به منظور شناسایی و بررسی اهمیت گونه های Pythium در پوسیدگی ریشه و طوقه گردو از نهالستان های استان فارس نمونه برداری شد. از بافت پوسیده طوقه و ریشه، قطعات پنج میلی متر جدا شده و بعد از شستشو با آب لوله و خشک کردن با حوله کاغذی بدون ضدعفونی سطحی روی محیط کشت نیمه انتخابی CMA-PARP کشت گردید. از بیست و سه جدایه بدست آمده هشت جدایه به P. vexans تعلق داشت. گونه مذکور از طوقه و رﻳﺸﻪ گردو در نهالستان های رودبال، زرقان، لپویی و آب باریک جدا گردﻳﺪ. پنج جدایهP. deliense  از طوقه گردو در نهالستان های بیست و دو بهمن، صد و ده، رودبال و آب باریک جداسازی گردید. ده جداﻳﻪ از گونه P. aphanidermatium، از طوقه و ریشه گردو در نهالستان های بهرغان، زرقان، لپویی، صد و ده و بیست و دو بهمن جداسازی گردید. عکس العمل طوقه و رﻳﺸﻪ نهال های دو ماهه ریز گردو به سه گونه vexans P.، P. deliense و P. aphanidermatium با ماﻳﻪ آلوده کننده آنها (در ﻣﺤﻴﻄ ورمی کولیت - عصاره دانه شاهدانه) در شراﻳﻄ گلخانه مطالعه شد. مقایسه درصد کلونیزاسیون طوقه، ریشه و درصد مرگ و میر نشان داد نهال های دو ماهه گردو ریز یاسوج به هر سه گونه حساس بودند، اما ریسه ‎های گونه P. aphaidermatium بیماری زاتر و مهاجم تر از دو گونه P. vexans و P. deliense بوده و با سرعت زیادی قادر به پیشروی و آلوده نمودن نهال های دو ماهه گردو ریز گردو در گلخانه بود.

به منظور بررسی فلور اُاُمیستی همراه با درختان زینتی شیراز، طی سال های 97-1396 از خاک و بقایای برگ درختان زینتی از بوستان ها و فضای سبز شهرستان شیراز (شامل 11 منطقه) نمونه برداری صورت گرفت. براساس واکاوی های ریخت شناختی، ریخت سنجی و فیزیولوژیک سه گونه Phytophthoraشامل Ph. cactorum*، Ph. capsici و Ph. nicotianae*، پنج گونه PhytoPythium شامل Pp. litorale، Pp. oedochilum*، Pp. ostracodes، Pp. palingenes† * و Pp. vexans و 11 گونه Pythium شامل Py. aphanidermatum*، Py. catenulatum*، Py. echinulatum، Py. hydnosporum*، Py. irregulare*، Py. kashmirense، Py. megalacanthum† ، Py. middletonii، Py. nunn، Py. oligandrum و Py. sylvaticum† شناسایی شد. آرایه های ستاره دار فراوان ترین آرایه های همراه با درختان زینتی شهرستان شیراز بودند. همچنین، آرایه های با علامت چلیپا برای میکوبیوتای ایران جدید هستند.

از بین بیمارگرهای چمن مانند فوزاریوم، رایزوکتونیا، بایپولاریس و پیتیوم ها که در دنیا گزارش شده است، پیتیوم ها به علت رایج بودن آبیاری بیش از حد چمن ها و مناسب گردیدن شرایط برای فعالیت این بیمارگر، نگران کننده تر هستند.  

