در این پژوهش، برهم کنش اوره و سولفات مس بر پارامترهای رشد، کمیت و کیفیت روغن در میوه های دو رقم گیاه کلزا (Hayola، Okapi) بررسی شد. بذر های دو رقم در کرت هایی که به صورت بلوک های کاملا تصادفی با سه تکرار برای هر تیمار طراحی شده بود در مزرعه ای واقع در شهرستان ساوه در اواخر پاییز کشت شدند. گیاهان با غلظت های مختلف اوره (200، 350، 500 کیلوگرم در هکتار) وسولفات مس آبدار (0، 50 و 100 میکرو مولار) تیمار شدند. در هر دو رقم، کود اوره (500 کیلوگرم در هکتار) موجب کاهش معنی دار ارتفاع گیاه و تعداد برگ ها شد و استفاده از مس با غلظت (100 میکرو مولار) رشد طولی و تعداد برگ را به طور معنی داری کاهش داد. در رقم اکاپی، کاربرد مس در هر دو غلطت موجب کاهش تعداد شاخه و افزایش وزن دانه شد. در هر دو رقم، کاربردکود اوره (500 کیلوگرم در هکتار) موجب کاهش درصد روغن شد. در هر دو رقم، بیشترین درصد روغن درتیمار کود اوره (200 کیلوگرم در هکتار) همراه با سولفات مس (50 میکرومولار) و کمترین درصد روغن در تیمار کود اوره (500 کیلوگرم در هکتار) همراه با سولفات مس (50 میکرومولار) مشاهده شد. میانگین درصد روغن در هر تیمار، در رقم هیولا بیش از رقم اکاپی بود. آنالیز کیفی اسیدهای چرب در دو رقم با GC-MS نشان داد در کلیه تیمارها، درصد اسیدهای چرب غیر اشباع به ترتیب اولئیک اسید، لینولئیک اسید و لینولئیک اسید بیشتر از سایر اسیدهای چرب است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

بید سیب زمینی،  Phthorimaea operculella (Zeller) (Lepidoptera: Gelechiidae) یکی از مهم ترین آفات سیب زمینی (Solanum tuberosum L.) در انبارها و مزارع در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری می باشد. پارامترهای زیستی این آفت داخل اتاقک رشد با شرایط دمای 1±24 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 5±65 درصد و دوره نوری 14 ساعت روشنایی و 10 ساعت تاریکی روی برگ 10 رقم سیب زمینی شامل آگریا، آگاتا، آلمیرا، آریندا، بانبا، فیانا، مارفونا، راموس، ساتینا و ولوکس مورد بررسی قرار گرفت. میانگین طول دوره رشد (از تخم تا حشره کامل) بید سیب زمینی بین ارقام مختلف سیب زمینی به طور معنی داری متفاوت بود. بیشترین طول دوره رشد این آفت روی برگ های رقم مارفونا (0.20±29.47 روز) مشاهده شد. کوتاه ترین طول عمر و دوره زندگی بید سیب زمینی به ترتیب روی برگ های ارقام فیانا و ولوکس بدست آمد. بین طول دوره های قبل از تخم ریزی، طول دوره تخم ریزی و میزان باروری روزانه بید سیب زمینی روی برگ ارقام مورد آزمایش اختلاف معنی داری وجود نداشت در حالی که طول دوره پس از تخم ریزی و مقدار باروری کل بید سیب زمینی روی ارقام مختلف سیب زمینی به طور معنی داری متفاوت بودند. کوتاه ترین دوره تخم ریزی این آفت، 0.35±2.57 روز روی برگ های رقم مارفونا به دست آمد. کم ترین میزان باروری کل حشرات ماده روی برگ های رقم مارفونا (4.21±44.61 تخم) بود. بر اساس این نتایج بید سیب زمینی عملکرد نسبتا پایینی روی برگ رقم مارفونا داشته و در نتیجه این رقم در مقایسه با سایر ارقام مورد آزمایش نسبت به این آفت مقاوم تر بوده و می توان از این رقم در قالب یک برنامه مدیریت تلفیقی استفاده کرد.

در استان بوشهر، بادمجان (Solanum melongena) با سطح زیر کشت حدود 1500 هکتار و تولید خارج از فصل و درآمد ناشی از آن، محصولی مهم در سطح منطقه می باشد. بادمجان در رژیم غذایی مردم این استان نقش بسزایی دارد. جذب تولیدات این محصول در بازارهای داخلی و امکانات موجود برای صدور آن به کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس انگیزه ای قوی برای انجام بررسی های جدی به منظور دسترسی به ارقام پرمحصول می باشد. به منظور مقایسه عملکرد ارقام بادمجان دلمه ای و شناسایی رقم مناسب منطقه، این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار و به مدت دو سال (74-1372) در مرکز تحقیقات کشاورزی بوشهر، ایستگاه برازجان، با ده رقم بادمجان (به شرح جدول 1) انجام شد بذر ارقام آزمایشی از بخش تحقیقات سبزی و صیفی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج دریافت شد.

