در این مطالعه برش موک در جنوب شرق شیراز انتخاب شد. مطالعات تاکسونومیکی نانوفسیلهای آهکی منجر به شناسایی 23 جنس و 44 گونه در برش موک گردید. بر مبنای اولین حضور گونه های شاخص و تجمعات فسیلی همراه، هفت بایوزون (CC21-CC26) از زون بندی سیسینگ (1977) و بایوزون NP1 از زون بندی مارتینی (1971) که معادل زون CP1a از زون بندی اکادا و بوکری (1980) است، در برش موک تشخیص داده شد. بر مبنای بیوزونهای مذکور سن سازند گورپی در جنوب شرق شیراز از کامپانین پسین تا اوایل دانین پیشنهاد می گردد. مطالعات پالئواکولوژی انجام شده نشان می دهد که سازند گورپی در برش موک در عرضهای جغرافیایی پایین و در قسمتهای عمیق حوضه نهشته شده است. اما عمق حوضه سازند گورپی به سمت بالای برش کاهش می یابد.

مطالعات چینه نگاری سکانسی می تواند در درک و تحلیل حوضه رسوبی کمک نماید. به همین جهت برش چینه شناسی تنگ عبدی (یال جنوبی تاقدیس احمدی) واقع در فارس ساحلی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. سازند آسماری در این برش با ناپیوستگی هم شیب (پیوسته نما) بر روی نهشته های سازند جهرم قرار دارد و مرز بالایی این سازند با سازند رازک بوده که این مرز به صورت ناپیوسته و فرسایشی است. این برش شامل توالی از سازند های جهرم (10 متر)، آماری (35 متر) و رازک (5/172 متر) بوده که به طور عمده از سنگ آهک، سنگ آهک رسی، مارن و به مقدار کمتر ماسه سنگ، کنگلومرا و نهشته های شیلی و دولومیتی تشکیل شده است. به طورکلی 84 نمونه مورد مطالعه قرار گرفت که بر اساس گسترش روزنبران کف زی، سن سازند جهرم ائوسن پسین، سازند آسماری روپلین و سازند رازک روپلین و اکیتانین پیشنهاد می شود. مطالعات میکروفاسیس ها در این تحقیق منجر به تعیین چهار کمربند رخساره ای شامل محیط جزرومدی، لاگون، پشته های ماسه ای و دریای باز شد و با توجه به اطلاعات به دست آمده از مطالعات صحرایی و آزمایشگاهی، چهار سکانس رسوبی و چهار مرز سکانسی تعیین گردید که از این تعداد، دو مرز سکانسی از نوع اول SB(1) و دو مرز سکانسی از نوع دوم SB(2)تشخیص داده شد.

در این تحقیق شش مقطع چینه شناسی از سازندتاربور انتخاب شده است که شامل مقاطع گندشتلو، زرقان، خرامه – 1، خرامه- 4، و سروستان است. در مجموع در حدود 2500 متر از رسوبات این سازند مورد بررسی قرار گرفته و در حدود 850 مقطع میکروسکوپی، مطالعه میکروفاسیس های شاخص و فرامینفرهای آن به دقت شناسایی شده است. مطالعات انجام شده نشان دهنده آن است که سازند تاربوراز نظر سنگ چینه به دوقسمت قابل تفکیک استک1- بخش آهک های با لایه بندی متوسط تا ستبر لایه در زیر،2- بخش آهک های توده ای که در بخش بالائی سازند تاربور قرار گرفته است.به طور کلی میکروفاسیس های شاخص در مقاطع مورد مطالعه شامل وکستون- پکستون، گرینستون و باندستون می باشند. تنوع این میکروفاسیس ها غیر از مقاطع چینه شناسی خرامه – 1 خرامه – 3 ، در قسمت زیرین (بخش 1) نیز مشاهده می شود، ولی در دو مقطع یاد شده این تنوع در بخش آهک های توده ای وجود دارد. میزان عناصر اصلی تشکیل دهنده میکروفاسیس ها، اکستراکلاست، اینتراکلاست و بیوکلاست نیز در بخش های مختلف تغییرات مختلفی را از خود نشان داده است. میزان اکستراکلاست در بخش زیرین تمامی مقاطع شامل گونه های زیر است:  Orbitoides media, O. apiulata, O. concavatus, O.tissoti. O.tiriangularis, Antalyna korayi,Laffitteina sp.Loftusia minor, Omphalocyclus macroporus, Siderolites calcitrapoides, Murciella cuvillieri,Dicyclina schlumbergeri, Coskinolina sp. Rotalia skourensis.Minoxia sp., Trochospira sp., Subalveolina sp., Bolivinopsis sP., Broeckinella sp.,Nezzazatinella sp., goupillaudina shirazensis, G.SP.,  با توجه به فرامینفرهای یافت شده، سن مقاطع مختلف با یکدیگر تفاوت هایی را نشان می دهد، ولی به طور کلی سن سازند تاربور در منطقه مورد مطالعه از کامپانین تا پالئوسن پیشین می باشد.  

