هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطه عاطفه مثبت، عاطفه منفی و انگیزش درونی با خلاقیت اجرا شد.روش: از میان دانشجویان دانشگاه تهران 100 نفر به طور طبقه ای تصادفی برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. از پرسشنامه 20 سوالی واتسون برای سنجش عاطفه مثبت و منفی، پرسشنامه 5 سوالی آمابیل و تایرنی برای سنجش انگیزش درونی و پرسشنامه 11 سوالی پالمون و همکاران برای سنجش خلاقیت استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه گام به گام و آزمون تی تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که خلاقیت با عاطفه مثبت و انگیزش درونی همبستگی مثبت معناداری دارد و با عاطفه منفی همبستگی منفی دارد که این همبستگی از نظر آماری معنادار نیست. همچنین بر اساس یافته های پژوهش، عاطفه مثبت و انگیزش درونی به ترتیب می توانند 46% و 4% از واریانس خلاقیت را پیش بینی کنند.نتیجه گیری: عاطفه مثبت و انگیزش درونی می توانند میزان خلاقیت را پیش بینی کنند؛ ولی عاطفه منفی پیش بینی کننده مناسبی برای خلاقیت نیست.

چکیده فارسی:لطفا برای مشاهده چکیده فارسی به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید. چکیده عربی:الإیمان هو النواة الرئیسیة للتدین وتکوینه مرهون بمختلف الظروف والعوامل، ومن جملة هذه العوامل هو بعد التوجه العاطفی بالنسبة إلیه حیث یمکن دراسته فی النصوص الدینیة وکذلک علی أساس رؤیة علم نفسیة. الهدف من تدوین هذه المقالة هو بیان دور العاطفة فی الإیمان من وجهة نظر النصوص الدینیة وعلم النفس حیث اعتمد الباحث علی منهج بحث تحلیل الوثائق للإجابة عن بعض الأسئلة المطروحة مثل: ما هی الصلة الموجودة بین العاطفة والإیمان؟ هل یمکن أن یکون للعاطفة دور فی نشوء الإیمان وتقویته؟ هل یمکن أن یکون للإیمان دور فی تقویة العاطفة؟المعطیات التی تم التوصل إلیها من تحلیل النصوص الدینیة- الآیات والروایات- تشیر إلی أن العاطفة لها صلة متبادلة مع الإیمان، فمن ناحیة للعاطفة دور فی نشوء الإیمان وتقویته عبر بعض المصادیق کالمحبة والخشیة، ومن ناحیة أخری فإن الإیمان یوجه العاطفة ویرسخها. والنتیجة أن محبة الإنسان لله تعالی تنشأ فی رحاب المعرفة الابتدائیة وعلی أساس حب ذات الکمال المطلق ومن خلال تزاید المعرفة فإن الإیمان یتقوی أیضا.

تذهب بعض التیارات الفکریه والفقهیه فی العالم الإسلامی خاصه السلفیه إلی الإیمان بمبدا الکراهیه بین الادیان، بوصفه من وجهه نظرهم الاساس الذی تقوم علیه الشریعه الإسلامیه، مدعین ان الاصل فی التعامل مع الآخر الدینی هو إضمار الکراهیه له بوصفها مظهرا من مظاهر الغلظه والشده ونفی الموالاه. وقد حاول هذا البحث ان یدرس هذه القضیه من زاویه قرآنیه، لیتوصل إلی ان فکره الکراهیه لا وجود لها فی النص القرآنی إلا تجاه المعتدین علی الامه المسلمه والإنسان، لا مطلق المختلف معهم فی الرای والعقیده والدین والمذهب، وان النص القرآنی یرکز علی مبدا المفاصله لحفظ الهویه، ولیس علی مبدا الکراهیه.

در نزد عارفان نهایت محبت، غلیان دل در اشتیاق لقای محبوب است که موجب محو محب می شود زیرا اساس احوال عالیه و کمال جویی بر محبت است. محبت در نظر مولانا مراتبی دارد: محبت عام و محبت خاص. به اعتقاد وی نور ایمان و یقین از محبت سرچشمه می گیرد و چون آتشی وجود را پالایش می دهد، زیرا خلق آدمی با مِهر الهی آمیخته شده است. محبت پیوندی بین محب و محبوب ایجاد می کند و باعث کشش و جذبه می گردد به حدی که بین آن دو تفاوتی دیده نمی شود. مولوی روح محمدی را مظهر محبت دانسته است و معتقد است که رقایق محبت به حسب احوال محبان و استعدادشان تعیّن می یابد و ارتباط عمیقی با ایمان، ذکر، تلوین، تمکین، اتصال و. . . دارد تادرطی مراحل و مقامات و مراحل، بین حق تعالی و طالب (نیست هست نما) حایلی باقی نماند. مسأله این است که آیا محبت می تواند آغازگر فیضان باشد؟ و رقایق محبت، با چه اموری ارتباط تنگا-تنگی دارد؟ تا محب بتواند در سیرالی الله توفیق یابد. در این مقاله همّ براین است تا لطایف این ارتباطات از دیدگاه مولانا از طریق توصیفی-تحلیلی بیان شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.