به منظور بررسی نحوه مصرف روی بر صفات کمی و کیفی سویا در سال زراعی 1385، آزمایشی در مزرعه ایستگاه تحقیقات کشاورزی دکتر نخجوانی ارومیه به مرحله اجرا گذاشته شد. مقدار روی موجود در خاک بر اساس روش DTPA،0.38 میلی گرم بر کیلوگرم خاک تعیین گردید. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. در این بررسی سه روش اصلی مصرف سولفات روی شامل مصرف خاکی، برگ پاشی و خیس کردن بذر با روی (Znt) مورد مقایسه قرار گرفتند. هشت تیمار این آزمایش عبارت بودند از: («شاهد»=T1، Znt=T2، Znf=T3، Zns=T4، Znt+Znf=T5، Znt+Zns=T6،Zns+Znf=T7 و Znt+Zns+Znf=T8). در تیمارهای خاکی، سولفات روی به مقدار 40 کیلوگرم در هکتار به صورت نواری زیر بذور مصرف شد. مقدار روی در تیمارهای مربوط به خیس کردن بذر با کود روی و نیز برگ پاشی به ترتیب دو درصد و چهار در هزار بود. برگ پاشی در دو مرحله از رشد گیاه صورت گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که اختلاف معنی داری در سطح احتمال یک درصد بین تیمارها وجود داشت. اثرات تیمارها بر روی عملکرد دانه، عملکرد روغن، پروتئین دانه، غلظت روی در دانه، تعداد دانه در غلاف، تعداد دانه در بوته و تعداد غلاف در بوته معنی دار بود (p<0.01) ولی تاثیر تیمارها بر وزن هزار دانه معنی دار نشد. خیس کردن بذر با کود هیچ تأثیری بر صفات فوق الذکر نداشت. اثر تیمار هشتم (خیس کردن بذر در محلول دو درصد سولفات روی + مصرف خاکی 40 کیلوگرم سولفات روی + تغذیه برگی با محلول چهار در هزار سولفات روی) بر عملکرد روغن و دانه و نیز سایر صفات، نسبت به بقیه تیمارها برتر بود ولی با تیمار هفتم از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت. تیمار هفتم تعداد دانه در غلاف را 0.6، تعداد دانه در بوته را 38، تعداد غلاف در بوته را 10، عملکرد روغن را 421 کیلوگرم در هکتار، میزان عملکرد دانه را 1440 کیلوگرم در هکتار، میزان پروتئین دانه را 2 درصد، غلظت روی در دانه را 25 میلی گرم در کیلوگرم و نیز وزن هزار دانه را 8 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش داد. بنابراین بر اساس نتایج این تحقیق و تحت شرایط اجرای آزمایش تیمار هفتم می تواند قابل توصیه باشد.

جهت بررسی اثر محلول پاشی عناصر کم مصرف روی، آهن و بور بر عملکرد، اجزا عملکرد و کیفیت دو رقم آفتابگردان روغنی (لاکومکا و مستر) آزمایشی به صورت اسپلیت پلات بر پایه بلوک های کامل تصادفی با 18 تیمار و 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی ساعتلو واقع در ارومیه اجرا شد. در این آزمایش عامل اصلی رقم در دو سطح لاکومکا و مستر و عامل فرعی، تیمارهای کودی در 9 سطح شامل: محلول پاشی عناصر ریزمغذی در 3 مرحله: -1رسیدن طول دمگل به بیش از دو سانتی متر -2 (R3)پایان گرده افشانی -3 (R5) مرحله شروع دانه بندی (R7) انجام گرفت. محلول پاشی آهن و روی با غلظت 5 در هزار و بور با غلظت 3 در هزار به ترتیب از منبع سولفات آهن، سولفات روی و اسید بوریک انجام گرفت. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده های آزمایش نشان داد که محلول پاشی عناصر ریزمغذی اثر معنی داری بر روی اکثر صفات مورد بررسی داشته است، به طوری که تیمار محلول پاشی توام با روی، آهن و بور (T9) از لحاظ عملکرد دانه (3795 و 3940 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در رقم مستر و لاکومکا)، عملکرد روغن (1726 و 1794 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در رقم مستر و لاکومکا)، وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق و درصد پروتئین بیشترین تاثیر معنی دار را نسبت به تیمار شاهد نشان داد. بیشترین درصد پوکی نیز در تیمار شاهد و تیمار عدم محلول پاشی و مصرف خاکی منیزیم مشاهده گردید. نتایج حاصل از مقایسه میانگین در مورد صفات مورد بررسی نیز حاکی از بهتر بودن تیمار عدم محلول پاشی و مصرف خاکی منیزیم نسبت به تیمار شاهد (عدم محلول پاشی و عدم مصرف منیزیم) بود.