نهشته های سازند تاربور در جنوب شرق شهرستان خرامه با ضخامت حدود 700 متر، بطور عمده از سنگهای کربناته تشکیل شده است. مرز زیرین این سازند با سازند گورپی هم شیب و پیوسته و مرز بالایی با سازند ساچون هم شیب و ناپیوسته و نشانه عدم رسوبگذاری و فرسایش است. با توجه به ویژگیهای لیتولوژی، شش واحد سنگی در سازند تاربور در ناحیه خرامه شناسایی شده است.بر اساس مطالعات پتروگرافی، رسوبات کربناته سازند تاربور را می توان به 8 میکروفاسیس کربناته تقسیم نمود. تلفیق مطالعات صحرایی و میکروسکوپی سبب شناسایی رخساره های کربناته O1 و O2 (دریای باز)، B (سد کربناته) و L1 تا L5 (تالاب پشت سد) در سنگ های سازند تاربور ناحیه مورد مطالعه شده است که در تناوب با رخساره آواری شیل دیده می شوند. تغییرات عمودی میکروفاسیس ها و منحنی تغییرات عمق مربوط به آن نشان دهنده ضخامت زیاد رخساره های مربوط به زیر محیط کم عمق و نبود رخساره های عمیق است. سازند تاربور در ناحیه مورد مطالعه در یک پلاتفرم کربناته دریای اپی کانتیننتال (Epicontinental) از نوع رمپ هموکلینال تشکیل شده است. 

سازند آسماری در مقطع داریان به ضخامت 170 متر و در مقطع رونیز به ضخامت 150 متر مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته که با مرزهای ناپیوسته بر روی سازند جهرم و در زیر سازند رازک قرار دارد. بررسی های دقیق پتروگرافی در برش مورد مطالعه منجر به شناسایی 15 رخساره کربناته و یک رخساره ماسه سنگی در قالب 5 گروه رخساره ای شده است. این گروههای رخساره ای به ترتیب دور شدن از ساحل، عبارتند از: گروه رخساره ای پهنه جزر و مدی، گروه رخساره ای تالاب، گروه رخساره ای حفاظت شده، گروه رخساره ای سد و گروه رخساره ای دریای باز. بر اساس این نتایج سازند آسماری در بخش های مختلف یک رمپ کربناتی با شیب یکنواخت (homoclinal) نهشته شده است.

در مطالعه پیش رو 95 متر از رسوبات سازند گورپی در برش شمال شهر اوز واقع در جنوب شرق شیراز از دیدگاه نانوفسیل های آهکی مورد بررسی قرارگرفت. در این برش سازند گورپی از مارن، شیل و سنگ آهک رسی تشکیل شده است. بررسی نانوفسیل های آهکی در این قسمت به تشخیص22 جنس و 33 گونه منجر شد. براساس پراکندگی گونه های شاخص نانوفسیلی، بایوزون های Aspidolithus parcus zone، Calculites ovalis zone، Ceratolithoides aculeus zone، Quadrum sissinghii zone، Quadrum trifidum zone، Reinhardtites levis zone و Tranolithus phacelosus zone از زون بندی Sissingh (1977) تشخیص داده شدند که این بایوزون ها با بخش زیرین بایوزون NC18 تا بخش زیرین بایوزون NC21 از زون بندی Roth (1978) و بایوزون های UC14 تا UC18 از زون بندی Burnett (1998) مطابقت دارند. بر اساس بایوزون های به دست آمده بازه زمانی سازند گورپی در این برش از کامپانین پیشین تا اواخر مایستریشتین پیشین است. مطالعه در برش اوز نشان می دهد که نهشته های سازندگورپی با کاهش عمق حوضه رسوبی در اواخر مایستریشتین پیشین، به صورت همشیب و ناگهانی به سنگ آهک های سازند تاربور ختم می شوند.

