ساکسنیل کولین، شل کننده عضلانی دپولاریزان است که به علت شروع اثر سریع و کوتاه بودن مدت اثر، در موارد اورژانس و اعمال کوتاه مورد توجه قرار دارد؛ اما با عوارض متعدد همراه است که پیشگیری از فاسیکولاسیون تا حد زیادی از این عوارض می کاهد. هدف ای مطالعه بررسی اثر لیدوکائین بر کاهش شدت و بروز فاسیکولاسیون به دنبال ساکینیل کولین است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1385 در بخش جراحی گوش و حلق و بینی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. در این تحقیق 40 بیمار با ASAI و جراحی گوش و حلق و بینی، به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. در گروه کنترل، سوفنتانیل 0.2 mg/kg، پروپوفول 2.5 mg/kg و ساکسنیل کولین 1.5 mg/kg تجویز شد و در گروه مورد، یک دقیقه قبل زا تجویز ساکسینیل کولین، لیدوکائین 1 mg/kg تجویز گردید و بروز و شدت فاسیکولاسیون و وضعیت لوله گذاری تراشه، مورد ارزیابی قرار گرفت. مشخصات فردی، شدت فاسیکولاسیون و نتایج بیهوشی، در برگ مشاهده و پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی، آزمون های تی و کای اسکوئر و والیس و کای دو، پردازش شد.نتایج: پس از بررسی آماری، نتایج متغیرهای مستقل تفاوت معنی دار نداشت. با بررسی آزمون کای دو، اختلاف آماری واضحی بین گروه کنترل و مورد، از نظر شیوع فاسیکولاسیون، وجود داشت؛ ولی از نظر شدت فاسیکولاسیون و وضعیت لوله گذاری تراشه اختلاف آماری واضح وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که لیدوکائین 1mg/kg قبل از القا، میزان بروز فاسیکولاسیون به علت ساکسینیل کولین را کاهش می دهد.

سابقه و هدف: تغییرات (درجه اشباع اکسیژن خون شریانی) SPO2 و ضربان قلب (HR) از جمله عوارضی هستند که همواره بیماران تحت عمل جراحی را تهدید می نمایند. مانیتورینگ مداوم SPO2 وHR  در تمام مراحل بیهوشی، خصوصا در هنگام اینداکشن و ریکاوری موجب تشخیص به موقع هیپوکسی در این دو مرحله حساس می گردد. همچنین فاسیکولاسیون و شیورینگ دو عارضه شایع در بیهوشی عمومی می باشند. هدف از این بررسی ، تعیین میزان تغییرات SPO2 و HR در زمان فاسیکولاسیون و شیورینگ در بیهوشی عمومی می باشد.مواد و روشها: این مطالعه بر روی 100 بیمار، II و ASA I، در محدوده سنی 60-15 سال انجام گرفت. جهت القای سریع بیهوشی برای آنها از شل کننده عضلانی ساکسنیل کولین استفاده گردید. پری مدیکاسیون و القا بیهوشی بر حسب وزن در تمام بیماران یکسان بوده و در نگهداری بیهوشی از هالوتان 1-0.5% و N2O و O2 با نسبت مساوی (50%) استفاده شده است SPO2 و HR بیماران در دقایق 1 و 3 بعد از فاسیکولاسیون و دقایق 1، 5، 10 بعد از شیورینگ اندازه گیری و ثبت شد. سپس داده ها با هم مقایسه گردیدند.یافته ها: براساس نتایج این مطالعه، تغییرات SPO2 و HR در هر دو مرحله فاسیکولاسیون و شیورینگ وجود داشته، و بیشترین تغییرات، مربوط به دقایق 1 و 3 بعد از فاسیکولاسیون و دقایق 1 و 5 بعد از شیورینگ بوده است. همچنین این تغییرات در مرحله شیورینگ از شدت بیشتری برخوردار بوده که از نظر آماری با P=0.000 معنی دار می باشد.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این بررسی و مطالعات دیگر نشان می دهد که بیشترین کاهشSPO2  و افزایش HR مربوط به دقایق ابتدایی بعد از فاسیکولاسیون و شیورینگ بوده، که این تغییرات می تواند در بیماران قلبی و تنفسی مشکل آفرین باشد. بر این اساس پیشنهاد می گردد، متخصصین بیهوشی با مانیتورینگ مداومSPO2  و HR، و با اقدامات صحیح درمانی از عوارض احتمالی طی بیهوشی عمومی بکاهند.

