کلسیم یکی از عناصر اصلی بدن است. کاهش کلسیم خون در گاو به دنبال بروز تب شیر یا گرسنگی و بی اشتهایی به مدت طولانی مشاهده می شود و بدین جهت داروهای حاوی کلسیم به فراوانی در درمان گاوهای زمینگیر یا بی اشتها تجویز می گردد. از طرف دیگر افزایش عیار سرمی کلسیم بیش از حد طبیعی آن و بویژه افزایش ناگهانی برای قلب سمی است. تغییرات عیار کلسیم خون موجب دیس ریتمهای قلبی می گردد. تعداد 10 راس گاو نژاد هلشتاین در محدوده سنی بین 4-7 سال تحت مطالعه قرار گرفتند. دمای بدن، تعداد ضربان قلب و الکتروکاردیوگرام ثبت شده و سپس از محلولهای کلسیم تجارتی به میزان 100-500 میلی لیتر تزریق گردید. آنگاه مجددا دمای بدن، ضربان قلب و الکتروکاردیوگرام ثبت شد. الکتروکاردیوگرام در اشتقاق قاعدای - راسی اخذ شد. همچنین مقادیر کلسیم سرم با روش اسپکتروفتومتری تعیین شد. در این مطالعه پس از تزریق کلسیم، تغییر در دامنه موج T و QRS، طولانی شدن R-R، کوتاه شدن فاصله QT، بلوک درجه یک AV و ضربان زودرس بطنی مشاهده گردید.

تیلریوز یکی از بیماری های تک یاخته ای مهم نشخوارکنندگان اهلی به ویژه گاو، گوسفند و بز می باشد که توسط گونه های مختلف کنه آلوده به انگل تیلریا منتقل می شود. کم خونی، اختلالات الکترولیتی و واسکولیت از جمله عوارض این بیماری در سیستم قلبی - عروقی محسوب می شوند. در این مطالعه 90 راس گاو مبتلا به تیلریوز، مورد معاینه بالینی و آزمایشات انگل شناسی و الکتروکاردیوگرافی قرار گرفتند. در گاوان مبتلا به تیلریوز، 30 دقیقه پس از استراحت و قبل از انجام هر گونه کار درمانی و در آرامش کامل، با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگرافی سه کاناله با اشتقاق Base - apex و اشتقاق I به مدت 30 ثانیه اقدام به اخذ ECG گردید تا آریتمی های موجود تشخیص داده شود و نوع آریتمی نیز مشخص گردد. از لحاظ الکتروکاردیوگرافی بیشترین آریتمی های مشاهده شده در دام های مبتلا عبارت بودند از: 62 مورد تاکیکاردی سینوسی، 15 مورد آریتمی سینوسی، 6 مورد بلوک دهلیزی - بطنی درجه 1، یک مورد اکستراسیستول بطنی و یک مورد فیبریلاسیون دهلیزی. با توجه به نوع آریتمی ها، این نتیجه حاصل شد که آریتمی های ایجاد شده در گاوهای مبتلا به تیلریوز از نوع فونکسیونل و غیرمرضی هستند.

زمینه و هدف: حملات ریسه رفتن یکی از شایع ترین حملات تشنجی غیر اپی لپسی اطفال می باشند که در ظاهر بسیار وحشتناک بوده و ممکن است مانند یک تشنج به نظر آیند، اما عواقب خوش خیمی دارند. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماری های مخاطره آمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی می نماید که این مطالعه بر همین مبنا صورت گرفته است. روش کار: در این مطالعه آینده نگر و مقطعی، 60 کودک مبتلا به حمله ریسه رفتن به عنوان گروه مورد (60=n) و 60 کودک سالم به عنوان گروه شاهد (60=n) که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار تقریبا همسان بودند به عنوان جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. ECG از تمام کودکان همراه با شرح حال حملات ریسه رفتن قبلی و اطلاعات دموگرافیک توسط یک پرسشنامه محقق ساخته در درمانگاه امیرکبیر گرفته شد. در نهایت، نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS V24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اکوکاردیوگرافی در همه کودکان مورد مطالعه (120=n) طبیعی بوده و هیچ گونه عارضه ای را نشان نداد. کودکان مورد مطالعه 69 دختر و 51 پسر بودند و میانگین سن در کودکان مبتلا به ریسه رفتن و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت (05/0

