مقوله ی انسجام، یکی از مباحث موردتوجه زبان شناسان، ازجمله زبان شناسان نقش گرا در تحلیل متن است. از نظر آنان، تحلیل متن عبارت است از مطالعه و بررسی ارتباط، همبستگی و پیوندهای موجود میان جمله ها در متون نوشتاری وکلامی. به عبارت دیگر، نکته ی مهم در چنین تحلیلی، مفهوم انسجام و چگونگی پیوند معانی جمله ها یا گزاره ها در یک متن است. در مقاله ی حاضر، با استفاده از نظریه ی تکامل یافته ی انسجام هلیدی و حسن (1985) در زبان شناسی نقش گرا، به تحلیل انسجام در داستان کوتاه عدل، برگرفته از کتاب داستان های کوتاه اثر صادق چوبک پرداخته می شود و نحوه ی کاربرد عناصر انسجامی در متن، موردبررسی قرارگرفته و میزان کاربرد هریک از عناصر انسجام نیز مقایسه شده است. پس از تحلیل و بررسی داده ها، این نتیجه حاصل شد که در داستان کوتاه عدل، انسجام دستوری به مراتب بیش از انسجام واژگانی به کار رفته و غالب نمونه های انسجام دستوری، مربوط به ارجاع شخصی است. این نتیجه گیری با ویژگی های سبکی چوبک کاملاً منطبق است. شخصیت پردازی، عامیانه نویسی، شتابندگی و توصیف سوژه ی داستانی، از ویژگی های برجسته ی سبک چوبک است. نتایج این پژوهش، بسامد بالای عناصر انسجامی دستوری را نسبت به عناصر انسجامی واژگانی در متون ادبی داستانی تأیید می کند. کاربرد واو عطف بین دو بند که در الگوی هلیدی، ادات ربط افزایشی نامیده می شود، در نثر چوبک از بسامد بالایی برخوردار است. تأثیر واو عطف و استفاده از جملات کوتاه در سرعت بخشیدن به نثر که یکی از ویژگی های سبکی چوبک بوده، کاملاً مشهود است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

آموزش عالی در سطح جهان، بازاری 3 هزار میلیارد دلاری (در هر سال) را در اختیار دارد که انتظار می رود ارزش سالانه آن در طول پنج سال آینده 9 درصد (سالانه) رشد کند. این بازار با 9 مگاترند پیش رو(شناسایی شده توسط این مؤسسه)، تحولی پرشتاب را در چشم انداز آموزشی رقم خواهد زد و برای دانشگاه هایی که بخواهند رقابتی باقی بمانند، چالش هایی را به دنبال خواهد شد...

پیشرفت فزاینده علم پزشکی از یک سو و گسترش روزافزون خدمات بهداشتی از سوی دیگر باعث پیر شدن جمعیت در کشورهای توسعه یافته شده است، کشورهای رو به رشد نیز به زودی با مساله ای به نام سالمندی روبرو خواهند بود. آمارها نشان دهنده روند رو به رشد این مساله در کشور ما نیز می باشد. لذا حایز اهمیت است که مهمترین عوامل مرتبط با وضعیت فعالیتهای روزمره زندگی در این گروه سنی شناخته شود تا با برنامه ریزی صحیح نسبت به هر چه خود گردان تر کردن آنان اقدام شود. این مطالعه توصیفی – تحلیلی با هدف بررسی وضعیت فعالیتهای روزمره زندگی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان 65 ساله و بالاتر شهر یزد به صورت مقطعی انجام گرفت. تعداد 1230 سالمند مشتمل بر 585 زن و 645 مرد به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای از بین مناطق مختلف شهر یزد در تحقیق وارد شدند. یافته ها بیانگر آن بود که سالمندان مورد بررسی از 1.3 تا 26.9 درصد در انجام 8 فعالیت روزمره زندگی محدودیت کامل داشتند. زنان در مجموع بطور معنی داری بیشتر از مردان در انجام فعالیتهای مورد بررسی محدودیت داشتند. اختلاف معنی داری به لحاظ آماری بین وضعیت فعالیتهای روزمره زندگی در سالمندان شهر و روستا مشاهده نشد. عدم توانایی در انجام فعالیتها در سالمندان بی سواد و نیز سالمندانی که شغل قبلی آنان کارمندی بود بیشتر دیده شد. اختلافی از لحاظ آماری بین سالمندان مسلمان و غیر مسلمان دیده نشد. عدم توانایی انجام فعالیتهای روزمره زندگی در سالمندان بدون همسر، آنهایی که با فرزندان ازدواج کرده خود زندگی می کردند و سالمندان بیکار بیشتر دیده شد. اختلافی بین سالمندانی که سابقه حادثه ای را ذکر کردند با سالمندانی که این سابقه را نداشتند دیده نشد و سالمندانی که سابقه استعمال دخانیات داشتند در انجام تعدادی از فعالیتهای مورد بررسی محدودیت کمتری داشتند. نتایج تحقیق نشان داد سالمندان مسن تر و سالمندانی که با وضعیتهای مزمن بیشتری درگیر بودند در انجام فعالیتها محدودیت بیشتری داشتند.