به منظور مقایسه عملکرد ارقام هویج و شناسایی رقم مناسب منطقه سیستان، این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و به مدت دو سال (75-1375) در مرکز تحقیقات کشاورزی سیستان، ایستگاه زهک، با نه رقم هویج (به شرح جدول 1) انجام شد. بذر ارقام آزمایشی از بخش تحقیقات سبزی و صیفی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر دریافت شد. هویج محلی (زردک) زابل به عنوان شاهد در آزمایش منظور گردید. روش کاشت کرتی بود و هر رقم در 5 خط به طول 5 متر، فاصله ردیف 35 سانتی متر و فاصله بین بوته 7-5 سانتی متر کشت گردید. فاصله بین بلوک ها یک متر، مساحت کاشت 8.75 متر مربع و مساحت برداشت با حذف دو خط کناری و نیم متر از ابتدا و انتهای هر خط 4.2 متر مربع بود ...

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

کشت مخلوط یعنی کاشت دو یا چند گونه که در دوره ای از چرخه رویش با یکدیگر هم زمان هستند، بطوریکه رقابت بین گونه ها آشکار شود. به منظور بررسی امکان دستیابی به عملکردهای بالاتر، کشت مخلوط ارقام سویا در طول فصل زراعی 79 – 1378 در مزرعه آزمایشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران صورت گرفت. در این تحقیق عملکرد و اجزا عملکرد در کشت خالص و مخلوط مورد ارزیابی قرار گرفت. طرح آماری به کار رفته آزمایش فاکتوریل در سه تکرار بود. اولین فاکتور شامل سه سطح تراکم گیاهی (20، 40 و 80 بوته در متر مربع) و فاکتور دوم شامل پنج نسبت مختلف کاشت 100%:0، 75%:25%:50%:5%:25%، 75%: و 0: 100% به ترتیب ارقام هاگ و کلارک 63 بود. نتایج نشان داد که تیمار 50%، 50% (2 ردیف هاگ + 2 ردیف کلارک) بیشترین عملکرد را تولید نمود. ارزیابی عملکرد دانه با استفاده از روش نسبت برابری زمین (LER) نشان داد که مخلوط 50% هاگ + 50% کلارک در تراکم 80 بوته در متر مربع دارای بیشترین LER معادل 1.07 برای عملکرد دانه بود. این نشان دهنده 7% افزایش کارایی استفاده از زمین برای تولید دانه در سیستم کشت مخلوط می باشد. تعداد غلاف در گیاه تحت تاثیر تراکم قرار گرفت و با افزایش تراکم، کاهش یافت. تعداد دانه در غلاف و وزن هزار دانه تحت تاثیر تیمارهای مختلف قرار نگرفت.

بررسی حاضر به منظور ارزیابی پاسخ 4 رقم پنبه (کوکر 312- ساحل – سای اکرا و جوکوراوآ) جهت مطالعه درصد کالوس زایی از قطعات جدا کشت هیپوکوتیل، برگ و ریشه اجرا گردید.بذور ارقام فوق بعد از ضد عفونی بر روی محیط کشت MS عاری از هورمون کشت شدند. بعد از تولید گیاهچه های سترون قطعات جدا کشت هیپوکوتیل، برگ و ریشه جدا و بر روی محیط کشت MS حاوی (0.1 و 0.1)، (0.5 و 0.5)، (1 و 0.5)، (1 و 1)، (1 و 2) و (1 و 5) میلی گرم در لیتر 2.4-D و kin کشت گردیدند. نمونه ها تحت رژیم 16 ساعت نور و 8 ساعت تاریکی در دمای 2 (25 درجه سانتیگراد قرار داده شدند. در تمامی ارقام مزبور محیط کشت MS حاوی (0.1 و 0.1) و (0.5 و 0.5) میلی گرم در لیتر 2.4-D و kin بهترین محیط کشت جهت تولید کالوس از قطعات جدا کشت هیپوکوتیل بودند. اما در محیط کشت MS حاوی (0.5 و 0.5) میلی گرم در لیتر 2.4-D و kin قطعات جدا کشت برگ از پتانسیل بیشتری برخوردار بودند. فقط قطعات جدا کشت ریشه از رقم کوکر در محیط کشت MS با (0.5 و 0.5) میلی گرم در لیتر 2.4-D و kin قادر به تولید کالوس بوده و بقیه ارقام کالوس تولید نکردند. در مجموع نتایج حاصل از آنالیز واریانس نشان داد که فاکتورهای مورد بررسی اثر معنی داری بر روی قدرت کالزایی داشته و تنها اثر توام نوع قطعه جدا کشت و رقم معنی دار نمی باشد.

