به منظور بررسی اثرسطوح مختلف نیتروژن و پتاسیم بر خصوصیات مورفولوژیکی و شیمیایی گیاه دارویی استویا تحت شرایط گلخانه، آزمایشی در سال زراعی 1389 در پژوهشکده بیوتکنولوژی شمال کشور به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد که در آن نیتروژن در چهار سطح (صفر، 60، 40، 20) کیلوگرم در هکتار و پتاسیم در چهار سطح (20، 30، 40 و صفر) کیلوگرم در هکتار در نظر گرفته شد. صفات مورد اندازه گیری شامل طول ساقه، طول میانگره، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، و میزان کربوهیدرات بود. بیشترین طول ساقه با 90.90 سانتی متر و بیشترین طول میانگره با 4.31 سانتی متر و بیشترین وزن تر ریشه به میزان 15.5 گرم در بوته و بیشترین وزن خشک ریشه با 2.9 گرم در تیمار N4یا کاربرد کود 60 کیلوگرم نیتروژن درهکتار مشاهده شد. بیشترین طول ساقه با 77.01 سانتی متر در تیمار K4 یا کاربرد کود پتاسیم 40 کیلوگرم درهکتار به دست آمد. بیشترین میزان کربوهیدرات با 0.057 در تیمار (N4K2) یا کاربرد کود نیتروژن 60 کیلوگرم در هکتار و کود پتاسیم 20 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد.

بررسی واکنش های فیزیولوژیک گونه های مختلف اکالیپتوس به تنش خشکی می تواند به شناسایی مکانیسم های موثر در مقاومت به خشکی و نیز انتخاب بهترین گونه برای کاشت در مناطق کم آب ایران کمک کند. در این راستا طی یک آزمایش گلخانه ای با استفاده از پلی اتیلن گلیکول 6000 به عنوان یک کاهش دهنده اسمزی، تیمارهای مختلف تنش خشکی در سطوح مختلف 0، 0.1-، 0.3-، 0.6- و 1.2- مگا پاسکال بر روی نهالهای استقرار یافته در محیط کشت هیدروپونیک اعمال گردید. این آزمایش در قالب طرح فاکتوریل بر پایه کاملا تصادفی در سه تکرار بر گونه های Eucalyptus camaldulensis, E.microtheca, E.melliodora و E. viminalis اعمال گردید. نمونه برداری از برگ های انتهایی تیمارهای مختلف انجام شد و غلظت رنگیزه های گیاهی شامل کلروفیل a,b و کاروتن، قند، پرولین و پارامترهای رشد از جمله بیوماس، سطح برگ، میزان درصد رطوبت نسبی برگ (RWC)، موجودی هر واحد سطح برگ (LWCA) و سطح ویژه برگی (SLA) اندازه گیری شدند. افزایش تنش خشکی منجر به افزایش میزان پرولین، قندهای محلول، کاهش رنگیزه های گیاهی و کاهش پارامترهای رشد در هر چهار گونه گردید. افزایش مقدار پرولین و قند به علت نقشی است که این دو ماده در تنظیم اسمزی و حفاظت اسمزی دارند در نتیجه هر چه مقدار این دو ماده بیشتر گردد تحمل گیاه در مقابل تنش های اسمزی افزایش می یابد. کاهش رنگیزه های گیاهی نیز به واسطه اثر آنزیم های تجزیه کننده کلروفیل می باشد. در میان گونه های مورد بررسی بیشترین تحمل به خشکی مربوط به E.microtheca بود و دارای بیشترین میزان پرولین، قندهای محلول، رنگیزه های گیاهی، بیوماس، آماس، LWCA و RWC بود.

