فراگیر شدن ورزش و اهمیت جایگاه آن در مناسبات بین المللی توجه فراوانی را از ناحیة دولت ها متوجه این پدیده ساخته است. موفقیت کشورها در میادین بین المللی ورزشی علاوه بر تأثیرات اجتماعی و اقتصادی، نمادی از ثبات و توانمندی های همه جانبة آن کشورها محسوب می شود و یکی از علل سرمایه گذاری بالای کشورها در ورزش قهرمانی و حرفه ای، از این مورد نشأت می گیرد. فرایند کشف ورزشکاران مستعد، برای شرکت در برنامه ی تمرینی سازماندهی شده، از مهم ترین موضوعاتی است که امروزه در ورزش مطرح است. این مقاله با مروری بر مطالعات صورت گرفته در حوزه ی استعدادیابی ورزشی به چالش ها، تنگناها و کمبودهای موجود در مسیر استعدادیابی علمی اشاره دارد. جست وجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر مانند PubMedو Science Direct و همچنین SCOPUS و Springer با جست وجوی کلمات استعدادیابی در ورزش، شاخص های استعدادیابی در ورزش (ذاتی و اکتسابی) و الگوهای استعدادیابی انجام و بررسی نهایی روی بیش از 60 مقاله صورت پذیرفت. مطالعات حوزه ی استعدادیابی ورزشی نوپا بوده و هنوز الگوی مشخص و همه جانبه ای که دربرگیرنده ی همه ی ابعاد باشد، ارائه نشده است. تعداد معدودی از الگوها تأثیر شاخص های ذاتی مانند ژنتیک را در شناسایی استعداد ورزشی مناسب می دانند؛ درحالی که بیشتر پژوهش ها الگوهایی که مبتنی بر ارزشیابی مهارت بعد از آموزش هستند، تعیین کننده می دانند. دسته ی شایان توجه دیگری از مطالعات همزمان با در نظر گرفتن شاخص های مهارتی، بر شاخص های حوزه های فیزیولوژیکی، آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و روانی نیز تکیه دارند.

تحقیق حاضر با هدف بررسی موانع استعدادیابی در ورزش ایران انجام گرفته است. روش پژوهش حاضر آمیخته از نوع اکتشافی متوالی بود و فرایند جمع آوری اطلاعات تحقیق در سه مرحله، مطالعات کتابخانه ای، 26 مورد مصاحبه و توزیع پرسشنامه ی محقق ساخته که حاصل مطالعات کتابخانه ای و سپس مصاحبه های انجام گرفته توسط محقق بود، صورت گرفت. نمونه ی پژوهش 145 نفر بود که از شش گروه رؤسای فدراسیون ها، مسئولان کمیته ی استعدادیابی آن فدراسیون ها، افراد شاغل در دفتر استعدادیابی وزارت ورزش و جوانان، استادان دانشگاه، مربیان استعدادیاب و مسئولان استعدادیابی باشگاه ها، تشکیل شده بودند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون های آمار استنباطی مانند تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تأییدی در نرم افزار پی ال اس و آزمون فریدمن استفاده شد. در نهایت تعداد 70 مانع در استعدادیابی ورزش ایران شناسایی شد که در هفت فاکتور دسته بندی شدند و موانع انسانی با میانگین 5/47 به عنوان مهم ترین فاکتور شناسایی شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده ی وجود موانع بسیاری در ساختار استعدادیابی ورزش کشور بود که نیاز به توجه مدیران و سیاستگذاران عرصه ی ورزش دارد تا با برطرف شدن آنها، ورزش کشور به آنچه برای آن هدف گزینی شده است، دست یابد.

