مقامات حریری و حمیدی به عنوان دو اثر منثور و ارزشمند، جزء ادبیات داستانی کهن در ادب عربی و ادب فارسی به حساب می آیند.در این هر دو اثر از شیوه های توصیف و نمایشی برای برقراری ارتباط خواننده داستانها با عناصر داستان نظیر شخصیت ها موقعیت مکانی و زمانی، پایگاه اجتماعی و ... بهره گرفته شده است.عنصر مکانی یا به عبارت دیگر «صحنه»، یکی از عناصر داستانی است که در شناساندن شخصیت ها، حوادث و فضای داستان به خوانندگان نقش مهمی را بر عهده دارد.نویسندگان این مقامات، به ویژه حریری با تبحر کامل توانسته اند تا از ظرفیت عنصر «صحنه» در داستان های خود استفاده نمایند. مقایسه میان شیوه های بهره برداری حریری و حمیدی از این عنصر، میزان توانمندی هر یک از دو نویسنده، شیوه پرداخت صحنه ها و چگونگی توفیق هر یک را در استفاده از این عناصر برای برقراری ارتباط خواننده با متن داستان آشکار می سازد. به نظر می رسد حریری در توصیف صحنه ها و استفاده از شیوه تلخیص در پرداخت عنصر صحنه از حمیدی موفق تر عمل کرده است.

مقامات حریری و حمیدی، به عنوان دو اثر منثور در ادب کهن فارسی و عربی، با داشتن عناصر داستانی از جایگاه ویژه ای نزد سخن شناسان برخوردار است؛ به گونه ای که تاکنون پژوهش های فراوانی پیرامون زیبایی شناسی نثر، مقامه نویسی و جنبه های بلاغی آن انجام شده است. تحلیل نثر مقامات از نظر داشتن عناصر داستانی و شیوه به کارگیری آن در چهارچوب ساختار یک داستان زیبا، زمینه نسبتا تازه ای است که پژوهش های دیگری را می طلبد. در این نوشتار، مقامات حریری و حمیدی به عنوان دو متن برجسته داستانی مورد مطالعه قرار گرفته و کوشش شده است تا نقش عنصر «سبک» در آن، در راستای ایجاد پیوند میان دیگر عناصر داستانی، آشکار گردد.

مقامات حریری و حمیدی به عنوان دو اثر منثور، جزء آثار داستانی کهن در ادب عربی و فارسی به شمار می آیند. این دو مجموعه داستانی از نظر داشتن عناصر داستان و پردازش نیکوی آنها از چنان قوت و مقبولیتی برخوردارند که می توانند با داستهای کوتاه در عصر حاضر، برابری کنند.از جمله عناصر داستانی بلکه مهمترین آنها، عنصر «شخصیت» است که بویژه در مقامات حریری نقشی برجسته و جذاب دارد.مقایسه شیوه های شخصیت پردازی و تحلیل انواع شخصیتها در این دو مقامات، سبب می شود تا ضمن شناساندن ارزش ادبی این دو اثر، جنبه ای مهم از ارتباط میان زبان و ادب فارسی و عربی و پرباری آنها روشن شود.