با انجام آزمایش های صحرایی، شکار پس از انتشار بذر علف های هرز تاج خروس (Amaranthusretroflexus)، سلمه تره (Chenopodium album)، قیاق (Sorghum halepense) و تاتوره (Daturastramonium) در کشتزارهای ذرت مشهد و چناران، در تابستان و پاییز 1386 و در طی هفت هفته متوالی بررسی شد. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تیمارها شامل گونه علف هرز، زمان نمونه برداری و استفاده از قفس بودند. برای بررسی نقش پرندگان در شکار پس از انتشار بذر، از قفس های توری و برای تعیین نوع و شمار شکارگران بی مهره، از ظرف های پلاستیکی به عنوان تله استفاده شد. میزان شکار پس از انتشار بذر گونه های مختلف در بین کشتزارها و نیز در هر کشتزار با هم تفاوت معنی دار داشت. میانگین کل شکار در کشتزار ذرت منطقه چناران (55درصد) بیشتر از کشتزار ذرت منطقه مشهد (47درصد) بود که می تواند ناشی از عامل هایی چون روش آبیاری و نیز شمار شکارگران در دو کشتزار باشد. صرف نظر از نوسان میزان شکار پس از انتشار، با رفتن به سوی آخرین نمونه برداری، الگوی شکار پس از انتشار، روند کاهشی را نشان داد. در هر دو منطقه، تاثیر شکارگران پرنده بر میزان شکار معنی دار نبود. شکارگران بی مهره، اصلی ترین گروه شکارگران در هر دو منطقه بودند و مورچه ها، بیشترین شمار شکارگران بی مهره را به خود اختصاص دادند اما دیگر بی مهرگان بذرخوار مانند جیرجیرک ها و سوسک های کارابیده بذرخوار نیز در تله ها به دام افتادند.

بانک بذر تا حدود زیادی بازتاب وضعیت جوامع علفهای هرز و اثرات عملیات مدیریتی در گذشته و حال می باشد. تناوب زراعی، تناوب عملیات زراعی را ایجاب می کند، به همین دلیل به عنوان یکی از عوامل اساسی در تعیین تنوع و تراکم جوامع علفهای هرز مورد توجه قرار می گیرد. در این تحقیق، تنوع، تراکم و توزیع مکانی بذور علفهای هرز در سه سیستم تناوبی گندم - ذرت علوفه ای، آیش - نخود، و آیش - زیره در سال 1381 مورد بررسی قرار گرفت. تناوب آیش - زیره با 131.5 بذر در کیلوگرم خاک و تناوب گندم - ذرت علوفه ای با 15.04 بذر در کیلوگرم خاک به ترتیب بالاترین و پایین ترین میزان بذر علفهای هرز را داشتند. شاخص تنوع شانون در تناوب های مختلف، متفاوت بود، بنابراین می توان عنوان کرد که دست ورزیهای انجام شده توسط بشر در اکوسیستم های زارعی بر پتانسیل حضور گونه های مختلف تاثیر بسزایی دارد. از سوی دیگر گونه های مختلف بذور علفهای هرز در نواحی مختلف توزیع لکه ای نشان دادند. نتایج موید این است که بکارگیری خصوصیات اکولوژیک و بیولوژیک علفهای هرز بر روی درجه تنوع، تراکم، و توزیع گونه های علف هرز در سطح مزرعه نقش اساسی دارد. علاوه بر این، با مدیریت اصولی و دقیق در زمینه کنترل علفهای هرز می توان با مصرف علف کش کمتر و یا بدون مصرف آن، به نتایج مطمین تر و باامنیت بیشتر دسترسی پیدا کرد.