سابقه و هدف: یک سوم موارد نارسایی قلبی دچار اختلالات هدایتی مانند بلوک شاخه چپ (Left Bundle Branch Block=LBBB) هستند که منجر به بروز نقایص مکانیکی و ناهماهنگی بطنی در آن ها می شود. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین درجه LBBB و سایر پارامترهای الکتروکاردیوگرافی و همچنین شدت اختلال عملکرد سیستولیک بطنی و نارسایی دریچه میترال (MR =Mitral Regurgitation) انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 40 بیمار (20 زن/ 20 مرد) مبتلا به LBBB غیر ایسکمیک به روش نمونه گیری مستمر از بیماران بیمارستان فاطمه زهرا ساری در سال 1398 انتخاب شدند. متغیرهای الکتروکاردیوگرافی (شامل مدت زمان QRS، ولتاژ R لیدهای اندامی، ولتاژ S در لیدهای پره کوردیال، شاخص کرنل، اندیس سوکولو-لیون، انحراف محور QRS و ناچ QRS در لیدهای جانبی)، اکوکاردیوگرافی (شامل Left Ventricular Ejection Fraction (LVEF) و درجه MR) و داپلر بافتی در بیماران منتخب مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 13/5±64 سال بود. 77/5% LVEF کمتر از 35%، 57/5% نا هماهنگی داخل بطنی> 60 و 60% نا هماهنگی بین بطنی> 40 داشتند. بین میزان LVEF (0/464-=r، 0/003=p) و شدت MR (0/332=r، 0/037=p) با شدت نا همزمانی درون بطنی همبستگی معنی دار وجود داشت. علاوه بر این، میزان تاخیر سپتوم به دیواره لترال در بیماران دارای LVEF کمتر از 35% به طور قابل توجهی با درجه نا هماهنگی درون بطنی مرتبط بود (0/6712=r، 0/000=p). در بین پارامترهای ECG در بیماران با  LVEFکمتر از 35%، تنها بین حداکثر دامنه R و درجه ناهمزمانی بین بطنی رابطه معنی داری وجود داشت (0/438=r، 0/014=p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که LVEF و MR با درجه ناهمزمانی بطنی همبستگی دارند و می توانند به عنوان نشانگرهای ارزشمند برای LBBB معرفی شوند. تاخیر سپتوم به دیواره لترال و سپتوم به دیواره خلفی نیز ارتباط معنی دار داشت.

سابقه و هدف: معیارهای الکتروکاردیوگرافیک که تاکنون بر اساس استاندارد 12 لید الکتروکاردیوگرافی استفاده می شود، برای تشخیص سکته حاد خلفی حساس نیست و در بیشتر بیماران سکته حاد خلفی تشخیص داده نمی شود و لذا درمان مناسب برای این بیماران انجام نمی شود. هدف از این تحقیق بررسی ارزش لیدهای خلفی الکتروکاردیوگرافی (v7، v8و (v9 در تشخیص سکته حاد خلفی بوده است.مواد و روش ها: نوع طرح کارآزمایی از نوع ارزشیابی روش تشخیصی است و به همین منظور لیدهای خلفی V7،V8وV9  هنگام بستری60  بیمار مبتلا به سکته حاد در CCU های بیمارستان به طور همزمان با استاندارد 12 لید الکتروکاردیوگرافی تهیه گردید و با نتایج حاصل از اسکن تکنسیوم پیروفسفات با دستگاه SPECT در 72 ساعت اول بستری، که در حال حاضر استاندارد طلایی برای تشخیص سکته حاد است، مقایسه شد.یافته ها: از بین بیماران 27نفر (45%) صعود قطعه ST بیش از 1mm در حداقل 2 لیدخلفی داشتند و بقیه صعود قطعه ST بیش از 1mm در لیدهای خلفی نداشتند .اسکن تکنسیوم پیرو فسفات در 24 نفر از 27 بیمار که صعود قطعه ST در لیدهای خلفی داشتند و در 3 نفر از بیمارانی که صعود قطعهST  در لیدهای خلفی نداشتند،uptake  در ناحیه خلفی را نشان داد. مثبت واقعی در این جامعه 24 نفر (9/88%) و منفی کاذب 3 نفر (11.1%) بود. منفی واقعی 30 نفر (9/90% ) و مثبت کاذب 3 نفر (1/9%) بود و بر این اساس حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی، صحت آزمون لیدهای خلفی در تشخیص سکته حاد خلفی به ترتیب 9/88% ،90% ، 9/88% ،90% و90% محاسبه شد.بحث: با توجه به حساسیت و ویژگی نسبتا بالای این آزمایش توصیه می شود که به طور معمول از کلیه بیماران با شک به سکته حاد قلبی علاوه بر لیدهای استاندارد، لیدهای خلفی نیز گرفته شود که به گروه بیمارانی که اندیکاسیون ترومبولیتیک تراپی دارند، افزوده شود و مرگ و میر ناشی از سکته حاد در این گروه کاهش یابد .

