چکیده فارسی:مفهوم تروریسم از دیرباز در جوامع گوناگون مورد توجه بوده و متناسب با شرایط مختلف به کار رفته است. تعریف تروریسم قویا به منافع دولت های قدرتمندتر و اهداف و منافع معرفین و اینکه با چه رویکردی به آن نگاه شود، بستگی دارد.در واقع تروریسم عنوانی است که برای خشونت افراد، گروه ها و دولت های بدون حمایت قوی ترها به کار می رود. سازمان های تروریستی متناسب با اهداف و خواسته هایشان بر تغییر رژیم، تغییر منطقه و زمین، تغییر سیاسی، کنترل اجتماعی و حفظ وضع موجود متمرکز می شوند. همچنین راهبردهای متعدد و مختلف سازمان های تروریستی فرسایش (نبرد خواسته ها)، ارعاب (حاکمیت ترور)، تحریک (برانگیختن فیوز)، ایذایی (خرابکاری صلح) و بالاترین پیشنهاد (متعصب علیه خائن) را شامل می شود که با توجه به موقعیت و شرایط خاص مورد استفاده قرار می گیرند.   چکیده عربی:لقد تمتع مفهوم الإرهاب بإهتمام الأنظمة و الأقلیة فی المجتمعات المختلفة منذ القدم. و تم إستخدامه تبعا للظروف المختلفة. لقد إرتبط تعریف الإرهاب إرتباطا وثیقا بمصالح الدول القویة و فی الحقیقة یعتبر الإرهاب مصطلحا یستخدم لتعریف عنف الأفراد و الجماعات و الدول التی لاتتمتع بدعم من الأقویاء. لقد تتمرکز المنظمات الإرهابیة تبعا لأهدافها و مطالیبها علی الأهداف الخمسة هی تغییر الأنظمة و تغییر المنطقة الأرض و التغییر السیاسی و الحفاظ علی الوضع الموجود. کما أن لها إستراتیجیات متعددة و مختلفة کالإستنزاف) حرب الإرادات (و الترهیب) تغلیب الإغتیال (و الإستفزاز و تدمیر عملیة السلام التی تستخدم تبعا للموقع و الظروف الخاصة.

با تسامح می توان گفت در جهان امروز، پدیده سیاسی تروریسم به عنوان عامل محرکه تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و...، جایگزین پدیده های سیاسی شناخته شده مثل انقلابات، جنگ ها (جنگ های تمام عیار دو یا چند واحد سیاسی با هویت مشخص در قالب دولت های ملی)، کودتاها، شورش ها و... شده است و زندگی سیاسی در سطوح مختلف آن (گروه های سیاسی زیر ملی، و ملی و بین المللی) را به چالش کشیده است. در این مقاله کوشش می کنیم ضمن اشاره مقدماتی به گسترش این پدیده سیاسی در سراسر جهان، تعریف و انواع آن، به تامل در رهیافت های تحلیلی و تبیین تا به حال ارایه شده در جهت شناخت این پدیده بپردازیم.

مقاله حاضر، به این پرسش محوری می پردازد که ضد تروریسم نوین چیست و قواعد محوری آن کدامند؟ در مجموع می توان سه رویکرد را در مقابله با تروریسم بازشناسی کرد که عبارتند از «رویکرد جنگی»، «رویکرد عدالت کیفری» و «رویکرد اطلاعاتی». دو رویکرد نخست، خصلتی واکنشی دارند و معطوف به مرحله پس از وقوع کنش تروریستی هستند. این در حالی است که در مقابله با تروریسم جدید، از جمله تروریسم تکفیری، همواره گفته می شود که پیش گیری می بایست بر واکنش اولویت داشته باشد. بنابراین، رویکردی که در مواجهه با این گونه جدید توصیه می شود، رویکرد اطلاعاتی است. اتخاذ رویکرد اطلاعاتی در این خصوص، بدین معناست که با بهره گیری از شیوه ها و تاکتیک های مختلف اطلاعاتی از جمله جمع آوری، تحلیل، تخمین، هشدار، نفوذ، جریان سازی و. . .، اولاً مانع از شکل گیری گروه های تکفیری و جمع شدن افراد دور هم برای تکوین این گروه ها شد و ثانیاً در صورت شکل گیری، مانع از به نتیجه رسیدن و تصمیم گیری آن ها برای انجام حمله تروریستی به اهداف و مقاصد خودی شد.

در قرن بیست و یکم، پدیده تروریسم روندها و ویژگی های متمایزی از خود نشان داده است. با اینکه تروریسم منحصر به این قرن نیست، اما بعد از حادثه تروریستی 11 سپتامبر، توجه جهانی بیشتر از همیشه به گروه ها و سازمان های تروریستی جلب گردید و درواقع از این زمان بود که مسئله تروریسم و چگونگی مبارزه با آن به یکی از پارادایم های تجزیه وتحلیل روابط بین الملل و سیاست جهانی تبدیل شد. بنابراین با توجه به سطح رو به رشد تهدیدات تروریستی، دامنه بین المللی آن و امکان استفاده تروریسم از سلاح های غیر متعارف، تبیین و شناخت تحولات آینده تروریسم بین الملل برای مقابله با آن ضروری به نظر می رسد. بنابراین هدف از نوشتن این مقاله پاسخگویی به این پرسش است که در سال های آینده، چه تغییراتی در روند، روش و فعالیت های گروه های تروریستی ایجادمی شود. تجزیه وتحلیل داده های موجود مبتنی بر روش تحلیل روند نمایانگر آن است که استفاده از سلاح های غیر متعارف توسط تروریست ها در آینده گسترش می یابد، تهدیدات ناشی از تروریسم سایبری و اینترنتی در آینده افزایش می یابد، تروریست ها در آینده از حملات انتحاری بیشتری استفاده خواهند کرد و در مدیریت تهدیدات تروریستی در آینده، تروریسم وطنی نقش مهمی ایفا می کند.

از یک سو، جنگ علیه تروریسم به مثابه مولود نامشروع دولت بوش-با جایگزینی مغرضانه جنگ علیه تروریسم (war on terrorism) به جای مبارزه و مقابله با تروریسم (counter terrorism terrorism/Anti) زمینه را برای انجام اقدامات نظامی آماده ساخت و از دیگر سو، بر اثر دوام شرکت غیرنظامیان در مخاصمات مسلحانه معاصر، نظام حقوق بین الملل به ویژه شاخه حقوق بشردوستانه آن با تاکتیک نظامی جدیدی به نام «قتل هدفمند» مواجه شده است. به طوری که این نوع قتل علاوه بر زمان درگیری های مسلحانه و صحنه های نبرد، در خارج از میادین مخاصمات و حتی زمان صلح نیز ارتکاب می یابد؛ بنابراین مقاله حاضر با واکاوی ماهیت و بررسی امکان بسط و قبض «قتل هدفمند» درصدد تثبیت این ایده است که اگر چنین عملی، فرازمانی و فرامکانی باشد، نامشروع و اما اگر مقید به ازمنه و امکنه مخاصمات باشد، مشروع است.