یونجه های یکساله (Medicago spp.) گیاهانی مناسب برای کشت در مناطقی هستند که دچار مشکل فرسایش خاک هستند و از آنجا که این مناطق با محدودیت منابع آبی مواجهند، مقاوم بودن این گونه ها در برابر تنش خشکی نقش مهمی در استقرار آنها ایفا می کند. در این تحقیق، واکنش به تنش آبی نه جمعیت از پنج گونه یونجه یکساله در شرایط آب کشت (aquaculture) ارزیابی شد. برای القای تنش خشکی از غلظت های مختلف PEG استفاده شد و برخی صفات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی از قبیل درصد جوانه زنی، وضع ظاهری برگ ها، طول ریشه و ساقه و میزان پرولین آزاد و قندهای محلول علوفه اندازه گیری شد. نتایج حاکی از این است که تیمار PEG نقش مهمی در القای تنش خشکی داشت. پارامترهای بیوشیمیایی در مقایسه با پارامترهای فنوتیپی همبستگی بیشتری با تنش خشکی نشان دادند. به نظر می رسد که ذخیره قند در سیتوپلاسم از سطوح پایین تنش آغاز می شود و با افزایش تنش، گیاه اقدام به ذخیره پرولین می نماید. برتری جمعیت ها از نظر صفات یاد شده الگوی یکنواختی نداشت به طوری که M. truncatula از نظر صفات بیوشیمیایی و  M. orbicularis از نظر صفات فنوتیپی نسبت به گونه های دیگر برتری نشان دادند. احتمال دارد بهبود مقاومت به خشکی از طریق ذخیره پرولین در حین پدیده اشتقاق فیلوژنتیک در ژنوم یونجه پدید آمده باشد.

رشد سریع، کارایی تغذیه، عملکرد رشد و افزایش مقاومت در برابر بیماری ها از اهداف مهم صنعت آبزی پروری محسوب می شود. ثابت شده است که در برخی از اجزا غذایی مورد تغذیه جانوران، فلور باکتریایی دستگاه گوارش نقش مهمی در کارایی تغذیه و سلامتی میزبان بر عهده دارد. روش های مختلفی در جهت تعدیل و بهینه سازی جمعیت باکتریایی غالب دستگاه گوارش به منظور دستیابی به ارتقا عملکرد رشد، قابلیت هضم بیشتر، تحریک سیستم ایمنی، بازماندگی و مقاومت در بسیاری از جانوران از جمله انسان مورد مطالعه قرار گرفته است. مکمل های غذایی پربیوتیک که به عنوان  اجزا غذایی غیر قابل هضم محسوب می گردند، سلامتی میزبان را از طریق رشد یا فعال نمودن گزینشی تعداد محدودی از باکتری های مفید دستگاه گوارش تحریک و فعالیت باکتری های بیماریزا را کاهش می دهند که چنین اطلاعاتی در آبزیان پرورشی بسیار محدود است.

این مقاله به بررسی اثرات زیست محیطی آبزی پروری در ایران می پردازد. در استفاده از آب به عنوان منبع تولید، توجه به دو اکوسیستم شکننده مانگرو و تپه های مرجانی ضروری است. در ایران 70% بارش سالیانه از دسترس خارج و عدم استفاده کارا از ظرفیت باقی مانده نیز هزینه های زیست محیطی در بردارد. در این پژوهش ظرفیت های توسعه، کیفیت فیزیکی و شیمیایی آب با تاکید بر گونه پرورشی سردابی رایج در ایران (قزل آلا) بررسی شده و اهمیت آبزی پروری در ایجاد امنیت غذایی برای رشد جمعیت، افزایش اشتغال و افزایش تولید ناخالص ملی تبیین می شود. سپس راهکارهای توسعه پایدار آبزی پروری مثل استفاده از فن آوری زیستی و روش های تلفیقی کشاورزی - آبزی پروری مطرح گردیده و مدیریت تغذیه به عنوان عامل کاهش اثرات زیست محیطی معرفی و آلوده سیال خروجی از استخرهای پرورش ماهی بررسی می شود. تصفیه سیال خروجی با استخرهای ته نشینی و هوادهی با کمپرسورهای هواده و سپس استفاده از استخرهای نهایی به عنوان راهکار کاهش اثرات سو آبزی پروری در محیط زیست تشریح می شود.

تحلیل روند آبزی پروری کشور طی ده سال (برنامه پنج ساله سوم و چهارم کشور) در تحقیق حاضر مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفت. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر چگونگی گردآوری داده ها از نوع تحلیلی بود. بخش آبزی پروری سازمان شیلات ایران در سال های 79-1388، جامعه و محدوده زمانی مطالعه را تشکیل داد. ارزیابی لازم با جمع بندی اطلاعات به دست آمده از پرسش نامه ها و با استفاده از ماتریس سوآت (ماتریس کیفی و کمی) انجام و نتایج روند تولید سیستم های آبزی پروری کشور پس از تجزیه و تحلیل داده ها ارائه گردید. عملکرد شیلات در بخش آبزی پروری بیانگر آن است که کمتر از دو سوم از اهداف آبزی پروری (حدود 61 درصد) در برنامه سوم توسعه (83-1379) و بیش از دو سوم (حدود 85 درصد) اهداف آبزی پروری برنامه چهارم (88-1384) توسعه محقق گردیده است. پرورش ماهیان خاویاری در طول برنامه سوم عملکردی نداشته و تولید آن در طول برنامه چهارم نیز بسیار اندک بود. تنها 0.2 درصد از کل آبزی پروری سال 1388 را به خود اختصاص داده است. بر اساس اهداف برنامه چهارم توسعه، از پیش بینی تولید 1510 تن ماهیان خاویاری پرورشی تنها 24 درصد از آن محقق گردید.