استعداد یابی به فرآیند شناسایی و پرورش قابلیت ها و توانمندی های فردی در زمینه های مختلف، به ویژه در ورزش، اشاره دارد. این فرآیند شامل شناسایی افراد با پتانسیل بالا، ارزیابی مهارت ها و توانایی ها، و ارائه آموزش و حمایت های لازم برای توسعه این استعدادها است. استعداد یابی می تواند به موفقیت های بزرگ ورزشی و ایجاد نسل جدیدی از ورزشکاران کمک کند و به ارتقای سطح سلامت و نشاط اجتماعی نیز منجر شود. این مقاله به بررسی رویکردهای استعداد یابی در ورزش در ایران و مقایسه آن با کشورهای پیشرفته می پردازد. با توجه به پتانسیل های بالای جوانان ایرانی و علاقه مندی به ورزش، شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی به عنوان یک ضرورت در راستای موفقیت های بین المللی مطرح است. با این حال، چالش هایی مانند کمبود امکانات، عدم دسترسی به مربیان مجرب و عدم توجه کافی به ورزش های غیرمعمول وجود دارد که می تواند بر روند استعداد یابی تأثیر بگذارد. تحقیقات نشان می دهد که تنها 20 درصد از ورزشکاران جوان در ایران به طور رسمی شناسایی و پرورش می یابند، در حالی که این رقم در کشورهای پیشرفته به بیش از 70 درصد می رسد. رویکردهای سنتی و عدم استفاده از فناوری های نوین در شناسایی استعدادها، از دیگر نقاط ضعف سیستم استعداد یابی در ایران است. این مقاله همچنین به بررسی نقاط قوت و ضعف سیستم استعداد یابی در ایران می پردازد و پیشنهاداتی برای بهبود این فرآیند ارائه می دهد. از جمله این پیشنهادات می توان به افزایش سرمایه گذاری در ورزش، برگزاری دوره های آموزشی برای مربیان، ایجاد برنامه های جامع و منسجم و توجه به ورزش های غیرمعمول اشاره کرد. در نهایت، با توجه به پتانسیل های موجود، شناسایی و پرورش استعدادها می تواند به موفقیت های بزرگ ورزشی منجر شود و زمینه را برای ایجاد نسل جدیدی از ورزشکاران موفق فراهم آورد. این موضوع نه تنها به موفقیت های ورزشی کشور کمک می کند، بلکه می تواند به ارتقای سطح سلامت جامعه و افزایش نشاط اجتماعی نیز منجر شود.

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش مدیریت استعدادیابی در ورزش های رزمی است. بدین منظور 200 نفر از افراد دارای سابقه مدیریت در فدراسیون ورزش های رزمی، مربیان گروه های ملی و قهرمانان جهانی و آسیایی (خانم ها و آقایان از سال 1384 تا 1393) و خبرگان و متخصصان آشنا به مسایل مدیریت استعدادیابی ورزش (142 مرد و 58 زن) با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. همچنین از پرسشنامه های محقق ساخته و دارای پایایی و روایی مناسب استفاده شد. در بخش آمار استنباطی برای تجزیه وتحلیل یافته ها از روش آماری تحلیل عاملی به منظور استخراج عامل ها و مولفه های مربوطه و از ضریب آلفای کرونباخ برای محاسبه پایایی درونی پرسشنامه ها استفاده شد که جهت معناداری آلفا سطح 0/05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد تمام رابطه های علی معنادار نبودند و مولفه های عوامل فرهنگی با ترک نکردن سازمان غیرمعنادار بودند. ریشه خطای میانگین مجذورات تقریب مدل ارایه شده برابر 09/09 گزارش شد. میزان مولفه های GFI و AGFI، NFI و CFI در مدل تحت بررسی به ترتیب برابر 0/9، 0/87، 0/83 و 0/85 به دست آمد. با توجه به شاخص ها و خروجی های نرم افزار لیزرل می توان گفت که داده ها نسبتا با مدل منطبق اند و شاخص های ارایه شده نشان می دهند که در مجموع مدل ارایه شده از برازش مناسبی برخوردار است.