مقدمه و هدف : سوکسینیل کولین شل کننده عضلانی دپلاریزانی می باشد که به طور وسیعی کاربرد کلینیکی دارد ، به ویژه هنگام القا بیهوشی به منظور تسریع و تسهیل لوله گذاری داخل تراشه استفاده می شود از اثرات این دارو ایجاد فاسیکولاسیون و عوارض ناشی از آن درد عضلانی، رابدومیولیزیس و افزایش میوگلوبین خود میباشد از طرف دیگر مخدرها یکی از اجزای مهم داروهای بیهوشی داخل وریدی می باشد که در القای بیهوشی به کار می روند از میان مخدرها آلفنتانیل شاید بتواند شدت فاسیکولاسیون سودکسینیل کولین را به میزان زیادی کاهش دهد هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر آلفنتانیل و سوفنتانیل به شدت فاسیکولاسیون ناشی از تزریق سوکسنیل کولین بود . مواد و روش ها: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور است که بر 180 نفر از زنان بین 50-20 سال و ریسک بیهوشی یک که جهت انجام اعمال جراحی انتخابی چشم به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سالهای 1380-1379 مراجعه کرده بودند انجام گردید این افراد به طور تصادفی به 3 گروه 60 نفری تقسیم شدند شروع بیهوشی با تیوپنتال سدیم با دوز 4 میلی گرم بر کیلو گرم انجام گردید در گروه اول آلفتانیل با دوز 10 میکرو گرم بر کیلو گرم دو دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین، در گروه سوم یا کنترل نرمال سالین با دوز 5/0 تا 2 سی سی 2 دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین به صورت داخل وروید تجویز شد. شدت فاسیکولاسیون بر اساس مقیاس کولن اندازه گیری شد داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کروسکال والیس و مان ویتنی تحلیل گردید .یافته ها: امتیاز صفر د رگروه اول 64 درصد (38 نفر)، در گروه دوم 12 درصد (7 نفر) و در گروه کنترل 8 درصد (5 نفر) و از طرف دیگر امتیاز 3 به ترتیب 15 درصد (9 نفر)، 50 درصد (30 نفر) و 57 درصد (34 نفر) بوده است . نتیجه گیری: در سه گروه از نظر میزان کاهش فاسیکولاسیون تفاوت معنی داری وجود داشت به طوری که واضحا آلفتانیل از شدت فاسیکولاسیون ناشی از سوکینیل کولین کاست، ولی سوفتانیل موثر واقع نشد .

مقدمه: فاسیکولاسیون و درد عضلانی جزء عوارض شایع بعد از مصرف ساکسینیل کولین است که کاهش شیوع و شدت آن علاوه بر راحتی بیمار بعد از عمل، عوارض جانبی ساکسینیل کولین را کاهش می دهد. این مطالعه با هدف بررسی شدت و شیوع درد عضلانی و فاسیکولاسیون بعد از تزریق ساکسینیل کولین و مقایسه آن در سه گروه انجام شده است. روش کار: این پژوهش مورد – شاهدی در سال 1385 در 75 بیمار با ASAI که جهت جراحی استخوانی انتخاب شده بودند، در بیمارستان امام رضا (ع) مشهدانجام شده است. این بیماران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول تیوپنتال سدیم و ساکسنیل کولین 1.5 میلی گرم در کیلوگرم، در گروه دوم پروپرفول و ساکسینیل کولین 1.5 میلی گرم در کیلوگرم و در گروه سوم تیوپنتال و 3 میلی گرم در کیلوگرم ساکسنیل کولین تجویز شد. شیوع و شدت فاسیکولاسیون، وضعیت لوله گذاری تراشه بعد از یک دقیقه و درد عضلانی بیماران بعد از 24 ساعت بررسی گردید. مشخصات فردی، شدت درد و فاسیکولاسیون در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: شیوع فاسیکولاسیون در گروه اول 76% در گروه دوم 80% و در گروه سوم 84% مشاهده شد. شیوع درد عضلانی در گروه اول 24%، در گروه دوم 28% و در گروه سوم 20% مشاهده گردید. اختلاف آماری معنی داری بین گروه اول و دوم و هم چنین گروه اول و سوم از نظر فاسیکولاسیون، وضعیت لوله گذاری تراشه و درد عضلانی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: تجویز پروپوفول به جای تیوپنتال سدیم (با وجود تقویت شلی عضلانی توسط پروپوفول) و هم چنین دوز بیشتر ساکسینیل کولین (تبدیل فاز I به فاز II بلوک عصبی عضلانی) تاثیری در ایجاد فاسیکولاسیون و درد عضلانی ندارد.

