بهبود کیفیت آموزشی و مراعات استانداردهای آموزشی و پژوهشی در آموزش عالی از سوی همة کشورها به ویژه کشورهای پیشگام در آموزش عالی در پنجاه سال اخیر مورد توجه جدی قرار گرفته است.یافتن معیارهای عینی برای رتبه بندی دانشگاه ها و حمایتهای مالی از آنها از جمله دلایل این توجه بوده است. برای اطمینان یابی از کیفیت آموزش عالی، اعتبارگذاری به عنوان یک رویکرد پذیرفته شده به طور وسیعی مورد استفاده قرار گرفته است.کشورهای مختلف براساس ساختار اداری و سیاسی خود، الگوهای متفاوتی را برای اعتبارگذاری انتخاب کرده اند. در این مقاله با استفاده از منابع منتشر شده در ده سال اخیر، هدفهای اعتبارگذاری و الگوهای مختلف آن به خصوص الگوهای مورد استفاده در آموزش پزشکی تشریح و ضمنا به نظام اعتبارگذاری در برخی کشورها به اختصار اشاره شده است.

شناسایی میزان به کارگیری استانداردهای سواد اطلاعاتی در سند ملی آموزش و پرورش می تواند بیانگر برنامه ریزیهای آتی در این زمینه باشد. در پژوهش حاضر با تکیه بر روشهای کتابخانه ای و تحلیل محتوا و با استفاده از یافته های تحقیقات مرتبط و همچنین با انجام مطالعه بر روی سند ملی چشم انداز آموزش و پرورش، میزان به کارگیری استانداردهای سواد اطلاعاتی در دو ساحت علمی ـ فناوری و فرهنگی ـ هنری تا پایان دی ماه 1386 مطالعه شده است. برای جمع آوری داده ها از سیاهه وارسی و برای تجزیه و تحلیل یافته های کمی تحقیق، از آزمون تحلیل «تی - استیودنت» استفاده شده است. نتایج نشان می دهد میزان به کارگیری استانداردهای سواد اطلاعاتی در ساحت علمی - فناوری سند ملی نسبتا زیاد و در ساحت فرهنگی - هنری سند پایین تر از متوسط است و تعداد مقوله های مرتبط با استانداردها در سند ملی به میزان پایین تر از متوسط است. گنجاندن سواد اطلاعاتی برای آموزش مادام العمر و در سیاستهای کلان آموزش و پرورش و سند ملی و توجه به سواد اطلاعاتی به عنوان عنصر کلیدی برای توسعه توانمندیهای عمومی مورد نیاز برای اعتبارگذاری به همه برنامه های مهارتاموزی و آموزشی، پیشنهاد شده است.

افزایش تقاضای اجتماعی برای ورود به رشته های دانشگاهی و سیل مدرک گرایی در مهرو موم های اخیر، بازار آموزش عالی را داغ و شکل گیری سریع و ناموزون مراکز و مؤسسات دانشگاهی را در پی داشته و در عین ناباوری با سیاستگذاریهای غلط نیز حمایت شده است. طبیعتاً برآیند چنین روند تکانشی در رشد بی رویه ی مراکز دانشگاهی، افت شاخصهای کیفیت در نظام آموزش عالی کشور بوده است. دراین مقاله با تحلیل اسنادو مدارک روندسیاست گذاری آموزش عالی ایران مورد کندوکاو قرار گیرد. بررسی پیشینه نشان داد که سیاستها و برنامه های نظام آموزش عالی کشورتحت لوای سیاست کلی و متمرکز کشور و در نبود مشارکت برنامه ریزان متخصص و خبره طراحی، تدوین و برای اجرا ابلاغ میگردد به نحوی که ماهیتافاقد ویژگیهای یک نظام برنامه ریزی مطلوب و علمی، فاقد بینش واقعگرایانه، به دور از نیازهای جامعه، بیشتر بروکراتیک و متاثر از جریانات پر نفوذ عقیدتی و سیاسی است. نتایج اجرای چنین سیاستها و برنامه هایی درافزایش ثبت نام در مراکز آموزش عالی، ایجاد مراکز علمی جدید، کمبود فضا و تجهیزات فناوری، سیل مدرک گرایی، افت کیفیت علم و دانش، بیکاری فارغ التحصیلان وشکاف بیشتربین دانشگاه، صنعت وجامعه نمودیافته است. همچنین از مهمترین چالش های آموزش عالی، اتلاف سرمایه های مالی وانسانی کشور به دلیل بی کیفیتی بروندادها و عدم تمایل به جذب این منابع انسانی در سطوح جامعه، نبود نظام جامع نظارت، ارزیابی و اعتبارگذاری در عرصه آموزش عالی، کافی نبودن پویایی در نظام آموزش عالی برای پاسخگویی متناسب به نیازهای جامعه، کم توجهی به پرورش مهارت ها، کارآفرینی، خلاقیت و نوآوری در نظام آموزشی، گسست ارتباطات دانشگاه هاباموسسه های تحقیقاتی و جامعه پیرامون، فقدان جهت گیری های مرتبط باآمایش سرزمین دربرنامه ریزی-های توسعه آموزش عالی، کمیت گرایی و فقدان کیفیت لازم آموزش دانشگاهی است. برای برون رفت از چنین وضعیتی ضمن اهتمام برتحلیلی آسیب شناسانه از وضعیت موجود، سیاستها، مسیر و سازوکارهای توسعه آموزش عالی کشور به طور اساسی مورد بازبینی قرار گیرد و برای ارتقای سطح مهارت و کارآیی دانش آموخته دانشگاهی مبتنی بر خط مشی توسعه مورد نظر دراسناد بالادستی نظیرسندچشم اندازکشوروتاکیدبرنظام علمی وتحقیقاتی و بر پایه اولویت های آن تلاش و در راستای رفع چالش های پیش روی توسعه آموزش عالی اقدام کرد.