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تدوین مدل مدیریت جامع استعدادیابی فوتبال ایران بود. روش پژوهش: روش پژوهش آمیخته بود. مرحلة کیفی در سه مرحله، مرحلۀ اول، تحلیل محتوای پژوهش های انجام شده در حوزۀ استعدادیابی، مرحلۀ دوم، مصاحبۀ نیمه ساختاریافتۀ 15 نفر از خبرگان ورزشی فدراسیون فوتبال به روش هدفمند تا رسیدن به اشباع نظری و مرحلۀ سوم، با 22 نفر از متخصصان فوتبال به روش دلفی انجام گرفت. مرحلۀ کمی پژوهش، با رویکرد پیمایشی انجام گرفت و از آمار توصیفی، برای توصیف متغیرها در جامعۀ تحقیق استفاده شد. در آمار استنباطی از مدلسازی معادلات ساختاری برای سنجش اثر عوامل مختلف کمک گرفته شد و برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار Smart PLS3 استفاده شد. یافته ها: مدل شش مرحله ای مدیریت جامع استعدادیابی فوتبال در دور سوم دلفی تأیید شد و یافته ها نشان داد کودکان باید از 4-7 سالگی از طریق مربیان پایه واستعدادیاب ها درمهدها، مدارس و والدین شناسایی شوند و وارد عرصۀ آموزش شوند و تا 17-19 سالگی از طریق باشگاه هاو فدراسیون فوتبال به مرحلۀ تکامل و قهرمانی برسند. یافته های بخش کمی نیز نشان داد، همۀ مسیرهای مدل معنادار است و برازش مدل ساختاری در سطح قوی تأیید شد. نتیجه گیری: ازاین رو به مدیران و مسئولان فدراسیون فوتبال توصیه می شود با تدوین نظام جامع و مدون برای مدیریت استعدادیابی در کشور، تشکیل کمیتۀ علمی و پایگاه های استعدادیابی کارامد در مدارس و باشگاه ها، پرورش نیروی انسانی متخصص، تصویب قانون حمایت بازیکنان نخبه، فراهم کردن تسهیلات در کمپ های تمرینی، جذب بخش خصوصی فعال و قوی، رعایت اصل شایسته سالاری در انتخاب مربیان و بازیکنان جهت پشتوانه سازی و استعدادپروری به عنوان عوامل حیاتی در پیشرفت فوتبال کشور و پیروی از مدل مذکور توجه کنند.

هدف: در این تحقیق آزمون هشت گانه ژیمناستیک(GOT)  معرفی و خصوصیات روان سنجی آن مطالعه می گردد. روش: از 38 آزمودنی خردسال (6 تا 7 سال) GOT به عمل آمد سپس به مدت 8 هفته آموزشی ژیمناستیک دیده و در پایان دوره از آنها آزمون مهارتی الن براند اصلاح شده ژیمناستیک (MEGT) به عمل آمد. ضریب روایی پیش بین GOT از طریق محاسبه ضریب همبستگی بین گروهی بین آزمون های MEGT وGOT بدست آمد. برای محاسبه ضریب روایی همزمان از 27 نوآموز جوان (18 تا 22) ژیمناستیک استفاده گردید. آنها آزمون های MEGT وGOT را در فاصله یک هفته به انجام رساندند. ضریب پایانی GOT از طریق محاسبه ضریب همبستگی درون گروهی بین دو نوبت آزمون به فاصله 10 تا 45 دقیقه بدست آمد. نتایج: برایGOT، ضریب پایانی برابر 0.91، روایی پیش بین برابر 0.61، و روایی همزمان برابر 0.81 بدست آمد. مطالعات مربوط به روایی منطقی و محتوای آزمون نیز به اختصار در مقاله گزارش می گردد. بحث و نتیجه گیری: در مقایسه با سایر انواع آزمون هشت گانه، ضریب پایانی0.91مشابه و در حد مطلوبی است. ولی ضرایب روایی پیش بین (0.61) و همزمان (0.81) بیشترین مقادیری است که تاکنون گزارش گردیده است. افت 0.20 روایی پیش بین مربوط به تفاوت های فردی در رشد و آموزش پذیری در یک دوره دو ماهه در سن 6 سالگی بوده و توجیه پذیر می باشد. در گزارش های معتبر قبلی همبستگی بین مهارت های مختلف ژیمناستیک از 0.44 تا 0.70 گزارش شده و از نظر متخصصان ضریب روایی 0.50 در آزمون های ورزشی خوب ارزشیابی می گردد. با توجه به مشخصات اجرایی آسان، و تایید پایایی و روایی آزمون GOT، پیشنهاد می گردد از این آزمون برای اولین مرحله از استعداد یابی ژیمناستیک استفاده گردد.  