زمینه و هدف: یکی از اثرات جانبی شایع سوکسینیل کولین دردهای عضلانی پس از عمل است. پاتوژنز آن نامشخص می باشد. به همین جهت روش ایده آلی برای کاهش میزان و شدت فاسیکولاسیون و دردهای عضلانی پس از تجویز سوکسینیل کولین وجود ندارد. هدف از این مطالعه آینده نگر و تصادفی، بررسی تاثیر دوز پایین سوکسینیل کولین در هنگام لوله گذاری تراشه روی میزان و شدت فاسیکولاسیون پس از تجویز آن و دردهای عضلانی پس از عمل بود.روش کار: در این مطالعه، 60 بیمار با کلاس I یا II درجه بندی ASA، به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری قرار گرفتند. شدت فاسیکولاسیون بر اساس متد مینگوس و شدت درد عضلانی بر اساس متد درجه بندی هاروی ارزیابی شدند. پس از القای بیهوشی با فنتانیل/ تیوپنتون، در گروه شاهد سوکسینول کولین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم و در گروه مطالعه 0.6 میلی گرم بر کیلوگرم جهت تسهیل لوله گذاری تراشه تزریق شد.یافته ها: فاسیکولاسیون در 50% (15 نفر) بیماران گروه مورد وجود نداشت و فاسیکولاسیون شدید در هیچکدام از بیماران این گروه بروز نکرد. شدت فاسیوکلاسیون نیز در گروه مورد به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد بود. در 16 (53.3%) بیمار گروه مورد و تنها در 4 (13.3%) بیمار گروه شاهد درد عضلانی بعد از عمل وجود نداشت (p<0.0001). شدت درد عضلانی نیز به طور معنی دار در گروه مطالعه کمتر از گروه شاهد بود (p<0.0001). شرایط قابل قبول لوله گذاری تراشه در تمام بیماران دو گروه فراهم آمد.نتیجه گیری: کاهش دوز سوکسینیل کولین از 1 میلی گرم بر کیلوگرم به 0.6 میلی گرم بر کیلوگرم ضمن فراهم آوردن شرایط قابل قبول لوله گذاری تراشه، سبب کاهش شیوع و شدت فاسیکولاسیون و دردهای عضلانی پس از عمل می شود.

سابقه و هدف: با توجه به شایع بودن دردهای عضلانی بعد از عمل بعنوان عوارض شناخته شده مصرف داروی ساکسنیل کولین و تناقضاتی که در مورد استفاده از دوز مورد نظر ساکسنیل کولین در پیشگیری از دردهای عضلانی وجود دارد و به منظور مقایسه تاثیر دو دوز 1.5(mg/kg) و 3 آن بر روی شدت فاسیکولاسیون عضلانی و شدت میالژی پس از عمل، این تحقیق روی بیماران تحت عمل ترمیم فتق اینگوینال در بیمارستان شریعتی در سال 1379 انجام گرفت.مواد و روشها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی تعداد 50 بیمار که به طور تصادفی به دو گروه با دوز درمانی 1.5(mg/kg) و 3 تقسیم شدند انجام گرفت. کلیه اقدامات مطابق استاندارد برای همه بیماران انجام گردید و شدت فاسیوکلاسیون و درد عضلانی در چهار درجه بوسیله پزشکی که از گروه درمانی بیماران اطلاعی نداشته ارزیابی شده و با آزمون مجذور کای مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی 50 نفر در 2 گروه مساوی انجام گرفت. درجات صفر و خفیف فاسیکولاسیون در گروه (1.5mg/kg) برابر 36 درصد و در گروه 68(3mg/kg) درصد بود و این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.05). از نظر شدت درد عضلانی بعد از عمل دو گروه مشابه بودند.نتیجه گیری و توصیه ها: دوز 3(mg/kg) ساکسنیل کولین را می توان به جای استفاده از شل کننده های غیردپولاریزان که بعنوان PRETREATMENT قبل از تزریق ساکسنیل کولین تزریق می شوند، استفاده نمود که هم عوارض جانبی کمتری دارد و هم وضعیت انتوباسیون بهتری دارد. در این مورد تحقیق بیشتر را توصیه می نماید.

