هدف: نوکلئوستمین جزء خانواده ای از پروتئین های هستکی است که به میزان زیادی در سلول های بنیادین جنینی، عصبی و مزانشیمی بیان می شود و در تنظیم خود بازسازی این سلول ها نقش دارد. بیش بیان این ژن در رده های سلولی سرطانی متعدد و نیز بافت های توموری چون تومورهای معده، کبد و پروستات نشان داده شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی آثار سرکوب بیان این ژن در رده سلولی سرطانی مثانه با روش RNAi است. مواد و روش ها: پس از تایید بیان ژن نوکلئوستمین در رده سلولی سرطانی 5637، الیگونوکلئوتیدهای 21 تایی بر علیه آن به داخل سلول ترانسفکت شده و سرکوب بیان ژن با روش RT-PCR، ایمونوسیتوشیمی و وسترن بلات تایید شد. آنالیز رشد سلولی با شمارش سلول ها انجام گرفت. تغییرات در چرخه سلولی و رخداد مرگ برنامه ریزی شده سلول به ترتیب با رنگ آمیزی سلول ها با رنگ پروپیودیم آیودید وآنکسین V-FITC مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: ژن نوکلئوستمین به میزان بالایی در سلول های 5637 بیان می شود. بررسی بیان ژن نوکلئوستمین با روش نیمه کمی و پس از تیمار با الیگونوکلئوتیدهای اختصاصی بر علیه این ژن، کاهشی در حدود 85 درصد را در مقایسه با گروه های کنترل نشان داد. علاوه بر این، نتایج ایمونوسیتوشیمی و وسترن بلات نیز تایید کننده سرکوب بیان ژن در حد پروتئین بود. بررسی منحنی رشد سلول ها نشان داد که با گذشت 72 ساعت، کاهش قابل ملاحظه ای در تعداد سلول های گروه تیمار شده با الیگونوکلئوتیدهای نوکلئوستمین قابل مشاهده است. بررسی چرخه سلولی نیز بیانگر رخداد مرگ برنامه ریزی شده سلول پس از مهار نوکلئوستمین بود که رنگ آمیزی اختصاصی با آنکسین V-FITC نیز این یافته را تایید نمود.نتیجه گیری: بیان ژن نوکلئوستمین نقش مهمی در تکثیر سلولی و جلوگیری از مرگ برنامه ریزی شده سلول در سلول های رده سرطانی 5637 ایفا می کند. مطالعات بیشتر در زمینه سرکوب بیان این ژن در محیط بدن می تواند در آینده راهگشای یافتن هدف های درمانی بالقوه برای سرطان مثانه شود.

مقدمه: تداخل (RNAi) RNA  نوعی پدیده خاموشی ژن است که در آن RNA دو رشته ای (dsRNA) با تخریب موثر mRNA به طور اختصاصی، از بیان ژن جلوگیری می کند. واسطه این تخریب، RNAهای تداخل گر کوچک 21-23 (siRNA) نوکلئوتیدی هستند. نشان داده شده است که استفاده از siRNA به عنوان ممانعت کننده بیان ژن، روشی موثر برای مطالعه عملکرد ژن در سلول های پستانداران است.هدف: بررسی قابلیت siRNA برای خاموشی ژن eGFP در سلول بنیادی کارسینومای جنینی (EC)، P19.مواد و روش ها: در این مطالعه از نوعی سیستم بیان کننده siRNA بر اساس وکتوری به نام pSUPER استفاده شد که قادر به القای RNAi در سلول پستاندار (دودمانP19 ، سلول بنیادی کارسینومای جنینی موش) است. این وکتور قادر به بیان RNA سنجاق سر کوچکی (shRNA) است که نوعی ژن گزارشگر برون زاد به نام eGFP را مورد هدف قرار می دهد. بیان eGFP در سلول با استفاده از میکروسکوپ فلورسنت و فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: با استفاده از پروتئین eGFPبه عنوان ژن گزارشگر، نشان داده شد که وکتور بیان کننده siRNA می تواند به طور اختصاصی بیان ژنeGFP را مهار کند. انتقال این پلاسمید به سلول های P19 به طور قابل توجهی تعداد سلول های بیان کننده eGFP و خاصیت فلورسنتی آن ها را کاهش داد. اثر تداخل RNA در هر دو نوع ترانسفکت سلولی موقت و پایدار به طور موفقیت آمیز مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که استفاده از وکتور بیان کننده siRNA سنجاق سری به منظور RNAi روش امیدبخشی برای مهار بیان ژن در سلول های پستانداران است.

زمینه: سرطان یکی از مهم ترین عوامل تهدید کننده سلامت محسوب می شود. توسعه روش های درمانی مبتنی بر فرایند های RNA های تداخل گر (RNAi) نتایج قابل قبولی را به دنبال داشته است. یکی از مهم ترین مشکلات سیستم های siRNA، پایداری کم آن می باشد. از جمله راهکارهای غلبه بر این ضعف، معرفی انواع مختلفی از RNAهای سنجاق سری یا shRNA بوده است. ژن OCC-1 (Overexpressed in Colon Carcinoma) دارای رونوشت های متعددی می باشد که به عنوان مشخصه سرطان کولورکتال در نظر گرفته شده است. این ژن نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت سرطان کولورکتال از طریق مسیرهای پیام رسان سلولی دخیل در تکثیر سلولی دارد. در تحقیق حاضر از روش RNA تداخل گر یا RNAi به منظور کاهش بیان رونوشت ویژه ای از ژنOCC-1 استفاده شده است. روش کار: سازه خاموش گر طراحی شد و سپس در ناقل بیانی pRNA-H1. 1/Neo که دارای پروموتر برای RNApolIII می باشد، کلون گردید. پلاسمید در رده سلولی سرطان کولورکتال ترانسفکت گردید و بیان رونوشت OCC-1 در زمان های 24 و 72 ساعت بعد از ترانسفکشن نسبت به نمونه کنترل با روش Real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بیان رونوشت OCC-1 در زمان 72 ساعت بعد از ترانسفکشن، نسبت به نمونه کنترل حدود 25 درصد کاهش یافت. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد سازه shRNA طراحی شده به صورت موفقیت آمیزی باعث کاهش بیان ژن مورد هدف شده است که با توجه به نتایج می توان از آن در مطالعات آینده به منظور کشف تاثیر این رونوشت بر ایجاد یا پیشرفت سرطان کولورکتال، استفاده نمود.