زمینه و اهداف: عفونت و ادراری مکرر یکی از شایعترین علل ایجاد کننده نارسایی مزمن کلیه در کودکان محسوب می شود. بنابراین شناسایی زمینه های مستعد کننده عفونت ادراری مکرر اهمیت دارد. در مطالعات اخیر بر نقش هیپر کلسیوری در ایجاد آسیب مخاط مثانه و اختلال عملکرد مثانه اشاره شده است، ولی هنوز مطالعات در راستای همراهی هیپر کلسیوری با عفونت ادراری مکرر محدود و ناکافی می باشد. در این مطالعه همراهی هیپر کلسیوری با عفونت ادراری مکرر بدون زمینه قابل شناسایی آناتومیکال مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: چهل و شش کودک مبتلا به عفونت ادراری مکرر بدون زمینه قابل شناسایی آناتومیکال (از قبیل (Vesicoureteral reflux, VUR)، سنگ و ...) در دوره زمانی یکساله (مهر 1383 لغایت مهر 1384) کلسیم ادرار 24 ساعته اندازه گیری و با 46 کودک سالم (گروه شاهد) مورد مقایسه قرار گرفت. کودکانی که بیش از دو بار طی 6 ماه و بیش از سه بار طی یک سال عفونت ادراری داشتند وارد مطالعه شدند.یافته ها: در مطالعه حاضر در 34.8% کودکان مبتلا به عفونت ادراری مکرر هیپر کلسیوری وجود داشته و در کودکان گروه شاهد هیپر کلسیوری 8.6% گزارش شده است (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس مطالعه فوق کودکان مبتلا به عفونت ادراری مکرر و بدون زمینه آناتومیکال قابل شناسایی بطور قابل توجه ای با هیپر کلسیوری همراه بوده است.

زمینه و هدف: اختلاف عملکرد دستگاه ادراری تحتانی می تواند علت عفونت های مکرر ادراری urinary tract Infection (UTI) و ریفلاکس وزیکویورترال Vesico Ureteral Reflux (VUR) در کودکان باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی فراوانی اختلال عملکرد مثانه در کودکان مبتلا به عفونت ادراری مکرر بوده است.روش بررسی: در طول مطالعه 133 کودک (11 پسر و 122 دختر) وارد مطالعه شدند. دامنه سنی از 7 ماه تا 14 سال متغیر بود. گروه 8 شامل 78 کودک با سابقه UTI مکرر بدون VUR، در حالی که گروه B شامل 55 کودک مبتلا به UTI و VUR بود. بررسی های یورودینامیک (سیستومتری) بر روی تمام این کودکان انجام شد.یافته ها: عملکرد غیر طبیعی سیستم ادراری تحتانی در 98 کودک (73.1%) دیده شد که 57 کودک از گروه A (78.1%) و 41 کودک از گروه B (78.8%) بودند. (p>0.05) شایع ترین اختلال عملکرد دیس سینرژی دترسور اسفنکتر (DSD) بود که در 54% موارد وجود داشت، 46.2% در گروه A و 60% در گروه B. (p<0.05) مثانه ناپایدار در 44 کودک (33%) دیده شد که تفاوت معنی داری در دو گروه نداشت. در 17 بیمار (12.6%) DSD همراه با ناپایداری مثانه بود. از نظر اختلال ادرار کردن حدود 20% کودکان در هر دو گروه هیچکدام از علایم اختلال را نداشتند، در حالی که 80% دیگر علایم مختلفی را گزارش می کردند که شایعترین آنها یبوست و اورجنسی بود. در نیمی از کودکان گروه A و یک چهارم افراد گروه B همزمانی چند علامت دیده می شد از جمله: تکرر ادرار، اورجنسی، ادرار منقطع، بی اختیاری، ادرار قطره قطره و احتباس و یبوست.نتیجه گیری: شایع ترین اختلال عملکردی سیستم ادراری تحتانی در کودکان با UTI مکرر DSD است که در کودکان مبتلا به VUR با فراوانی بیشتری رخ می دهد.

زمینه و هدف: عفونت ادراری یک مشکل شایع و جدی در نوزادان است. مطالعات نشان داده اند که زردی می تواند یک علامت زودرس عفونت ادراری باشد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع عفونت ادراری در نوزادان مبتلا به زردی، سن بروز، شدت زردی، علایم و عوارض هیپربیلی روبینمی غیرمستقیم ناشی از عفونت ادراری در این نوزادان می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی در سالهای 1382 الی 1388، کلیه نوزادان مراجعه کننده به بیمارستان قائم مشهد بعلت زردی بدون علامت از نظر عفونت ادراری بررسی شدند. از نوزادان مورد مطالعه آزمایش بیلی روبین مستقیم و غیرمستقیم، کامل ادرار و کشت ادرار و سایر آزمایشات لازم انجام گردید. در اغلب نوزادان با عفونت ادراری سونوگرافی کلیه ها انجام گردید. اطلاعات مربوط به حاملگی، زایمان و حوادث پس از تولد ثبت شد. داده ها با استفاده از تست دقیق فیشر، کای دو و t دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 1487 نوزاد دچار زردی، 1061 نوزاد از نظر عفونت ادراری بررسی گردیدند که 74 مورد (97/6%) عفونت گزارش گردید. سن بروز زردی، سن مراجعه و سن بهبودی نوزادان دچار عفونت ادراری بطور قابل ملاحظه ای دیرتر از نوزادان فاقد عفونت بود (P<0.05)، در نوزادان دچار عفونت ادراری میزان بیلی روبین توتال کمتر و طول مدت بستری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.001). لکوسیتوری و یا باکتریوری در 60% نوزادان دارای عفونت ادراری مشاهده گردید و 32% نوزادان مبتلا سونوگرافی غیرطبیعی و %50 نوزادان بررسی شده رفلاکس ادراری داشتند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه لازم است زردی های بروز یافته پس از روز پنجم یا تشدید شده پس از هفته اول از نظر عفونت ادراری بررسی شوند و بررسی کامل سونوگرافی و Voiding cystourethrogram (VCUG)  از نظر اختلالات آناتومیک ادراری در این نوزادان توصیه می گردد.

