مقدمه: بیماری های قلبی - عروقی از جمله عمده ترین موارد مرگ و میر در دنیا محسوب می شوند. یکی از مهم ترین عوامل خطرناک برای بیماری های قلبی - عروقی، افزایش فشارخون است. کاهش فشارخون اهمیت به سزایی در کاهش وقوع حوادث قلبی - عروقی دارد که می تواند از طریق فعالیت ورزشی صورت پذیرد.هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر فعالیت ورزشی بر فشارخون، ضربان قلب و مصرف اکسیژن میوکارد در افراد غیر ورزشکار انجام شده است.مواد و روش ها: جهت اندازه گیری اثر شدت و حجم فعالیت مقاومتی بر واکنش های قلبی - عروقی متعاقب فعالیت، 10 مرد غیر ورزشکار با فشارخون طبیعی (0.8±22 سال، قد 2.47± 173.05 سانتی متر و وزن3.4 ±67.2 کیلوگرم)، به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی چهار جلسه، فعالیت ورزشی را انجام دادند. فعالیت ورزشی هر جلسه در پنج ایستگاه جلوی بازو، پشت ران (کشش همسترینگ)، اسکات، کشش زیر بغل نشسته و پرس سینه بود. آزمودنی ها دو جلسه با حجم کوتاه سه دوره ای و شدت 40 (SL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (SH) و دو جلسه با حجم طولانی شش دوره ای و شدت 40 (LL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (LH) به فعالیت پرداختند. در هر جلسه فشارخون، ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد (حاصل ضرب فشار سیستولی و ضربان قلب) آن ها قبل فعالیت و هر 10 دقیقه یک بار به صورت تناوبی تا 90 دقیقه پس از هر جلسه فعالیت اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD جهت تجزیه آماری داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که فشارخون سیستولی در آزمون های مختلف طی 60 دقیقه استراحت نسبت به قبل از فعالیت به طور معنی داری کاهش یافته است (0.05>P). اما فشارخون دیاستولی در هیچ کدام از آزمون ها نسبت به قبل فعالیت، تغییر معنی داری نداشت. شدت و حجم فعالیت ورزشی در کاهش فشارخون سیستولی و عدم تغییر فشارخون دیاستولی اثر معنی داری نداشت ضربان قلب پس از فعالیت های SL و LL تا 30 دقیقه و متعاقب فعالیت های LH و SH تا 60 دقیقه افزایش یافت (0.05>P). از طرفی هزینه اکسیژن میوکارد پس از فعالیت های LH و SH تا 50 دقیقه افزایش پیدا کرد.نتیجه گیری: شدت و حجم فعالیت ورزشی مقاومتی اثری بر اندازه و مدت کم فشارخونی ندارد و ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد از حجم فعالیت ورزشی مقاومتی تاثیرپذیر نیستند.

مانوروالسالوا که با تغییرات سریع و شدید فشارخون سیستولیک (SBP) و ضربان قلب (HR) همراه است، در افراد مبتلا به بیماریهای قلبی عروقی به خصوص بیماریهای عروق کرونر عاملی جهت بروز آریتمی های خطرناک و در مواردی مرگ ناگهانی محسوب می گردد. وضعیت بدن به جهت تاثیری که بر میزان خون بازگشتی وریدی دارد احتمالا می تواند بر نحوه پاسخگویی سیستم قلب و عروق به مانوروالسالوا موثر باشد، لذا مطالعه حاضر جهت بررسی تاثیر سه وضعیت بدنی معمول در بیماران بستری (خوابیده، نیمه نشسته و نشسته خمیده به جلو) انجام گردید. با روش نمونه گیری پیاپی و مبتنی بر هدف 42 نفر (21 مرد و 21 زن) که واجد معیارهای تعیین شده بودند انتخاب گردیدند. افراد مورد مطالعه در هر یک از 3 وضعیت بدنی مانوروالسالوا را با فشار 40 میلی متر جیوه و به مدت 10 ثانیه انجام دادند. نیز در دستگاه موثر ECG به طور مداوم ضربان قلب را ثبت نموده و SBP سه نوبت اندازه گیری گردید. یافته های پژوهش نشان داد که وضعیت بدن بر شدت تغییرات (p=0.000) SBP و (p=0.000) HR موثر است. وضعیت بدنی نیمه نشسته بیشترین تغییرات و وضعیت خوابیده کمترین تغییرات را به خود اختصاص داد. وضعیت بدنی نشسته خمیده به جلو با وضعیت خوابیده تفاوت معنی داری نداشت. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در فعالیتهایی که اجبارا با مانوروالسالوا همراه است، وضعیت نشسته خمیده به جلو می تواند با اطمینان از وجود حداقل خطرات تهدید کننده برای بیماران به خصوص بیماران مبتلا به بیماریهای عروق کرونریک وضعیت مناسب باشد.