زمینه و هدف: وجود تنوع اقلیمی در کشور، زمینه افزایش غنای گونه ای در گیاهان دارویی کشور فراهم کرده است. با توجه به گزارش های متعدد بروز عوارض جانبی متعاقب استفاده از مواد شیمیایی دورکننده حشرات در انسان، ضرورت انجام این پژوهش برای ارزیابی مواد دورکننده جدید با منشاء گیاهی بیش از پیش احساس می شود. در حال حاضر تمام تلاش ها معطوف به کشف و جایگزینی مواد دورکننده با منشاء گیاهی است تا خصوصیت محافظت فردی قابل قبولی در طول فعالیت پشه های خون خوار ایجاد نماید و بدین ترتیب شیوع بیماری های منتقل شده از بندپایان به انسان تحت کنترل قرار گیرند. مواد و روش ها: دو گیاه رازیانه (Foeniculum vulgare) و دارچین (Cinnamomum verum) با داشتن خواص متعددی از جمله ضد باکتریایی، آنتی اکسیدانی و حشره کشی جهت این پژوهش انتخاب گردیدند. اسانس ها به ترتیب از دانه و پوست تنه به روش تقطیر با آب با دستگاه کلونجر تهیه شدند. اجزاء شیمیایی اسانس ها با روش کروماتوگرافی گازی-طیف سنجی جرمی تعیین شدند. تست های زیست سنجی به منظور تعیین مدت زمان حفاظت دهی و تعیین دوز موثر اسانس ها، روی مدل حیوانی (خرگوش نیوزلندی) و با پشه آیدس وگزنس (Aedes vexans) در انسکتاریوم دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله(عج) انجام گردید. یافته ها: به ترتیب 18 و 15 نوع ترکیب شیمیایی در اسانس های دو گیاه رازیانه و دارچین شناسایی شدند که در گیاه رازیانهCadina-1, 4-diene و در گیاه دارچینb-Oplopenone بالاترین درصد را در اجزاء شیمیایی اسانس ها داشتند. زمان حفاظت دهی اسانس 50% رازیانه به ترتیب 3 تا 3/5ساعت و برای اسانس دارچین 1 تا 1/5ساعت علیه پشه آیدس وگزنس برآورد شد. میانه دوز موثر (ED50) اسانس ها علیه پشه ها به ترتیب 13/7 و 84/2 میکرولیتر بر سانتی متر مربع برای رازیانه و دارچین محاسبه شد. نتیجه گیری: این پژوهش اثرات حفاظت دهی اسانس گیاه رازیانه را علیه گزش پشه ناقل تب دانگ در مدل حیوانی در کمترین غلظت نشان داد. انجام این پژوهش در مدل انسانی توصیه می شود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

گونه های پی تیوم بین سال های 1388-1386 در استان همدان مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه ها از مناطق مختلف استان (همدان، تویسرکان، سرکان، نهاوند، قهاوند، ملایر، اسدآباد، رزن و جورقان) جمع آوری شد. بر اساس ویژگی های ریخت شناسی جنسی و غیرجنسی، گونه ها شناسایی شدند. در این تحقیق بیش از150 جدایه پی تیوم مورد بررسی قرار گرفت که 12 گونه Pythium aphanidermatum, P. deliense, P. hydnosporum, P. irregulare, P. macrosporum, P. oligandrum, P. perplexum, P. pyrilobum, P. salinum, P. tracheiphilum, P. ultimum var ultimum  و Pythium group G شناسایی شدند. Pythium group G با فراوانی %28 در بین گونه های پی تیوم غالب بود. Pythium hydnosporum برای اولین بار در جهان از ایران از گیاه Plumbago europaea جدا گردید. گونه های Pythium hydnosporum, P. macrosporum, P. perplexum, P. pyrilobum برای اولین بار از ایران گزارش می شوند.

گونه Pythium oligandrum یکی از عوامل زیست مهار مهم در برابر بیمارگرهای گیاهی محسوب می شود. بر اساس آزمون های ریخت شناختی و مولکولی جدایه های این گونه از استان های آذربایجان غربی، ایلام، بوشهر، چهارمحال و بختیاری، فارس، کرمانشاه، کرمان، گلستان و یزد جداسازی و شناسایی گردید. بیشترین فراوانی جدایه ها به ترتیب در استان های کرمانشاه و فارس مشاهده شد. به منظور غربال گری، تنوع کارکردی جدایه ها بر اساس دمای رشد و اثر مهار زیستی آن ها در شرایط آزمایشگاه ارزیابی شد. اثر جدایه های بومی P. oligandrum در برابر قارچ های بیمارگر خاک برد شامل Rhizoctonia solani، Phytophthora parasitica، Fusarium solani، F. redoens، F. oxysporum f. sp. lycopersici و F. oxysporum f. sp. pisi با واکاوی های آماری ناپارامتریک ارزیابی و با سویه های تجاری Fusarium oxysporum، Clonostachys rosea، P. oligandrum و Trichoderma asperellum مقایسه گردید. جدایه های بومی P. oligandrum در دمای رشدی و فعالیت های زیست مهاری خود دارای تنوع بودند. بیشترین میزان بازدارندگی رشد ریسه در برهمکنش جدایه ی P. oligandrum با R. solani مشاهده شد. ترکیبات فرار این جدایه ها بیشترین اثر معنی دار را روی P. parasitica وR. solani و کمترین اثر را روی F. oxysporum f. sp. lycopersici نشان دادند. همچنین ترکیبات غیرفرار آن ها بیشترین اثر معنی دار خود را روی P. parasitica نشان دادند. در آزمون های ترکیبات فرار و غیرفرار، در اکثر تیمارها بین فرم تجاری P. oligandrum و جدایه های P. oligandrumتفاوتمعنی داری مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ویژگی های رشدی و توان جدایه های بومی P. oligandrumدر مهار بیمارگرهای گیاهی مختلف، در شرایط آزمایشگاهی متفاوت است و از تنوع موجود می توان در غربال گری های بیوشیمیایی و گلخانه ای آن ها استفاده کرد.