امروزه با افزایش تمایل به کشت خالص گیاهان، دامنه تنوع ژنتیکی در اکوسیستمهای کشاورزی کاهش یافته است. بعلاوه ارقام و واریته های اصلاح شده با تاریخ مصرف محدود رو به افزایش گذاشته است. علیرغم تعداد بسیار زیاد واریته های تجارتی که در طی چند دهه گذشته اصلاح شده اند در بسیاری از مناطق جهان، تولید محصولات زراعی بر کشت تعداد بسیار اندکی از واریته های زراعی استوار است. با وجود آنکه کشور ایران از غنای ژنتیکی بالایی برخوردار است و تنوع ژنوتیپها، نژادها و جمعیتهای گیاهان زراعی اندکی بخش عمده تولید هر محصول را به خود اختصاص می دهد. در این مقاله تنوع زیستی محصولات زراعی ایران در سطح واریته و با جمع آوری داده های لازم از 183 شهرستان واقع در 27 استان کشور آورده شده است. شاخصهای تنوع مکانی که شناخته شده ترین شکل تنوع زیستی در منابع اکولوژی می باشند نیز محاسبه شده است. در این رابطه غنای واریته ای، شاخص تشابه سورنسون، شاخص غنای مارگالف محاسبه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان داد که علیرغم تفاوت بین استانها، گندم و برنج بیشترین غنای واریته ای را در بین محصولات کشور دارد در حالیکه غنای واریته ای دانه های روغنی بسیار اندک است. از 34 واریته گندم زیرکشت در کشور، 10 واریته 84 درصد و 2 واریته 29 درصد از سطح زیرکشت را به خود اختصاص داده اند. در نتیجه تنوع مکانی واریته های زراعی بر مبنای شاخص شانون در مورد کلیه محصولات زراعی کشور پایین است و حتی برای گندم و برنج که بالاترین غنای واریته ای را دارند از 1.5 تا 1.7 تجاوز نمی کند.

به منظور بررسی تاثیر کودهای بیولوژیک بر خصوصیات محصول دهی سه رقم آفتابگردان روغنی تحقیقی طی سال های 1386 و 1387 در مزرعه تحقیقات کشاورزی شهرستان خوی در آذربایجان غربی اجرا گردید. این مطالعه به صورت آزمایش فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار به مورد اجرا گذاشته شد. ارقام آفتابگردان به عنوان سطوح فاکتور اول شامل هایسان 33، آلستار و اروفلور و فاکتور فرعی شامل ترکیبی از تلقیح بذر با کودهای بیولوژیک و مصرف کودهای شیمیایی با هشت سطح 50 درصد سولفات پتاسیم + بیوسولفور، 100 درصد سولفات پتاسیم + بیوسولفور، 100 درصد سولفات پتاسیم مورد نیاز، 50 درصد اوره + ازتوباکتر، 50 درصد اوره + نیتروکسین، 50 درصد اوره + ازتوباکتر + نیتروکسین، 100 درصد اوره مورد نیاز، 100 درصد سولفات پتاسیم + 100 درصد اوره بود. نتایج آزمایش نشان داد که اثر رقم و کود بر تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و روغن معنی دار بود. اثر متقابل دو فاکتـور نیز بر شـاخص برداشت و عملکرد روغن معنی دار شد. مقایسه میانگین صفات ارقام حاکی از برتری هایسان 33 از لحاظ عملکرد دانه و اجزا عملکرد نسبت به دو رقم دیگر بود. بطوری که هایسان 33 با 707 دانه در طبق و 56.7 گرم وزن هزار دانه حداکثر عملکرد دانه و روغن را به ترتیب با 3832 و 1705 کیلوگرم در هکتار تولید نمود. بین سطوح کودی تلقیح بذور با بیوسولفور همراه با مصرف کامل سولفات پتاسیم مورد نیاز (طبق توصیه آزمایشگاه خاک) و تلقیح بذور با ازتوباکتر و نیتروکسین به همراه مصرف 50 درصد اوره مورد نیاز بیشترین تاثیر مثبت را در افزایش عملکرد دانه و روغن داشتند. در نهایت طبق نتایج 2 ساله تحقیق تلقیح بذور آفتابگردان با کودهای بیولوژیک همراه با کاهش مصرف کودهای شیمیایی مانند کودهای نیتروژنه می تواند در بهبود خصوصیات کمی ارقام روغنی مفید باشد.