مقدمه: داروی ساکسنیل کولین که یک شل کننده عضلانی دپولاریزان می باشد به طور وسیعی در رشته تخصص بیهوشی جهت ایجاد شلی عضلانی به کار می رود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه فاسیکولاسیون و درد عضلانی پس از عمل بعد از تزریق ساکسینیل کولین در دو دوز متفاوت 3kg/mg و 1.5kg/mg است. مواد و روشها: در این مطالعه که بصورت Randomized Double Blind Study در بیمارستان شریعتی تهران در سال 79 انجام شد، 50 بیمار مرد در دو گروه 25 تایی با ASA، I تا II و محدود سنی 18 تا 65 سال که کاندید عمل ترمیم فتق مغبنی به صورت الکتیو بودن با یک تکنیک استاندارد بیهوشی تحت اینداکشن قرار گرفتن و یکی از دو دوز  3kg/mg و 1.5kg/mg ساکسنیل کولین را دریافت داشتند. یافته ها: پس از جمع آوری داده ها ملاحظه گردید که اختلاف میانگین دو گروه مورد نظر از لحاظ ایجاد فاسیکولاسیون معنی دار است (P<0.05). ولی اختلاف میانگین در دو گروه از لحاظ ایجاد میالژی معنی دار نیست (P<0.05). نتیجه گیری و توصیه ها: نتیجه گرفتیم که اولا درصد ایجاد میالژی بعد از تزریق ساکسنیل کولین در کل خیلی کم  می باشد و با افزایش دوز ساکسینل کولین از 1.5kg/mg به 3mg/kg این درصد تغییر چندانی نمی کند. ثانیا در رابطه با فاسیکولاسیون افزایش دوز دارو از 1.5mg/kg به 3mg/kg باعث کاهش حد متوسط فاسیکولاسیون می شود که این کاهش در فاسیکولاسیون Sever خیلی مشهود است. در واقع ارتباطی بین کاهش شدت فاسیکولاسیون و تغییر شدت میالژی دیده نشد.

زمینه و هدف: ما در این مطالعه برای تعیین میزان بروز فاسیکولاسیون، میالژی و گلودرد بعد از عمل به دنبال تزریق سوکسینیل کولین، اثر دو داروی پروپوفول و نسدونال را قبل از تزریق سوکسینیل کولین بررسی کردیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر و دو سوکور، 100 بیمار ASA کلاس 1 و 2 (با محدوده سنی 20-60 سال) به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. القا بیهوشی در گروه 1 با پروپوفول 2 میلی گرم / کیلوگرم و در گروه 2 با نسدونال 5 میلی گرم / کیلوگرم صورت گرفت. در هر دو گروه از سوکسینیل کولین 1 میلی گرم / کیلوگرم برای لوله گذاری تراشه استفاده شد. فاسیکولاسیون به دنبال تزریق سوکسینیل کولین و میالژی و گلودرد، 24 ساعت بعد از عمل ارزیابی شد.یافته ها: در گروه 1، 8 نفر (%16) فاسیکولاسیون نداشتند و 42 نفر (%84) فاسیکولاسیون داشتند که در هیچ کدام از بیماران این گروه فاسیکولاسیون شدید مشاهده نشد. در گروه 2، 2 نفر (%4) فاسیکولاسیون نداشتند و 48 نفر (%96) فاسیکولاسیون داشتند و فاسیکولاسیون آنها اکثرا شدید بود که تفاوت معنی داری هم در میزان و هم در شدت فاسیکولاسیون وجود داشته است (P=0.046).در گروه یک، 34 نفر (%68) و در گروه دو، 46 نفر (%92) گلودرد داشتند که تفاوت معنی داری از نظر آماری بین دو گروه وجود داشت (P=0.003). میالژی نیز در 30 نفر (%60) از بیماران گروه 1 و در40 نفر (%80) از بیماران گروه 2 گزارش گردید (P=0.029).بحث و نتیجه گیری: استفاده از پروپوفول در مقایسه با نسدونال باعث کاهش فاسیکولاسیون، میالژی و گلودرد بعد از عمل می گردد.