زمینه و هدف: برای تحقق سلامت در جامعه، نیاز به فعالیت کارکنانی است که خدمات بهداشتی و درمانی را با کیفیت مطلوب و استاندارد ارایه نمایند. برنامه های آموزش مداوم با هدف حفظ و ارتقا مهارت های شغلی این کارکنان، در بسیاری از کشورهای جهان اجرا می گردد. مطالعه در پژوهش های انجام شده در زمینه آموزش مداوم جامعه پزشکی می تواند منجر به اتخاذ استراتژی های جدید در سیاست گذاری و طراحی برنامه های آموزشی گردد.روش و ابزار: در این مقاله بیش از 30 پژوهش کاربردی مورد بررسی قرار گرفته اند. عمده این پژوهش ها در دانشگاه علوم پزشکی مشهد و سایر دانشگاه های داخل کشور و برخی نیز در خارج از کشور انجام شده اند. نتایج پژوهش های مورد بررسی از نظر تطابق با شرایط فعلی آموزش مداوم در کشور و اهمیت این نتایج در بهبود و اصلاح فعالیت های آموزش مداوم توسط کارشناسان واحد آموزش مداوم اولویت بندی شده اند.نتایج: امروزه اهمیت و لزوم آموزش مداوم مورد توافق جمعی صاحب نظران، کارشناسان و اعضا جامعه پزشکی است و شیوه های مختلف آموزش مداوم در اشکال سمینار، کنفرانس، کارگاه در بسیاری از کشورها وجود دارد با این حال در بررسی انجام شده 51.3 درصد جامعه پزشکی در استان خراسان معتقدند شکل فعلی اجرا برنامه ها، منجر به ارتقا مهارت های شغلی آنان نمی شود. همچنین در مطالعه دیگری توسط پروفسور دیویس در روش رسمی آموزش مداوم در آمریکا نشان می دهد این سیستم که مشابه با ایران امتیازات ارایه شده متناسب با طول برنامه است، زمان، انرژی و منابع را تلف می کند بدون آنکه نتیجه زیادی را ارایه دهد. در یک بررسی دیگر در داخل کشور شرکت کنندگان علی رغم آن که تا دو ماه بعد از حضور در برنامه ها، افزایش چشمگیر معلومات در حیطه آگاهی و دانش را حفظ کرده بودند، امّا تغییر واضح و متناسبی را در عرصه عملکرد نداشته اند. در کشورهایی مانند کانادا دو مسیر اعتبارگذاری، یکی مبتنی بر فعالیت های آموزشی صحیح و منطقی و دیگری بر مبنای ارزیابی فعالیت های عملکردی بایک بازخورد آموزشی و تعالی بخش استفاده نموده اند در تغییر عملکرد موفق تر بوده اند.نتیجه گیری: نتایج بررسی نشان می دهد که از ارایه امتیاز بر حسب زمان صرف شده می بایست پرهیز شود و بجای آن باید به فعالیت های آموزشی، تغییر رفتار و انجام کار امتیاز داده شود.