سابقه و هدف: دوپلیکاسیون آپاندیس از آنومالی های بسیار نادر بوده و انسیدانس آن را بین 0.0004 تا 0.0009 ذکر می کنند. هر چند دوپلیکاسیون آپاندیس بسیار نادر می باشد ولی در عمل مهم بوده و جراحان حین عمل باید آن را مدنظر داشته باشند. دراین گزارش آپاندیس دوگانه از نوع B1 معرفی شده است.معرفی بیمار: بیمار خانم 34 ساله ای است که به علت فیستول مدفوعی سکوم ناشی از آپاندکتومی قبلی تحت عمل جراحی Right hemicolectomy قرار گرفته و در گزارش پاتولوژی دوم آپاندیس کامل دیگری به فاصله 7 سانتیمتر از آپاندیس قبلی و در کنار دریچه ایلوسکال گزارش شده است.نتیجه گیری: دوپلیکاسیون آپاندیس نادر بوده و احتمال اشتباه آن با دیورتیکول سکوم وجود دارد. کلاسیفیکاسیون آپاندیس دوگانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در صورت عدم توجه به آن به خصوص تیپ B احتمال عواقب وخیم کلینیکی وجود دارد. آپاندیس دوگانه می تواند همراه با آنومالی های مادرزادی دیگری نیز باشد.

دیورتیکول آپاندیس یکی از علل غیرشایع درد شکم است که می تواند علامت دار بوده و یا در حین جراحی یا باریوم انما کشف شود. شیوع دیورتیکول آپاندیس بسیار پایین می باشد. با این وجود با توجه به ریسک بالاتر پرفوراسیون در این موارد، باید همواره مد نظر گرفته شده و مورد ارزیابی قرار گیرد. بیمار آقای 52 ساله ای بود که به علت درد شکم با ماهیت کولیکی در ناحیه دور ناف به اورژانس مراجعه کرده بود. درد بیمار از بعد از ظهر روز قبل از مراجعه شروع شده و به تدریج افزایش یافته و به ناحیه تحتانی راست شکم شیفت پیدا کرده بود. در بررسی های انجام شده بیمار تندرنس، گاردینگ، لکوسیتوز و تب داشته که تحت عمل جراحی قرار گرفت. در بررسی پاتولوژیک بیمار آپاندیسیت حاد چرکی به همراه دیورتیکولیت آپاندیس گزارش گردید. با وجود آنکه درمان این بیماری نیز همانند آپاندیسیت می باشد ولی به علت موربیدیتی و مورتالیتی بالاتر آن باید همواره به ویژه در بیماران مسن تر و افراد با اختلالات سیستم ایمنی جزو تشخیص های افتراقی مد نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: اعتقاد بر این است که مکان قرارگیری آپاندیس در زنان حامله به دنبال رشد جنین و افزایش اندازه رحم تغییر می یابد. بنابراین انتظار می رود در صورت ابتلا زنان حامله به آپاندیسیت حاد، علائم بالینی به قسمت های بالا و کناری تر حفره شکم منتقل گردد، این موضوع می تواند در نحوه تشخیص آپاندیسیت حاد و مکان برش جراحی موثر باشد. مواد و روش ها: به منظور بررسی موقعیت آناتومیکی آپاندیس در زنان حامله یک مطالعه به صورت توصیفی مقطعی بر روی 240 زن حامله انجام شد. در این بیماران هنگام جراحی لاپاراتومی یا سزارین موقعیت آناتومیکی آپاندیس نسبت به نقطه مک برنی ارزیابی گردید. بیماران در دو گروه فول ترم (سن جنین 37 ³ هفته) و پری ترم (سن جنین 20-37 هفته) تقسیم شدند. موقعیت قرارگیری آپاندیس در 50 بیمار دیگر شامل مرد و زن غیر حامله به عنوان گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: در 188 بیمار (78.3%) آپاندیس در محدوده برش مک برنی قرار داشت. در 52 بیمار (21.7%) مکان قرارگیری آپاندیس به فضای زیر کبد (28 بیمار) و فلنک راست (24 بیمار) تغییر یافته بود. در 46 بیمار سکوم در فضای زیر کبد و فلنک راست قرار داشت، فقط در 6 بیمار به طور واضح تغییر مکان قرارگیری آپاندیس به طرف بالا و کناره راست حفره شکم مشاهده گردید. مقایسه موقعیت آناتومیکی آپاندیس و سکوم در بیماران فول ترم و پری ترم با 50 بیمار گروه کنترل بر اساس آزمون کای اسکور دارای تفاوت آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: موقعیت قرارگیری آپاندیس در زنان حامله با بزرگ شدن رحم معمولا تغییر نمی کند. در اینگونه بیماران هنگام شک به آپاندیسیت حاد و بدون عارضه، مبنای آناتومیکی برای تشخیص بالینی و مکان برش جراحی مانند افراد غیر حامله بوده و ربع تحتانی راست شکم و نقطه مک برنی پیشنهاد می شود.

مقدمه: ادنوکارسینومای اولیه آپاندیس، سرطانی نادر است که تعداد معدودی در جهان گزارش شده است. حدود یک صدم تا دو دهم درصد از سرطان ها و کمتر از نیم درصد از سرطان های دستگاه گوارش را شامل می گردد. در این مقاله یک مورد آدنوکارسینوم اولیه ناحیه آپاندیس معرفی می شود.مورد: بیمار، مرد 38 ساله ای است که با درد شکم و تندرنس در ناحیه مک بورنی و در ربع تحتانی راست شکم، حدود 8 ماه پیش در بیمارستان بستری و با تشخیص آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی اورژانس قرار گرفته است. پاتولوژیست، ادنوکارسینوم آپاندیس را گزارش نمود که تومور تا ناحیه سروز آپاندیس گسترش داشته است. پس از جراحی، بیمار از پی گیری منظم امتناع می ورزد و شش ماه بعد با تنگی نفس و درد شکم مراجعه، و بر اساس سونوگرافی و گرافی های انجام شده، دارای آسیت وسیع شکمی بوده است. بیمار با تشخیص آدنوکارسنوم آپاندیس و درگیری پریتوئن جهت ادامه درمان به بخش آنکولوژی بیمارستان ولی عصر اراک ارجاع گردید.نتیجه گیری: در بیماران آپاندیس حاد، باید احتمال ادنوکارسینوم آپاندیس را نیز در نظر گرفت.