مقدمه: هدف این مطالعه مقایسه دو داروی لیدوکایین و دیازپام به عنوان پیشدارو برای جلوگیری یا تخفیف فاسیکولاسیون و میالژی ناشی از تجویز شل کننده دپلاریزان ساکسینیل کولین است.مواد و روش ها: بدین منظور 60 بیمار کلاس 1 و ASA 2 که قرار بود تحت عمل جراحی انتخابی کوچک و متوسط قرار گیرند برای انجام این مطالعه آینده نگر دو سویه کور تصادفی با کنترل دارونما به سه گروه بیست نفری تقسیم شدند. به گروه اول دیازپام 0.1 میلی گرم / کیلوگرم 5 دقیقه قبل از القای بیهوشی، به گروه دوم لیدوکائین 1.5 میلی گرم / کیلوگرم، 90 ثانیه قبل از القای بیهوشی و به گروه سوم نرمال سالین 3 میلی لیتر سه دقیقه قبل از القای بیهوشی از طریق ورید محیطی تزریق شد. 120 ثانیه قبل از لوله گذاری و پس از تجویز آلفنتانیل 15 میکروگرم / کیلوگرم، القای بیهوشی با 3 میلی گرم / کیلوگرم تیوپنتال سدیم و 1.5 میلی گرم / کیلوگرم ساکسینیل کولین انجام گرفت. وجود و شدت فاسیکولاسیون ناشی از ساکسینیل کولین، توسط آنستزیولوژیستی که نسبت به نوع و زمان تجویز داروهای تجویزی بی اطلاع بود و بلافاصله پس از القا به داخل اتاق فرا خوانده می شد، بررسی و ثبت گردید. همین فرد میالژی پس از جراحی را نیز بررسی و طبقه بندی می کرد.یافته ها: میزان دفاسیکولاسیون در گروه های اصلی نسبت به گروه کنترل معنی دار بود ولی گروه های دیازپام و لیدوکایین تفاوتی از لحاظ دفاسیکولاسیون به طور کلی نداشتند (p- value= 0.018) و از نظر تخفیف فاسیکولاسیون هم تفاوت عمده ای بین دو گروه فوق مشاهده نشد (p- value= 0.935).از نظر میالژی پس از عمل هم گرچه لیدوکایین از نظر بالینی سبب تخفیف موثر میالژی نسبت به دیازپام و گروه کنترل شده بود ولی از نظر آماری تفاوت عمده ای بین گروه های مورد مطالعه وجود نداشت.نتیجه گیری: هر دو داروی دیازپام و لیدوکائین میزان دفاسیکولاسیون مشابهی داشتند ولی به نظر می رسد که لیدوکایین به طور موثرتری باعث جلوگیری از میالژی می شود.

پیش زمینه و هدف: سوکسینیل کولین یک داروی شل کننده عضلانی دپولاریزان است که برای تسهیل لوله گذاری داخل تراشه به کار می رود. از عوارض جانبی این دارو، فاسیکولاسیون گذرا بعد از تزریق آن می باشد که با برخی از عوارض دیگر سوکسینیل کولین در ارتباط مستقیم می باشد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تزریق آهسته سوکسینیل کولین در بروز و شدت فاسیکولاسیون می باشد.مواد و روش ها: تعداد 50 بیمار در سنین 50-18 سال، در کلاس ASA درجه بندی I, II که جهت عمل جراحی انتخابی مراجعه کرده بودند، به دو گروه مساوی شاهد (Control) و مطالعه (Study) تقسیم شدند. تحت شرایط یکسان در گروه شاهد، سوکسینیل کولین (محلول 2% و (1.5 mg/kg با سرعت رایج (در عرض 5 ثانیه) و در گروه مطالعه در مدت 60 ثانیه و به آهستگی تزریق گردید. شدت فاسیکولاسیون، درد عضلانی بعد از عمل و شرایط لوله گذاری داخل تراشه در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در گروه مطالعه بروز فاسیکولاسیون ناشی از سوکسینیل کولین در مقایسه با گروه شاهد کمتر بود (17 نفر در مقابل 25 نفر) (p=0.026). شدت فاسیکولاسیون نیز در گروه مطالعه (7 نفر فاسیکولاسیون متوسط و شدید) کمتر از گروه شاهد بود (20 نفر فاسیکولاسیون متوسط و شدید) (p=0.035). دو گروه از نظر شرایط انتوباسیون و درد عضلانی بعد از عمل اختلاف معنی داری با هم نداشتند.بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تزریق آهسته سوکسینیل کولین بروز و شدت فاسیکولاسیون را کاهش می دهد و می توان برای جلوگیری یا کاهش شدت فاسیکولاسیون آن را بکار برد.