آهک های دولومیتی شده و دولومیت بیشتر بخش قربان سازند ساچون (پالئوسن- ائوسن پیشین) در برش تاقدیس قره در جنوب خاور شیراز را تشکیل می دهند. بررسی های ژئوشیمیایی و سنگ نگاری این نهشته ها نشان می دهد که دولومیت ها در محیط های دیاژنزی دریایی، جوی و تدفینی تشکیل شده اند. بر پایه این بررسی ها سه دسته دولومیت شامل دولومیکرایت (کمتر از 16 میکرون)، دولومیکرواسپارایت (16 تا 62 میکرون) و دولواسپارایت (بزرگ تر از 62 میکرون) شناسایی شده اند. وجود شواهدی مانند تخلخل فنسترال، کانی های تبخیری (ژیپس و انیدریت) و اینتراکلاست و نیز نبود فسیل نشان می دهد که دولومیکرایت ها در محیط بالای کشندی تشکیل شده اند. دلومیکرواسپارایت ها که در اثر تبلور دوباره دولومیکرایت و جانشینی گل کربناته به وجود آمده اند، مقادیر منیزیم، سدیم و استرانسیم کمتر و در برابر آن منگنز و آهن بیشتری نسبت به دولومیکرایت ها دارند. مقادیر و روابط عناصر یاد شده به دلیل تاثیر بیشتر سیال های دیاژنزی بر دولومیکرواسپارایت ها و تشکیل آنها در محیط دیاژنزی تدفینی متوسط تا ژرف مربوط می شود. دولواسپارایت ها به سه شکل دیده شده اند: شکل اول آن به صورت جانشینی در جلبک سرخ و زمینه گل کربناته است. شکل دوم دولواسپارایت ها که از بلورهای دارای رشد اضافی هم محور، لومینسانس با زون بندی مرکب از نواری های روشن و تیره و ادخال های سیال های حفره ای تشکیل شده اند، در محیط دیاژنزی تدفینی و به صورت سیمان پر کننده حفرات نهشته شده اند. تشکیل دولواسپارایت های متخلخل، شکل دار تا نیمه شکل دار با بافت دانه شکری و تخریب کننده فابریک (شکل سوم) مرز سازند ساچون و جهرم در منطقه آمیختگی آب های جوی و دریایی تفسیر می شود.

در این تحقیق مقطع چینه شناسی تحت عنوان مقطع کفترک مربوط به سازند های جهرم و آسماری انتخاب شده اند. در مجموع ضخامت رسوبات این مقطع 286 متر می باشد .به طور کلی میکرو فاسیس های شاخص در سازند جهرم شامل وکستون،پکستون،گرینستون و میکروفاسیس های دولومیتی و آهک دولومیتی است که این میکروفاسیس ها در گروه های محیطی A (رخساره های پهنه جزر و مدی)، B (رخساره های لاگون) و C (رخساره های (Shoal قرار گرفته اند؛ و میکروفاسیس های سازند آسماری شامل مادستون، وکستون،پکستون و گرینستون می باشد که این میکروفاسیس ها در گروه های محیطی A (رخساره های پهنه جزر و مدی)، B (رخساره های لاگون) و C (رخساره های Shoal)، D (رخساره های دریای باز) می باشند. عناصر آلوکم و تخریبی این میکروفاسیس ها در سازند های جهرم و آسماری شامل اینترا کلاست، بیوکلاست، اکسترا کلاست و پلوئید است. در مجموع به لحاظ مطالعات چینه نگاری سکانسی رسوبات سازند جهرم، شامل یک سکانس رسوبی درجه 3 و رسوبات سازند آسماری شامل دو سکانس رسوبی درجه 3 می باشد.

با توجه به اهمیت استراکدها در تشخیص محیط دیرینه و سن رسوبات، در این تحقیق استراکدهای موجود در مارن های واحدهای 1 و 3 سازند تاربور در کوه چهل چشمه خرامه مورد بررسی قرار گرفته است. سازند تاربور در این منطقه 712 متر ضخامت دارد و به شش واحد سنگی تفکیک شده است. در این مطالعه تعداد 60 نمونه از مارن های واحدهای 1 و 3 برداشت شده که پس از شستشو و مطالعه نمونه ها تعداد 21 گونه از استراکدها شناسایی شدند که با توجه به مجموعه آنها سن ماستریشتین و محیط رسوبی گرم، پراکسیژن و کم عمق برای این واحدها در نظر گرفته می شود.