خشکی یکی از مهم ترین تنش های محیطی است که رشد گیاه و تولید محصول را به طور نامطلوبی تحت تاثیر قرار می دهد. در این آزمایش اثر تنش اسمزی بر میزان پرولین و قندهای محلول در دو رقم کلزا (Brassica napus L.) و Hyola 308 (به ترتیب متحمل و حساس به خشکی) ارزیابی شد. برای ایجاد تنش کمبود آب، گیاهچه های 12 روزه کلزا به مدت 24 ساعت در محلول 1.2 هوگلند حاوی غلظتهای مختلف PEG 6000 (0، 5، 10 و 15 درصد (w/v)) قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب افزایش غلظت پرولین برگها و ریشه های ارقام مورد مطالعه شد؛ اما در شرایط تنش، مقدار پرولین در رقم SLM046 بیشتر از رقم Hyola 308 بود. از طرف دیگر، خشکی سبب افزایش میزان گلوکز، مانوز و رامنوز در بافت های ارقام کلزا شد، اما غلظت این قندهای محلول در رقم SLM046 به صورت معنی داری بالاتر از رقم Hyola 308 بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در این تحقیق، تنوع رنگدانه ای، پرولین، قندهای محلول و محتوای یونی در سه جمعیت سیاه تاغ در استان یزد مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، نهال های یک ساله و هم اندازه از این جمعیت ها تهیه شد. نمونه برداری در قالب طرح کاملا تصادفی در 5 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که مقدار کلروفیل a و کلروفیل کل در جمعیت سبزرنگ، به طور معنی داری بیشتر از دو جمعیت دیگر بود. بیشترین مقدار کلروفیل a به مقدار (mg/gfw) 3.27 در جمعیت سبزرنگ و کمترین آن به مقدار (mg/gfw) 0.10 در جمعیت صورتی مشاهده شد. برخلاف کلروفیل، مقدار کاروتنوئیدها در جمعیت قرمزرنگ به طور معنی داری بیشتر از جمعیت سبزرنگ بود، به طوری که مقدار آن سه برابر جمعیت سبزرنگ اندازه گیری شد. مقدار آنتوسیانین ها، ترکیبات فنولی و فلاونوئید ها در جمعیت صورتی، به طور معنی داری بیشتر از دو جمعیت دیگر بود. بیشترین مقدار فلاونوئید به مقدار (mg/gfw) 3.34 در جمعیت صورتی رنگ و کمترین آن به مقدار (mg/gfw) 1.65 در جمعیت سبزرنگ مشاهده شد. مقدار قند های محلول در دو جمعیت صورتی رنگ و قرمزرنگ تاغ به طور معنی داری، بیشتر از جمعیت سبزرنگ بود. بیشترین مقدار نیتروژن و فسفر نیز در جمعیت صورتی رنگ مشاهده شد. بنابراین به نظر می رسد افزایش محتوای رنگدانه ای در جمعیت قرمزرنگ و صورتی رنگ تاغ، باعث افزایش توان آنتی اکسیدانی آن شود.

در این آزمایش اثر تنش شوری ناشی از کلرور سدیم بر غلظت و توزیع یونها و قندهای محلول در قلمه های سه رقم تجاری انارL.) (Punica granatumبه نام های آلک ترش، ملس ترش و ملس شیرین مورد مطالعه قرار گرفت. قلمه های رقم های فوق پس از ضدعفونی در محلول دو در هزار بنو میل، جهت ریشه دهی در گلدانهای پلاستیکی حاوی ماسه و پرلیت، با نسبت حجمی مساوی، کشت گردیده و بلافاصله با محلول غذایی کامل هوگلند آبیاری شدند. بعد از 3 هفته، قلمه های ریشه دار شده، تحت تاثیر غلظت های مختلف کلرور سدیم (0،40،80 و120 میلی مولار) قرار گرفتند. به مدت 80 روز آبیاری گلدانها با غلظت های نهایی کلرور سدیم، انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد با افزایش غلظت کلرورسدیم، غلظت های سدیم، کلر و پتاسیم در بافتها افزایش ولی کلسیم، منیزیم و نیتروژن کاهش یافته است رقم های مورد مطالعه از نظر مقدار غلظت و توزیع یونها با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند. میزان قندهای محلول در برگهای هر سه رقم با افزایش غلظت کلرور سدیم آب آبیاری کاهش یافت. براساس نتایج این آزمایش، قلمه های انار تا سطح40 میلی مولارکلرید سدیم، سدیم را در سلولهای ریشه انباشته کرده و از انتقال آن به بخشهای هوایی گیاه ممانعت کردند با این وجود درشوری های بالاتر، به علت اشباع شدن ظرفیت سلولهای ریشه از سدیم، انتقال این عنصر از ریشه به سمت اندامهای هوایی صورت می گیرد.