آپاندیسیت حاد در استامپ باقیمانده آپاندیس، یکی از عوارض بسیار نادر آپاندکتومی ها بود که معمولا بدنبال آپاندکتومی ناکامل اتفاق می افتد و این عارضه اخیرا بدنبال رواج آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک شیوع بیشتری پیدا کرده است ولی بدنبال عمل جراحی آپاندکتومی باز بسیار نادر اتفاق می افتد.در این گزارش یک مورد آپاندیسیت حاد در استامپ آپاندیس در یک جوان 14 ساله که حدود 9 ماه قبل بدلیل آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی به روش باز و از طریق برش مک برنی قرار گرفته بود معرفی می گردد. این بیمار 7 ماه پس از عمل جراحی اول یکبار نیز بدلیل آبسه رتروپریتوان تحت عمل جراحی درناژ آبسه قرار گرفته بود. ولی 2 ماه بعد از آن به علت عود علایم آبسه تحت عمل قرار گرفت و مشخص گردید که باقیمانده آپاندیس باعث عود علایم شده است. بر این اساس و بر اساس مرور سایر موارد مشابه گزارش شده توصیه می شود که در صورت عود علایم به صورت آپاندیسیت حاد یا آبسه در محل قبلی، احتمال آپاندکتومی ناکامل مدنظر قرار گیرد بخصوص اگر آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک انجام شده باشد.

اعتقاد کنونی بر این است که انسداد مکانیکی مجرای آپاندیس عامل اصلی و اولیه در پیدایش التهاب حاد آپاندیس می باشد.در این مطالعه علل انسداد مجرا در 814 نمونه آپاندکتومی که با تشخیص آپاندیسیت حاد صورت گرفته بود بررسی شد. 220 آپاندیس طبیعی بودند و در 594 مورد درجاتی از التهاب مشاهده شد در نمونه های ملتهب دو مورد تومور کار سینویید و دو مورد سنگ مدفوعی دیده شد. هیپرپلازی لنفویید در گروه طبیعی و ملتهب به ترتیب 47 و 36 درصد بوده بنابراین بنظر می رسد که انسداد مکانیکی مجرای آپاندیس در درصد بسیار ناچیزی از التهابهای آن نقش داشته باشد.

زمینه: آپاندکتومی شایع ترین عمل جراحی اورژانس در دنیا است. در مطالعه حاضر، عوارض ناشی از بستن استامپ آپاندیس به روش لیگاتور ساده با روش پرس کردن، مورد مقایسه قرار گرفته است. روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 361 بیمار در سال های 87-1386 در بیمارستان های امام رضا (ع) و طالقانی کرمانشاه تحت آپاندکتومی قرار گرفتند. بیماران با آپاندیس نرمال، پریتونیت، آبسه آپاندیکولار و فلمگمون از مطالعه خارج شدند. در گروه یک، 184 بیمار تحت لیگاتور ساده و در گروه دو، 177 بیمار تحت پرس کردن استامپ آپاندیس قرار گرفتند. عفونت زخم، گسستگی زخم، آبسه شکمی، فیستول مدفوعی، ایلئوس و مدت زمان اقامت در بیمارستان، طی پیگیری دو ماهه ثبت و با آزمون های آماری تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه یک و دو به ترتیب 13.8±27.1 و 13.1±25.7 سال بود. 70 درصد بیماران در هر دو گروه مرد بودند. در گروه اول، 4.2 درصد و در گروه دوم، 4 درصد عفونت زخم دیده شد ( 1.6 درصد.(P=0.852  بیماران در گروه اول و 4.6 درصد در گروه دوم دچار ایلئوس بعد از عمل شدند. میانگین مدت بستری در دو گروه به ترتیب 1.43±3.63 و 1.48±3.79 روز بود (P=0.279). هیچ موردی از آبسه شکمی، گسستگی زخم و فیستول مدفوعی در هر دو گروه دیده نشد. نیتجه گیری: در این مطالعه تفاوتی بین دو روش دیده نشد. با در نظر گرفتن این نکته که لیگاتور ساده در زمان کم تری نسبت به روش پرس کردن، قابل انجام است می تواند به عنوان روش ارجح مورد توجه قرار بگیرد.

ضایعات نئوپلاستیک اولیه آپاندیس که به صورت موکوسل تظاهر می کنند بسیار نادرند و می توان آنها را به انواع خوش خیم موسینوس آدنوما و سیست آدنوما با استعداد ذاتی برای تبدیل به بدخیمی و موسینوس سیست آدنوکارسینوما تقسیم کرد. قسمت اعظم این تومورها بی علامت بوده و به طور اتفاقی کشف می شوند و یا با علائم یک آپاندیسیت ساده تظاهر پیدا کرده و پس از اکسپلور جراحی کشف می شوند. ما با یک مورد تظاهر غیر طبیعی پسودومیکسوم پریتونئی (عارضه عمده موسینوس سیست آدنوکارسینوم آپاندیس) که به صورت تظاهرات اورولوژیک بود، مواجه شدیم که به تفصیل گزارش می شود.