هدف از پژوهش حاضر، ارایه الگویی جامع برای استعدادیابی در ورزش قهرمانی ایران بود. با عنایت به ماهیت اکتشافی موضوع از روش پژوهش کیفی و رویکرد نظریه پردازی برخاسته از داده ها استفاده شد. نخست از طریق مطالعات اولیه و مرور سیستماتیک منابع مرتبط، فهرست مقدماتی نشان های موثر شناسایی شدند. در ادامه به صورت هدفمند و به روش گلوله برفی 23 مصاحبه نیمه ساختاریافته با صاحب نظران آگاه به موضوع پژوهش انجام شد، مصاحبه ها تا حد رسیدن به اشباع نظری ادامه یافت. نتایج کدگذاری باز حاکی از استخراج 296 نشان اولیه و 38 نشان نهایی بود. در کدگذاری محوری، نشان های نهایی در 12 مفهوم و چهار مقوله اصلی طبقه بندی شدند. درنهایت مقوله های شناسایی شده حاصل از کدگذاری انتخابی، به ترتیب شامل فرآیند استعدادیابی، مدیریت الگو، عوامل موثر محیطی و ذینفعان کلیدی تعیین شدند. الگوی نظری برخاسته از یافته های مطالعه حاضر می تواند به مدیران و سیاست گذاران ورزش قهرمانی کمک نماید تا با بهره گیری مناسب از ذینفعان و تعیین نقش برای هر یک از سازمان های متولی به رفع عوامل مداخله گر پرداخته و توسعه استعدادیابی در ورزش قهرمانی را تسریع بخشند.

مطالعه های فیزیوگرافی و تعیین استعداد اراضی، پایه و اساس کلیه طرح های آبخیزداری، مرتعداری، جنگلداری، کشاورزی و غیره به شمار می رود. منطقه مورد نظر به دلیل تنوع کاربری اراضی و آثار تخریب و فرسایش خاک، نیاز مبرم به انجام این گونه مطالعه ها جهت استفاده صحیح و مناسب دارد. در این طرح به کمک عکس های هوایی و نقشه های توپوگرافی با مقیاس 50000/1 و پس از ورود نقشه ها به محیط نرم افزار GIS، واحدهای فیزیوگرافی و واحدهای همگن تفکیک شده و با تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده نقشه های هیبسومتری، جهت، شیب و در نهایت نقشه استعدادیابی اولیه اراضی بر اساس ویژگی های فیزیوگرافی تهیه گردید. نتایج مطالعه های صحرایی نشان داد که در منطقه مورد مطالعه کاربری های متعددی وجود دارد که بسیاری از آن ها با استعدادیابی انجام شده بر اساس مطالعه های فیزیوگرافی، به خصوص عامل شیب همخوانی ندارد و عدم تطابق کاربری موجود با طبقات مناسب شیب، از مهم ترین دلایل تخریب منابع طبیعی و فرسایش خاک در منطقه می باشد. به طور کلی ارتفاع اراضی منطقه بالاتر از 1700 متر می باشد و اختلاف ارتفاع بین مناطقی دشتی و شیب دار که دارای خاک مناسب بوده و قابلیت رویش گیاه را داشته باشند، زیاد نیست و آب و هوای به طور نسبی همگنی بر منطقه حاکم است. با توجه به دامنه کم تغییرها ارتفاع در منطقه، عامل ارتفاع تاثیر چندانی روی تفاوت در قابلیت استفاده از اراضی ندارد. عدم تفاوت زیاد در عمق خاک شیب های شمالی، شرقی، غربی و جنوبی و همچنین حاکمیت آب و هوای یکسان بر اراضی با جهت های مختلف، باعث شده است که عامل جهت نیز تاثیر چندانی در قابلیت استفاده از اراضی منطقه نداشته باشد. با توجه به شدت تخریب منابع طبیعی و فرسایش خاک در منطقه، باید به عامل درصد شیب به عنوان یک فاکتور بسیار مهم در تعیین استعداد اراضی توجه کرد. با توجه به نقشه بدست آمده از طبقات شیب، تا حد ممکن می بایست اراضی با شیب 12%-0 به زراعت آبی و دیم، اراضی با شیب 40%-12 به مرتعداری و باغداری روی خطوط تراز و اراضی با شیب بیش از 40% به درختچه و درخت کاری، روی خطوط تراز و منطقه حفاظتی اختصاص یابد.