این پژوهش به منظور بررسی اثر عوامل مختلف محیطی بر پراکنش و تراکم علف های هرز باریک برگ غالب در مزارع گندم آبی کشور انجام گرفت. پنج علف هرز مورد مطالعهPhalaris minor ، Avena fatua، Avena ludoviciana، Secale cereal و Lolium rigidum بودند. عوامل مورد مطالعه نیز عبارت بودند از ارتفاع از سطح دریا، میانگین دمای سالیانه خاک، میانگین بارندگی و تبخیر سالیانه، که همگی از نقشه های از پیش تهیه شده، استخراج شدند. هم چنین درصد ظهور علف های هرز باریک برگ غالب در مزارع گندم آبی واقع در هر یک از 7 نوع اقلیم (بر اساس روش سیلیانینف) و 10 نوع خاک موجود در کشور تعیین گردید. بر اساس نتایج از بین چهار عامل محیطی، ارتفاع از سطح دریا و میانگین دمای سالیانه خاک بر تراکم علف هرز Phalaris minor، سه عامل ارتفاع از سطح دریا، بارندگی سالیانه و میانگین دمای سالیانه خاک بر تراکم دو علف هرز Lolium rigidum و Avena fatua، سه عامل بارندگی سالیانه، میانگین دمای سالیانه خاک و تبخیر سالیانه بر تراکم Avena ludoviciana و دمای سالیانه خاک بر تراکم علف هرز Secale cereal بیش ترین تاثیر را داشتند. بررسی پراکنش علف های هرز مذکور در اقلیم های مختلف نشان داد که علف های هرز Avena ludoviciana و Avena fatua به ترتیب بالاترین (28 درصد) و پایین ترین (6 درصد) وفور را در اقلیم های موجود در ایران دارند. هم چنین Avena ludoviciana و Lolium rigidum نیز به ترتیب بالاترین و پایین ترین میانگین وفور (به ترتیب 30 و 9 درصد) و سازگاری را به انواع خاک های موجود در کشور نشان دادند.

به منظور بررسی تفاوت ژنتیکی توده های مختلف جودره در ایران، پژوهشی طی سال های 93-1392 در گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشگاه تهران انجام شد. در این پژوهش 40 توده جمع آوری شده از سراسر کشور با استفاده از 11 نشانگر SSR مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به طور کل نشان داد که تعداد باند های چند شکل از 2 تا 14 باند برای هر آغازگر متغیر بود. به طور متوسط 7 باند و 6/5 باند چند شکل برای همه آغازگرها حاصل شد. از کل واریانس مشاهده شده، در حدود 48 درصد تنوع مشاهده شده مربوط به تنوع بین جمعیت ها و 52 درصد مربوط به داخل جمعیت ها بود که مقدار تمایز بالای بین جمعیت ها را نشان می دهد. 40 توده مورد بررسی جودره در 5 گروه مختلف قرارگرفتند. گروه الف) شامل توده های استان فارس، گروه ب) شامل توده های یزد، چهارمحال و بختیاری، لرستان، ایلام و یک توده همدان، گروه ج) شامل توده های قزوین، البرز، خمین، قم و خراسان، گروه د) شامل توده های کردستان، آذربایجان غربی، اردبیل و قزوین و گروه ه) شامل توده های همدان، کردستان و کرمانشاه شدند. قرارگیری توده های مناطق نزدیک به هم در یک گروه، ممکن است به دلیل نفوذ این توده ها به داخل همدیگر، از طریق ماشین آلات کشاورزی و یا بذور گیاهان زراعی باشد. همچنین به احتمال زیاد فرضیه انتقال بذر جودره از استان فارس، حداقل به مناطق دوردست مانند کرج و ورامین مردود است. آگاهی از تنوع ژنتیکی این علف هرز، می تواند منجر به پیشرفت برنامه های مدیریتی به منظور کنترل مؤثر این علف هرز مخصوصا در مزارع گندم شود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پراکنش زنبور Trichogramma brassicae Bezd. با رهاسازی تعداد 50000 فرد بالغ در مرکز دو مزرعه برنج و 4 نوبت نمونه برداری به وسیله تخم تله بید غلات Sitotroga cerealella (Oliv. )) و کارت های زرد چسبنده مطالعه شد. نتایج نشان داد در مزرعه اول ضریب پخش معادل 04/3 مترمربع در روز در نمونه برداری اول بود، اما این مقدار در نوبت دوم بیش از 50 درصد کاهش داشت (07/1 مترمربع در روز) و در نوبت سوم به 28/11 مترمربع در روز رسید. در مزرعه دوم همین ضریب از 93/3 متر مربع در روز به 76/29 متر مربع در روز در نمونه برداری سوم رسید. فاصله در برگیرنده 98 درصد جمعیت زنبور، در مزرعه اول، 80/9 متر در نمونه برداری اول ثبت شد و به حداکثر 11/15 متر در نمونه برداری سوم رسید، اما در مزرعه دوم از 21/11 متر در نوبت اول به حداکثر 45/53 متر در نوبت سوم افزایش یافت. متوسط تعداد زنبور باقیمانده در مزرعه اول 67/630 عدد و در مزرعه دوم 18/272 عدد در واحد سطح در کل دوره آزمایش بود. حداکثر میانگین میزان پارازیتیسم در مزرعه اول و دوم در نوبت اول نمونه برداری در شعاع یک متری از نقطه رهاسازی مشاهده شد (به ترتیب 75/64 و 91 میانگین تخم پارازیته به ازای هر کارت) و با گذشت زمان و افزایش فاصله، کاهش یافت. نتیجه گیری اینکه برای بهره مندی بهتر از رهاسازی زنبور تریکوگراما در کنترل ساقه خوار برنج، نیاز است تا توزیع زنبورها در مزرعه یکنواخت تر انجام شود. این امر نیازمند تغییر شیوه بسته بندی و رهاسازی زنبور است.