گل جالیز یک تمام انگل اجباری در بسیاری از گیاهان زراعی مهم ازجمله گوجه فرنگی است. موفقیت در کنترل گل جالیز ناچیز بوده، بنابراین شناخت سازوکار مصرف ساکارز به عنوان یک فرآیند حیاتی برای انگل می تواند به توسعه استراتژی های کنترلی اختصاصی کمک کند. این انگل به عنوان سینک رقابتی برای ساکارز بوده، آن را در غده تجزیه و به گلوکز و فروکتوز تبدیل می کند. اینورتازها مهم ترین آنزیم های تجزیه کننده ساکارز و تنظیم اسمزی در انگل می باشند. در این مقاله، فعالیت دو اینورتاز (PrSAI و PrCWI) درگیر در تبدیل ساکارز در مراحل مختلف نموی سه گونه انگل (مصری، راموزا و نانا) هنگام اتصال به گوجه فرنگی بررسی شد. مشاهدات مؤید فعالیت این دو آنزیم در همه مراحل رشدی گونه های مختلف انگل است. اما میزان فعالیت آنزیم PrSAI همواره بالاتر از PrCWI بود. باگذشت زمان، میزان فعالیت PrSAI افزایش ولی میزان فعالیت PrCWI کاهش یافت. فعالیت آنزیم ها، میزان پروتئین و قند در گونه مصری در مراحل اولیه بالاتر بوده و با ظهور سریع تر این گونه در میزبان ارتباط داشت ولی این فعالیت در گونه راموزا در مراحل انتهایی بیشتر بوده که با تعداد شاخه و بیوماس بالاتر مطابقت داشت. نتایج نشان داد که ژن های کد کننده PrSAI و احتمالاً PrCWI می توانند اهداف خوبی برای استراتژ ی خاموشی ژن در جهت کنترل انگل باشند.

تنش خشکی باعث تحریک ساخته شدن گونه اکسیژن فعال در بافت های گیاهی می شود. انیسون یکی از گیاهان بسیار معطر دارویی است که ارزش صادراتی فراوانی دارد. در این پژوهش، آسکوربات با هدف اهمیت کنترل تنش اکسیداتیو، در تحمل به کمبود آب بکار گرفته شد و تغییرات رشد و میزان قندهای محلول روی گیاه رشد یافته انیسون بررسی گردید. در طی یک مطالعه گلدانی، تنش خشکی بر اساس ظرفیت زراعی در سه سطح 25، 60 و 100 درصدی و آسکوربات با غلظت 1.4 mM به صورت مه پاشی اعمال گردید. طبق نتایج تحت تنش متوسط (60%) و شدید (25%)، رشد محدود گشته، نسبت وزن خشک ریشه به اندام هوایی، افزایش یافت. آسکوربات میزان این نسبت را کاهش داد و موجب افزایش رشد شد. به موازات کاهش پتانسیل آبی، قندهای محلول در اندام های گیاهی زیاد گشته که با تیمار آسکوربات از میزان آن کاسته شد. بنابر نتایج بدست آمده در این پژوهش، آسکوربات اگزوژن توانست با مکانیسم های مختلفی توانایی گیاه انیسون را در پاسخ به تنش خشکی افزایش دهد و اثر محافظتی در برابر اکسیداسیون حاصل از خشکی داشته باشد.

به منظور بررسی اثر دمای پوشش گیاهی بر مقدار پروتئین و قندهای محلول، روغن و عملکرد سویا در تاریخ های مختلف کاشت، پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مناطق مغان و کرج در سال زراعی 92-1391 انجام گرفت. عوامل مورد بررسی شامل رقم (’ویلیامز‘ و (‘L17’ و تاریخ کاشت (15 اردیبهشت، 15 خرداد و 15 تیر) بود. نتایج نشان داد که مقدار پروتئین محلول تحت تاثیر عوامل بررسی شده قرار نگرفت. در هر دو منطقه بیشترین درصد روغن (22.38 درصد) مربوط به تاریخ کاشت اول بود، همچنین تاریخ کاشت های دوم و سوم به ترتیب با 18.80 و 17.72 درصد در رده های بعدی قرار گرفتند. بیشترین مقدار قندهای محلول در منطقه کرج (73.17 میلی گرم بر گرم دانه) در تاریخ سوم و در منطقه مغان (72.12 میلی گرم بر گرم دانه) در تاریخ کاشت دوم حاصل شد. علاوه بر این بیشترین عملکرد (3679 کیلوگرم در هکتار) در هر دو منطقه در تاریخ کاشت دوم مشاهده شد، درحالی که تاریخ کاشت های سوم و اول به ترتیب با عملکرد 3160 و 3000 کیلوگرم در هکتار در رده های بعدی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هرچند درصد روغن دانه در تاریخ کاشت 15 اردیبهشت نسبت به دو تاریخ کاشت دیگر بیشتر بود، به دلیل رویارویی مراحل غلاف بندی و پر شدن دانه سویا با دمای زیاد در این تاریخ کاشت، عملکرد و مقدار قندهای محلول کاهش یافت، بنابراین به منظور جلوگیری از بروز این مشکل، توصیه می شود که کاشت سویا در اردیبهشت انجام نگیرد و تا نیمه خرداد به تاخیر انداخته شود.