به منظور شناسایی و بررسی اهمیت گونه های Pythium در پوسیدگی ریشه و طوقه گردو از نهالستان های استان فارس نمونه برداری شد. از بافت پوسیده طوقه و ریشه، قطعات پنج میلی متر جدا شده و بعد از شستشو با آب لوله و خشک کردن با حوله کاغذی بدون ضدعفونی سطحی روی محیط کشت نیمه انتخابی CMA-PARP کشت گردید. از بیست و سه جدایه بدست آمده هشت جدایه به P. vexans تعلق داشت. گونه مذکور از طوقه و رﻳﺸﻪ گردو در نهالستان های رودبال، زرقان، لپویی و آب باریک جدا گردﻳﺪ. پنج جدایهP. deliense  از طوقه گردو در نهالستان های بیست و دو بهمن، صد و ده، رودبال و آب باریک جداسازی گردید. ده جداﻳﻪ از گونه P. aphanidermatium، از طوقه و ریشه گردو در نهالستان های بهرغان، زرقان، لپویی، صد و ده و بیست و دو بهمن جداسازی گردید. عکس العمل طوقه و رﻳﺸﻪ نهال های دو ماهه ریز گردو به سه گونه vexans P.، P. deliense و P. aphanidermatium با ماﻳﻪ آلوده کننده آنها (در ﻣﺤﻴﻄ ورمی کولیت - عصاره دانه شاهدانه) در شراﻳﻄ گلخانه مطالعه شد. مقایسه درصد کلونیزاسیون طوقه، ریشه و درصد مرگ و میر نشان داد نهال های دو ماهه گردو ریز یاسوج به هر سه گونه حساس بودند، اما ریسه ‎های گونه P. aphaidermatium بیماری زاتر و مهاجم تر از دو گونه P. vexans و P. deliense بوده و با سرعت زیادی قادر به پیشروی و آلوده نمودن نهال های دو ماهه گردو ریز گردو در گلخانه بود.

به منظور شناسایی و بررسی اهمیت آرایه های Pythium به عنوان عوامل پوسیدگی ریشه چغندرقند در استان خوزستان از مزارع چغندرکاری مناطق مختلف شامل اهواز، اندیمشک، بهبهان، دزفول، شوشتر، شوش دانیال، صفی آباد، مزارع چغندرکاری کشت و صنعت شهید بهشتی و کشت و صنعت شهید رجایی در طی دو فصل زراعی از اسفندماه 1380 تا اردیبهشت ماه 1382 نمونه برداری به عمل آمد. گیاهان دارای علائم پوسیدگی جمع آوری شده، همراه با نمونه هایی از خاک مزارع مختلف به آزمایشگاه منتقل شد. جدایه های موجود در خاک به روش طعمه گذاری با برگ لیمو شیرین جداسازی گشتند. از بافت های پوسیده ریشه چغندرقند نیز پس از شستشو با آب معمولی و ضدعفونی سطحی با الکل اتیلیک 75%، قطعات کوچکی از حاشیه ی بین بافت سالم و آلوده جدا شده و روی محیط کشت انتخابی آرد ذرت آگار حاوی آنتی بیوتیک های دلواسید (دارای 50% پیمارسین)، آمپی سیلین، ریفامپین و قارچ کش های بنومیل و PCNB کشت گردیدند. گونه ها بر اساس خصوصیات ریخت شناختی اندام های جنسی و غیرجنسی، میزان رشد در دماهای مختلف و ریخت شناختی پرگنه روی محیط کشت های مختلف شناسایی گردیدند. از بررسی 580 جدایه بدست آمده، 8 آرایه بر اساس خصوصیات ریخت شناختی و فیزیولوژیکی شناسایی شدند که به ترتیب فراوانی عبارت بودند از: P. tracheiphilum, P. deliense, Pythium G. "G", Pythium G. "F", P. aphanidermatum, P. salinum, P. okanoganense, P. oligandrum که از بین این آرایه ها، دو آرایه P. tracheiphilum و P. salinum برای میکوفلور ایران جدید می باشند. مطالعات بیماری زایی جدایه ها در شرایط گلخانه ای در خاک سترون و با استفاده از مایه ی ورمیکولیت حاوی عصاره ی دانه شاهدانه صورت گرفت. میزان پوسیدگی بذر، تعداد بوته های سالم و مرده، وضعیت قسمت های هوایی و ریشه از نظر علائم اولیه (پژمردگی عمومی و کم رشدی) و پوسیدگی ریشه های اصلی و فرعی مورد بررسی قرار گرفت. پوسیدگی ریشه های اصلی و فرعی مورد بررسی قرار گرفت. پوسیدگی بذر به میزان بسیار زیاد در آرایه Pythium aphanidermatum و به میزان متوسط در آرایه P.deliense مشاهده شد. همچنین بوته میری به میزان زیاد در آرایه Pythium G. "F"، به میزان متوسط در آرایه P.deliense و به میزان کم در آرایه های P.oligandrum و P.salinum مشاهده شد.

