مقدمه: بیماری دیابت به علت شیوع قابل توجه و عوارض دیررس حایز اهمیت می باشد. یکی از عوارض دیررس دیابت نفروپاتی دیابتی می باشد که با عوارض و مرگ و میر قابل توجهی همراه است. میکروآلبومینوری یکی از عوامل پیش گویی کننده نفروپاتی دیابتی می باشد.هدف: هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و عوامل خطرساز در ایجاد میکروآلبومینوری در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 369 بیمار مبتلا به دیابت تیپ 2 مراجعه کننده به انجمن دیابت شهرستان کرج صورت گرفت. جهت کلیه بیماران پرسش نامه ای شامل سن، جنس، طول مدت ابتلا به دیابت و سابقه فامیلی دیابت پر شد، شاخص توده بدنی (BMI) و فشارخون نیز تعیین گردید. بررسی آزمایشگاهی شامل سطح سرمی نیتروژن اوره خون (BUN)، کراتینین، کلسترول، تری گلیسرید و هموگلوبین A1C به عمل آمد. کامل ادرار و کشت ادرار و آلبومین ادراری در نمونه های ادرار 12 ساعته بیماران که با روش استاندارد جمع آوری شده بود نیز تعیین شد.نتایج: از 369 بیمار بررسی شده، 309 نفر (83.7%) مبتلا به نرموآلبومینوری دفع آلبومین کمتر از (20mcg/min)، 57 نفر (15.5%) مبتلا به میکروآلبومینوری (دفع آلبومین بین 20 -200mcg/min) و 3 نفر (0.8%) مبتلا به ماکروآلبومینوری (دفع آلبومین بیش از 200mcg/min) بودند. بین کراتینین خون، BMI و HbA1C بیماران در دو گروه میکروآلبومینوری و نورموآلبومینوری اختلاف معنی داری از لحاظ آماری موجود بود، اما سن، جنس، طول مدت ابتلا به دیابت، سابقه فامیلی دیابت، فشارخون، هایپرلیپیدمی اختلاف معنی داری در 2 گروه نداشت. به علت تعداد اندک بیماران مبتلا به ماکروآلبومینوری، آنالیز آماری این گروه فاقد ارزش می باشد.نتیجه گیری: در جمعیت مورد مطالعه، فراوانی میکروآلبومینوری 15.5 درصد می باشد و افزایش BMI و کراتینین خون و کنترل ضعیف قندخون از عوامل ایجاد خطر آن می باشند.

مقدمه: کبد یکی از ارگان های اصلی بدن در متابولیسم کربوهیدرات ها می باشد. اختلال در متابولیسم گلوکز و دیابت به طور شایعی در بیماران سیروز دیده می شود. مقاومت به انسولین می تواند نقش مهمی در پیش آگهی بیماران سیروز کبدی داشته باشد.هدف: در این مطالعه به بررسی میزان ابتلا و مقایسه شیوع دیابت در بیماران سیروزی نسبت به افراد عادی جامعه و عوامل موثر بر آن پرداخته ایم.مواد و روش ها: این مطالعه مورد - شاهدی به روش نمونه گیری تصادفی ساده بر روی 100 بیمار مبتلا به سیروز بستری شده در بیمارستان های آریا، 22 بهمن و 17 شهریور مشهد انجام شده است. برای بیماران پرسش نامه هایی تکمیل شد. دیابت بر اساس شرح حال مبنی بر ابتلا به دیابت و مصرف داروهای آن و یا قندخون ناشتا (FBS) بیشتر یا مساوی 126 میلی گرم در دسی لبتردر دو نوبت مشخص شد. شیوع دیابت در بیماران مبتلا به سیروز با شیوع آن در جمعیت عادی و تاثیر عوامل مختلف در دو گروه بررسی گردید. اطلاعات با استفاده از تست های Pearson Chi-square و Fisher exact test آنالیز گردید.نتایج: از 100 بیمار مبتلا به سیروز 37 نفر زن و 63 نفر مرد و میانگین سنی بیماران 63.57 سال بود. شیوع دیابت و اختلال در تحمل گلوکز (IFG) در این بیماران بسیار بیشتر از جمعیت عادی بود (P<0.05). در مقایسه گروه مورد و شاهد بین ابتلا به سیروز و ابتلا به دیابت از لحاظ جنس، F>M و در سن بیش از 60 سال ارتباط معنی دار بود. هم چنین سابقه فامیلی دیابت و شدت سیروز نیز معنی دار بود. در بین عوارض سیروز، شیوع دیابت در آنسفالوپاتی و آسیت بیشتر بود.نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که بیماران مبتلا به سیروز بیشتر در خطر ابتلا به دیابت هستند. جنس مونث، سن بالاتر از 60 سال، سابقه فامیلی دیابت، شدت بیماری کبدی و وجود آنسفالوپانی و آسیت از عوامل موثر بر پیدایش دیابت در این بیماران هستند. غربالگری منظم دیابت می تواند در تشخیص زودرس و درمان بیماران مفید باشد.

