Anthemideae و زیر قبیله Matricineae (از تیره Asteraceae) است و شامل 7 گونه است که دو گونه از آن به طور طبیعی در ایران می روید. این مطالعه به منظور توصیف نمونه های جمع آوری شده از این جنس در ایران با استفاده از پروفایل لکه های فلاونوئیدی و تعیین ویژگی های اسکلت فلاوئیدهای مطرح در هر یک از گونه های آن صورت گرفته است. 12 نمونه جمعیتی بالک شده از دو گونه M. aurea و M. recutita مورد آزمایش قرار گرفتند. داده های حضور- غیاب حاصل از بررسی نقشه های دو بعدی لکه های فلاونوئیدی مربوط به همه نمونه ها ثبت و با استفاده از آنالیزهای خوشه بندی و اردیناسیون (PCA) مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه، ویژگی های مربوط به اسکلت های فلاونوئیدی در سطح گونه و تفاوت های آنها مورد بررسی قرار گرفته، مروری اجمالی بر موقعیت تاکسونومیک آرایه های نزدیک ارایه گردیده است. اصل مقاله بصورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

فلاونوئیدها ترکیبهایی پلی فنولیکی هستند که در همه غذاها با سرچشمه گیاهی وجود دارند. آثار آنتی اکسیدانی آنها به اثبات رسیده است، به طوری که مصرف سبزیجات و گیاهان از بروز سرطان و بیماریهای قلبی و عروقی نظیر آترواسکلروز جلوگیری می کند. از طرفی امروزه مصرف آنتی اکسیدان های سنتتیک به دلیل سمیت آنها محدود گشته است و توجه جوامع پزشکی به استفاده و یافتن آنتی اکسیدان های طبیعی معطوف گشته است. اثرات آنتی اکسیدانی یک ترکیب توسط روشهای مختلف مورد مطالعه قرار می گیرد یکی از آنها بررسی اثرات یک ترکیب بر حفاظت گلبول قرمز از همولیز می باشد. در این مطالعه اثرات فلاونوئیدهای کامفرول، کوئرستین، مورین، روتین بر همولیز گلبول های قرمز و تاثیر آنها بر ظرفیت –SH غشا گلبول های قرمز به عنوان شاخص محافظت از غشا مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا محلول های فلانوئیدی تهیه گردید. میزان همولیز گلبول های قرمز و نیز ظرفیت –SH غشا گلبول ها با استفاده از روش اسپکتروفتومتری تعیین گردید جهت القا پراکسیداسیون گلبول های قرمز از 2 و 2' آروبیس (2 آمیدینو پروپان) دی هیدروکلرید (AAPH) استفاده شد. اثر هر فلاونوئید بر همولیز گلبول های قرمز خون در سه غلظت (0.5, 5,10) میکروگرم بر میلی لیتر مورد بررسی قرار گرفت. در مورد تاثیر بر میزان گروه های –SH تنها بالاترین غلظت یعنی ده میکروگرم بر میلی لیتر از هر فلاونوئید استفاده گردید. در تمامی موارد خاصیت آنتی اکسیدانی با افزایش غلظت، افزایش یافته است بیشترین تاثیر بر مهار همولیز گلبول قرمز را روتین به میزان 42.5 درصد داشته است. همچنین کامفرول، روتین و مورین باعث حفاظت گروه های –SH به ترتیب به میزان شش درصد و 23.3 درصد و 26.4 درصد گردیده اند. نتایج حاصل نشان می دهد که می توان از فلاونوئیدهای مزبور و گیاهان حاوی آن به عنوان مواد آنتی اکسیدان طبیعی در پیشگیری و یا درمان بسیاری از بیماری هایی که پاتوژنز آن پراکسیداسیون لیپید باشد استفاده نمود.

در این پژوهش برای اولین بار فلاونوئیدهای برخی از گونه های یک ساله گون با استفاده از کروماتوگرافی کاغذی به روش دو بعدی مورد بررسی قرار گرفت. جمعا 108 نوع فلاونوئید از 20 گونه، زیر گونه و واریته استخراج و میزان تشابه گونه ها با استفاده از نرم افزار Statistica و روش  UPGA (Unweighted Pair Group Average)مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که: 1- بخش Bucerates از سایر بخش های مورد مطالعه کاملا مجزاست. 2- قرار گرفتن اعضای بخش Sesamei در خوشه های متفاوت ناهمگن بودن این بخش را تایید می کند. 3- تشابه فلاونوئیدی جنس Ophiocarpus (Bunge) Ikonn با سایر گونه های جنس Astragalus نیز قرارگیری جنس Ophicarpus را در جنسAstragalus  تایید می کند .

به منظور بررسی تاثیر زمان برداشت بر مقدار برخی فلاونوئیدها در بافت های مختلف میوه ارقام ﭘرتقال، آزمایشی به صورت طرح اسپلیت پلات (کرت های خردشده) در زمان بر پایه کاملا تصادفی در سه تکرار در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال 88-1387 انجام گرفت. در این طرح، فاکتور اصلی شامل بافت های مختلف میوه (برون بر، میان بر و درون بر) و فاکتور فرعی شامل میوه های بالغ چهار رقم ﭘرتقال ("تامسون ناول"، "واشنگتن ناول"، "سانگین" و "لبنانی") در هفت مرحله زمان برداشت (به فاصله هر 15 روز از اول آبان) بود. براساس نتایج، زمان برداشت بر کلیه متغیرهای اندازه گیری شده اثر معنادار داشت، به طوری که وزن خشک میوه با گذشت زمان (برداشت ششم) افزایش یافت و مواد جامد محلول نیز در این مرحله بیشتر از زمان های دیگر برداشت (11.81 درصد) تولید شد. بیشترین مقدار نارنجین (435.3 میلی گرم در لیتر) در بافت آلبیدو در مرحله سوم برداشت مشاهده شد که با برداشت مرحله پنجم (بافت برون بر) و ششم (بافت میان بر) اختلاف معناداری نداشت و کمترین مقدار آن (87.6 میلی گرم در لیتر) در درون بر میوه در مرحله چهارم برداشت، تولید شد. حداکثر مقدار هسپریدین (219.1 میلی گرم در لیتر) در مرحله ششم برداشت در بافت برون بر تولید شد. نوع رقم بر مقدار نارنجین و هسپریدین تاثیر معنادار داشت که در بین ارقام بیشترین مقدار نارنجین و هسپریدین به ترتیب 573.6 و272.4  میلی گرم در لیتر در پرتقال تامسون در مرحله ششم برداشت استخراج شد.