مقدمه: انفارکتوس بطن راست (RVMI) با افزایش عوارض و مرگ و میر در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد تحتانی در ارتباط است. اگر چهالکتروکاردیوگرافی( ECG) مفیدترین، ساده ترین، و عینی ترین ابزار تشخیصی انفارکتوس حاد است، هیچ معیار خوبی در نوار قلب استاندارد 12 لیدی تعریف نشده که منجر به شناسایی صحیح RVMI در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد تحتانی شود. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصیECG استاندارد برای تعیین RVMI در بیماران مبتلا به انفارکتوس تحتانی قلب است.روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی در سال های 1385-1386 در بیمارستان قائم مشهد و و لی عصر بیرجند انجام شده است. 167 نفر، بیمار با انفارکتوس حاد تحتانی، در این مطالعه وارد شدند. تشخیص انفارکتوس حاد تحتانی میوکارد بر اساس شرح حال و افزایش (STE≥1 mm) ST حداقل در دو لید از 3 لید II،III  و avF استوار بود .RVMI توسط  STE≥1 mmدر V4R (استاندارد تشخیصی RVMI در این مطالعه) در 12 ساعت اول بعد از شروع علایم مشخص شد و بر این اساس بیماران به دو گروه تقسیم شدند (با انفارکتوس بطن راست و بدون انفارکتوس بطن راست). تغییرات قطعه ST در کلیه لیدها بین دو گروه مقایسه شد. پس از کد بندی داده ها و ورود به کامپیوتر، نتایج با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. p کمتر از 0.05 به عنوان سطح معنی داری محسوب شد.نتایج: با توجه به لید V4R90 بیمار RVMI  (%51.1) داشتند. پایین افتادگی قطعه ST بیش از 1 میلیمتردر لیدهای لترال، پایین افتادگی قطعه ST بیش از 2 میلیمتردر لیدهای I+aVL، بالا رفتن قطعه ST در لیدV1 نسبت به V2 و بزرگتر بودن STE در لید III به نسبت لید II (III>II) در بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود داشت. به ترتیب حساسیت و ویژگی در لیدهای I: 86% و 72%، aVL: 96% و 26%، I+aVL: 84% و 71%، STE III>II: 82% و 74% بود.نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد تحتانی با استفاده از الکتروکاردیوگرافی 12 لیدی استاندارد، پایین افتادگی قطعه ST بیش از 1میلیمتردر لید DI، پایین افتادگی قطعه  ST بیش از 2 میلیمتردر لیدهای I+aVL وSTE III>II می تواند برای شناسایی حضور RVMI مفید باشد.

زمینه: بر اساس برخی منابع  تداوم  تغییرات الکترو کاردیوگرافی  به مدت بیش از 12 ساعت بعد ازکنترل درد می تواند نشانة سکته قلبی بدون موج Q  باشد. هدف: مطالعه  به منظور ارزیابی میانگین مدت زمان تداوم  تغییرات  ایجاد شده در الکتروکاردیوگرافی بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه به صورت مقطعی در سال1380 انجام شد. افراد مورد مطالعه 34 نفر بودند که از میان بیمارانی که با تشخیص آنژین ناپایدار در بخش سی‎سی‎یو بیمارستان نور اصفهان بستری شده بودند، به طور تصادفی انتخاب شدند. معیار انتخاب بیماران تغییرات جدید قطعهST و موج T در الکتروکاردیوگرافی و رد شدن سکته قلبی حاد توسط آزمایش‎های آنزیمی نظیرCPK-MB ,LDH  وTotal CPK  بود. افراد دارای سندرم ولف پارکینسون وایت، بیماری های غدد بزاقی، مصرف داروهای ضد آریتمی و ضدآنژینی، بلوک شاخه ای چپ، مصرف دیژیتال و اعمال جراحی اخیر (که همگی ممکن است باعث تغییرات موج T و قطعهST شوند) از مطالعه خارج شدند. بیماران پس از ترخیص تا 3 ماه بعد پیگیری شدند. یافته ها: میانگین مدت زمان تغییرات الکتروکاردیوگرافی در این بیماران 28.65±7 روز بود. میانگین تداوم تغییرات قطعهST  14.7±24 روز و میانگین تداوم تغییرات موج T، 30.1±38 روز بود. حداقل تداوم تغییرات الکتروکاردیوگرافی در بیماران 1روز و حداکثر آن 90 روز بود. 8 بیمار آنژیوگرافی شدند که 7 نفر از آنها آنژیوگرافی غیر طبیعی داشتند. آزمون آماری همبستگی  رابطه معنی داری بین زمان باقی‎ماندن تغییرات الکتروکاردیوگرافی و شدت گرفتاری عروق کرونر و همچنین میزان بروز عوارض بعدی  نشان نداد. نتیجه گیری: باقی‎ماندن تغییرات در الکتروکاردیوگرافی ممکن است در مراجعه‎های بعدی بیماران موجب اشتباه‎های تشخیصی شود. لذا دراین گونه موارد باید به علائم بالینی توجه بیش‎تری نشان داد و از سایر روش های تشخیصی پیرابالینی کمک گرفت.  