در بسیاری از نقاط جهان به ویژه در خاک های آهکی ایران، عدم دسترسی به عنصر روی موجود در خاک یکی از عوامل کاهش عملکرد گندم است. بنابراین این آزمایش با هدف ارزیابی پاسخ تعدادی از ژنوتیپ های گندم به تغذیه برگی روی به صورت فاکتوریل با چهار ژنوتیپ گندم (رقم پاستور، لاین 7-75-M، لاین 20-75-S، رقم چمران) و چهار سطح تغذیه برگی روی (0، 5، 10، 15 کیلوگرم روی در هکتار از منبع سولفات روی) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. نتایج آزمایش نشان داد که ژنوتیپ های گندم مورد مطالعه از نظر اجزای عملکرد تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. لاین 20-75-S دارای بیشترین تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد سنبلچه بارور در سنبله، تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه و به دنبال آن بیشترین عملکرد دانه (3151 کیلوگرم در هکتار) در واحد سطح بود. تاثیر تغذیه برگی روی بر عملکرد دانه به مقدار روی مصرفی و ژنوتیپ گندم بستگی داشت. کاربرد 5 و 15 کیلوگرم روی در هکتار به صورت تغذیه برگی سبب افزایش عملکرد دانه در مقایسه با شاهد شد. در حالی که در تیمار 10 کیلوگرم روی در هکتار کاهش عملکرد دانه مشاهده شد. در بین تیمارها با مصرف 15 کیلوگرم روی در هکتار به صورت تغذیه برگی در لاین 20-75-S بالاترین عملکرد دانه (3914 کیلوگرم در هکتار) بدست آمد. ژنوتیپ های گندم از لحاظ غلظت روی دانه اختلاف معنی داری (در سطح احتمال 5 درصد) نشان دادند. بیشترین و کمترین غلظت روی دانه به ترتیب مربوط به رقم پاستور و رقم چمران بود. با این حال کارایی تغذیه برگی کود روی در تولید دانه لاین 20-75-S معادل 80.6- درصد و در تولید کاه حدود 44.5- درصد از سایر ژنوتیپ ها کمتر بود. به نظر می رسد که تغذیه برگی روی در خاک های آهکی متضمن رفع کمبود روی در گیاه نبوده و همچنین پاسخ متفاوت ژنوتیپ های گندم به مصرف برگی روی عامل مهمی است که در مدیریت کود روی باید در نظر گرفته شود.

رازیانه (Foeniculum vulgare L. ) گیاهی است چندساله که از مهم ترین و پرمصرف ترین گیاهان دارویی به شمار می آید و عمدتاً به منظور استفاده از اسانس حاصل از آن در صنایع مختلف دارویی، غذایی، آرایشی و بهداشتی مورد کشت قرار می گیرد. این تحقیق با هدف بررسی اثرات غلظت های مختلف اسید سالسیلیک بر خصوصیات کمّی و کیفی رازیانه تحت شرایط تنش خشکی انجام گردید. آزمایش به صورت اسپیلت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 96-1395 در شهرستان رزن به اجرا در آمد. فاکتور اصلی شامل پنج سطح رژیم آبیاری (آبیاری کامل، حذف آبیاری در مرحله ساقه دهی، حذف آبیاری در مرحله غنچه دهی، حذف آبیاری در مرحله گل دهی و حذف آبیاری در مرحله شروع پر شدن دانه) و فاکتور فرعی شامل چهار غلظت مختلف اسید سالیسیلیک (آب خالص، سه، شش و هشت میلی مولار) بود. در تیمار رژیم آبیاری، پس از حذف آبیاری در هر یک از تیمارهای خشکی، مجدداً آبیاری (بعد از 20 روز) تا انتهای دوره رشد انجام شد. نتایج نشان داد که دو تیمار عدم کاربرد اسید سالیسیلیک در شرایط حذف آبیاری در مرحله پر شدن دانه و کاربرد شش میلی مولار اسید سالیسیلیک در شرایط حذف آبیاری در مرحله گل دهی، به ترتیب با 3/21 و 3/20 عدد شاخه فرعی در بوته، بیشترین انشعابات فرعی در بوته را به خود اختصاص دادند. تیمار کاربرد هشت میلی مولار اسید سالیسیلیک در شرایط حذف آبیاری در مرحله پر شدن دانه بیشترین تعداد چتر در بوته و وزن هزار دانه را از خود نشان داد. بیشترین تعداد چترک در چتر متعلق به تیمارهای کاربرد شش و هشت میلی مولار اسید سالیسیلیک در شرایط حذف آبیاری در مرحله پر شدن دانه بود. کمترین مقادیر دانه در چترک در سطوح مختلف اسید سالیسیلیک در شرایط حذف آبیاری در مرحله گل دهی ملاحظه گردید. نتایج نشان داد که تیمارهای کاربرد صفر و سه میلی مولار اسید سالیسیلیک در شرایط آبیاری کامل با تولید بیش از 800 کیلوگرم در هکتار، بیشترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند.

