گاه در عرصه هنر تجربه می تواند خلاقیت را به دنبال داشته باشد. برای خلاق بودن قبل از هر چیز باید آموخت و بر اساس آموخته ها تجربه کرد. همچنین در شیوه های مختلف برای بیان احساسات و ذهنیت خود به مواد و ابزار احتیاج داریم. از این رو شیوه های چاپ دستی به عنوان تجربه ای برای به تصویر درآوردن اندیشه هنرمند می تواند جذاب و مناسب باشد.در مورد چاپ دستی بعضی ممکن است فکر کنند که چرا ما باید خود را به زحمت بیاندازیم تا تصویری را به طور غیر مستقیم خلق کنیم. سوال دیگری که در این زمینه می تواند وجود داشته باشد این است که چه تفاوتی بین چاپ دستی و دیگر روش های تصویری وجود دارد؟ هدف این نوشته ارائه پاسخ به این سوالات است.ابزار، مواد و شناخت چگونگی به کار بردن آنها، همراه با خلاقیت باعث پیدایش یک اثر هنری منحصر به فرد می شود. در چنین زمینه ای است که گروهی از هنرمندان چاپ دستی را نه تنها به منظور تکثیر و تکرار بلکه به عنوان شیوه ای متکی به نوآوری برای بیان تخیلات و تفکرات خود مورد استفاده قرارداده اند.

هدف از نگارش مقاله ی حاضر بررسی تأثیرات کاتارسیس (روان پالایی)، در هنر موسیقی و ادبیات نمایشی از یک سو و بازتاب آن در هنر نقاشی و گراوورسازی غرب از دیگرسو می باشد. در واقع باید اذعان داشت که این موضوع فقط در نمایشنامه نویسی شکل نگرفته است، بلکه اثرات آن را در دیگر هنرهای شنیداری و دیداری نیز می توان مشاهده کرد. بدین منظور برای راه یافتن به تأثیراتی که این مهم در هنرهای گوناگون به ویژه در هنرهای یاد شده از خود باقی می گذارد، ابتدا به سؤال اصلی این پژوهش پاسخ داده می شود، که آیا ویژگی های روان پالایی یا به دیگر سخن همذات پنداری، منحصراً در فضای ادبیات نمایشی خود را به مخاطب عرضه می دارد، یا می توان عوامل تأثیرگذار آن را در هنرهای دیگر نیز مشاهده نمود؟ سپس درباره ی یافته ها و نتیجه ی حاصل آمده، باید گفت که این مقوله تنها در زمینه های مطروحه خود را نشان نداده است بلکه جای پای آن را در بسیاری از هنرهای دیگر به خصوص در بستر هنرهای تجسمی نیز می توان دید. روش تحقیق: توصیفی-تحلیلی است و گردآوری منابع کتابخانه ای و در برخی موارد استفاده از فضای اینترنتی معتبر است.

معماری، به عنوان یکی از هنرهای تجسمی، همواره، با زیبایی همراه بوده و یکی از روش های خلق زیبایی در معماری ایران، استفاده از تزیینات می باشد؛ که عملکرد وسیع و ارزشمندی در راستای اهداف معماری اسلامی داشته است. این تزیینات، اکثرا توسط کیفیات بصری و اصول مبانی هنرهای تجسمی، ترکیب بندی شده و سبب خلق زیبایی و نظامی خوش آیند می شوند. آجرکاری، به عنوان یکی از تزیینات اصلی معماری ایرانی و اسلامی، در اکثر بناهای سنتی، به خصوص مساجد ایران و طبعا، مساجد مراغه، به عنوان یکی از شهرهای فرهنگی و تاریخی ایران مشهود است. هدف این مقاله، تحلیل تزیینات آجرکاری مساجد مراغه بر مبنای مبانی هنرهای تجسمی بوده است؛ تا به پرسش «در تزیینات آجرکاری مساجد مراغه، کیفیات بصری به چه نحوی استفاده شده و چه حسی را به بیننده بنا القا می کنند؟ » پاسخ داده شود. روش به کار رفته، ترکیبی از روش میدانی و روش توصیفی-تحلیلی می باشد. ابزار به کار رفته، مشاهده و تصویربرداری از مساجد و تزیینات آجرکاری مساجد و مطالعات کتاب خانه ای می باشد. جامعه آماری، بناهای سنتی مراغه و نمونه آماری، مساجد سنتی مراغه می باشد. نتیجه این که، در تزیینات آجرکاری مساجد مراغه، تعادل ریتم و تقارن بسیار استفاده شده و گاهی، تناسب و حرکت نیز در این تزیینات به چشم می خورد؛ که سبب شده است، حس ایستایی و وحدت باطنی و نامریی و قدسی را در نمای مساجد القا کند. در حالی که، از اصل تباین و کنتراست در تزیینات بهره گیری نشده، تا تنش و عدم ثبات و تضاد به بیننده بنا منتقل نشود.

هدف از نگارش مقاله حاضر بررسی و مقایسه ساختار بصری آثاری است که بعد از مسیحیت طی قرون متمادی، با موضوع شام واپسین یا شام آخر زیر چتر سبک ها و شیوه های متعدد شکل می گیرد، و بسیار از «پارودی» یا «نقیضه» تأثیر می پذیرد. در این پژوهش سعی شده است، تا ابتدا به پرسش اصلی این تحقیق پاسخ داده شود که، آیا انتخاب موضوع شام واپسین توسط هنرمندان تنها به اوج دوران مسیحیت و توجه به امور مذهبی برمی گردد یا اینکه نقاشان، چاپگران و عکاسان در دوران افول مسایل دینی نیز به این مهم می پردازند؟ و آیا برگزیدن این موضوع توسط هنرمندان سراسر جهان به برداشتی یگانه منجر می شود یا با توجه به دیدگاه های فرهنگی و اجتماعی گوناگون و سودجستن از ُسنن و آداب و رسوم متعدد، به نظریات و رویکردهای مختلف راه می گشاید؟ به عنوان یافته های این پژوهش می توان چنین اظهار کرد که با گذشت زمان و سپری شدن قرون متمادی از یک سو، و با توجه به گونه گونگی فرهنگ ها، جوامع بشری، تغییر و تحولات تکنیکی از دیگر سو، این موضوع دستخوش تغییرات شگرفی می شود که در بسیاری از قرون گذشته مطرح نبوده است؛ و متعاقباً در این گونه آثار، تفاوت ها و همسانی های قابل توجهی دیده می شود که جای واکاوی و تعمق دارد. سرانجام به عنوان نتیجه حاصل شده، باید گفت که ابتدا، این موضوع از رویکردی کاملاً قدسی و مذهبی سرچشمه گرفته است؛ اما بعدها با بهره گیری از دستاورد های «پارودی» و برداشت های طنزآلود و ُمضحک، این موضوع جدی و عمیق مذهبی، به نگاهی پارادوکسال (متناقص و خلاف عقیده عمومی) تبدیل شده است؛ در واقع، استفاده از پارودی یا به دیگر سخن، نقیضه، همیشه برای به طنز کشیدن و نفی ارزش های آثار مطروحه نبوده است؛ بلکه گاهی هنرمندان از پارودی در قالب تراژدی و ُکمدی، برای بیداری و آگاه سازی جامعه استفاده کرده اند. در این پژوهش، روش تحقیق اتخاذ شده، توصیفی، تحلیلی-تطبیقی است؛ و گردآوری منابع کتابخانه ای بوده، و در برخی موارد از مآخذ و سرچشمه های اینترنتی معتبر نیز استفاده شده است.