گونه های پی تیوم بین سال های 1388-1386 در استان همدان مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه ها از مناطق مختلف استان (همدان، تویسرکان، سرکان، نهاوند، قهاوند، ملایر، اسدآباد، رزن و جورقان) جمع آوری شد. بر اساس ویژگی های ریخت شناسی جنسی و غیرجنسی، گونه ها شناسایی شدند. در این تحقیق بیش از150 جدایه پی تیوم مورد بررسی قرار گرفت که 12 گونه Pythium aphanidermatum, P. deliense, P. hydnosporum, P. irregulare, P. macrosporum, P. oligandrum, P. perplexum, P. pyrilobum, P. salinum, P. tracheiphilum, P. ultimum var ultimum  و Pythium group G شناسایی شدند. Pythium group G با فراوانی %28 در بین گونه های پی تیوم غالب بود. Pythium hydnosporum برای اولین بار در جهان از ایران از گیاه Plumbago europaea جدا گردید. گونه های Pythium hydnosporum, P. macrosporum, P. perplexum, P. pyrilobum برای اولین بار از ایران گزارش می شوند.

از بین بیمارگرهای چمن مانند فوزاریوم، رایزوکتونیا، بایپولاریس و پیتیوم ها که در دنیا گزارش شده است، پیتیوم ها به علت رایج بودن آبیاری بیش از حد چمن ها و مناسب گردیدن شرایط برای فعالیت این بیمارگر، نگران کننده تر هستند.  

در سال های 1386 تا 1389 از مناطق عمده کشت چغندرقند در مراحل مختلف رشد محصول نمونه برداری شد. از مجموع 71 نمونه بیمار، 23 جدایه P. aphanidermatum خالص سازی و شناسائی گردید. بررسی تنوع بیماریزائی در مراحل بذر، گیاهچه و گیاه بالغ، نشان داد که جدایه های P. aphanidermatum از نظر بیماریزائی اختلاف معنی داری با یکدیگر دارند. جدایه های مورد بررسی در سه گروه بیماریزای قوی، متوسط و ضعیف گروه بندی شدند. در هر سه مرحله از آزمون بیماریزائی جدایه 8Pاز استان آذربایجان غربی، بیماریزاترین جدایه در بین جدایه های مورد بررسی بود. همچنین از واکنش زنجیره ای پلی مراز جهت تائید شناسائی جدایه هایP. aphanidermatum استفاده شد. نتایج نشان داد که در جدایه های P. aphanidermatum آغازگر OPA-15ایجاد یک قطعه تقریبی 2000 جفت بازی (bp) و آغازگر OPB-08 ایجاد دو قطعه تقریبی 1000 و 1850 جفت بازی (bp) نمود. این سه قطعه در تمام جدایه های P. aphanidermatum مورد بررسی، تکثیر شد. الگوی بدست آمده در جدایه های P. aphanidermatum با هیچکدام از جدایه های P. ultimum، P. oligandrum، P. deliense،Phytophthora drechsleri ،Fusarium solani   Rhizoctonia solani وشباهت نداشت. به این ترتیب می توان از دو آغازگر OPA-15 و OPB-08 در شناسایی جدایه هایP. aphanidermatum  از گونه های دیگر پی تیوم و سایر قارچ های مسبب پوسیدگی ریشه چغندرقند استفاده نمود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

