لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

یک ویروس کوچک، تک لایه، RNAدار و به صورت ساتلیت ویروس B می باشد. ژنوم HDV نزدیک ترین ارتباط را با بعضی پاتوژن های گیاهی مثل ویروئیدها دارد. همپوشی HDV و HBV میتواند با ابتلا همزمان پیدا شود (Co-infection) و یا HDV بر بیماری با تابلو هپاتیت مزمن، سیروز B و یا ناقل سالم ویروس B اضافه شود (Superinfection). عفونت همزمان معمولا به صورت هپاتیت حاد است که می تواند گاهی به صورت هپاتیت فولمینانت تظاهر نماید. در حالی که افزایش HDV به یک بیمار HBV مثبت تولید یک بیماری مزمن کبدی می نماید (غالبا) و این بیماران مخزن اصلی ویروس دلتا می باشند. ویروس D یا دلتا به محض ورود به داخل سلول کبدی، ژنوم HDV RNA تبدیل به ساب ژنوم mRNA شده و بعد تبدیل به HD Ag می شود. هم در ویریون و هم در سلول HDV-RNA یک مجتمع ریبونوکلئوپروتین با HDAg تشکیل می دهد. دو نوع HDAg وجود دارد HDAg”s” کوچک و HDAg”L” بزرگ که هر کدام نقش بیولوژیکی جداگانه دارند.

هپاتیت اتوایمیون که یکی از علل بیماری های مزمن کبدی است؛ بیماری ناشایعی است که بیشتر در خانم ها اتفاق می افتد. اولین بار این سندرم در دهه 1950 توسط Waldenström توصیف شد. او شکلی از هپاتیت مزمن را در زنان جوان شرح داد که بعدها نام هپاتیت اتوایمیون بر آن گذاشته شد. پس از او Zimmerman و همکاران وی یافته بافت شناسی این بیماری و انفیلتراسیون سلول های تک هسته ای را در فضای پورت، مطرح کردند و علت آن را پدیده «خودایمنی» دانستند. جایگاه هپاتیت اتوایمیون در حیطه بیماری های کبدی در حد قابل توجهی نبود، زیرا تصور می شد این بیماری بسیار نادر است و درمان دیگری غیر از درمان استاندارد (پردنیزولون با یا بدون آزاتیوپرین) ندارد. ولی به مرور زمان این نظرات کمرنگ شد و امروزه به عنوان الگوی بیماری های خودایمنی در پژوهش ها از آن یاد می کنند. مطابق یک بررسی در ایران 16% بیماران مزمن کبدی به این بیماری مبتلا می شوند و در خانمها 10 برابر بیشتر دیده می شود.