هدف از این تحقیق بررسی عوامل موثر بر مرگ و میر در بیماران مبتلا به مالاریای شدید بود. این تحقیق به روش گذشته نگر و از طریق بررسی پرونده های بیماران بستری در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران و بیمارستان بوعلی زاهدان بین سالهای 80-71 انجام شد. 20 متغیر بین دو گروه Case ( 25 نفر مبتلا به مالاریای شدید منجر به فوت) و شاهد (52 مبتلا به مالاریای شدید) مقایسه شدند و معنادار بودن آنها از نظر آماری از طریق آزمون  (Logistic regression)سنجیده شد. براساس این تحقیق عواملی که باعث افزایش مرگ و میر در مبتلایان به مالاریای شدید می شود عبارتند از: سن بالا، جنس زن، ملیت ایرانی، کمای عمیق، هیپرونتیلاسیون (افزایش تعداد تنفس)، آنزیم های کبدی بالا، ازایش گلبول های سفید خون، طولانی شدن PT و کاهش بیکربنات خون شریانی. در این بررسی ارتباط معناداری بین خواب آلودگی، کمای سبک، درجه حرارتی دهانی، تعداد ضربان قلب، میزان هموگلوبین و هماتوکریت، کراتی نین سرم، بیلی روبین، پلاکت، گلوکز خون و فشار خون و سطح G6PD با مرگ و میر بیماران یافت نشد. ضمنا تعین ارتباط حاملگی و تشنج با مرگ و میر به علت موارد محدود قابل سنجش نبود.

مقدمه و اهداف: تعیین ارتباط بین یافته های بالینی- پاتولوژی با پیش آگهی بیماران مبتلا به مامبرانوس نفروپاتی می باشد.مواد و روش ها: اطلاعات تمامی بیماران با تشخیص نفروپاتی مامبرانوس به طور گذشته نگر مرور شد. یافته های دموگرافیک، یافته های بالینی و آزمایشگاهی اولیه جمع آوری شد و نمونه های بیوپسی کلیه، به منظور طبقه بندی کردن مرور شد. از t-student برای مقایسه میانگین، کای دوی غیر پارامتریک و کندال تاو برای مقایسه فراوانی و ارتباط به ترتیب استفاده شد. P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: 72 نمونه از 2118 بیوپسی کلیه انجام شده در سال های 1351 لغایت 1375 نفروپاتی مامبرانوس تشخیص داده شدند. نسبت مذکر به مونث 2 به 1 (طیف 1.5 تا 14 سال) بوده است. 45 نمونه نفروپاتی مامبرانو ایدیوپاتیک را تشکیل می دادند. 27 مورد را علل ثانویه تشکیل می دادند که شامل لوپوس اریتماتوسیستمیک (11 مورد) و HBsAg مثبت (12 بیمار) بوده است. شایع ترین تظاهر بالینی در هر دو گروه، سندرم نفروتیک و هماچوری بود. در گروه ایدیوپاتیک پس از متوسط 2.13 سال پیگیری، بهبودی در 20.9% و نارسایی مزمن کلیه در 20.9% بیماران رخ داد. از کندال تا و برای تعیین ارتباط بین یافته های هنگام مراجعه با سرانجام بیماران مبتلا به نفروپاتی مامبرانو ایدیوپاتیک استفاده شد. ارتباط مستقیم و معنی داری بین پروتئینوری (P=0.009) و سن هنگام بستری (P=0.01) با پیشرفت به نارسایی کلیه یافت شد. در گروه ثانویه، با توجه به اتیولوژی پیش آگهی متغیر می باشد.نتیجه گیری: پروتئینوری، سن و بیماری زمینه از مهمترین فاکتورهای تعیین کننده پیش آگهی کلیوی در نفروپاتی مامبرانو می باشند.

سابقه و هدف: سالانه 4 میلیون نفر در دنیا دچار زخم پای دیابتی شده و در جهان هر 30 ثانیه یک نفر پای خود را به علت دیابت از دست می دهد. این تحقیق به بررسی فاکتورهای موثر در نتیجه نهایی درمان (outcome) در بیماران مبتلا به پای دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی - درمانی طالقانی از مهر 1386 الی مهر 1388 می پردازد.مواد و روش ها: جامعه آماری از کلیه بیماران مبتلا به دیابت که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند تشکیل شده است. پس از معاینه فیزیکی، یافته های بالینی و آزمایشگاهی و گزارش رادیوگرافی پا در پرونده بیمار درج شدند. تمام متغیرهای لازم برای مطالعه در فرمی گنجانده شده که به صورت جداول و فرمهایی بر بالین بیمار پر شدند. جهت آنالیز داده ها از درصدها و میانگین ها و همچنین آزمون های t و کای دو در نرم افزار SPSS استفاده گردید.یافته ها: از مجموع 80 بیمار تحت مطالعه 58.75% بیماران مرد و 75% بیماران در سنین بالای 50 سال بودند. از نظر سواد 37.5% بیماران زیردیپلم بودند. 42 نفر دیپلم و 8 نفر تحصیلات دانشگاهی داشتند.60 % بیماران سیگاری بودند و10 % مصرف الکل داشتند. 68.75% بیماران بیش از 10 سال به دیابت مبتلا بودند. 26 نفر از بیماران (32.5%) برای کنترل هیپرگلیسمی از انسولین تزریقی و مابقی از داروهای خوراکی استفاده می کردند.بحث و نتیجه گیری: بین سطح سواد و آگاهی بیماران از بیماری خود، استعمال دخانیات، وجود نبض های قابل لمس دیستال و وضعیت پا در هنگام مراجعه رابطه معنی دار است .(P-Value<0.05) رابطه بین مصرف الکل، نوع داروهای مصرفی جهت کنترل قند خون و مدت ابتلا به دیابت معنی دار نیست.(p-Value>0.05)