گونه Pythium oligandrum یکی از عوامل زیست مهار مهم در برابر بیمارگرهای گیاهی محسوب می شود. بر اساس آزمون های ریخت شناختی و مولکولی جدایه های این گونه از استان های آذربایجان غربی، ایلام، بوشهر، چهارمحال و بختیاری، فارس، کرمانشاه، کرمان، گلستان و یزد جداسازی و شناسایی گردید. بیشترین فراوانی جدایه ها به ترتیب در استان های کرمانشاه و فارس مشاهده شد. به منظور غربال گری، تنوع کارکردی جدایه ها بر اساس دمای رشد و اثر مهار زیستی آن ها در شرایط آزمایشگاه ارزیابی شد. اثر جدایه های بومی P. oligandrum در برابر قارچ های بیمارگر خاک برد شامل Rhizoctonia solani، Phytophthora parasitica، Fusarium solani، F. redoens، F. oxysporum f. sp. lycopersici و F. oxysporum f. sp. pisi با واکاوی های آماری ناپارامتریک ارزیابی و با سویه های تجاری Fusarium oxysporum، Clonostachys rosea، P. oligandrum و Trichoderma asperellum مقایسه گردید. جدایه های بومی P. oligandrum در دمای رشدی و فعالیت های زیست مهاری خود دارای تنوع بودند. بیشترین میزان بازدارندگی رشد ریسه در برهمکنش جدایه ی P. oligandrum با R. solani مشاهده شد. ترکیبات فرار این جدایه ها بیشترین اثر معنی دار را روی P. parasitica وR. solani و کمترین اثر را روی F. oxysporum f. sp. lycopersici نشان دادند. همچنین ترکیبات غیرفرار آن ها بیشترین اثر معنی دار خود را روی P. parasitica نشان دادند. در آزمون های ترکیبات فرار و غیرفرار، در اکثر تیمارها بین فرم تجاری P. oligandrum و جدایه های P. oligandrumتفاوتمعنی داری مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ویژگی های رشدی و توان جدایه های بومی P. oligandrumدر مهار بیمارگرهای گیاهی مختلف، در شرایط آزمایشگاهی متفاوت است و از تنوع موجود می توان در غربال گری های بیوشیمیایی و گلخانه ای آن ها استفاده کرد.

نانوذرات نقره خواص ضدمیکروبی دارند و در محصولات تجاری مختلف استفاده می شوند. در این مطالعه تاثیر دو نوع فرمولاسیون نانونقره L2000 و LS2000 بر دو سویه استرپتومایسس محرک رشد گیاهی و سه عامل بیمارگر گیاهی، پیتیوم آفانیدرماتوم، پیتیوم اولتیموم و فوزاریوم سولانی بررسی شد. استرپتومایسس ها و عوامل بیمارگر گیاهی به ترتیب روی محیط ISP2 و PDA حاوی غلظت های 0 تا 75پی پی ام از دو نوع فرمولاسیون نانوذرات نقره کشت شدند. تاثیر L2000 و LS2000 بر میسلیوم استرپتومایسس ها به وسیله میکروسکوپ نیروی اتمی مطالعه شد. واحد تشکیل کلنی (cfu) باکتری ها در پاسخ به غلظت های افزایشی L2000 کاهش پیدا کرد. در مقابل LS2000 به طور کامل از رشد هر دو سویه حتی در غلظت 5پی پی ام جلوگیری کرد. اثر ممانعت کننده LS2000 بر عوامل بیمارگر بیشتر از L2000 بود. پیتیوم آفانیدرماتوم بیشترین مقاومت را به L2000 نشان داد و تنها در غلظت 75پی پی ام قطر کلنی کاهش پیدا کرد. حساسیت بالای فوزاریوم سولانی به L2000 موجب کاهش قطر کلنی قارچ در پایین ترین غلظت آن شد. رشد هر سه عامل بیمارگر توسط LS2000 کاهش پیدا کرد و در غلظت 50پی پی ام به طور کامل متوقف شد. نتایج نشان داد که LS2000 شبکه میسلیومی باکتری ها را در تمام غلظت های آزمایش شده تخریب کرد. پس از تیمار با فرمولاسیون L2000 وزیکول هایی بر سطح شاخه های میسلیومی تشکیل شد. براساس نتایج، اثرات بازدارنده نانوذرات نقره بر باکتری های مفید خاک بیش تر از عوامل بیمارگر بود. بنابراین، برای استفاده از نانو ذرات نقره به عنوان ضدقارچ در کشاورزی باید بیشتر احتیاط شود.