با توجه به اینکه عفونت ادراری از شایع ترین بیماری های سیستم تناسلی ادراری در کودکان می باشد، طیف علایم آن وسیع است و تاخیر در تشخیص و درمان مناسب منجر به عوارض غیرقابل برگشت منجمله نارسایی مزمن کلیه می شود لذا بررسی هایی بر روی جنبه های مختلف این بیماری از جمله پارامترهای توزیع سنی، جنسی، تظاهرات بالینی، روش های تشخیصی، نوع میکروارگانیسم، درمان، عوارض و علل زمینه ای صورت گرفته است. عفونت ادراری در سنین کمتر از یک سال در پسرها شایع تر از دخترهاست. شایع ترین علت مراجعه (62%) تب بوده است که بیشتر مربوط به سنین قبل از یک سال می باشد. شایع ترین اختلال در سونوگرافی افزایش ضخامت مثانه و تشخیص سیستیت و در VCUG برگشت ادرار از مثانه به حالب بوده است.حدود 3/33% بیماران سابقه قبلی عفونت مجاری ادراری داشتند که 5/37% از آنان پسر و 5/62% دختر بودند. شایع ترین عامل بیماریزا (7/77%) E Coli بود. در آنتی بیوگرام موثرترین آنتی بیوتیک تزریقی آمیکاسین (6/91%) و موثرترین آنتی بیوتیک خوراکی نالیدیکسیک اسید (9/76%) می باشد. کم اثرترین آنتی بیوتیک آمپی سیلین (5/87%) بود. با توجه به اینکه شروع درمان اکثرا (97%) با آمپی سیلین و جنتامایسین و عامل عفونت زا در 5/29% موارد به هر دو دارو مقاوم بوده است توصیه می شود پس از گرفتن نمونه لازم جهت کشت ادرار و خون در صورتی که قصد تجویز آنتی بیوتیک باشد از دادن آمپی سیلین اجتناب شود.

سابقه و هدف: وجود گزارشاتی مبنی بر تغییر شاخص های الکترولیتی پس از درمان عفونت های ادراری و عدم انجام یک مطالعه کنترل شده از تاثیر درمان عفونت های ادراری بر وضعیت الکترولیت ها و عوارض شناخته شده آن موجب شد تا این تحقیق در بیمارستان کودکان مفید شهر تهران در سال های 82-81 انجام شود.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد و بر روی 84 کودک با تشخیص قطعی عفونت ادراری انجام گرفت. قبل از درمان، میزان سدیم و پتاسیم سرم و ادرار (راندوم) با روش FLAME PHOTOMETRY اندازه گیری شد. درمان عفونت های ادراری با سفالوسپورینهای نسل سوم انجام پذیرفت و تاثیر آن یک هفته پس از شروع درمان، با اندازه گیری شاخص های چهارگانه به روش فوق مجددا اندازه گیری و تغییرات محاسبه و افزایش یا کاهش هر یک با آزمون آماری Sing test مورد قضاوت واقع شد.یافته ها: از 84 کودک مورد بررسی، 16 پسر (8.18%) و 68 دختر (81.2%) بودند. میزان سدیم سرم در 61 نفر (72.6%) از مبتلایان به میزان 2.69 واحد یا 1.9% افزایش یافت .(p>0.001) همچنین میزان پتاسیم سرم در 64 نفر (76.2%) از مبتلایان به میزان 0.38 واحد یا 8.5% افزایش یافت (p>0.001). سدیم راندوم ادرار در 49 نفر (58%) از مبتلایان به میزان 14.2 واحد یا 23.5% کاهش یافت (p>0.01). پتاسیم راندوم ادرار در 44 نفر (52%) از مبتلایان به میزان 4.3 واحد افزایش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد عفونتهای ادراری موجب افزایش الکترولیت های سدیم و پتاسیم سرم و کاهش سدیم و راندوم ادرار می گردد ولی بر روی پتاسیم راندوم ادرار اثری ندارد.انجام تحقیق تجربی کامل برای تعیین تاثیر درمان بر عفونتهای ادراری بر تمامی شاخص های الکترولیتی سرم و ادرار توصیه می گردد.