مقدمه: دیابت شیرین شایع ترین بیماری آندوکرین است و دارای عوارض متعددی از قبیل رتینوپاتی و نفروپاتی می باشد.هدف: تعیین عوارض ناشی از دیابت شیرین در شنوایی حسی- عصبی.مواد و روش ها: در طی یک مطالعه مورد- شاهدی در طی سال های 87- 1385 با همکاری مرکز دیابت مشهد و کلینیک شنوایی سنجی بیمارستان قائم، 300 نفر دیابتی و 300 نفر در گروه شاهد که از نظر سن و جنس با هم همسان شده بودند با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. آزمایشات شنوایی سنجی انجام شده در دو گروه شامل اودیومتری با تون خالص، تست دیاپزونی و اتوسکوپی بود.نتایج: بین دو گروه مبتلا به دیابت و گروه شاهد در فرکانس های بالا و میانه - پایین کاهش شنوایی مشخصی وجود داشت. هم چنین طول مدت ابتلا به دیابت اثری در کاهش شنوایی نداشت (0.05<P). میزان شنوایی در بیماران دیابتی دارای عوارض به طور مشخص در فرکانس های بالا نسبت به گروه شاهد بدون عارضه، افت نشان داد. بیماران دیابتی نوع 2 کاهش شنوایی واضحی را در فرکانس های بالا و میانه - پایین نسبت به گروه شاهد نشان دادند (0.05>P)، ولی بیماران دیابتی نوع 1 در هیچ یک از فرکانس های بالا و میانه - پایین نسبت به گروه شاهد این کاهش شنوایی را نشان ندادند (0.05<P). در مقایسه بین دیابت 1 و 2 اختلاف واضحی در فرکانس های بالا و میانه - پایین وجود داشت البته این اختلاف در فرکانس های بالا مشخص تر بود (0.05<P). هم چنین در این مطالعه مشخص گردید که تفاوت شنوایی واضحی از نظر جنس وجود ندارد (0.05<P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه، انجام اودیومتری منظم و دوره ای به منظور شناسایی زودهنگام آسیب شنوایی و کندکردن سیر پیشرفت بیماری، از طریق کنترل گلیسمیک بهتر توصیه می شود.

مقدمه: اطلاع از مقدار بار قابل انتساب دیابت و اختلال قند خون ناشتا به بیماری های قلبی عروقی به دلیل اهمیت آن در تدوین راه کارهای پیشگیری و اولویت بندی مداخلات مربوطه ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات کاهش شیوع اختلال قند خون ناشتا (Impaired Fasting Glucose)، شیوع ابتلای کنونی به دیابت (Known DIABETES Mellitus) و شیوع مبتلایان به دیابت با تشخیص جدید (Newly Diagnosed DIABETES Mellitus (NDM) ) بر بار قابل انتساب آن به بیماری های قلبی عروقی در ایران در سال 1388 انجام شده است.مواد و روش ها: به منظور محاسبه سهم تاثیر بالقوه (Potential Impact Fraction) و درصد بار قابل انتساب بیماری های قلبی عروقی از متدولوژی ارزیابی خطر مقایسه ای (Comparative Risk Assessment) سازمان جهانی بهداشت استفاده گردید. داده های مربوط به شیوع اختلال قند خون ناشتا (Fasting Plasma Glucose [FPG] ≥6.1 and <7.0 mmol/l)، شیوع ابتلای کنونی به دیابت (If they reported having medication treated DIABETES) و شیوع مبتلایان به دیابت با تشخیص جدید (FPG ≥7.0 mmol/l) از سومین دوره بررسی کشوری نظام مراقبت عوامل خطر بیماری های غیرواگیر در سال 1386 استخراج گردید. هم چنین داده های مربوط به اندازه اثر (Adjusted Hazard Ratio) عوامل خطر مربوطه از یک مطالعه معتبر انجام شده در ایران گرفته شد. سهم تاثیر بالقوه در دو حالت سطح حداقل خطر تئوریک و امکان پذیر محاسبه گردید و از رویکرد شبیه سازی (Monte Carlo simulation - modeling techniques) برای برآورد عدم قطعیت (Uncertainty) درصد بار قابل انتساب استفاده گردید.