به منظور بررسی تاثیر محلول پاشی کود روی و بر روی خصوصیات کمی و کیفی ذرت دانه ای، آزمایشی با دو عامل به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در منطقه سرپل ذهاب انجام شد. عامل اول عنصر روی در چهار سطح (صفر، 0.7، 1.4 و 2.1 کیلوگرم در هکتار) و عامل دوم عنصر بر در چهار سطح (صفر، 0.3، 0.6 و 0.9 کیلوگرم در هکتار) در نظر گرفته شد. اثر عامل های روی و بر برای صفات قطر ساقه، شاخص سطح برگ، وزن هزار دانه، تعداد دانه در هر ردیف بلال، مقدار روی و بر موجود در دانه، درصد و عملکرد پروتئین و عملکرد دانه از لحاظ آماری دارای اختلاف معنی داری در سطح احتمال یک درصد بودند. با افزایش مقدار مصرف عنصر روی قطر ساقه، شاخص سطح برگ، تعداد دانه در هر ردیف بلال، وزن هزار دانه، مقدار روی و بر موجود در دانه، درصد پروتئین و عملکرد دانه افزایش یافتند. بیشترین و کمترین مقدار عملکرد دانه به تیمارهای مصرف کود روی به میزان 2.1 کیلو گرم در هکتار و بدون مصرف کود روی به ترتیب با 9.560 و 8 تن در هکتار تعلق داشت. تیمار کود بر در سطح 0.6 کیلوگرم در هکتار روی صفات قطر ساقه با 28.9 میلی متر، سطح برگ با 3.89، عمق دانه با 11.67 میلی متر، تعداد دانه در ردیف با 41 دانه و عملکرد دانه با 9.43 تن در هکتار بیشترین تاثیر را نشان داد. برهمکنش کود روی و بر نشان داد، که تیمار مصرف 2.1 کود روی × مصرف 0.6 کیلوگرم در هکتار کود بر برای کلیه صفات از جمله عملکرد دانه با 10.93 تن در هکتار نسبت به سایر تیمارها برتری نشان داد.

به منظور ارزیابی کارآیی روش های مصرف ریزمغذی های آهن و روی در آفتابگردان روغنی آزمایشی در سال زراعی 1387 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی استان آذربایجان شرقی با چهار تکرار و هشت تیمار (تیمارهای آزمایشی شاملF1 : شاهد، F2: آهن به صورت مصرف خاکی از منبع سکوسترین آهن به میزان 25 کیلوگرم در هکتار،F3 : روی به صورت مصرف خاکی از منبع سولفات روی به میزان 40 کیلوگرم در هکتار،F4 : آهن + روی به صورت مصرف خاکی،F5 : آهن به صورت محلول پاشی از منبع سکوسترین آهن به میزان 2 در هزار،F6 : روی به صورت محلول پاشی از منبع سولفات روی به میزان 3 در هزار،F7: آهن + روی به صورت محلول پاشی وF8 : آهن+ روی به صورت مصرف خاکی و محلول پاشی) به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی به مورد اجرا گذاشته شد. پس از تجزیه واریانس صفات مورد بررسی، مشخص گردید که بین تیمارهای مختلف از لحاظ صفاتی نظیر ارتفاع بوته، نسبت وزن دانه به طبق، درصد روغن، عملکرد روغن، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و قطر طبق تفاوت معنی دار وجود دارد. بیشترین عملکرد دانه (5594 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد روغن (2558 کیلوگرم در هکتار)، درصد روغن (45.75 درصد)، وزن هزار دانه ( 72.65گرم)، نسبت وزن دانه به طبق ( 0.69درصد) و در تیمارهای مصرف خاکی و محلول پاشی برگی آهن + روی به دست آمد. همبستگی بین اکثر صفات تاثیرگذار بر عملکرد دانه نظیر قطر طبق، تعداد ردیف دانه در طبق، نسبت وزن دانه به طبق و وزن هزار دانه مثبت و معنی دار بود. در حالت کلی استفاده از روش محلول پاشی در کنار مصرف خاکی بیشترین بازده را برای استفاده از آهن و روی در جهت افزایش عملکرد و اجزای آن در این بررسی ایجاد کرد.