زمینه و هدف: بیماری دمانس با تاثیر شدید بر حافظه، شناخت و توانائی در انجام فعالیت های روزانه فرد همراه است. بر اساس شواهد، نقصان در انجام فعالیت های روزمره زندگی (adl) حتی در بیمارانی که از اختلالات بسیار خفیف شناختی رنج می برند، نیز تظاهر پیدا می کند. لذا این مطالعه با هدف تعیین وضعیت فعالیت های روزمره زندگی و فعالیت های ابزاری زندگی در سالمندان سالم و مبتلا به اختلالات شناختی (MCI، دمانس خفیف و متوسط) به انجام رسیده است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که در سال 1395 صورت گرفت، 300 نفر سالمند 60 سال و بالاتر به صورت نمونه گیری در دسترس خوشه ای طبقه بندی شده در چهار گروه (هر گروه 75 نفر) شامل سالمندان سالم، دارای اختلال شناختی جزئی (MCI)، مبتلا به دمانس خفیف و مبتلا به دمانس متوسط که ساکن خانوارهای شهر اصفهان و تهران بودند و بر مبنای ابزار مقیاس تباهی همه جانبه (GDS) در مرحله 1 تا 5 دمانس قرار داشتند، در این مطالعه شرکت کردند. افراد مبتلا به دمانس متوسط و خفیف، اختلال شناختی جزئی و افراد سالم، جهت انجام سایر تست ها از جمله، Iadl و adl مورد بررسی قرار گرفتند. برای نمونه های سالم ابتدا جهت تعیین عدم ابتلا به دمانس خفیف و یا افسردگی بر اساس نظر پزشک، بررسی صحت سلامت بر اساس معیار DSM-IV و ابزار افسردگی GDS-15 به عمل آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از آماره های توصیفی و آزمون تحلیلی آنالیز واریانس یک طرفه و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در ارزیابی سالمندان بر مبنای ابزار مقیاس تباهی همه جانبه GDS 76 نفر از سالمندان سالم، 75 نفر مبتلا به MCI، 72 نفر مبتلا به دمانس خفیف و 77 نفر نیز مبتلا به دمانس متوسط بودند. امتیاز کسب شده ابزار adl بر حسب وضعیت های شناختی مختلف سالمندان از لحاظ آماری معنی دار بوده است (0.001>P). همچنین در بررسی امتیاز ابزار Iadl نیز میانگین نمرات در سالمندان در وضعیت های شناختی مختلف به لحاظ آماری معنی دار بوده است (0.001>P). نتیجه گیری: اگر چه استفاده از ابزارهای adl و Iadl در بررسی زود هنگام وضعیت شناختی افراد سالمند به عنوان استاندارد طلایی مطرح نمی باشند اما می توانند به عنوان ابزاری بسیار کاربردی و آسان جهت بررسی تغییرات عملکردی در سالمندان مبتلا به دمانس جهت ارائه مراقبت ها، مورد استفاده تیم مراقبت های سالمندی قرار گیرند.

رسیدگی به تظلم خواهی ها در راستای برقراری عدالت در جامعه یکی از مهم ترین وظایف حکومت ها در بسیاری از نقاط جهان و از جمله ایران بود. ازآنجایی که حکومت، تصدی رسیدگی به تظلم خواهی ها را برعهده داشت و مهم ترین مشخصه ایران عصر صفوی قدرتمند شدن حکومت با استفاده از همه ابزارهای ممکن بود، این تحقیق قصد دارد با رویکردی توصیفی-تحلیلی مبتنی بر روش تاریخی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای و اسنادی، به این پرسش، پاسخ دهد که روند رسیدگی به تظلم خواهی ها در ایران عصر صفوی چگونه بود و در طول حیات این حکومت چه تحولاتی را ازسر گذراند؟ پاسخ به این پرسش، ارتباط مستقیمی با استقرار و تثبیت تدریجی این حکومت دارد. به نظر می رسد رسیدگی به تظلم خواهی ها در عصر صفوی در ابتدا به جهت بی ثباتی کلی ساختار حکومت به نحوی اندک، پراکنده و کمتر ساختمند بود. در دوره شاه عباس یکم این نهاد راه تثبیت را درپیش گرفت و در دوره جانشینان او به نوعی تثبیت گردید و در قالب «دیوان عدالت بنیان» متبلور شد.