یافته ها: با کاهش شیوع مبتلایان به دیابت با تشخیص جدید در زنان از 10.5 درصد به سطح حداقل خطر امکان پذیر یعنی 5 درصد، 4.3 درصد از کل سال های از دست رفته تعدیل شده با ناتوانی (DALYs) به دلیل بیماری های قلبی عروقی را می توان کاهش داد. این مقدار برای مردان 2.9 درصد می باشد. به طور کلی با کاهش شیوع IFG و NDM به سطح حداقل خطر تئوریک یعنی صفر در کشور، به ترتیب 0.7 و 6.1 درصد از کل سال های از دست رفته تعدیل شده با ناتوانی به دلیل بیماری های قلبی عروقی در مردان قابل اجتناب خواهد بود. این مقدار برای زنان به ترتیب 1.1 و 8.5 درصد است.نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر، اجرای غربالگری کشوری و دوره ای را در بزرگسالان اثربخش پیش بینی می نماید. اگرچه در این مطالعه، داده های مربوط به شیوع دیابت و اختلال قند خون ناشتا و داده های اندازه اثر مربوطه از منابع بروز شده و ملی گرفته شده است، با این وجود به منظور تصمیم سازی بهتر و اولویت بندی مداخلات پیشنهاد می گردد گزارش بار قابل انتساب (Attributable Burden) بر اساس مطالعات بروز شده محاسبه بار بیماری در سطح ملی و به صورت تعداد سال های از دست رفته تعدیل شده با ناتوانی بجای درصد بار قابل انتساب انجام گیرد.

مقدمه: پلی نوروپاتی اختلالات ناشی از ضایعات منتشر اعصاب محیطی را توصیف می کند که با اختلال حسی، حرکتی و یا اتونوم، خود را نشان می دهد.هدف: تعیین علل پلی نوروپاتی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان 22 بهمن مشهد.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی طی سال های 1386 و 1387، 31 بیمار پلی نوروپاتی مراجعه کننده به بیمارستان 22 بهمن مشهد مورد بررسی قرار گرفتند. شرح حال کامل در مورد مشکل بیمار، سابقه دارویی و خانوادگی علایم مشابه، معاینه بالینی از نظر بررسی سیستم حسی، حرکتی و رفلکس های وتری و بررسی نوروفیزیولوژی برای اثبات بیماری برای تمام بیماران انجام شد. در صورت رضایت بیمار و بسته به شرایط، بررسی های تکمیلی جهت تشخیص علل پلی نوروپاتی انجام می گرفت. اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: بیشترین علت پلی نوروپاتی، پلی نوروپاتی التهابی میلین زدای مزمن (CIDP) (%22.5) بود. دیابت شیرین و سندرم گیلن باره هر کدام به میزان 16.1 درصد، جذام، علل توکسیک، علل ارثی هر کدام 9.7 درصد و کمبود ویتامینB12 ، 6.5 درصد برآورد شدند. 9.7 درصد افراد، کریپتوژنیک قلمداد شدند. بیشترین علت مراجعه، شکایت حسی (66.7%) و بیشترین حس درگیر، حس درد و حرارت (87.1%) بود. 64.5 کاهش تونیسیتی دیستال اندام های تحتانی وجود داشت. کاهش قدرت عضلانی در ناحیه دیستال اندام های فوقانی و تحتانی برجسته تر بود. رفلکس آشیل، 87.1 درصد کاهش یا حذف نشان داد.نتیجه گیری: بیشترین علل پلی نوروپاتی را موارد التهابی و متابولیک تشکیل می دهند. جذام و علل توکسیک از موارد قابل توجه در این مطالعه بودند. با توجه به کاهش بیشتر تونیسیتی و قدرت عضلانی و رفلکس های وتری در ناحیه دیستال، توجه بیشتر به معاینه نواحی دیستال لازم است.