بمنظور مدیریت بهینه در دریاچه سد لار پارامترهای لیمنولوژیک و بیولوژیک از جمله شناسایی، تراکم و پراکنش فیتوپلانکتونها و تغییرات آنها طی 6 مرحله نمونه برداری از خرداد ماه تا آبان ماه سال 1384 انجام پذیرفت. نمونه ها توسط تور پلانکتونگیر 30 میکرون و از اعماق مختلف (لایه های 0، 5، 10، 20 و 30 متری) با دستگاه روتنر برداشته و توسط فرمالین به نسبت 4 درصد تثبیت و در آزمایشگاه با میکروسکوپ معکوس مطالعه شدند.در این بررسی در مجموع 34 جنس در 7 شاخه فیتوپلانکتونی شناسایی گردید. از بین جنس های شناسایی شده 11 جنس مربوط به شاخه Bacillariophyta، 1 جنس مربوط به شاخه Euglenophyta، 11 جنس مربوط به شاخه Chlorophyta، 5 جنس مربوط به شاخه Cyanophyta، 3 جنس مربوط به شاخه Pyrrophyta، 1 جنس مربوط به شاخه Cryptophyta و 2 جنس مربوط به شاخه Chrysophyta تعلق داشتند.غالبیت فیتوپلانکتونی در این سد مخزنی با شاخه باسیلاریوفیتا بوده که 83/82 درصد جمعیت سالانه را دارا بودند و  نمونه های غالب آن جنسهای Cyclotella، Navicula  و Nitzchia می باشند. شاخه کلروفیتا با فراوانی 89/12 درصد با جنسهای Oocystis، Pediastrum، Scenedesmus و Chlorella در رده دوم قرار دارد. سایر شاخه های فیتوپلانکتونی که از درصد جمعیتی کمتری برخوردارند عبارت بودند از کریزوفیتا با فراوانی 21/2 درصد با جنسهای Dinobryon  و Malomonas، سیانوفیتا با فراوانی 32/1 درصد با جنسهایAnabaena ، Oscillatoria و Gleocapsa، پیروفیتا با فراوانی 52/0 درصد با جنسهای Cyratium و Peridinium، اگلنافیتا با فراوانی 13/0 درصد با جنس Euglena  و کریپتوفیتا با فراوانی 08/0 درصد با جنس Cryptomonas می باشند.میانگین بیشترین تراکم سلولهای فیتوپلانکتونی در تمامی ماههای نمونه برداری به شاخه باسیلاریوفیسه به تعداد 571/21± 10770666 عدد در لیتر تعلق داشته و غالبترین جنس از این شاخه که در تمام فصول سال به تعداد زیاد مشاهده شد، جنس Cyclotella بود. رتبه دوم شاخه کلروفیتا با میانگین تعداد 573/39±2927000 عدد در لیتر قرار داشت که جنسهای غالب آن Oocystis، Pediastrum، Scenedesmus  و Chlorella بوده و سایر شاخه ها درصد جمعیت کمتری داشتند.طبق آزمونهای غیرپارامتریک کروسکال والیس و من – ویتنی بین فراوانی فیتوپلانکتونها در ایستگاهها و ماههای مختلف اختلاف معنی دار آماری وجود داشته (P<0.05) ولی بین اعماق مختلف هیچ اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد (P>0.05).