در این گزارش یافته های الکتروکاردیوگرافی در اثر مسمومیت ناشی از دیگوکسین در یک قلاده سگ هشت ساله پومرانین ماده مورد بحث قرار گرفت. مجموعه یافته های الکتروکاردیوگرافی در این بیمار در دو زیر مجموعه شامل تغییرات اولیه که بیانگر بزرگ شدگی حفرات قلب بودند و تغییرات الکتروکاردیوگرافی ثانویه ناشی از مسمومیت با دیگوکسین، دسته بندی شد. علایم الکتروکاردیوگرافی مربوط به مسمومیت با دیگوکسین مانند بلوک های درجه اول و دوم دهلیزی بطنی متعاقب قطع دارو کاملا برطرف گردید.دام پزشکان باید از احتمال مسمومیت با دیگوکسین مطلع باشند چرا که دیگوکسین دارای حاشیه درمانی بسیار محدود می باشد. هدف از این مقاله افزایش آگاهی دامپزشکان فعال در زمینه دام کوچک در رابطه با اثرات کاردیوتوکسیک گلیکوزیدهای قلبی می باشد. علاوه بر این اهمیت بررسی های الکتروکاردیوگرافی در تشخیص و مدیریت آریتمی های قلبی و اختلالات هدایتی ناشی از دیگوکسین در دام های کوچک مورد تاکید قرار می گیرد.

هدف: مقایسه نتایج بدست آمده از دو روش رادیوگرافی و الکتروکاردیوگرافی (ECG) در تشخیص عارضه بزرگ شدگی قلب سگ و ارزیابی علل ناهمگونی نتایج حاصله از این دو روش.طرح: مطالعه توصیفی.حیوانات: 22 قلاده سگ با نژادهای مختلف و جنسیت تصادفی و غالبا با سن بالا و مشکوک به عارضه قلبی در معاینات بالینی.روش: ارزیابی کامل بالینی با تحت نظر گرفتن حیوان به همراه تهیه آزمایش خون و بررسی کامل بیماری های احتمالی همراه و همچنین تهیه الکتروکاردیوگرام بدون استفاده از داروهای آرامبخش در شرایط استاندارد و تهیه رادیوگرافهای جانبی و پشتی - شکمی از ناحیه سینه ای. تعیین شاخص VHS (مقیاس تعیین اندازه قلب بر اساس مهره های سینه ای) در تمام حیوانات بر مبنای رادیوگراف های تهیه شده در حالت گماری جانبی.تجزیه و تحلیل آماری: ارزیابی آماری مقایسه ای با استفاده از دو آزمون آماری نسبت درست نمایی (Likelihood Ratio) و فیشر (Fisher’s Exact test) و سنجش شدت همپوشانی تکنیک ها و شاخص های مورد مطالعه با استفاده از جدول فی (Phi).نتایج: از 22 بیمار مورد مطالعه تعداد 7 قلاده سگ 31.8) درصد( به لحاظ الکتروکاردیوگرافی و تعداد 5 قلاده 22.7) درصد( نیز به لحاظ رادیوگرافی بزرگ شدگی قلب را نشان دادند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از مقایسه دو تکنیک الکتروکاردیوگرافی و رادیوگرافی و همچنین مقایسه تکنیک رادیوگرافی و شاخص (Vertebral Heart Scale)VHS، ارتباط بین آنها به لحاظ آزمونهای آماری یاد شده معنی دار تلقی شدند که ضریب همپوشانی بین تکنیک رادیوگرافی و شاخص VHS از مقدار بیشتری برخوردار بود.