مقدمه: دیابت شیرین به گروهی ناهمگون از بیماری های متابولیک اطلاق می شوند که با هیپر گلیسمی مزمن و اختلال در متابولیسم کربوهیدرات، چربی و پروتئین همراه است. این بیماری از اختلال در ترشح انسولین، عملکرد انسولین یا هر دوی این ها ناشی می شود و با عوارض دراز مدت چشمی، کلیوی، عصبی و عروق خونی مشخص می شود.هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت هوازی منتخب بر روی پلاکت، توان هوازی، نسبت تری گلیسرید به LDL و تری گلیسرید به HDL و فیبرینوژن بیماران دیابتی نوع دوم مرد ساکن شهرستان طبس می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق، کاربردی و روش تحقیق، نیمه تجربی است. از میان 1500 نفر مرد دیابتی نوع دوم، تعداد 20 نفر با دامنه سنی بین 40-55 سال و میزان قند خون بین 250-120 دسی لیتر و میانگین قد 165 الی 175 و میانگین وزن 75 الی 85 با شاخص توده بدنی کمتر از 25، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. فعالیت هوازی منتخب شامل، تست 12 دقیقه ای کوپر روی دوچرخه کارسنج و تردمیل بود. قبل از شروع تمرینات بعد از 12 ساعت ناشتا از آزمودنی های دو گروه مقدار 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی گرفته شد. خون گیری نوبت دوم پس از 8 هفته فعالیت هوازی، همانند مرحله اول گرفته شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی جفتی استفاده شد. سطح معنی داری در این پژوهش (0.05<P). می باشد و از روش کولموگروف برای بررسی نرمال بودن داده ها استفاده شد.نتایج: تمرینات هوازی منتخب بر میزان پلاکت (P<0.409). بیماران دیابتی نوع دوم و فیبرینوژن (P<0.985). آن ها تاثیر معنی دار نداشت. هم چنین این تمرینات بر میزان نسبت تری گلیسرید بهP<0.900) LDL ). آزمودنی ها نیز تاثیر معنی دار نشان نداد. اما این تمرینات توانست بر میزان توان هوازی (P<0.000). بر نسبت تری گلیسرید به0.000) HDL <P). بیماران دیابتی نوع دوم تاثیر معنی دار داشته باشد.نتیجه گیری: تمرینات بدنی با شدت 60 درصد تا 80 درصد HRR، تاثیرات مطلوبی بر برخی عوامل خونی افراد دیابتی نوع دوم دارد. بنابراین به متخصصان دیابت توصیه می شود که از ورزش به عنوان درمان مکمل در کنار درمان های دارویی استفاده کنند.

مقدمه: افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی در بیماران دیابتی است که بروز آن علاوه بر اثر در سیر درمان، می تواند پیش آگهی بیماری را نیز دستخوش تغییر کند. این مطالعه با هدف بررسی شیوع افسردگی در بیماران دیابتی و ارتباط آن با کنترل قند خون طراحی گردید.روشها: در این مطالعه مقطعی، 375 بیمار دیابتی (نوع 1 و 2) مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان دکتر شریتعی و انجمن دیابت ایران شرکت داشتند. ابتدا بیماران به وسیله آزمون یک از نظر افسردگی غربال شدند، سپس بیماران افسرده طبق معیارهای DSM-IV از جهت دو اختلال افسردگی اساسی و افسرده خویی (dysthymia) ارزیابی شدند.یافته ها: 9/41% بیماران دیابتی مورد مطالعه طبق آزمون یک افسرده بودند که از این میان 7/23% مبتلا به اختلال افسردگی اساسی، 3/9% مبتلا به افسرده خویی و 8/0% به هر دو اختلال مبتلا بودند. بیشترین شیوع اختلال افسردگی اساسی و افسرده خویی به ترتیب در گروه سنی 31-59 سال و گروه سنی بالای 60 سال بود. همچنین افسردگی در زنان بیمار، در بیماران با قند خون کنترل نشده و نیز بیمارانی که عوارض سیستمیک دیابت داشتند شایع تر بود.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه افسردگی عارضه روانی مهم و شایعی در بیماران دیابتی است که در زنان بیمار، بیماران با قند خون کنترل نشده و دارای عوارض سیستمیک دیابت شیوع بالاتری دارد. این نتایج لزوم توجه به این عارض و کنترل قند خون و پشگیری از پیدایش عوارض دیابت جهت پیشگیری از ابتلا به افسردگی را نشان می دهد.