معماری به مفهوم اصیل آن با وظیفه، دشوار ساختن چیزی که از قبل وجود ندارد، درگیر است. به بیان بهتر معماری نوعی آفرینش محسوب می شود که به هیچ عنوان تقلید را نمی پذیرد. آفرینش چشمه جوشان هنرهاست و آثار بزرگ هنری در پرتو نور آفرینش گری خالقان خود پا به عرصه وجود نهاده اند. بواسطه آفرینش است که اثری بدیع و جدید در حوزه هنر و معماری زاده می شود و موجبات ارتقای وضع موجود را فراهم می آورد. هر عمل تازه ای در ساختن چیزی در مقوله آفرینش قرار می گیرد، خواه محصول آن زیبا باشد یا نازیبا. آفرینندگی در هنر و معماری بر نوعی از فعالیت اشاره دارد که به منظور ایجاد یک طرح جهت پیدا می کند. اما واضح است که این فعالیت به تنهایی طرح محسوب نمی شود، زیرا طراحی متضمن ابتکار می باشد و بدون ابتکار طراحی غیر ممکن است. در کنار سایر عوامل مؤثر بر شکل گیری معماری، نمی توان نقش ابداع و خلاقیت هنرمند را در شکل دادن به هرگونه اثر هنری و از جمله آثار معماری نادیده گرفت، زیرا نیروی هنرورانه ذهن آدمی نیرویی زاینده است و همین زایش و خلاقیت وجودی آدمی است که تاریخ هنر را شکل داده است. آفرینش هنری نیز در مرحله نهایی توسط هنرمند تحقق می یابد و اوست که بازتاب و تأثیر عوامل گوناگون را در معماری به نمایش می گذارد. کار معمار به عنوان یک شخصیت آفریننده طی طریق در یک فرایند مستمر آفرینش هنری است، فرایندی که از یک انگیزه اصلی که خود چکیده یک سلسله انگیزه های دیگر است آغاز و به ایجاد طرح نهایی می انجامد. طراح چیزی را از چیزی بوجود نمی آورد، بلکه او چیزی نو خلق می کند و در این راه از قدرت تخیل خود کمک می گیرد. بنابراین غیر ممکن است که یک طرح را از پیش بتوان شناخت و یا قانونی برای نحوه طراحی وضع نمود.