نانوذرات نقره خواص ضدمیکروبی دارند و در محصولات تجاری مختلف استفاده می شوند. در این مطالعه تاثیر دو نوع فرمولاسیون نانونقره L2000 و LS2000 بر دو سویه استرپتومایسس محرک رشد گیاهی و سه عامل بیمارگر گیاهی، پیتیوم آفانیدرماتوم، پیتیوم اولتیموم و فوزاریوم سولانی بررسی شد. استرپتومایسس ها و عوامل بیمارگر گیاهی به ترتیب روی محیط ISP2 و PDA حاوی غلظت های 0 تا 75پی پی ام از دو نوع فرمولاسیون نانوذرات نقره کشت شدند. تاثیر L2000 و LS2000 بر میسلیوم استرپتومایسس ها به وسیله میکروسکوپ نیروی اتمی مطالعه شد. واحد تشکیل کلنی (cfu) باکتری ها در پاسخ به غلظت های افزایشی L2000 کاهش پیدا کرد. در مقابل LS2000 به طور کامل از رشد هر دو سویه حتی در غلظت 5پی پی ام جلوگیری کرد. اثر ممانعت کننده LS2000 بر عوامل بیمارگر بیشتر از L2000 بود. پیتیوم آفانیدرماتوم بیشترین مقاومت را به L2000 نشان داد و تنها در غلظت 75پی پی ام قطر کلنی کاهش پیدا کرد. حساسیت بالای فوزاریوم سولانی به L2000 موجب کاهش قطر کلنی قارچ در پایین ترین غلظت آن شد. رشد هر سه عامل بیمارگر توسط LS2000 کاهش پیدا کرد و در غلظت 50پی پی ام به طور کامل متوقف شد. نتایج نشان داد که LS2000 شبکه میسلیومی باکتری ها را در تمام غلظت های آزمایش شده تخریب کرد. پس از تیمار با فرمولاسیون L2000 وزیکول هایی بر سطح شاخه های میسلیومی تشکیل شد. براساس نتایج، اثرات بازدارنده نانوذرات نقره بر باکتری های مفید خاک بیش تر از عوامل بیمارگر بود. بنابراین، برای استفاده از نانو ذرات نقره به عنوان ضدقارچ در کشاورزی باید بیشتر احتیاط شود.

به منظور بررسی بیماریزایی گونه های پیتیوم به عنوان عوامل پوسیدگی بذر، ریشه و مرگ گیاهچه چمن، طی سالهای 84 و 85 از مناطق مختلف فضای سبز و زمین های ورزشی استان تهران بازدید به عمل آمد و از چمنهای مشکوک به آلودگی های پیتیومی و خاک اطراف آنها نمونه برداری شد. پس از شناسایی و انتخاب تعداد معدودی از جدایه ها (بر حسب درصد فراوانی گونه ها در محیط)، بیماریزایی 5 جدایه از گونهPythium aphanidermatum ، و 2 جدایه از گونه های Pythium catenulatum و Pythium okanoganense روی 3 رقم از سه جنس متداول چمن (لولیوم، پوآ و فستوکا) تحت شرایط گلخانه و با استفاده از ورمیکولیت آلوده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی به صورت فاکتوریل دو عاملی بررسی شد. مقایسه نسبی میزان بیماریزایی (مجموع درصد پوسیدگی بذر، پوسیدگی ریشه و مرگ گیاهچه) گونه های مختلف پیتیوم در جنس های چمن نشان داد که بیشترین بیماریزایی مربوط به گونه P.aphanidermatum  بودهو گونه های P.catenulatum و P.okanoganense به ترتیب در درجات دوم و سوم اهمیت قرار گرفتند. در مقیاس 0 تا 100 درصد مشخص شد که از نظر پوسیدگی بذر (در میانگین چمن ها(،P.aphanidermatum  بیمارگری قوی و P.catenulatum و P.okanoganense بیمارگری متوسط و از نظر پوسیدگی ریشه و مرگ گیاهچه هر سه گونه بیمارگری ضعیف بودند.