اندکس (Resistive Index) RI بدست آمده از داپلر کلیه پیوندی نمی تواند وضعیت کلیه را از نظر رد پیوند مشخص کند.مطالعه ای به صورت گزارش موارد (Case Series) روی 36 بیمار که در بخش پیوند کلیه بیمارستان امام خمینی بستری شده اند، انجام شده است. بیماران در بخش سونوگرافی مرکزی و با دستگاه Hitachi probe 5,3,5 Hz سونوگرافی و داپلر گردیدند. بیماران در طول مدت بستری خود یعنی 2- 1.5 ماه از نظر رد پیوند حاد و فوق حاد بررسی شده و بین نتایج یافته های سونوگرافی و داپلر با نتیجه و وضعیت کلیه بیمار در هنگام ترخیص مقایسه به عمل آمد.در این مطالعه 29 بیمار (80.75 درصد)، با حال عمومی و وضعیت کلیه خوب مرخص گردیدند و 6 مورد (16.7 درصد) رد پیوند کلیه و یک مورد مرگ گزارش شده است. در این موارد یافته های اولتراسوند با نتیجه پیوند رابطه مستقیم نشان داد و لیکن RI ارتباط مهمی با outcome مشاهده نشد، بطوری که در 3 مورد از 6 مورد رد پیوند (با تائید بیوپسی بر رد پیوند حاد و شدید عروقی)، RI دارای مقدار نرمال بوده است. از این مطالعه نتیجه گرفته می شود که یافته های داپلر کلیه پیوندی و اندکس RI در بررسی رد پیوند کلیه کمک کننده نیستند و انجام داپلر به این منظور اقدام غیر ضروری می باشد.

مقدمه: تنگی دریچه میترال یکی از شایع ترین علل بیماری های دریچه قلب در کشور های در حال توسعه می باشد. تا زمان اولین گزارش توسط اینو و همکارانش در باز کردن دریچه میترال با بالون از طریق پوست در سال 1984، تنها روش درمانی مناسب در بیماران مبتلا به تنگی میترال، بوده است و علیرغم استفاده وسیع از این عمل در سراسر جهان، این اقدام اخیرا در مشهد شروع شده است و نتایج بدست آمده از 218 بیمار که با این روش درمان شده اند گزارش شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی از سال 1377 تا تیرماه 1381، در بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شده است. در این مطالعه 218 بیمار مبتلا به تنگی دریچه میترال کمیشوروتومی در حالت ناشتا و تجویز آرام بخش صورت گرفت. بعد از انجام کاتتریسم قلب از طریق شریان و ورید رانی راست، با به کار بردن سوزن بروکن برو، شیت مولینز، اتساع دهنده و سیم راهنمای حلقوی، از راه ورید رانی راست، سپتوستومی دیواره بین دو دهلیز صورت می گرفت و سپس با استفاده از بالون اینو، کمیشوروتومی دریچه میترال انجام شدبا استفاده از روش های آماری کای اسکوئر و ضریب همبستگی، اثرات عوامل مختلف بر میزان موفقیت کمیشوروتومی دریچه میترال و ارتباط آن ها با تغییر در نارسایی میترال ارزیابی شد.نتایج: کمیشوروتومی دریچه میترال با بالون به صورت موفقیت آمیز در 213 بیمار (97.76%) از 218 بیمار مبتلا به تنگی شدید میترال صورت گرفت. فشار متوسط دهلیز چپ از 24.3±6.5 mmHg به12.1±5.4 mmHg  کاهش یافت. گرادیان متوسط فشار در سطح دریچه میترال همچنین از 15.9±5 mmHg به 2.4±2.1 mmHg کاهش پیدا کرد.سطح دریچه میترال از 0.88±0.17 cm2 به 1.99±0.25cm2 افزایش یافت. نارسایی دریچه میترال به میزان یک درجه (1+) در 56 مورد، 2+ در 11 بیمار ایجاد شد و 3 بیمار نارسایی با شدت 3+ پیدا کردند. نارسایی با شدت 4+ در هیچ یک از بیماران رخ نداد. در این مطالعه ارتباطی معکوس و معنی دار بین سن (P<0.0001) و افزایش سطح دریچه میترال بعد از این عمل دیده شد. علاوه بر این ارتباطی معنی دار بین فانکشنال کلاس بیماران و نتیجه عمل وجود داشت (P<0.001) رابطه ای معنی دار بین سن(P=0.06) ، جنس (P=0.890)، ریتم قلبی (P=0.632) و فانکشنال کلاس (P=0.458) این بیماران و ایجاد یا تغییر در شدت نارسایی میترال ایجاد شده بعد از این اقدام دیده نشد.نتیجه گیری : با وجود بعضی از محدودیت ها در استفاده از وسایل، نتایج بدست آمده فوری و میان مدت در این بررسی مانند سایر مطالعات نشان داد که اگر بیماران به درستی انتخاب شوند، PMC روشی کم خطر، موثر و انتخابی در درمان بیماران مبتلا به تنگی دریچه میترال می باشد. بر خلاف نتایج سایر گزارشات، در این مطالعه ارتباط معنی دار بین فانکشنال کلاس بیماران و افزایش سطح دریچه بعد از PMC دیده شد.